Niet te geloven hoe snel de reis nu verloopt. Aan de ene kant heb ik het idee dat ik al weken weg ben omdat ik al zoveel dingen gezien en ervaren heb. Tegelijkertijd is het moeilijk te bevatten dat ik over enkele dagen al weer naar huis vlieg. Komende woensdag zal ik al weer in Nederland zijn. Maar gelukkig zijn er nog wat dagen tussen nu en dan. Zoals bijvoorbeeld vandaag.
Vanochtend vroeg ben ik met de trein vanuit Dunedin vertrokken. We vertrokken in noordelijke richting langs de kust. Zodoende kwamen we bijvoorbeeld langs Docters Point, een punt waar veel dokters van Dunedin gingen wonen omdat er geen telefoon verbinding was. Slimme jongens, die dokters. Als ze alleen nog wat netter gingen schrijven...
Het ziekenhuis en de universiteit van Dunedin zijn namelijk gekoppeld. Veel dokters werden steeds opgebeld of ze weer in het ziekenhuis wilden komen voor een volgend spoedgeval. Ik kan me voorstellen dat dit voor de dokters toch wel een keertje teveel werd, dus ging een dokter verhuizen naar een plek waar (toen) nog geen telefoonkabels waren. We spreken nu over het begin van de vorige eeuw.
Later deze dag reden we langs de Moeraki Boulders.
Deze rotsen zijn vrijwel rond als knikkers, hetgeen ze natuurlijk iets unieks meegeeft. Daar heb ik ook heerlijk gegeten. Iemand raadde me aan de 'blue cod' te proberen, een versgevangen kabeljauw. En die was inderdaad ook erg lekker. Ook helemaal niet zo duur... Mmm.
De rest van de rit ging door de Waitaki vallei, die aan de oostkust het land in loopt. We stopten nog even in een dorp, Oamaru, waar veel van de huizen zijn gebouwd met een lokale, speciale steensoort die dezelfde naam draagt als het stadje.
Daar staat bijvoorbeeld ook het Steam Punk HQ, waar vele steam punk spullen staan. Het museum ben ik niet ingeweest, daarvoor waren er nog meer dan genoeg andere dingen te zien in het dorp, maar deze trein die buiten stond is natuurlijk het voorbeeld van hoe steam punk eruit hoort te zien.
In dit dorpje staat ook een oude kerk, St. Luke, waar een lief oud dametje binnen zat. Ze vertelde met een flinke Schotse tongval over de kerk en alle zaken die er mee te maken hadden. Volgens mij was ze blij dat ze een gast had.
Na Oamaru kwam ik langs een van de grotere dammen in de streek die flink wat energie opwekt voor de rest van het land. Momenteel verblijf ik in een motel in Omarama, dat weer meer ligt in de richting waar ik morgen naar toe trek... Tot dan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten