De laatste dag van de rondreis door Nieuw Zeeland. Morgen stap ik het vliegtuig in, vertrek naar Singapore waar ik dineer met mijn zus, zwager en neefjes, en daarna door naar Amsterdam. Vandaag echter ben ik Christchurch ingegaan. De stad die afgelopen zaterdag stilstond bij de ramp die er in februari 2011 plaatsvond.
Vanochtend merkte ik op de weg direct al dat er flink verbouwd wordt. Er staan veel borden met 'road closed' en er zijn heel veel werklui bezig. Overal eigenlijk wel. Het ene huis moet nog gesloopt worden, het andere huis wordt weer opgebouwd en een derde wordt flink verbouwd. Het is, ook na drie jaar, nog steeds een klein beetje een chaos, maar wel eentje waar er zonlicht door de wolken komt.
Het mooie van een grote stadsverbouwing is dat je het kan inrichten zoals je zelf wilt. Stadsplanners zijn de afgelopen jaren druk geweest om zoveel mogelijk ideeën van de mensen hier in hun plannen te verwerken. Ik heb het eindresultaat in een maquette gezien, en nu weet ik zeker dat ik hier nog een keer terug ga komen.
Vanochtend begon ik rond te lopen door verschillend tuinen. Doordat het de afgelopen nacht flink had geregend, waren er nog talloze druppels blijven liggen, hetgeen natuurlijk weer prachtige foto's oplevert.
Prachtige rozen geven een mooi plaatje, zeker met de druppels.
Later die dag ben ik ook nog over het water geweest, even met een gondel, en dan merk je nogmaals hoe bijzonder alles daar is. Je komt langs vele gebouwen, groot en klein. Veel nieuwe gebouwen zijn niet hoger dan vier verdiepingen.
In deze scheepscontainers hebben ze het nieuwe, tijdelijke winkelcentrum gebouwd, met de mooie - en slim gevonden - naam: re-start. Dit staat tegelijk ook echt teken voor de Kiwi's, ze gaan door en staan samen voor elkaar klaar. Rouwen mag best, maar we kijken wel vooruit.
185 stoelen, staand voor de 185 doden bij het CCTV gebouw, vlak naast mijn hotel. Grote stoelen en kleine stoelen. Rolstoelen en babyzitjes, allemaal wit gemaakt. Dit is de lokatie van de grote kathedraal die ook ingestort is.
Dit is het universteitsgebouw. Mogelijk onherstelbaar, maar men heeft hoop. Het torentje staat er al naast, het gebouw in steigers. De gehele fundering is kapot, dus men zal het gebouw omhoog moeten tillen op een nieuwe fundering, wil het behouden blijven...
Een raar einde van een verschrikkelijk mooie reis. Toch wel passend. Het laat de kracht zien van de Nieuw Zeelandse bevolking. Wat er ook gebeurt, wij staan voor iedereen klaar.
Woensdag ben ik weer in Nederland. Dan/ daarna zal de laatste blog van deze vakantie ook volgen.
Tot ziens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten