Vandaag was weer een mooie dag, hier aan de andere kant van de wereld. Het zonnetje scheen weer mooi en ook vandaag ben ik weer flink verder gegaan in mijn reis. Niet te geloven dat ik nog maar op de helft van de reis ben! Ik heb al zoveel gezien... Het lijkt wel alsof ik al een maand weg ben. Maar we mogen dus nog heerlijk verder!
Vanochtend ben ik vroeg vertrokken. Ik liet Nelson op een zeer rustige ochtend achter me en ben verder getrokken in de richting van Hokitika, aan de westkust van het zuidereiland. Langs de kust heb je heel mooie doorkijkjes in het landschap en natuurlijk ook van de Tasmanzee.
Mijn eerste stop was bij een robbenkolonie. Vroeger werd er flink op de robben gejaagd, omdat hun pels zo gewild was. Nu begint het aantal robben geleidelijk weer wat toe te nemen, hetgeen natuurlijk erg mooi is. Zoveel als dat er vroeger zaten zullen er echter nooit meer zijn, want nu zijn er veel meer mensen die de stranden ook bevolken.
De beesten zijn en blijven natuurlijk erg mooi. Je zag jongen van een paar maanden oud, drinkend bij hun moeders, en ook enkele anderen zwemmend in de wilde zee. Allemaal gemerkt, maar dat mag ook wel. Zo kunnen de dierenbeschermers ze natuurlijk beter herkennen. Maar al deze robben zijn wild. Zoals het hoort dus.
Na de kolonie ben ik doorgegaan naar Punakaiki, waar er rotsen zijn uitgesleten door de zee. Je hebt daar speciale rotsformaties die ze ook wel de 'pancake'-rotsen noemen omdat ze zo plat zijn. Ook zijn daar zogenoemde blowholes waardoor het water, mits er wind en een goed getij is, flink omhoog spuit bij hoge golven. Gaaf om te zien!
Mooi ook om de golven te zien breken op de rotsen, het geluid daarbij is ookindrukwekkend.
Hierboven een foto van deze rotsen.
Na Punakaiki ben ik door gegaan naar een nagebouwd dorpje uit de tijd van de goudkoorts. Shantytown is gebouwd zoals het rond de goudkoorts zou zijn geweest. Dit hebben ze vrij minitieus gedaan aan de hand van beschrijvingen en foto's die ze uit die tijd hebben. Het resultaat mag er zijn: meerdere gebouwen in de oude stijl met zelfs een ouderwets treintje die vroeger gebruikt zou kunnen zijn door de mijnwerkers.
Ook kon je daar leren hoe de mijnwerkers van vroeger het goud uit het water zeefden. Ik heb ook enkele goudvlokjes gevonden, waarvan ik hoop dat ik deze mee kan nemen naar Nederland. Hopen dat de douane niet te moeilijk doet...
Momenteel zit ik in Hokitika, aan de kust. Mijn uitzicht is ronduit spectaculair: ik zit op nog geen veertig meter van het strand! Morgen gaan we weer verder! Tot dan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten