Dag 30.
Dertig dagen lang heb ik elke dag een nieuwe blog geplaatst. Dat was mijn doel voor november. Dertig blogs, de één langer dan de ander terwijl de inhoud elke dag veranderd. Iedere keer weer een andere insteek, de ene wat grappiger, de ander serieus van toon, terwijl een derde een groot deel van mijn leven beschrijft.
Vier opdrachten die allemaal iets van mijzelf hebben laten zien. En nu is dat voorbij. Wat gaan we nu doen?
Nou, om eerlijk te zijn ga ik mooi verder. Niet direct meer dagelijks, maar toch zeker wel meerdere malen per week. Opdrachten mag je elke dag inzenden. De leukste opdrachten blijf ik uitvoeren. Niet omdat jullie dat willen, maar omdat ik het zo leuk vind om te doen. Vandaar.
Bij dezen ga ik ook verder. Dinsdag. Een mooie vrije dag voor mij. Toch heb ik zeker niet niets gedaan. Nou ja...
Tot half twaalf heb ik in bed gelegen. Heerlijk, maar toch vrij koud. Vervelend als je het niet meer warm hebt in je bed. En als dan ook al de palen vanaf acht uur de grond in geheien worden... Het maakt het niet lekkerder.
Ik heb verder mijn auto even wat opgeknapt. Niet dat ik twee rechterhanden heb, begrijp me goed, maar even schoonmaken, ruitenkrabber vervangen enzo. Dat lukt me heel erg goed.
Ook heb ik vandaag mijn telefoon even omgeruild. Eén knopje was nu al lam geworden en gelukkig deden ze bij de winkel helemaal niet moeilijk.
Tenslotte heb ik ook mijn visum aangevraagd. De ANWB heeft een eigen service, samen met het bureau dat in de visums handelt. Dus, nu mooi even wachten en als alles goed is heb ik het over twee week binnen. En dan is alles gereed voor mijn vakantie!
Jippie!
dinsdag 30 november 2010
maandag 29 november 2010
Sint Nicolaas Will Be Coming
Dag 29.
Vandaag een leuke groep zeven onder mijn hoede mogen nemen. Lekker druk - soms te - waardoor je genoeg te doen hebt. En de hele middag had ik voor mezelf. Maar dat vergt misschien enige uitleg:
In het mailtje wat ik van de docent ontving stond namelijk het volgende:
" 's middags hebben ze natuur maar de handleiding hiervan heeft mijn collega thuis, en voor geschiedenis hebben ze een toets maar die gaat niet door omdat ze vorige week de samenvatting niet hebben meegekregen. Dus heb je voor de middag alleen tutorlezen. Zie je het zitten om zelf iets te bedenken voor de verder middag? bijvoorbeeld een tekenles, deze hebben ze afgelopen week niet gehad. "
Dus dat werd makkelijk! Vrijdag heb ik ook al een tekenles gegeven rond exact hetzelfde onderwerp, alleen dan in een andere groep. Zulke lessen kun je makkelijk in verschillende groepen geven. Da's het makkelijke van invaller zijn.
Een complete les gewijd aan Sinterklaas. De Goedheiligman heeft natuurlijk genoeg te vertellen, en ik daarover ook al zo veel. Uiteindelijk was de opdracht een ander vervoersmiddel voor de Sint te tekenen. Elk jaar weer met dezelfde oubollige pakjesboot is wat eentonig. En datzelfde geldt ook voor Americo.
Dus, met de ontwerpen die in de klas zijn gekomen zijn er genoeg alternatieven! Dus Sint: lees maar mee!
Vandaag een leuke groep zeven onder mijn hoede mogen nemen. Lekker druk - soms te - waardoor je genoeg te doen hebt. En de hele middag had ik voor mezelf. Maar dat vergt misschien enige uitleg:
In het mailtje wat ik van de docent ontving stond namelijk het volgende:
" 's middags hebben ze natuur maar de handleiding hiervan heeft mijn collega thuis, en voor geschiedenis hebben ze een toets maar die gaat niet door omdat ze vorige week de samenvatting niet hebben meegekregen. Dus heb je voor de middag alleen tutorlezen. Zie je het zitten om zelf iets te bedenken voor de verder middag? bijvoorbeeld een tekenles, deze hebben ze afgelopen week niet gehad. "
Dus dat werd makkelijk! Vrijdag heb ik ook al een tekenles gegeven rond exact hetzelfde onderwerp, alleen dan in een andere groep. Zulke lessen kun je makkelijk in verschillende groepen geven. Da's het makkelijke van invaller zijn.
Een complete les gewijd aan Sinterklaas. De Goedheiligman heeft natuurlijk genoeg te vertellen, en ik daarover ook al zo veel. Uiteindelijk was de opdracht een ander vervoersmiddel voor de Sint te tekenen. Elk jaar weer met dezelfde oubollige pakjesboot is wat eentonig. En datzelfde geldt ook voor Americo.
Dus, met de ontwerpen die in de klas zijn gekomen zijn er genoeg alternatieven! Dus Sint: lees maar mee!
- Skeelers
- Luchtballon
- Waterski's
- Stoeltjeslift (vergt echter enige voorbereiding, nl. het neerzetten van een stellage)
- Skelter
- Tractor
- Limousine
- F16
- Helikopter
- en ga zo maar door...
De leukste moet echter nog komen. Iemand was zo slim om Americo te veranderen in een veel leuker iets. Een stokpaard! Leuk hè? Zie je het al voor je?
Trouwens, je kan nog een opdracht inzenden. Ik kijk morgen toch pas. Dus, heb je nog geen nieuwe opdracht verzonnen: stuur 'm op! Mijn mailadres staat ergens anders wel, maar ook op andere manieren kan je me bereiken!
Fijne dag nog!
zondag 28 november 2010
It Was a Long, Long Day
Dag 28.
Vanochtend vroeg was ik om vijf uur uit mijn bed. Kwart over vijf startte ik de auto om die alvast wat warm te laten lopen en de ruiten te krabben. Het had flink gevroren.
Sleutel in het slot, maar de deur zit natuurlijk ook vast gevroren. Gelukkig staat de auto van m'n broertje ernaast, dus de deuk zou in de familie blijven. Niet dat dit gebeurde. Natuurlijk knakt, halverwege de voorruit, de krabber in tweeën en kan ik met een deeltje alles afmaken. Vervelend, maar overleefbaar.
Enkele minuten later belt mijn broer op: 'Gaan we echt heen?' Hij wil niet, zo lijkt het, maar mijn antwoord is hard maar duidelijk: 'Om toen voor zes ga ik. Ben je er, dan ben je er, ben je er niet heb je pech.'
Eenmaal weer binnen, de ruiten schoon en de buren lijken ook wakker geworden te zijn van een startende auto en het ijskrabben van mij, is één van mijn broertjes al wakker. Ik drink een kopje koffie (die ik al voordat ik naar buiten ging klaar had gezet) en pak alvast wat spullen.
Flesjes water, wat krentenbollen en een paar pakjes sultana... Snel en makkelijk voer voor onderweg.
Kwart voor zes toch maar even kijken of mijn andere broertje al wakker is. Niet dus. Hij snel klaarmaken en om vijf voor zes stappen we m'n auto in. Zonder broer, die er dus niet bij was.
In de hele rit tot Zwolle kwamen we wel zes mensen op dezelfde rijbaan tegen. Wel zes helen! En ja, al die auto's heb ik ingehaald. Op één na dan. Die ging mij te snel.
Na Utrecht begint het licht te worden. Mooi gezicht, de opkomende zon. En het rijdt ook wel wat lekkerder. Bij Breda begint het ook wat drukker te worden. Bij Antwerpen is het nog voller totdat we de ring van Antwerpen afgaan. En dan begint de achtbaan.
De weg daar is namelijk... tja, hoe zeg je dat netjes. Een hobbelweg. En dat heet dan een snelweg te zijn. Gaten, putten en afval... overal op de vierbaansweg kan je het vinden. En daarna bijna vijf kilometer om de - laten we het voor het gemak maar naar boven afronden - tien meter een hobbel. Niet zo goed voor je wielen, laat staan voor de auto.
Eenmaal in Axel blijken we te vroeg te zijn. Gelukkig is de koster van de kerk er al wel en hij vindt het geen probleem even een kopje thee te zetten. Heerlijk.
En daarna kwam de familie binnendruppelen. Pa en ma, uit een hotel in de buurt, Zus en vriend, ook een hotel, evenals andere zus met vriend. Mijn zus, zwager en hun drie kinderen en, als klap op de vuurpijl, ook nog de familie waar het om gaat: mijn zus en zwager met de kleine Thijs.
Ongeveer twee uur later zitten we in dezelfde zaal na te genieten van de doop. Kopje thee erbij, en veel mensen die mijn zus en zwager feliciteren. Weer anderhalf uur later zitten we, als familie, bij hen thuis een broodje te eten. En daarna kunnen we weer terug gaan.
Rond half zes zijn we weer thuis. Moe, maar wel een leuke dag gehad. En dus lang. Erg lang. En nu? Nu ben ik ook moe!
Mocht jij btw nog een opdracht hebben, kan je deze tot morgenmiddag 17.59 uur inzenden!
Groetjes!
Vanochtend vroeg was ik om vijf uur uit mijn bed. Kwart over vijf startte ik de auto om die alvast wat warm te laten lopen en de ruiten te krabben. Het had flink gevroren.
Sleutel in het slot, maar de deur zit natuurlijk ook vast gevroren. Gelukkig staat de auto van m'n broertje ernaast, dus de deuk zou in de familie blijven. Niet dat dit gebeurde. Natuurlijk knakt, halverwege de voorruit, de krabber in tweeën en kan ik met een deeltje alles afmaken. Vervelend, maar overleefbaar.
Enkele minuten later belt mijn broer op: 'Gaan we echt heen?' Hij wil niet, zo lijkt het, maar mijn antwoord is hard maar duidelijk: 'Om toen voor zes ga ik. Ben je er, dan ben je er, ben je er niet heb je pech.'
Eenmaal weer binnen, de ruiten schoon en de buren lijken ook wakker geworden te zijn van een startende auto en het ijskrabben van mij, is één van mijn broertjes al wakker. Ik drink een kopje koffie (die ik al voordat ik naar buiten ging klaar had gezet) en pak alvast wat spullen.
Flesjes water, wat krentenbollen en een paar pakjes sultana... Snel en makkelijk voer voor onderweg.
Kwart voor zes toch maar even kijken of mijn andere broertje al wakker is. Niet dus. Hij snel klaarmaken en om vijf voor zes stappen we m'n auto in. Zonder broer, die er dus niet bij was.
In de hele rit tot Zwolle kwamen we wel zes mensen op dezelfde rijbaan tegen. Wel zes helen! En ja, al die auto's heb ik ingehaald. Op één na dan. Die ging mij te snel.
Na Utrecht begint het licht te worden. Mooi gezicht, de opkomende zon. En het rijdt ook wel wat lekkerder. Bij Breda begint het ook wat drukker te worden. Bij Antwerpen is het nog voller totdat we de ring van Antwerpen afgaan. En dan begint de achtbaan.
De weg daar is namelijk... tja, hoe zeg je dat netjes. Een hobbelweg. En dat heet dan een snelweg te zijn. Gaten, putten en afval... overal op de vierbaansweg kan je het vinden. En daarna bijna vijf kilometer om de - laten we het voor het gemak maar naar boven afronden - tien meter een hobbel. Niet zo goed voor je wielen, laat staan voor de auto.
Eenmaal in Axel blijken we te vroeg te zijn. Gelukkig is de koster van de kerk er al wel en hij vindt het geen probleem even een kopje thee te zetten. Heerlijk.
En daarna kwam de familie binnendruppelen. Pa en ma, uit een hotel in de buurt, Zus en vriend, ook een hotel, evenals andere zus met vriend. Mijn zus, zwager en hun drie kinderen en, als klap op de vuurpijl, ook nog de familie waar het om gaat: mijn zus en zwager met de kleine Thijs.
Ongeveer twee uur later zitten we in dezelfde zaal na te genieten van de doop. Kopje thee erbij, en veel mensen die mijn zus en zwager feliciteren. Weer anderhalf uur later zitten we, als familie, bij hen thuis een broodje te eten. En daarna kunnen we weer terug gaan.
Rond half zes zijn we weer thuis. Moe, maar wel een leuke dag gehad. En dus lang. Erg lang. En nu? Nu ben ik ook moe!
Mocht jij btw nog een opdracht hebben, kan je deze tot morgenmiddag 17.59 uur inzenden!
Groetjes!
zaterdag 27 november 2010
A Big Journey Lies Ahead
Dag 27.
Morgenvroeg begint er een reis die zijn weerga vast wel zal gaan kennen. Desalniettemin is het een grote reis. Mijn neefje, in oktober in Delhi, India geboren, wordt dan gedoopt. In Axel, in Zeeland. Dat is een stuk rijden.
Om half tien moeten we daar zijn. Dat betekent dus dat we om zes uur echt in de auto zitten. En dan drie en een half uur met elkaar zijn opgescheept. Mijn broer en twee broertjes gaan mee. Maar vraag me niet hoe...
En dan 's middags ook weer terug... Weer drie en een half uur. Zeven uur in totaal bij elkaar in de auto. Als dat maar goed gaat.
Gelukkig lijkt het weer mee te vallen. Het zal vriezen, maar dat is niet zo gek. Lichte sneeuw op sommige plekken, en daarnaast kou. Dat overleven we wel.
In de rest van Europa is het wel een ander gedoe. Knokke, in België, heeft een enorm pak sneeuw gekregen. Ook in Zuid Frankrijk, de plek waar we meestal heengaan om nu nog wat warmte te vangen, is bedolven onder de sneeuw. Maar wij zullen zien.
Lekker gezond weer om te gaan wandelen. Maar dat zal jullie opdracht worden. Ik heb er morgen geen tijd voor. Wandelze!
Morgenvroeg begint er een reis die zijn weerga vast wel zal gaan kennen. Desalniettemin is het een grote reis. Mijn neefje, in oktober in Delhi, India geboren, wordt dan gedoopt. In Axel, in Zeeland. Dat is een stuk rijden.
Om half tien moeten we daar zijn. Dat betekent dus dat we om zes uur echt in de auto zitten. En dan drie en een half uur met elkaar zijn opgescheept. Mijn broer en twee broertjes gaan mee. Maar vraag me niet hoe...
En dan 's middags ook weer terug... Weer drie en een half uur. Zeven uur in totaal bij elkaar in de auto. Als dat maar goed gaat.
Gelukkig lijkt het weer mee te vallen. Het zal vriezen, maar dat is niet zo gek. Lichte sneeuw op sommige plekken, en daarnaast kou. Dat overleven we wel.
In de rest van Europa is het wel een ander gedoe. Knokke, in België, heeft een enorm pak sneeuw gekregen. Ook in Zuid Frankrijk, de plek waar we meestal heengaan om nu nog wat warmte te vangen, is bedolven onder de sneeuw. Maar wij zullen zien.
Lekker gezond weer om te gaan wandelen. Maar dat zal jullie opdracht worden. Ik heb er morgen geen tijd voor. Wandelze!
vrijdag 26 november 2010
Have a Sporty Weekend
Dag 26.
Sportfilms zijn er genoeg. Je hebt voetbalfilms, footballfilms, tennisfilms en nu zelfs ook al een schaatsfilm. En zo kan je lang genoeg doorgaan. Turnen, atletiek, kunstschaatsen en skiën, en daarnaast zelfs al voor de mascottes, de cheerleaders en de waterdragers zijn er films.
Gek genoeg lopen de meeste van die films niet als de beste films. De boodschap is vaak hetzelfde. Sport is leuk. Het is doorzetten, maar dan heb je ook wat. En nog meer van die simpele boodschappen. Simpel vermaak. Niet erg leuk.
Nee, ik kijk liever naar de echte sport. Voetbal, tennis, wielrennen en schaatsen... En dat zijn er dan nog maar vier. Echte sport is emotie, afzien en bovenal lol.
Dit weekend zijn er ook enkele mooie evenementen op tv (of internet) te zien. Schaatsen in Hamar, tennis in Londen, veldrijden ergens in België... Leuke en mooie tv. En dan natuurlijk nog het voetbal in heel Europa.
Morgen ga ik eens lekker rustig aandoen. Vandaag was al druk genoeg. Eigenlijk niet mogen lopen en dan toch te gaan werken. Niet zo slim, maar je moet wat, nietwaar? Maandag weer in Assen en voor de rest van de week nog helemaal niets.
Tot morgen!
Sportfilms zijn er genoeg. Je hebt voetbalfilms, footballfilms, tennisfilms en nu zelfs ook al een schaatsfilm. En zo kan je lang genoeg doorgaan. Turnen, atletiek, kunstschaatsen en skiën, en daarnaast zelfs al voor de mascottes, de cheerleaders en de waterdragers zijn er films.
Gek genoeg lopen de meeste van die films niet als de beste films. De boodschap is vaak hetzelfde. Sport is leuk. Het is doorzetten, maar dan heb je ook wat. En nog meer van die simpele boodschappen. Simpel vermaak. Niet erg leuk.
Nee, ik kijk liever naar de echte sport. Voetbal, tennis, wielrennen en schaatsen... En dat zijn er dan nog maar vier. Echte sport is emotie, afzien en bovenal lol.
Dit weekend zijn er ook enkele mooie evenementen op tv (of internet) te zien. Schaatsen in Hamar, tennis in Londen, veldrijden ergens in België... Leuke en mooie tv. En dan natuurlijk nog het voetbal in heel Europa.
Morgen ga ik eens lekker rustig aandoen. Vandaag was al druk genoeg. Eigenlijk niet mogen lopen en dan toch te gaan werken. Niet zo slim, maar je moet wat, nietwaar? Maandag weer in Assen en voor de rest van de week nog helemaal niets.
Tot morgen!
donderdag 25 november 2010
I've Got Some Catching Up to Do
Dag 25.
Tja. Gister ging het absoluut niet. Ik werd gister om negen uur in de ochtend geopereerd aan mijn linker grote teen. Niets belangrijks, wel vervelend. Dat betekende dus ook dat ik gisteren eigenlijk de hele dag mijn voet hoog moest houden. En vannacht ook. Reken maar dat ik niet geslapen heb!
Toen rond elven gisterochtend de verdoving uitgewerkt was, was het toch even schrikken. Want het deed me toch een pijn! Ik hoorde van de arts, die er met een arts in opleiding mee bezig was enkele dingen. Ik ben niet de meest 'bloedliefhebbende' kijker, dus via mijn telefoon rustig 'Alice in Wonderland' verder gelezen.
Toch vang je dan enkele dingen op. Zo schraapte de assistent, of arts in opleiding, een flink eind over mijn bot, en, alhoewel ik dat niet voelde, het bloedde als een rund. Vanmiddag zal ik het verband eraf halen om de schade te bekijken.
Nu loop ik echter al weer een klein beetje. Morgen ga ik ook alweer gewoon werken, alhoewel ik wel de directeur daar even ga mailen met mijn verhaal. Want het gaat wel lastig om de hele dag te lopen. Da's niet zo makkelijk. En dat deed ik wel altijd, maar morgen dus niet...
Ik zei al dat ik afgelopen nacht niet veel geslapen heb. Dat betekent wel dat ik de hele nacht heb kunnen denken aan mooie film referenties. Daarvan heb ik er ook enkelen gevonden. En natuurlijk zal ik die ook aan jullie vertellen. Ook van jullie kreeg ik er al twee. Fijn dat ook jullie meedenken!
Allereerst, en mijn persoonlijke favoriet, de PVV. Je kan de PVV nu namelijk vergelijken met de film 'Dogville'. Niet vanwege het verhaal, niet vanwege het script, maar enkel alleen om het decor. Bij de film Dogville was er namelijk geen decor. En de PVV heeft ook geen decor nodig om aan de verhalen te komen. Die komen namelijk, precies zoals het geniale was bij de film, enkel en alleen van de mensen!
De protesterende studenten in Engeland, die vanwege het studiegeld de straat op gaan, kun je wel een beetje vergelijken met de film 'Hooligan'. Je zag gister op het BBC nieuws een mooie reportage over een jongen die tot actie opriep. Maar dan wel in alle rust. Net zoals zeg maar 99% van alle voetbal supporters. Toch bleken enkele jongeren die hij meenam bereid om in te slaan op een politiebusje. Hij, en zijn vriendin, waren druk bezig te stoppen. Maar Hooligans houd je altijd. Helaas wel...
Zoals gezegd ben ik morgen aan het werk. Daar heb ik eigenlijk best wel zin in. Weer eens een dagje werken. Hopen dat het weer zich mooi houdt, vanwege mijn voet ga ik morgen niet met de auto... Of misschien ook wel...
Hoe dan ook: Een fijne dag!
(enneuh: zonder reclame te willen maken oid: de Quest Historie gaat over Muziek! Gaaf hè?)
Tja. Gister ging het absoluut niet. Ik werd gister om negen uur in de ochtend geopereerd aan mijn linker grote teen. Niets belangrijks, wel vervelend. Dat betekende dus ook dat ik gisteren eigenlijk de hele dag mijn voet hoog moest houden. En vannacht ook. Reken maar dat ik niet geslapen heb!
Toen rond elven gisterochtend de verdoving uitgewerkt was, was het toch even schrikken. Want het deed me toch een pijn! Ik hoorde van de arts, die er met een arts in opleiding mee bezig was enkele dingen. Ik ben niet de meest 'bloedliefhebbende' kijker, dus via mijn telefoon rustig 'Alice in Wonderland' verder gelezen.
Toch vang je dan enkele dingen op. Zo schraapte de assistent, of arts in opleiding, een flink eind over mijn bot, en, alhoewel ik dat niet voelde, het bloedde als een rund. Vanmiddag zal ik het verband eraf halen om de schade te bekijken.
Nu loop ik echter al weer een klein beetje. Morgen ga ik ook alweer gewoon werken, alhoewel ik wel de directeur daar even ga mailen met mijn verhaal. Want het gaat wel lastig om de hele dag te lopen. Da's niet zo makkelijk. En dat deed ik wel altijd, maar morgen dus niet...
Ik zei al dat ik afgelopen nacht niet veel geslapen heb. Dat betekent wel dat ik de hele nacht heb kunnen denken aan mooie film referenties. Daarvan heb ik er ook enkelen gevonden. En natuurlijk zal ik die ook aan jullie vertellen. Ook van jullie kreeg ik er al twee. Fijn dat ook jullie meedenken!
Allereerst, en mijn persoonlijke favoriet, de PVV. Je kan de PVV nu namelijk vergelijken met de film 'Dogville'. Niet vanwege het verhaal, niet vanwege het script, maar enkel alleen om het decor. Bij de film Dogville was er namelijk geen decor. En de PVV heeft ook geen decor nodig om aan de verhalen te komen. Die komen namelijk, precies zoals het geniale was bij de film, enkel en alleen van de mensen!
De protesterende studenten in Engeland, die vanwege het studiegeld de straat op gaan, kun je wel een beetje vergelijken met de film 'Hooligan'. Je zag gister op het BBC nieuws een mooie reportage over een jongen die tot actie opriep. Maar dan wel in alle rust. Net zoals zeg maar 99% van alle voetbal supporters. Toch bleken enkele jongeren die hij meenam bereid om in te slaan op een politiebusje. Hij, en zijn vriendin, waren druk bezig te stoppen. Maar Hooligans houd je altijd. Helaas wel...
Zoals gezegd ben ik morgen aan het werk. Daar heb ik eigenlijk best wel zin in. Weer eens een dagje werken. Hopen dat het weer zich mooi houdt, vanwege mijn voet ga ik morgen niet met de auto... Of misschien ook wel...
Hoe dan ook: Een fijne dag!
(enneuh: zonder reclame te willen maken oid: de Quest Historie gaat over Muziek! Gaaf hè?)
woensdag 24 november 2010
Ouch, that Hurts
Dag 24.
Op dit moment zit ik even achter de pc. Mijn voet ligt ergens op de bank, aangezien deze hoger moet liggen dan mijn hart. Vandaar dat ik het erg kort houd. Sterker nog... Ik hoop dat ik het morgen wat langer kan maken. Dit wordt niets. Helaas...
Op dit moment zit ik even achter de pc. Mijn voet ligt ergens op de bank, aangezien deze hoger moet liggen dan mijn hart. Vandaar dat ik het erg kort houd. Sterker nog... Ik hoop dat ik het morgen wat langer kan maken. Dit wordt niets. Helaas...
dinsdag 23 november 2010
It's DiNozzo-Time
Dag 23.
Het lijkt wel alsof een heleboel van jullie afgelopen dagen films gezien hebben. De opdrachten hebben namelijk allemaal een relatie met een film. Of misschien ben ik de enige die deze link legt. 'Yes Man', 'The Bucket List' en zelfs 'Rocky' (maar voor de laatste is wat fantasie nodig) kwamen langs. En dat vind ik dus erg leuk!
Zoals in een serie die ik volg - lees: kijk als ik niets anders te doen heb - NCIS waar één van de hoofdpersonen ook steeds films aanhaalt. Dat mag ik wel. Die relaties geven het net iets meer fleur, en dat is bij meerdere series het geval. Of series die meer zijn dan alleen leuk.
Zo ben ik al een redelijke amateur-diagnostica door de show House, kan ik redelijk huizen op waarde schatten, en, mijn favoriet, kan dus ook films bij actualiteiten halen. Waarom ook niet?
De opdracht is mij dus ook duidelijk. Ik ga vanaf vandaag elke dag een actualiteit zoeken en daar een film-referentie bij zoeken. Ik zal vast niet elke dag de beste referentie maken, maar jij kan helpen!
Doe je mee?
Het lijkt wel alsof een heleboel van jullie afgelopen dagen films gezien hebben. De opdrachten hebben namelijk allemaal een relatie met een film. Of misschien ben ik de enige die deze link legt. 'Yes Man', 'The Bucket List' en zelfs 'Rocky' (maar voor de laatste is wat fantasie nodig) kwamen langs. En dat vind ik dus erg leuk!
Zoals in een serie die ik volg - lees: kijk als ik niets anders te doen heb - NCIS waar één van de hoofdpersonen ook steeds films aanhaalt. Dat mag ik wel. Die relaties geven het net iets meer fleur, en dat is bij meerdere series het geval. Of series die meer zijn dan alleen leuk.
Zo ben ik al een redelijke amateur-diagnostica door de show House, kan ik redelijk huizen op waarde schatten, en, mijn favoriet, kan dus ook films bij actualiteiten halen. Waarom ook niet?
De opdracht is mij dus ook duidelijk. Ik ga vanaf vandaag elke dag een actualiteit zoeken en daar een film-referentie bij zoeken. Ik zal vast niet elke dag de beste referentie maken, maar jij kan helpen!
Doe je mee?
maandag 22 november 2010
Monday mornings are ...
Dag 22.
Vanochtend vroeg werd ik wakker om zeven uur. Ik wilde aan het werk. Ik pakte mijn telefoon, aangezien ik nog niet gebeld was en ging rustig zittend wachten op een eventueel telefoontje. Helaas gebeurde dat niet. Ik heb dus de hele dag thuis gezeten, niets gedaan. Dat is vrij vervelend.
Desalniettemin heb ik niet de hele dag niets gedaan. Ik heb namelijk lekker uitgeslapen en rond een uur of tien was ik pas echt mijn bed uit. Dat is het grote nadeel van een warm bed: je komt er niet zo snel uit.
Tegelijkertijd heb ik een tijd kunnen nadenken over woensdag. Komende woensdag is namelijk de dag dat ik weer onder het mes ga. Bij mijn grote teen is er namelijk sprake van wildvlees. Dat klinkt apart, het ziet er gek uit, maar laat ik het kort omschrijven. Het vel en vlees van de zijkanten van de nagel groeit over de nagel heen.
In februari ben ik hiervoor naar de huisarts geweest, hij heeft het toen weggesneden en een dikke vijf maanden was ik er van overtuigt dat het afgelopen was. En toen begon het weer te bloeden. Nu nog trek ik elke dag sokken uit waar enkele bloedvlekjes in zitten. En dat is niet leuk meer.
Dus, komende woensdag om negen uur, zit ik in het ziekenhuis. Ze gaan mijn teen verdoven en snijden dan volgens mij alles weg. En dan maar weer hopen dat het niet terugkomt, want anders is dat wel een deceptie voor mij. Maar de hoop blijft.
Evenzo ook om morgen aan het werk te gaan. Ik heb nog niets gehoord, maar wie weet... We zullen het zien. In de tussentijd kan ik vanavond weer eens neuzen tussen de opdrachten die jullie sturen. Ik heb er nog maar eentje gekregen, dat is wel jammer.
Tot 17.59 uur vanmiddag kan je deze opsturen! Mail me dus gewoon even, dan komt het allemaal in orde!
Ciao!
Vanochtend vroeg werd ik wakker om zeven uur. Ik wilde aan het werk. Ik pakte mijn telefoon, aangezien ik nog niet gebeld was en ging rustig zittend wachten op een eventueel telefoontje. Helaas gebeurde dat niet. Ik heb dus de hele dag thuis gezeten, niets gedaan. Dat is vrij vervelend.
Desalniettemin heb ik niet de hele dag niets gedaan. Ik heb namelijk lekker uitgeslapen en rond een uur of tien was ik pas echt mijn bed uit. Dat is het grote nadeel van een warm bed: je komt er niet zo snel uit.
Tegelijkertijd heb ik een tijd kunnen nadenken over woensdag. Komende woensdag is namelijk de dag dat ik weer onder het mes ga. Bij mijn grote teen is er namelijk sprake van wildvlees. Dat klinkt apart, het ziet er gek uit, maar laat ik het kort omschrijven. Het vel en vlees van de zijkanten van de nagel groeit over de nagel heen.
In februari ben ik hiervoor naar de huisarts geweest, hij heeft het toen weggesneden en een dikke vijf maanden was ik er van overtuigt dat het afgelopen was. En toen begon het weer te bloeden. Nu nog trek ik elke dag sokken uit waar enkele bloedvlekjes in zitten. En dat is niet leuk meer.
Dus, komende woensdag om negen uur, zit ik in het ziekenhuis. Ze gaan mijn teen verdoven en snijden dan volgens mij alles weg. En dan maar weer hopen dat het niet terugkomt, want anders is dat wel een deceptie voor mij. Maar de hoop blijft.
Evenzo ook om morgen aan het werk te gaan. Ik heb nog niets gehoord, maar wie weet... We zullen het zien. In de tussentijd kan ik vanavond weer eens neuzen tussen de opdrachten die jullie sturen. Ik heb er nog maar eentje gekregen, dat is wel jammer.
Tot 17.59 uur vanmiddag kan je deze opsturen! Mail me dus gewoon even, dan komt het allemaal in orde!
Ciao!
zondag 21 november 2010
It's a Red, Furry Monster
Dag 21.
Het is rood, harig en vrolijk, altijd knuffelbaar en aaibaar, onweerstaanbaar grappig en hij verveelt me geen moment. Het is één van de monsters van Sesamstraat, maar in de Nederlandse versie is hij slechts grappig. De Engelse versie is onweerstaanbaar. Zowel voor als achter de camera.
Natuurlijk heb ik het over Elmo. Vroeger vond ik Elmo al leuk, nu vind ik 'm echt ge-wel-dig! Ik zit soms echt op youtube gewoon naar filmpjes van 'm te kijken. Elmo met Andrea Bocelli, met Sugarland, met Ricky Gervais... kortom: hilarisch.
Vroeger, zoals al eerder gezegd, keek ik altijd Sesamstraat. Elmo was mijn favoriet. Koekiemonster is ook wel leuk en Oscar (jeweetwel, die in de afvalbak) was ook leuk. Maar de Engelse Elmo is... Ronduit geniaal. Regelmatig zit hij bij talkshows en steelt hij letterlijk de show, of zit hij bij shownieuws te vertellen over zijn nieuwe vrienden. Hij krijgt het zelfs voor elkaar om een enorm publiek met het het ABC te zingen.
Ook heeft hij een eigen lied (Elmos' Song) en meerdere eigen stukken speelgoed. Geweldig. Kevin Clash, de man die hem zijn stem geeft is niets wat je van hem verwacht. Het is een grote, gekleurde man die je zo als bouncer bij een club zou kunnen zien staan. Maar niets is minder waar.
Thuis heb ik een paar knuffels van Elmo staan. Erg leuk, en als ik hen zie is het zelfs direct al een oppepper. Instant-boost, zou je kunnen zeggen. Een aanrader dus.
Maar nu. Er waren enkelen die het geraden hebben. Super. En jullie hebben ook al enkele eigen jeugdsentiment items gegeven. Tof!
Maar, heb je nog een nieuwe opdracht, tot morgenmiddag 17.59, kan je me mailen of reageren! Laat het maar weten!
Fijne week!
Het is rood, harig en vrolijk, altijd knuffelbaar en aaibaar, onweerstaanbaar grappig en hij verveelt me geen moment. Het is één van de monsters van Sesamstraat, maar in de Nederlandse versie is hij slechts grappig. De Engelse versie is onweerstaanbaar. Zowel voor als achter de camera.
Vroeger, zoals al eerder gezegd, keek ik altijd Sesamstraat. Elmo was mijn favoriet. Koekiemonster is ook wel leuk en Oscar (jeweetwel, die in de afvalbak) was ook leuk. Maar de Engelse Elmo is... Ronduit geniaal. Regelmatig zit hij bij talkshows en steelt hij letterlijk de show, of zit hij bij shownieuws te vertellen over zijn nieuwe vrienden. Hij krijgt het zelfs voor elkaar om een enorm publiek met het het ABC te zingen.
Ook heeft hij een eigen lied (Elmos' Song) en meerdere eigen stukken speelgoed. Geweldig. Kevin Clash, de man die hem zijn stem geeft is niets wat je van hem verwacht. Het is een grote, gekleurde man die je zo als bouncer bij een club zou kunnen zien staan. Maar niets is minder waar.
Thuis heb ik een paar knuffels van Elmo staan. Erg leuk, en als ik hen zie is het zelfs direct al een oppepper. Instant-boost, zou je kunnen zeggen. Een aanrader dus.Maar nu. Er waren enkelen die het geraden hebben. Super. En jullie hebben ook al enkele eigen jeugdsentiment items gegeven. Tof!
Maar, heb je nog een nieuwe opdracht, tot morgenmiddag 17.59, kan je me mailen of reageren! Laat het maar weten!
Fijne week!
zaterdag 20 november 2010
Off the Radar
Dag 20.
De kerstman? Met van die lichtjes op z'n hoed? Zo maar één van de reacties op de foto van gisteren. Helaas is dit niet het geval, de kerstman is enigszins ver weg. Zeker nu sinterklaas nog komen moet. Nee, alhoewel het een leuke gok is, is dat niet de echt meest leuk kinderfiguur wat ik ken.
Nee, dat dus niet. Maar blijf het vooral proberen. De figuur die ik in mijn hoofd heb is iemand die je, ook al kijk je het nu, terwijl je ouder bent dan toen je als kind zijnde keek, nog steeds je dag helemaal goed maakt. Zijn lach zorgt voor een constante glimlach op je gezicht. En dat is pas mooi!
Vanavond ben ik niet aanwezig. Dat gebeurt wel vaker, maar nu zul je ook zien dat ik 'van de radar' verdwijn. PC gaat uit, mobiel gaat uit... Als je me wilt bereiken, zal dat dus lastig gaan. Niet dat het helemaal niet lukt... Je zal vast ergens mijn auto zien staan en de link leggen dat ik in de buurt ben. Dat kan zomaar.
Nee, vanavond ga ik weer eens naar de bios toe. Er is weer eens een film in de bioscoop die ik wil zien. De nieuwe Harry Potter. En nu ga ik met wat vrienden die, laat ik eerlijk zijn, net als ik de hele serie boeken ook gelezen hebben. En ook alle films er omheen gezien hebben. Dus kunnen we weer flink leuke discussies gaan krijgen over het al dan niet goed volgen van het boek.
Nu doe ik dit vaker. Ik lees vaak boeken alvorens naar de film te gaan. Ook al kost me dat een middag of een dag om het boek te lezen. Ik wil van tevoren graag weten waar de film over gaat, zodat ik niet achteraf spijt krijg. En op deze manier hoeft dat ook helemaal niet.
Trouwens, dit is - zoals je al kan lezen bovenaan - de twintigste dag dat ik deze blog bijhoud. Ik ben de maand begonnen met een doel, en, voorzover ik nu kan kijken, dit doel ga ik halen ook. Een maand lang een blog bijhouden. Begon ik zo'n vijf jaar geleden met af en toe een blog, op de meest onmogelijke tijdstippen, is het nu van maandelijks naar wekelijks gegaan en lijkt het nu zelfs dagelijkse kost te gaan worden.
Dat laatste zal het niet altijd blijven. Op het moment heb ik al een 'missie' liggen voor 2011. Een Collab-blog. Daarvoor ben ik nog op zoek naar enkele medeschrijvers. Dus, heb jij ongeveer een uurtje per week over? Reageer! Dan zal ik je meer details geven!
Hoe dan ook: ik zal nog een klein tipje van de sluier oplichten. Dat je iets meer weet over mijn favoriete personage uit mijn jeugd. Mijn neefje en nichtje weten allebei wie het is, en lachen me er voor uit. Zo gek is het. Oom Martijn en ... , dat kan toch niet?
Nou wel dus. Weet jij al wie het is? Misschien dat deze foto helpt.
Laat het maar weten! Ik ben benieuwd!
Hoe dan ook: Heb jij nog een opdracht voor de komende week? Stuur 'm op! Reageer via het hokje hieronder of mail me.
Fijne dag nog!
De kerstman? Met van die lichtjes op z'n hoed? Zo maar één van de reacties op de foto van gisteren. Helaas is dit niet het geval, de kerstman is enigszins ver weg. Zeker nu sinterklaas nog komen moet. Nee, alhoewel het een leuke gok is, is dat niet de echt meest leuk kinderfiguur wat ik ken.
Nee, dat dus niet. Maar blijf het vooral proberen. De figuur die ik in mijn hoofd heb is iemand die je, ook al kijk je het nu, terwijl je ouder bent dan toen je als kind zijnde keek, nog steeds je dag helemaal goed maakt. Zijn lach zorgt voor een constante glimlach op je gezicht. En dat is pas mooi!
Vanavond ben ik niet aanwezig. Dat gebeurt wel vaker, maar nu zul je ook zien dat ik 'van de radar' verdwijn. PC gaat uit, mobiel gaat uit... Als je me wilt bereiken, zal dat dus lastig gaan. Niet dat het helemaal niet lukt... Je zal vast ergens mijn auto zien staan en de link leggen dat ik in de buurt ben. Dat kan zomaar.
Nee, vanavond ga ik weer eens naar de bios toe. Er is weer eens een film in de bioscoop die ik wil zien. De nieuwe Harry Potter. En nu ga ik met wat vrienden die, laat ik eerlijk zijn, net als ik de hele serie boeken ook gelezen hebben. En ook alle films er omheen gezien hebben. Dus kunnen we weer flink leuke discussies gaan krijgen over het al dan niet goed volgen van het boek.
Nu doe ik dit vaker. Ik lees vaak boeken alvorens naar de film te gaan. Ook al kost me dat een middag of een dag om het boek te lezen. Ik wil van tevoren graag weten waar de film over gaat, zodat ik niet achteraf spijt krijg. En op deze manier hoeft dat ook helemaal niet.
Trouwens, dit is - zoals je al kan lezen bovenaan - de twintigste dag dat ik deze blog bijhoud. Ik ben de maand begonnen met een doel, en, voorzover ik nu kan kijken, dit doel ga ik halen ook. Een maand lang een blog bijhouden. Begon ik zo'n vijf jaar geleden met af en toe een blog, op de meest onmogelijke tijdstippen, is het nu van maandelijks naar wekelijks gegaan en lijkt het nu zelfs dagelijkse kost te gaan worden.
Dat laatste zal het niet altijd blijven. Op het moment heb ik al een 'missie' liggen voor 2011. Een Collab-blog. Daarvoor ben ik nog op zoek naar enkele medeschrijvers. Dus, heb jij ongeveer een uurtje per week over? Reageer! Dan zal ik je meer details geven!
Hoe dan ook: ik zal nog een klein tipje van de sluier oplichten. Dat je iets meer weet over mijn favoriete personage uit mijn jeugd. Mijn neefje en nichtje weten allebei wie het is, en lachen me er voor uit. Zo gek is het. Oom Martijn en ... , dat kan toch niet?
Nou wel dus. Weet jij al wie het is? Misschien dat deze foto helpt.Laat het maar weten! Ik ben benieuwd!
Hoe dan ook: Heb jij nog een opdracht voor de komende week? Stuur 'm op! Reageer via het hokje hieronder of mail me.
Fijne dag nog!
vrijdag 19 november 2010
It's Weekend Again!!!
Dag 19.
Zo. Na een hele dag zoeken naar mogelijk input voor vandaag, heb ik maar eens een fotootje gemaakt van de opdracht van deze week. En ja, ik houd het nog wel een beetje spannend, dus zie je niet de hele foto. Weet jij al wie het is?
Hoe dan ook, vandaag heb ik niet gewerkt. Dat is het nadeel van invaller zijn: zonder telefoontje is er gewoon geen werk. Gelukkig heb ik me best vermaakt: een groot deel van de dag heb ik zitten lezen. Da's iets wat ik vaker doe.
Vandaag heb ik gelezen uit 'Alice in Wonderland'. Ook al is dat een kinderboek, in het Engels is het een stuk leuker lezen. Maar dat is niet het enige boek wat ik lees. Vaak lees ik meerdere boeken tegelijk. Ook al klinkt dat vaag, toch is het makkelijk. Een Engels boek (of twee), een enkel Nederlands boek en vaak nog een informatie boek.
Om dat dus eens samen te vatten: 'Alice in Wonderland', 'The Art of War', 'Oorlog en Vrede' en 'Ja maar... Omdenken'. Vier leuke boeken, die allemaal hun eigen charme hebben.
Trouwens: Welk boek lees jij nu? En weet je al van wie de foto is?
Toch nog maar even iets anders:
Martijn Bosch, zoekt:
Een Baan als groepsleerkracht Bovenbouw
(het liefst een baan voor 4 à 5 dagen in de week met uitzicht op een vaste baan)
Wat bied ik:
- Een enthousiaste leergierigheid
- Een open en lerende houding
- Een hart voor kinderen
- Up-to-date onderwijs
- Een teamspeler
Wat zoek ik:
- Een school vol sfeer en gezelligheid
- Goede begeleiding voor starters
- Een leuke klas vol kids
- Een werkplek ergens in het noorden/oosten/midden/westen of zuiden van het land.
Voor verdere informatie kan je
Mailen, (adres op profiel)
Reageren, (via hokje onderaan)
of gewoon even langskomen bij mij thuis.
Advertenties
Advertenties graag zsm naar mij toe doen komen!
Zo. Na een hele dag zoeken naar mogelijk input voor vandaag, heb ik maar eens een fotootje gemaakt van de opdracht van deze week. En ja, ik houd het nog wel een beetje spannend, dus zie je niet de hele foto. Weet jij al wie het is?Hoe dan ook, vandaag heb ik niet gewerkt. Dat is het nadeel van invaller zijn: zonder telefoontje is er gewoon geen werk. Gelukkig heb ik me best vermaakt: een groot deel van de dag heb ik zitten lezen. Da's iets wat ik vaker doe.
Vandaag heb ik gelezen uit 'Alice in Wonderland'. Ook al is dat een kinderboek, in het Engels is het een stuk leuker lezen. Maar dat is niet het enige boek wat ik lees. Vaak lees ik meerdere boeken tegelijk. Ook al klinkt dat vaag, toch is het makkelijk. Een Engels boek (of twee), een enkel Nederlands boek en vaak nog een informatie boek.
Om dat dus eens samen te vatten: 'Alice in Wonderland', 'The Art of War', 'Oorlog en Vrede' en 'Ja maar... Omdenken'. Vier leuke boeken, die allemaal hun eigen charme hebben.
Trouwens: Welk boek lees jij nu? En weet je al van wie de foto is?
Toch nog maar even iets anders:
Martijn Bosch, zoekt:
Een Baan als groepsleerkracht Bovenbouw
(het liefst een baan voor 4 à 5 dagen in de week met uitzicht op een vaste baan)
Wat bied ik:
- Een enthousiaste leergierigheid
- Een open en lerende houding
- Een hart voor kinderen
- Up-to-date onderwijs
- Een teamspeler
Wat zoek ik:
- Een school vol sfeer en gezelligheid
- Goede begeleiding voor starters
- Een leuke klas vol kids
- Een werkplek ergens in het noorden/oosten/midden/westen of zuiden van het land.
Voor verdere informatie kan je
Mailen, (adres op profiel)
Reageren, (via hokje onderaan)
of gewoon even langskomen bij mij thuis.
Advertenties
Advertenties graag zsm naar mij toe doen komen!
donderdag 18 november 2010
Rome in the Winter
Dag 18.
Vanochtend, rond een uurtje of elf, bevond ik me in het historische Rome. Of eigenlijk was niet ik daar, maar het karakter waar ik mee bezig was. Zoals gister al gezegd kwam vandaag Assassins Creed Brotherhood uit, en dat speelt zich daar af, in het jaar 1500. Tot zover is het een leuk spel, verslavend en nu al groter dan Call of Duty: Black Ops en Medal of Honour.
Als personage, in dit geval ofwel Desmond Miles of Ezio Auditore da Firenze, loop je door het hedendaagse of historische Italië. En dat ziet er erg mooi uit. Stadswachter pesten of de volgelingen van Remus afslachten... iets voor mij dus.
Daarvoor was ik bij de GGD te vinden. Ik kreeg twee prikken voor mijn vakantie na de kerst. Op dit moment voel ik nog steeds mijn linkerarm, en dat kan nog wel een dagje duren. Natuurlijk hoop ik dat het sneller weg is.
Zaterdag heb ik ook weer eens een biosavondje gepland. HP 7.1 is de winnaar. En daarna lekker nog even wat drinken. Gezellig!
Over de opdracht, mijn missie voor deze week, kan ik kort zijn. Ik heb een winnaar. Nu alleen nog kijken of ik dat personage op de foto kan zien te krijgen, of het daar zin in heeft. Wie weet.
Ik zal in ieder geval nog niet verklappen wie het is. Misschien dat er morgen een foto komt te staan...
Tot morgen!
Vanochtend, rond een uurtje of elf, bevond ik me in het historische Rome. Of eigenlijk was niet ik daar, maar het karakter waar ik mee bezig was. Zoals gister al gezegd kwam vandaag Assassins Creed Brotherhood uit, en dat speelt zich daar af, in het jaar 1500. Tot zover is het een leuk spel, verslavend en nu al groter dan Call of Duty: Black Ops en Medal of Honour.
Als personage, in dit geval ofwel Desmond Miles of Ezio Auditore da Firenze, loop je door het hedendaagse of historische Italië. En dat ziet er erg mooi uit. Stadswachter pesten of de volgelingen van Remus afslachten... iets voor mij dus.
Daarvoor was ik bij de GGD te vinden. Ik kreeg twee prikken voor mijn vakantie na de kerst. Op dit moment voel ik nog steeds mijn linkerarm, en dat kan nog wel een dagje duren. Natuurlijk hoop ik dat het sneller weg is.
Zaterdag heb ik ook weer eens een biosavondje gepland. HP 7.1 is de winnaar. En daarna lekker nog even wat drinken. Gezellig!
Over de opdracht, mijn missie voor deze week, kan ik kort zijn. Ik heb een winnaar. Nu alleen nog kijken of ik dat personage op de foto kan zien te krijgen, of het daar zin in heeft. Wie weet.
Ik zal in ieder geval nog niet verklappen wie het is. Misschien dat er morgen een foto komt te staan...
Tot morgen!
woensdag 17 november 2010
Childhood Memories
Dag 17.
Vandaag was weer een kort dagje, maar dat betekent niet dat ik de hele dag niets gedaan heb. 's Ochtends vroeg - nadat ik toch me verslapen heb - maar vlot de auto in gevlogen. Gek genoeg mocht ik ook nog eens mijn ruiten krabben, aangezien het licht gevroren heeft.
Toen dat gedaan was kon ik gaan vliegen, want ik had nog tien minuten om op de school te komen. Oké, ik woon er dan weliswaar op enkele minuten rijden vandaan, dat betekent echter niet dat ik er zo ben.
Denk maar eens aan bussen, vrachtwagens en stoplichten die onderweg er staan. En dan ook nog eens de wegwerkzaamheden... Verschrikkelijk...
's Middags was ik op tijd weer thuis en heb ik jullie mails gelezen. Veel kindersentiment gelezen, erg leuk! Van Wicky de Viking tot Seabird het zeehondje, alles kwam terug. Zelfs Barbapappa en Budgie de kleine Helikopter kwamen langs. Dikke lol.
Zelf ben ik er nog niet helemaal uit. Er zijn twee of drie kandidaten die op dit moment aan de top van mijn lijst staan. Maar wie zal er nu winnen? Dat blijft de vraag...
Morgen mag ik om half negen 's ochtend enkele prikken bij de GGD halen. Ik ga in januari naar India toe, en daar mag je zonder prikken niet zomaar heen. Dikke lol dus. Ik en naalden, een combinatie van niets.
Straks het Nederlands elftal maar kijken. En verder? Wie weet.
Fijne dag morgen!
Oja, morgen komt ook Assassins Creed 3 uit! Spannend!
Vandaag was weer een kort dagje, maar dat betekent niet dat ik de hele dag niets gedaan heb. 's Ochtends vroeg - nadat ik toch me verslapen heb - maar vlot de auto in gevlogen. Gek genoeg mocht ik ook nog eens mijn ruiten krabben, aangezien het licht gevroren heeft.
Toen dat gedaan was kon ik gaan vliegen, want ik had nog tien minuten om op de school te komen. Oké, ik woon er dan weliswaar op enkele minuten rijden vandaan, dat betekent echter niet dat ik er zo ben.
Denk maar eens aan bussen, vrachtwagens en stoplichten die onderweg er staan. En dan ook nog eens de wegwerkzaamheden... Verschrikkelijk...
's Middags was ik op tijd weer thuis en heb ik jullie mails gelezen. Veel kindersentiment gelezen, erg leuk! Van Wicky de Viking tot Seabird het zeehondje, alles kwam terug. Zelfs Barbapappa en Budgie de kleine Helikopter kwamen langs. Dikke lol.
Zelf ben ik er nog niet helemaal uit. Er zijn twee of drie kandidaten die op dit moment aan de top van mijn lijst staan. Maar wie zal er nu winnen? Dat blijft de vraag...
Morgen mag ik om half negen 's ochtend enkele prikken bij de GGD halen. Ik ga in januari naar India toe, en daar mag je zonder prikken niet zomaar heen. Dikke lol dus. Ik en naalden, een combinatie van niets.
Straks het Nederlands elftal maar kijken. En verder? Wie weet.
Fijne dag morgen!
Oja, morgen komt ook Assassins Creed 3 uit! Spannend!
dinsdag 16 november 2010
Task 3: Back To The Beginning
Dag 16.
Na vandaag een leuke groep onder handen te hebben genomen, kon ik om drie uur weer terug scheuren naar Assen om winterbanden te laten monteren. Ja, zo handig ben ik dus. Hoe dan ook, binnen een uurtje moest ik van Leens naar Assen, een rit die, normaal gesproken, 53 minuten duurt. Moest lukken dus.
Wat ze er niet bij zeggen is dat de weg waarop je moet rijden, die van Aduard naar Leens, een 80 km weg is. En dat is nog niet eens het ergste. Die weg heeft namelijk een sloot die zo'n beetje naast de weg ligt, een fietspad loopt op de weg en, om alles nog fijner te maken, heeft aflopende kanten aan de weg. Dus de halve weg is gewoonweg verrot.
Tja, daar rij je dus niet altijd tachtig. Ik reeg er meestal zeventig, maar mijn gemiddelde zal ergens rond de 50 gelegen hebben, in verband met de vele dubbele haarspeldbochten. Erg leuke weg om alleen te rijden, maar met tegenliggers...?
Nu zit ik lekker thuis, winterbanden op mijn wagen en dus helemaal klaar voor de winter. Heerlijk.
Ik heb enkele leuke opdrachten binnengekregen en de leukste ga ik ook uitvoeren. Het is een wat lange mail, maar de opdracht kan ik goed samenvatten: Wie was de leukste persoon uit jouw kindertijd.
Er staat, als voetnoot, bij dat het ook iemand van de tv mag zijn.
Nu is dat een vrij makkelijke opdracht, dus ik zet er een foto-element bij: ik moet ook foto's hebben. En dan maakt het al wat lastiger.
Ik zal daar de komende week mee bezig zijn. Maar, nu ook mijn vraag aan jou: Wie was jouw favoriete kinderfiguur?
Laat maar weten - via reactie hieronder of via mail - en misschien zet ik die er bij. Misschien zet je mij zelfs wel aan het denken!
Toedels!
Na vandaag een leuke groep onder handen te hebben genomen, kon ik om drie uur weer terug scheuren naar Assen om winterbanden te laten monteren. Ja, zo handig ben ik dus. Hoe dan ook, binnen een uurtje moest ik van Leens naar Assen, een rit die, normaal gesproken, 53 minuten duurt. Moest lukken dus.
Wat ze er niet bij zeggen is dat de weg waarop je moet rijden, die van Aduard naar Leens, een 80 km weg is. En dat is nog niet eens het ergste. Die weg heeft namelijk een sloot die zo'n beetje naast de weg ligt, een fietspad loopt op de weg en, om alles nog fijner te maken, heeft aflopende kanten aan de weg. Dus de halve weg is gewoonweg verrot.
Tja, daar rij je dus niet altijd tachtig. Ik reeg er meestal zeventig, maar mijn gemiddelde zal ergens rond de 50 gelegen hebben, in verband met de vele dubbele haarspeldbochten. Erg leuke weg om alleen te rijden, maar met tegenliggers...?
Nu zit ik lekker thuis, winterbanden op mijn wagen en dus helemaal klaar voor de winter. Heerlijk.
Ik heb enkele leuke opdrachten binnengekregen en de leukste ga ik ook uitvoeren. Het is een wat lange mail, maar de opdracht kan ik goed samenvatten: Wie was de leukste persoon uit jouw kindertijd.
Er staat, als voetnoot, bij dat het ook iemand van de tv mag zijn.
Nu is dat een vrij makkelijke opdracht, dus ik zet er een foto-element bij: ik moet ook foto's hebben. En dan maakt het al wat lastiger.
Ik zal daar de komende week mee bezig zijn. Maar, nu ook mijn vraag aan jou: Wie was jouw favoriete kinderfiguur?
Laat maar weten - via reactie hieronder of via mail - en misschien zet ik die er bij. Misschien zet je mij zelfs wel aan het denken!
Toedels!
maandag 15 november 2010
In Between Days
Dag 15.
Vandaag was een rustig dagje. Erg rustig. Vanochtend vroeg, rond een uur of zeven, had ik eigenlijk maar één gedachte: 'Laat ze me nu niet bellen!'
Dat was gelukkig ook het geval. De gehele dag was ik daardoor vrij en kon ik doen wat ik wilde. Lekker rustig aan doen was dus mijn devies voor vandaag.
Op mijn gemak ben ik naar het tankstation gereden, heb tientallen liters zwart goud in mijn tank gegooid, heb nog een praatje gemaakt met de verkoper... Alles in de langzaamste versnelling. Geen haast, alles op mijn tijd.
Vanmiddag bekroop me even een gevoel. Ik wist nog niet wat ik morgen - ik werk morgen een dagje in Leens - moest doen. Ik bekijk mijn mail rond enen en, alsof ze het wisten, ik had mail. Een lijst met activiteiten die ik morgen kan en mag gaan doen.
Ook ben ik vanmiddag alvast stiekem wezen kijken in mijn mailbox voor de opdracht voor deze week. Het is allemaal al spannend, maar een echte favoriet heb ik nog niet. Dus, mocht je nog een opdracht hebben, je hebt nog enkele minuten.
Met twee kleine opdrachten die ik verder nog mocht doen vandaag, een boek kopen en kijken naar een carkit voor m'n nieuwe telefoon, ben ik nog even de stad in gegaan.
Het boek was echter nergens te krijgen en de carkit... Nou ja, laat ik zeggen dat geen ervan geschikt is voor mijn telefoon. Dan de officiële maar afwachten, die zal ook vast binnenkort wel komen.
Morgen zit ik dus in Leens. Voor iedereen die zich afvraagt waar dat is --> het ligt tussen Winsum en Warfum. Ja. In Groningen dus.
Hoe dan ook: Veel plezier!
zondag 14 november 2010
Mission Accomplished
Dag 14.
De opdracht was simpel, maar moeilijk uitvoerbaar: Schrijf een verhaal van een geheime missie. Hieronder volgt mijn verhaal, meer dan 2000 woorden (minimum was 1500).
Heb jij nog een opdracht? Stuur 'm in! Dat kan tot morgenmiddag, 17.59 uur. Alles kan!
De Bevrijding
De opdracht was simpel, maar moeilijk uitvoerbaar: Schrijf een verhaal van een geheime missie. Hieronder volgt mijn verhaal, meer dan 2000 woorden (minimum was 1500).
Heb jij nog een opdracht? Stuur 'm in! Dat kan tot morgenmiddag, 17.59 uur. Alles kan!
De Bevrijding
Ergens in een weiland, Drenthe, Nederland
Vrijdag, 8 december 1944
In het holst van de nacht vliegt een vliegtuig met hoge snelheid door de lucht. Het enige geluid dat de razende vliegtuigmotoren in de lucht overstemt is de gierende wind die beneden op de grond iedereen laat rillen. Menigeen heeft een beschutte plek gezocht en gevonden, om deze koude en winderige nacht achter zich te laten.
Maar niet overal is het rustig. Ongeveer vijftig kilometer verderop zijn twee mannen druk in de weer. Ze speuren de lucht af, op zoek naar een vliegtuig. Een klein vuurtje siert hun kamp. Ze zitten op een weiland, verborgen in een bos. Allerlei fakkels liggen gereed, klaar om hun locatie te markeren.
Opeens horen ze, boven het geraas van de wind uit, het vliegtuig. In minder dan een seconde komen ze in actie. Beiden pakken vier fakkels en leggen die in een wijde cirkel over het weiland.
Als ze de fakkels hebben weggebracht rennen ze naar het vuur en beginnen dat te dimmen, zodat er slechts een klein beetje warmte en licht vandaan komt. Eén man staart zoekend door de lucht, wachtend.
Een klein half uur later pakken vier man hun fiets op en fietsen naar huis. Twee aan twee fietsen ze stil in de richting van het dorp. Ze zwijgen, wetende dat het miste geluid eventueel de bezetter kan alarmeren. En dat willen ze koste wat kost vermijden.
Als ze het donkere dorp in het vizier hebben stappen ze af. Eén van hen neemt het voortouw en wijst de weg. Ze lopen om het dorp heen, door een enkele achtertuin waar ze hun fietsen verbergen. Twee huizen verder openen ze de deur, en stil lopen ze naar binnen.
Direct staan er twee mannen op, lopen op de bezoekers af en schudden hen de hand. ‘Welcome and thanks for being here. You can call me Tom, and this is Jan.’ Hij wees naar de tweede man die binnen was.
‘You’re welcome,’ zegt de eerste parachutist, ’my name is Mike and my friend here is Jacob.’
De twee mannen die hen hebben opgehaald lopen stilletjes weer weg, op weg naar hun eigen huis.
‘Here, have something to eat.’ Zegt Tom dan, en leidt hen naar de tafel. Daar liggen wat broodjes en wat melk, klaar om gegeten en gedronken te worden. In stilte bedanken de mannen Tom en vallen aan.
‘You must be tired,’ zegt Tom dan, en wijst hen naar hun kamers. ‘Tomorrow I’ll show you where everything is. For now, just sleep and we will make your identification in order.’
Mike en Jacob lopen de kamer binnen en gaan op het bed liggen. Enkele minuten later slapen ze als rozen, wetende dat ze hier veilig zijn. Mike en Jacob zijn Engelse soldaten, ingevlogen om te helpen bij een overval. En niet zo maar een overval.
Jan is druk bezig met het maken van de identiteitsbewijzen terwijl Tom de spullen opruimt. Morgen zou een drukke dag worden.
Assen, Drenthe, Nederland
Zaterdag, 9 december 1944
Op de Brink is het een drukte. Overal lopen moeders met kinderen aan de hand, vaders die een visje kopen en markt koopmannen die hun waar aanprijzen. Je zou haast vermoedden dat iedereen erg vrolijk is, maar de gezichten staan allemaal grimmig. Het is koud, maar dat is niet de reden van de grimmigheid. In de afgelopen week heeft de Duitse bezetter meerdere mannen opgepakt die verdacht worden van verzet. En het gevang is niet ver van de Brink.
Over de markt struinen ook enkele Duitse soldaten, de meesten met een argwanend gezicht. Ze houden zich stil, maar lijken paraat om een eventueel opstootje direct de kop in te drukken.
Tom en Jacob lopen ook op diezelfde markt. Even verderop lopen Mike en Jan ook. De twee Engelsen krijgen een korte rondleiding door de stad. Ze zijn al langs het Huis van Bewaring gelopen, en struinen nu over de markt in de richting van een huis van een verzetsman. Beiden lopen ze andere route, meer om geen verdenking op zich te brengen dan om de stad te verkennen.
Zowel Mike als Jacob heeft in Engeland een spoedcursus Nederlands gehad en ook hebben ze een tijd een kaart van Assen bestudeerd. In wezen zouden ze hier ook alleen kunnen rondlopen, de weg weten ze. En ook kunnen ze een beetje Nederlands, maar hun accent zou hen kunnen verraden.
Ineens schrikken Mike en Jan. Achter hen staan twee Duitse soldaten die hen aantikken. Tom en Jacob zien het en houden hun adem in. Jacob staat aan de grond genageld, maar wel klaar om eventueel heel snel in actie te komen.
Jan en Mike draaien zich om en Jan vraagt aan de soldaten; ‘Waarmee kan ik u van dienst zijn?’ Hij blijft zeer kalm, maar wel op zijn hoede. Ook Mike kijkt de soldaten vragend aan.
‘Papieren, bitte,’ zegt de ene, terwijl de andere verveeld om zich heen kijkt. Mike zucht en pakt, evenals Jan, zijn identiteitskaart en geeft het aan de soldaat. Hij bekijkt ze, knikt en geeft ze weer terug. ‘Fijne tag nog,’ probeert hij in zijn beste Nederduits te zeggen terwijl hij doorloopt. Zijn kameraad kijkt Mike nog even aan, maar ook Mike en Jan lopen verder.
Met een enorm snelle hartslag lopen ze weer terug naar het huis waar ze logeren. Eenmaal binnen komt er een diepe zucht uit de keel van Mike. ‘I thought we were in trouble for real. How did you kept your cool?’ Jan begint te lachen en legt uit dat dit bijna standaardprocedure is.
Niet veel later komen ook Tom en Jacob binnen. ‘Nog problemen gehad?’ vraagt Jan aan Tom. ‘Nee, helemaal niets. Volgens mij kunnen we morgen beginnen!’
Assen, Drenthe, Nederland
Zondag, 10 december 1944
Het lange wachten kon beginnen. Rond zeven uur in de avond was er een wisseling van de wacht, waardoor er een gaatje kwam dat net lang genoeg was om tussen te zitten. Iedereen nam de plannen nog met elkaar door. Zes man zouden naar binnen gaan terwijl er twee buiten op de uitkijk zouden staan.
Zowel Mike als Jacob zouden naar binnen gaan. Hun specialiteit was het stil uitschakelen van een vijand. En die specialiteit zouden ze nodig hebben ook. Het was het plan om zo snel mogelijk naar binnen te gaan, de vier soldaten uit te schakelen en daarna de gevangenen te bevrijden. En dat allemaal binnen zeven minuten. Dat was het plan. Steuntroepen konden pas na acht minuten komen, dus zouden ze een kleine voorsprong hebben. En dat was alles wat ze nodig hadden.
Rond vijven namen de mannen een broodje en maakten zich klaar. Om de beurt zouden er nu jongens een rondje lopen om te controleren of er niets onverwachts gebeurde bij het huis van bewaring.
Tom zat bij het raam en kon de jongens één voor één langs zien lopen. De eerste jongen schudde met zijn hoofd, niets aan de hand. Ook de tweede, derde en vierde jongen gaven aan dat er niets aan de hand was.
Het duurde even voordat de vijfde kwam. Hij liep niet langs het raam, zoals de anderen deden. Hij klopte aan, en het duurde maar heel even of Jan had de deur open gedaan.
‘Er zijn net twee wagens met auto’s binnen de poorten gereden. Volgens mij zijn er twaalf Duitsers uitgestapt.’ Hijgend vertelde de jongen dit nieuws, vol met adrenaline en spanning. Jan schudde zijn hoofd en gaf het door aan de anderen. Het feest zou vandaag nog niet door kunnen gaan.
De hele verdere avond bleven er mensen in en uit lopen, steeds maar kijkend en berichten overbrengend over de extra mensen in het huis van bewaring. Het bleek dat een divisie van de SS, de Duitse geheime dienst, enkele leden voor de nacht een opvang wilde geven. Morgen zouden ze weer weg gaan. Ten minste, dat leek zo te worden.
Assen, Drenthe, Nederland
Maandag 11 december 1944
De hele nacht waren de mannen opgeweest, zoekend naar een oplossing. De twee Engelsen zouden morgenavond weer weg moeten, dus ze hadden nog slechts één dag om hun plan uit te voeren. En de SS zat nog steeds in het huis van bewaring.
Rond half vijf klopte een opgewonden jongen aan op de deur. Tom opent de deur en loopt met de jongen mee naar buiten. Het zal erg opvallen als er steeds maar weer mensen naar binnen en buiten gaan, zeker nu het bijna donker is. Jacob en Mike kijken hem na.
Een klein kwartier later is Tom terug. ‘Come on, guys! They’re leaving now! Party goes on, tonight!’ Mike en Jacob kijken elkaar aan, wetende hoe laat het is. Vanavond kunnen ze flink aan de bak.
Net als gisteravond lopen ook vanavond mensen in en uit het huis. De hele tijd, tot half zeven, is het een drukte van jewelste. De meesten komen achterom, maar ook sommigen komen voorom.
Een laatste broodje wordt naar binnen gewerkt en daarna staat het hele team in de keuken even bij elkaar.
‘Jullie weten wat je moet doen,’ zegt Jan tegen iedereen, terwijl Tom vertaalt voor Jacob en Mike. ‘Nu is het zover. Er zijn vier bewakers binnen en twee buiten. We moeten snel zijn en, wat we ook doen, geen lawaai maken. We komen hier ook niet weer terug. Veel succes, mannen!’
Mike en Jacob knikken hun hoofd. Zij zullen, als dit voorbij is, met een twaalftal gevangenen snel naar Brabant gaan. Daar zullen ze de oversteek maken en, als alles goed gaat, voor het einde van de week weer in Engeland zijn. Twintig andere gevangenen zullen zich zo snel mogelijk verspreiden over de stad.
Twee aan twee lopen de mannen naar het Huis van Bewaring. Het is niet ver. De koude wind maakt het onaangenaam fris, maar de mannen lijken er niets van te merken. Ze hebben hele andere dingen aan hun hoofd.
Bij de poort van de gevangenis staat één bewaker. Hij is aan het prutsen met een aansteker en een sigaret. Tom loopt op hem af en vraagt: ‘Vuurtje?’ Terwijl de bewaker knikt komt ook Mike op hem af gelopen en geeft hem een dreun op zijn achterhoofd. Tom vangt hem op en samen dragen ze hem snel de poort in. De andere mannen zijn daar al en Jacob heeft de tweede bewaker buiten ook al uitgeschakeld.
Snel en doelgericht lopen zes man op de deur af. Ze halen nog eens diep adem. Niemand weet exact hoe dit af zal lopen. Gedachten schieten bij hen door het hoofd, maar het is Jacob die het voortouw neemt. Hij klopt op de deur en wacht af.
Enkele seconden, het lijkt wel een eeuwigheid te duren, gebeurd er niets. Geen stemmen, geen voetstappen… het lijkt wel weer vrede.
Maar dan gaat de deur open en een slaperige bewaker opent de deur. In een oogwenk ligt ook hij tegen de vlakte terwijl Mike, Jacob, Tom en Jan naar binnen rennen. De nog vallende bewaker blijft achter bij de twee anderen, die hem direct meeslepen naar binnen.
Binnen staat een tafel waar twee bewakers aan zitten. Ze zien vier mannen aan komen rennen en willen hun wapens pakken, maar Mike en Jacob zijn eerder bij hen. Ze schoppen de wapens weg en geven hen een snelle, maar rake, klap op het voorhoofd. De één valt direct neer, een harde klap raakt de tafel, maar de ander schudt zijn hoofd en knippert met zijn ogen.
Jacob geeft hem nog een tik, maar de Duitser ontwijkt deze en geeft een tegenstoot.
Mike daarentegen zoekt de vierde man. Hij wijst naar de twee uitgangen en laat de twee anderen de ene kant opgaan, terwijl hijzelf de andere kant opgaat.
Snel rent hij langs allerlei cellen, waar hij de gevangenen, wakker geworden door het lawaai, tot stilte maant. En dat zijn ze ook erg snel. Sommigen wijzen hem verder naar de plek waar de laatste bewaker zou moeten zijn. Hij rent door totdat hij niet verder kan. Een deur blokkeert hem de weg. Toch wijzen de gevangenen hem die aan. ‘Door die deur,’ fluistert er een.
Zachtjes opent Mike de deur en ziet daar een bewaker een sigaretje roken. Hij kuiert rustig door de binnentuin en heeft niet door dat Mike naar hem toe sluipt.
Als Mike achter hem staat legt hij zijn hand op de mond van de Duitser en slaat hem op zijn hoofd. Enkele tellen later is ook deze Duitser bewusteloos en Mike neemt hem mee naar binnen.
Een minuutje later liggen alle bewakers vastgebonden in een cel. Mike en Jacob bewaken ze, terwijl de andere vier de gevangenen bevrijden. Twee aan twee verlaten de gevangenen hun voormalig onderkomen en vluchten de nacht in. Mike telt het aantal voormalig gevangenen, meer dan veertig hebben hem nu al gepasseerd. Dan staat Jan bij hen. ‘These 12 people are going with you. They know the way.’
Ook Tom komt bij hen staan, en geeft hem een hand. ‘Thank you! And now we need to leave quickly!’ Terwijl Mike en Jacob met twaalf anderen meegaan, sluiten Tom en Jan de deur en gaan ook weer weg.
Zo snel als ze gekomen waren, zijn ze weer weg. Binnen zeven minuten zijn er meer dan vijftig gevangenen bevrijd, allemaal zonder ook maar een kogelschot te lossen.
zaterdag 13 november 2010
Writing as an Art
Dag 13.
Best moeilijk. Een verhaal moeten schrijven als opdracht, en dan ook nog eens binnen twee dagen. Ik ben nu al een tijdje bezig, maar het is erg lastig. Alhoewel ik al op een kleine duizend woorden ben, merk ik dat het toch niet allemaal zo makkelijk gaat. Alsof ik schrijven lastig begin te vinden.
Dat is waarschijnlijk ook het verschil. Als ik iets moet doen, gaat het vaak anders dan als ik iets wil doen. Begrijp me niet verkeerd, deze opdracht heb ik zelf aangenomen, maar het is toch nog knap lastig. Schrijven is een kunstvorm waarin je jezelf kunt uiten. Maar wat nou als dat even wat lastiger gaat?
Een goede nachtrust doet wonderen. Dat wist ik ook van tevoren al. Maar vannacht heb ik - voor het eerst in drie weken - weer eens echt goed geslapen. Ook al was ik om acht uur vanochtend wakker (en lag er pas na twaalven in) ik had het idee dat ik de hele wereld aan kon. Min of meer is dat ook gelukt.
Het mooie van Twitter is dat je alles kunt lezen wat er in de wereld gebeurd. Vaak zie je, voordat het op het journaal is of dat het op nieuwssites als nu.nl staat, al wat er aan de hand is. Dat is wat ik er leuk aan vind, waarom ik het gebruik. Ik wil nog net niet stellen dat ik niet zonder kan, maar het verrijkt mijn wereld wel. Verrijkt het de jouwe ook al?
Hoe dan ook, ik moet eigenlijk verder gaan met schrijven. Anders gaat dat niets worden. Vergeet jij niet om een nieuwe opdracht te verzinnen? Het kan me niet gek genoeg zijn!
Stuur 'm op naar mijn mailadres of geef 'm als reactie op dit bericht. Ook via andere media kan je mij bereiken, dus laat 'm weten!
Je kan 'm insturen tot maandagmiddag 17.59 uur!
Fijn weekend!
Best moeilijk. Een verhaal moeten schrijven als opdracht, en dan ook nog eens binnen twee dagen. Ik ben nu al een tijdje bezig, maar het is erg lastig. Alhoewel ik al op een kleine duizend woorden ben, merk ik dat het toch niet allemaal zo makkelijk gaat. Alsof ik schrijven lastig begin te vinden.
Dat is waarschijnlijk ook het verschil. Als ik iets moet doen, gaat het vaak anders dan als ik iets wil doen. Begrijp me niet verkeerd, deze opdracht heb ik zelf aangenomen, maar het is toch nog knap lastig. Schrijven is een kunstvorm waarin je jezelf kunt uiten. Maar wat nou als dat even wat lastiger gaat?
Een goede nachtrust doet wonderen. Dat wist ik ook van tevoren al. Maar vannacht heb ik - voor het eerst in drie weken - weer eens echt goed geslapen. Ook al was ik om acht uur vanochtend wakker (en lag er pas na twaalven in) ik had het idee dat ik de hele wereld aan kon. Min of meer is dat ook gelukt.
Het mooie van Twitter is dat je alles kunt lezen wat er in de wereld gebeurd. Vaak zie je, voordat het op het journaal is of dat het op nieuwssites als nu.nl staat, al wat er aan de hand is. Dat is wat ik er leuk aan vind, waarom ik het gebruik. Ik wil nog net niet stellen dat ik niet zonder kan, maar het verrijkt mijn wereld wel. Verrijkt het de jouwe ook al?
Hoe dan ook, ik moet eigenlijk verder gaan met schrijven. Anders gaat dat niets worden. Vergeet jij niet om een nieuwe opdracht te verzinnen? Het kan me niet gek genoeg zijn!
Stuur 'm op naar mijn mailadres of geef 'm als reactie op dit bericht. Ook via andere media kan je mij bereiken, dus laat 'm weten!
Je kan 'm insturen tot maandagmiddag 17.59 uur!
Fijn weekend!
vrijdag 12 november 2010
Dawn of a New Era
Dag 12.
Vandaag was de dag. Eindelijk. Niet alleen begint het weekend vandaag, waardoor ik tijd heb om te schrijven, daarnaast kreeg ik vandaag een telefoontje. Niet zomaar van een willekeurig iemand, maar van de telefoonwinkel. Mijn nieuwe telefoon was - na ettelijke weken wachten - eindelijk binnengekomen.
Ik dus, niet alleen omdat het koopavond is, rustig aan gedaan en rond een uurtje of zeven naar de winkel gehaast. En daar lag 'ie. Wow. Mooi dat hij is...
Ik kon nog 95 euro krijgen bij inruil van mijn oude telefoon, dus heb, met een flinke korting, die ingeruild. Dus, na twee jaren, afscheid genomen van mijn Nokia. En nu een HTC.
Dat was niet het enige wat ik vandaag heb gedaan. Ook heb ik weer heerlijk gewerkt. Losgeldbrieven met de klas gemaakt, hetgeen de leerlingen een erg hilarische opdracht vonden. En dat is het ook. Brieven gingen van:
'Beste Sint. Ik heb uw grote boek gestolen. Ik wil voor vanmiddag 10.000.000 pepernoten hebben. Bel niet de politie, we houden u in de gaten'
tot
'Sinterklaas. Omdat het wcpapier op was, hebben we het grote boek gepakt. Sorry! Groeten van de pieten!'
Met lijm en schaar zijn grote gaten geknipt in kranten, en ook in folders, tijdschriften en zelfs een enkele 'Zo Zit Dat' moest eraan geloven. Alles voor de Sint.
Druk is de week. En nu ga ik verder kijken naar m'n telefoon en alles wat ik daarmee kan doen. Tot morgen!
Vandaag was de dag. Eindelijk. Niet alleen begint het weekend vandaag, waardoor ik tijd heb om te schrijven, daarnaast kreeg ik vandaag een telefoontje. Niet zomaar van een willekeurig iemand, maar van de telefoonwinkel. Mijn nieuwe telefoon was - na ettelijke weken wachten - eindelijk binnengekomen.
Ik dus, niet alleen omdat het koopavond is, rustig aan gedaan en rond een uurtje of zeven naar de winkel gehaast. En daar lag 'ie. Wow. Mooi dat hij is...
Ik kon nog 95 euro krijgen bij inruil van mijn oude telefoon, dus heb, met een flinke korting, die ingeruild. Dus, na twee jaren, afscheid genomen van mijn Nokia. En nu een HTC.
Dat was niet het enige wat ik vandaag heb gedaan. Ook heb ik weer heerlijk gewerkt. Losgeldbrieven met de klas gemaakt, hetgeen de leerlingen een erg hilarische opdracht vonden. En dat is het ook. Brieven gingen van:
'Beste Sint. Ik heb uw grote boek gestolen. Ik wil voor vanmiddag 10.000.000 pepernoten hebben. Bel niet de politie, we houden u in de gaten'
tot
'Sinterklaas. Omdat het wcpapier op was, hebben we het grote boek gepakt. Sorry! Groeten van de pieten!'
Met lijm en schaar zijn grote gaten geknipt in kranten, en ook in folders, tijdschriften en zelfs een enkele 'Zo Zit Dat' moest eraan geloven. Alles voor de Sint.
Druk is de week. En nu ga ik verder kijken naar m'n telefoon en alles wat ik daarmee kan doen. Tot morgen!
donderdag 11 november 2010
A Hard Day's Night
Dag 11.
Vandaag was een drukke dag. Om kwart over zeven zat ik in de auto om naar het 'huge' Enumatil te gaan. Je zou haast denken dat er één brug in zit om het dorp groter te maken. Veel meer vind je er ook niet. Op een schooltje na dan.
Rond achten, na een - vanzelfsprekend - tijdje op het Julianaplein gestaan te hebben, kon ik mijn auto parkeren voor de school. Dat was wel enigszins verrassend, er zijn niet veel scholen waar je voor school kan parkeren.
De hele dag lekker aan het werk geweest. Een leuke groep 6/7 die - het moet gezegd worden - minder druk was dan voorspeld. Maar misschien dat dat morgen anders is.
Onder schooltijd ook twee keer gebeld. Best apart, een school die onder schooltijd leerkrachten probeert te bereiken om op een andere dag in te vallen. Aangezien ze verwachten dat je je volledig inzet voor hun groep, maar wel even jou bellen terwijl je voor een andere groep staat... Lekker dubbelop.
Hoe dan ook: eenmaal thuis even teruggebeld en één van de personen nog aan de lijn gekregen. De ander was waarschijnlijk al vroeg weg, want om vier uur al geen persoon meer aan de lijn...
Dinsdag kan ik ook werken, in Leens wel te verstaan. Echt, ik kom tegenwoordig in elk gehucht wel een keertje.
Tegelijkertijd gezegd - tegen de directrice van Leens - dat ik dinsdag echter wel om vier uur in Assen moet zijn. Ik ben dus direct om drie uur weg. Dat is even apart, maar kan niet anders. Anders zit ik bij de garage (mijn winterbanden worden dan gemonteerd en alles daaromtrent) te klooien met de tijd. Ook zij willen om vijf uur naar huis. 't is niet anders.
Gelukkig had ze er begrip voor.
Vandaag om tien over vier direct een andere afspraak gehad. Soms moet je even vergaderen met deze of gene om allerlei dingen te plannen. En nu wachten tot de eerste St. Maarten lopers zich melden. 't is hier zo stil...
Het verhaal moet ik nog starten. Zal wel zaterdag gaan worden, ben ik bang. Hopen dat 't allemaal nog gaat lukken! Duim voor me!
Vandaag was een drukke dag. Om kwart over zeven zat ik in de auto om naar het 'huge' Enumatil te gaan. Je zou haast denken dat er één brug in zit om het dorp groter te maken. Veel meer vind je er ook niet. Op een schooltje na dan.
Rond achten, na een - vanzelfsprekend - tijdje op het Julianaplein gestaan te hebben, kon ik mijn auto parkeren voor de school. Dat was wel enigszins verrassend, er zijn niet veel scholen waar je voor school kan parkeren.
De hele dag lekker aan het werk geweest. Een leuke groep 6/7 die - het moet gezegd worden - minder druk was dan voorspeld. Maar misschien dat dat morgen anders is.
Onder schooltijd ook twee keer gebeld. Best apart, een school die onder schooltijd leerkrachten probeert te bereiken om op een andere dag in te vallen. Aangezien ze verwachten dat je je volledig inzet voor hun groep, maar wel even jou bellen terwijl je voor een andere groep staat... Lekker dubbelop.
Hoe dan ook: eenmaal thuis even teruggebeld en één van de personen nog aan de lijn gekregen. De ander was waarschijnlijk al vroeg weg, want om vier uur al geen persoon meer aan de lijn...
Dinsdag kan ik ook werken, in Leens wel te verstaan. Echt, ik kom tegenwoordig in elk gehucht wel een keertje.
Tegelijkertijd gezegd - tegen de directrice van Leens - dat ik dinsdag echter wel om vier uur in Assen moet zijn. Ik ben dus direct om drie uur weg. Dat is even apart, maar kan niet anders. Anders zit ik bij de garage (mijn winterbanden worden dan gemonteerd en alles daaromtrent) te klooien met de tijd. Ook zij willen om vijf uur naar huis. 't is niet anders.
Gelukkig had ze er begrip voor.
Vandaag om tien over vier direct een andere afspraak gehad. Soms moet je even vergaderen met deze of gene om allerlei dingen te plannen. En nu wachten tot de eerste St. Maarten lopers zich melden. 't is hier zo stil...
Het verhaal moet ik nog starten. Zal wel zaterdag gaan worden, ben ik bang. Hopen dat 't allemaal nog gaat lukken! Duim voor me!
woensdag 10 november 2010
The Way it Goes
Dag 10.
Elke dag is weer een nieuwe dag. Dat is een wijsheid die ten aller tijde geldt, zeker als je een invaller bent. Elke dag weer sta ik op een andere plek om daar mijn werk te doen. Het ene moment heb ik een groep vier onder mijn hoede, de dag erna sta ik voor een groep achtstegroepers. Het is een wereld van verschil. Geloof me, ik vind het heerlijk. Maar stiekem smacht ik naar wat meer zekerheid, een eigen groep...
Vandaag ook zo. Ik mocht werken in een groep die in principe alles zelfstandig ook wel kunnen. Dat merk je vooral aan de snelheid waarmee een groep aan het werk gaat. Ik had op het bord een strakke planning geschreven. Na de pauze zouden we taal en spelling gaan doen, en daarna stillezen en vervolgens de dag afsluiten met een tekenles. Maar in de pauze was ik in gesprek geraakt met een collega. Ik was dus niet direct na de bel in de klas.
Ik stond versteld toen ik binnenkwam. Driekwart van de groep was al druk aan het werk! Stilletjes zaten ze met hun neus in het boek, de schrijfhand al druk aan het schrijven. Bewonderend knikte ik.
Eén van de leerlingen zag me knikken en vroeg dus ook waarom. Ik legde het hem uit. Verrassend genoeg was na vier minuten iedereen aan de slag. Een strak regime zal wel werken, denk ik.
In die klas is het dus gewoon. Bijna geen aansturing nodig en gewoon gaan met die banaan. Zo gaat het.
Ook had ik na schooltijd even een gesprek met de directeur. Laten we 'm Bert noemen.
Hij zei het volgende. 'Gisteren kwam de leerkracht er achter dat jij morgen (vandaag dus) voor de groep staat. Hij vertelde het tegen de kinderen, die direct als reactie kwamen met: 'juf (...) komt toch niet hè?' De leerkracht zei dat dezelfde meester zou komen als afgelopen vrijdag, meester Martijn. De hele klas was daarna razend enthousiast. Dus. Je begrijpt dat we je graag zien, met zo'n reactie van de leerlingen.'
Ik kon niet anders dan het compliment aannemen en het in mijn zak steken. Ik vertelde hem nog dat hij mijn naam ook best mag doorgeven aan zijn collega's, want meer naamsbekendheid is altijd mooi meegenomen.
Ik vertelde hem dat ik deze klas ook erg leuk vind, en dat is ook al zo leuk. Leuke groepen moeten leuke meesters of juffen hebben, nietwaar?
Niet dat het volgende met het vorige te maken heeft, maar het moet gezegd worden. Vanmiddag werd ik gebeld door de beheerder van een invalpool. Hij had dringend iemand nodig voor morgen en overmorgen in Enumatil. Of all places. Ik dus daar morgen en overmorgen heen. Een groep 6/7 die vast ook erg leuk is. Vast!
Nog even over de opdracht. Ik ben druk bezig met allerlei zaken, maar zal proberen de 1500 woorden te bereiken. We zullen zien.
Nog één opmerking dan. Ik vertelde vandaag dat ik het laatste nieuws volg via twitter. Leerling direct als reactie: 'U en twitter? Doen meesters dat ook al?' ;)
Fijne avond en tot morgen!
Elke dag is weer een nieuwe dag. Dat is een wijsheid die ten aller tijde geldt, zeker als je een invaller bent. Elke dag weer sta ik op een andere plek om daar mijn werk te doen. Het ene moment heb ik een groep vier onder mijn hoede, de dag erna sta ik voor een groep achtstegroepers. Het is een wereld van verschil. Geloof me, ik vind het heerlijk. Maar stiekem smacht ik naar wat meer zekerheid, een eigen groep...
Vandaag ook zo. Ik mocht werken in een groep die in principe alles zelfstandig ook wel kunnen. Dat merk je vooral aan de snelheid waarmee een groep aan het werk gaat. Ik had op het bord een strakke planning geschreven. Na de pauze zouden we taal en spelling gaan doen, en daarna stillezen en vervolgens de dag afsluiten met een tekenles. Maar in de pauze was ik in gesprek geraakt met een collega. Ik was dus niet direct na de bel in de klas.
Ik stond versteld toen ik binnenkwam. Driekwart van de groep was al druk aan het werk! Stilletjes zaten ze met hun neus in het boek, de schrijfhand al druk aan het schrijven. Bewonderend knikte ik.
Eén van de leerlingen zag me knikken en vroeg dus ook waarom. Ik legde het hem uit. Verrassend genoeg was na vier minuten iedereen aan de slag. Een strak regime zal wel werken, denk ik.
In die klas is het dus gewoon. Bijna geen aansturing nodig en gewoon gaan met die banaan. Zo gaat het.
Ook had ik na schooltijd even een gesprek met de directeur. Laten we 'm Bert noemen.
Hij zei het volgende. 'Gisteren kwam de leerkracht er achter dat jij morgen (vandaag dus) voor de groep staat. Hij vertelde het tegen de kinderen, die direct als reactie kwamen met: 'juf (...) komt toch niet hè?' De leerkracht zei dat dezelfde meester zou komen als afgelopen vrijdag, meester Martijn. De hele klas was daarna razend enthousiast. Dus. Je begrijpt dat we je graag zien, met zo'n reactie van de leerlingen.'
Ik kon niet anders dan het compliment aannemen en het in mijn zak steken. Ik vertelde hem nog dat hij mijn naam ook best mag doorgeven aan zijn collega's, want meer naamsbekendheid is altijd mooi meegenomen.
Ik vertelde hem dat ik deze klas ook erg leuk vind, en dat is ook al zo leuk. Leuke groepen moeten leuke meesters of juffen hebben, nietwaar?
Niet dat het volgende met het vorige te maken heeft, maar het moet gezegd worden. Vanmiddag werd ik gebeld door de beheerder van een invalpool. Hij had dringend iemand nodig voor morgen en overmorgen in Enumatil. Of all places. Ik dus daar morgen en overmorgen heen. Een groep 6/7 die vast ook erg leuk is. Vast!
Nog even over de opdracht. Ik ben druk bezig met allerlei zaken, maar zal proberen de 1500 woorden te bereiken. We zullen zien.
Nog één opmerking dan. Ik vertelde vandaag dat ik het laatste nieuws volg via twitter. Leerling direct als reactie: 'U en twitter? Doen meesters dat ook al?' ;)
Fijne avond en tot morgen!
dinsdag 9 november 2010
Hold on, It's a Black Op
Dag 9.
Vanochtend vroeg mocht ik voor mijn broertje even naar een gamewinkel om daar een nieuw spel te halen voor hem. Hij gaf me geld mee omdat hijzelf het spel niet kon halen, want hij zou laat thuis zijn. Zei hij.
Ik dus rond negenen (lees: tienen) naar de winkel om het spel Call of Duty: Black Ops te halen.
Vanaf elf uur ben ik ook even bezig geweest met het te proberen. Ik ben wel een fan van een goede verhaallijn in een spel, en CoD zou een goede lijn hebben. Dacht ik.
Rond vieren kijk ik op de klok om eens te zien hoe laat het is. Kloink. Oei. Da's wel een hele tijd al bezig geweest. En dat zegt iets over een verhaallijn. Als ik ergens door geïntrigeerd wordt, dan blijf ik bezig! Zo dus ook bij dit spel.
Het grappige is dat dit ook veel met mijn nieuwe opdracht te maken heeft. Een 'black-op' is een geheime opdracht, een opdracht die alleen mensen weten die overal boven staan. Zelfs de president van Amerika weet niet wat er allemaal speelt in het leger van hetzelfde land. En da's maar goed ook.
De opdracht is namelijk om een eigen 'black-op' verhaal te schrijven. En dagelijks zal ik hier een stukje over posten. Spannend! (tja, of niet dus...)
Komende zondag zal ik het verhaal in één deel neerzetten. Dat betekent voor mij de komende week een verhaallijn neerzetten, karakters uithollen, scenario's schrijven en - bovenal - het verhaal bedenken. Een lastige opdracht. Minimaal 1500 woorden. We zullen zien.
Fijne dag morgen! (en vandaag!
Vanochtend vroeg mocht ik voor mijn broertje even naar een gamewinkel om daar een nieuw spel te halen voor hem. Hij gaf me geld mee omdat hijzelf het spel niet kon halen, want hij zou laat thuis zijn. Zei hij.
Ik dus rond negenen (lees: tienen) naar de winkel om het spel Call of Duty: Black Ops te halen.
Vanaf elf uur ben ik ook even bezig geweest met het te proberen. Ik ben wel een fan van een goede verhaallijn in een spel, en CoD zou een goede lijn hebben. Dacht ik.
Rond vieren kijk ik op de klok om eens te zien hoe laat het is. Kloink. Oei. Da's wel een hele tijd al bezig geweest. En dat zegt iets over een verhaallijn. Als ik ergens door geïntrigeerd wordt, dan blijf ik bezig! Zo dus ook bij dit spel.
Het grappige is dat dit ook veel met mijn nieuwe opdracht te maken heeft. Een 'black-op' is een geheime opdracht, een opdracht die alleen mensen weten die overal boven staan. Zelfs de president van Amerika weet niet wat er allemaal speelt in het leger van hetzelfde land. En da's maar goed ook.
De opdracht is namelijk om een eigen 'black-op' verhaal te schrijven. En dagelijks zal ik hier een stukje over posten. Spannend! (tja, of niet dus...)
Komende zondag zal ik het verhaal in één deel neerzetten. Dat betekent voor mij de komende week een verhaallijn neerzetten, karakters uithollen, scenario's schrijven en - bovenal - het verhaal bedenken. Een lastige opdracht. Minimaal 1500 woorden. We zullen zien.
Fijne dag morgen! (en vandaag!
maandag 8 november 2010
Waking up Before the Break of Day
Dag 8.
Vanochtend vroeg schrok ik wakker. Ik vroeg me af of ik mijn wekker wel had gezet. En of ik überhaupt wel een cd in mijn radio had zitten. Misschien dat die laatste opmerking wat uitlegt behoeft. Mijn wekker slaat namelijk automatisch aan op de cd-speler, maar mocht er geen cd in zitten, dan gaat mijn wekker niet.
Om half vier 's nachts keek ik dus, en gelukkig maar, er zat een cd in. Mijn wekker was ook gezet.
Maar daarna nog weer slapen? Natuurlijk niet! De gehele verdere ochtend heb ik - tot half zeven weliswaar - liggen woelen, keren en zuchten. Da's erg vervelend, omdat je wel wilt slapen, maar het kan niet. Frustratie alom.
Half zeven startte de cd met spelen, ik zat lekker mee te tikken op de maat, en toen stopte de cd weer. In no time was het zeven uur. En om kwart over zeven moet ik in de auto zitten, want anders sta ik echt in de file.
Ik moest gelukkig werken in Bedum, maar bij Groningen staat - natuurlijk - alles vast. Mijn zus en zwager reden een vijf minuten later achter mij aan, en ik vroeg me nog af of ik hen moest bellen, zodat ze de file konden vermijden...
Helaas reed ik naast een politieauto en mijn handsfree-set heb ik (nog steeds niet, tot ergernis van mij) niet geïnstalleerd. Dus dat is weer pech hebben. Niet gebeld, maar volgens mij wisten ze toch niet dat ik voor hen reed... Of misschien ook wel. Hoe dan ook. Niet gebeld.
Vandaag dus heerlijk gewerkt. Een groep 5/6 van zo'n 25 leerlingen die stuk voor stuk schatjes waren. Maar ja, dat zijn ze rond die leeftijd vaak, nietwaar? Ik voelde me echter wel een soortement dure oppas, want mijn rooster was erg simpel.
Stillezen, bijbelverhaal, rekenen, gym, taal en crea. En er waren vakleerkrachten voor gym en crea. Oftewel: ik heb twee uur lang betaald niets gedaan. Best apart, maar is ook wel makkelijk. Niet moeilijk doen, dus.
In de tussentijd nog een keer gebeld voor komende woensdag, maar - voor de derde keer - gezegd dat ik niet kan, omdat ik dan al in Hoogeveen sta. Nou ja. Niets aan te doen. Wie het eerst komt...
Ik heb mijn mail nog niet bekeken. Ik weet nog niet welke opdrachten er zijn. Ik ben benieuwd wat jullie hebben ingestuurd. We zullen zien.
Tot morgen!
Vanochtend vroeg schrok ik wakker. Ik vroeg me af of ik mijn wekker wel had gezet. En of ik überhaupt wel een cd in mijn radio had zitten. Misschien dat die laatste opmerking wat uitlegt behoeft. Mijn wekker slaat namelijk automatisch aan op de cd-speler, maar mocht er geen cd in zitten, dan gaat mijn wekker niet.
Om half vier 's nachts keek ik dus, en gelukkig maar, er zat een cd in. Mijn wekker was ook gezet.
Maar daarna nog weer slapen? Natuurlijk niet! De gehele verdere ochtend heb ik - tot half zeven weliswaar - liggen woelen, keren en zuchten. Da's erg vervelend, omdat je wel wilt slapen, maar het kan niet. Frustratie alom.
Half zeven startte de cd met spelen, ik zat lekker mee te tikken op de maat, en toen stopte de cd weer. In no time was het zeven uur. En om kwart over zeven moet ik in de auto zitten, want anders sta ik echt in de file.
Ik moest gelukkig werken in Bedum, maar bij Groningen staat - natuurlijk - alles vast. Mijn zus en zwager reden een vijf minuten later achter mij aan, en ik vroeg me nog af of ik hen moest bellen, zodat ze de file konden vermijden...
Helaas reed ik naast een politieauto en mijn handsfree-set heb ik (nog steeds niet, tot ergernis van mij) niet geïnstalleerd. Dus dat is weer pech hebben. Niet gebeld, maar volgens mij wisten ze toch niet dat ik voor hen reed... Of misschien ook wel. Hoe dan ook. Niet gebeld.
Vandaag dus heerlijk gewerkt. Een groep 5/6 van zo'n 25 leerlingen die stuk voor stuk schatjes waren. Maar ja, dat zijn ze rond die leeftijd vaak, nietwaar? Ik voelde me echter wel een soortement dure oppas, want mijn rooster was erg simpel.
Stillezen, bijbelverhaal, rekenen, gym, taal en crea. En er waren vakleerkrachten voor gym en crea. Oftewel: ik heb twee uur lang betaald niets gedaan. Best apart, maar is ook wel makkelijk. Niet moeilijk doen, dus.
In de tussentijd nog een keer gebeld voor komende woensdag, maar - voor de derde keer - gezegd dat ik niet kan, omdat ik dan al in Hoogeveen sta. Nou ja. Niets aan te doen. Wie het eerst komt...
Ik heb mijn mail nog niet bekeken. Ik weet nog niet welke opdrachten er zijn. Ik ben benieuwd wat jullie hebben ingestuurd. We zullen zien.
Tot morgen!
zondag 7 november 2010
First Task: Plausible?!?
Dag 7.
Het moet gezegd worden, een dagelijkse blog bijhouden is weliswaar erg leuk, tegelijkertijd zorgt het wel voor een hele hoop extra gedoe. Normaal ben ik tweewekelijks bezig (zie ook mijn andere blog) maar het is wel erg leuk om te doen.
Desalniettemin heb ik deze week een opdracht aangenomen waarvan ik in eerste instantie dacht dat het makkelijk haalbaar zou zijn. Dat ik geen problemen zou hebben om de opdracht te vervullen, wetende dat de plaatsen Engeland en Amerika ongeveer 40 km bij mij vandaan zijn. Niets was minder waar...
Afgelopen dinsdag regende het pijpenstelen, en toch ging ik er op uit om op zoek te gaan naar het spannende plaatsnaambord van Amerika. Na enig geklungel met de Tomtom, die de plaats niet herkende, werd het al gauw het dorpje Een, wat er naast ligt.
Daar hebben ze wel een straat die zo heet, dus ik daarop af gereden.
Na een kleine drie kwartier door allerlei weilanden en gehuchten gereden te zijn, kwam ik in Amerika. Zie daar ook het bordje, wat dus geen plaatsnaambord is.
Jammer, maar helaas. Afgelopen vrijdag werkte ik in Hoogeveen, en daarnaast ligt het plaatsje Engeland, dus ik druk op zoek naar dat bord daar, maar daar was ook al niet zo'n bord te zien. Echt balen.
Toch hoop ik de opdracht enigszins goed uitgevoerd te hebben met dit bordje.
Vandaag weer hele hoopvolle dingen gezien en gehoord. Natuurlijk is mijn broertje jarig, waardoor de familie langs kwam (langskomt) en da's altijd gezellig. Daarnaast weet ik dat ik morgen mag en kan werken, wat ook altijd een goed gevoel geeft, want anders is zo'n dag ook zo saai. Dus ik ben redelijk tevree.
Even over de volgende opdracht. Je kan me altijd nog mailen met een mooie opdracht, of anders in het kleine mooie hokje hieronder een reactie plaatsen. De leukste opdracht die voor maandag 8 november 17.59 uur binnen is, wint. Deze opdracht wordt dinsdag bekend gemaakt.
Aldus gezegd hebbende: een fijne dag nog!
Het moet gezegd worden, een dagelijkse blog bijhouden is weliswaar erg leuk, tegelijkertijd zorgt het wel voor een hele hoop extra gedoe. Normaal ben ik tweewekelijks bezig (zie ook mijn andere blog) maar het is wel erg leuk om te doen.
Desalniettemin heb ik deze week een opdracht aangenomen waarvan ik in eerste instantie dacht dat het makkelijk haalbaar zou zijn. Dat ik geen problemen zou hebben om de opdracht te vervullen, wetende dat de plaatsen Engeland en Amerika ongeveer 40 km bij mij vandaan zijn. Niets was minder waar...
 |
| Amerika bij Een in Drenthe |
Daar hebben ze wel een straat die zo heet, dus ik daarop af gereden.
Na een kleine drie kwartier door allerlei weilanden en gehuchten gereden te zijn, kwam ik in Amerika. Zie daar ook het bordje, wat dus geen plaatsnaambord is.
Jammer, maar helaas. Afgelopen vrijdag werkte ik in Hoogeveen, en daarnaast ligt het plaatsje Engeland, dus ik druk op zoek naar dat bord daar, maar daar was ook al niet zo'n bord te zien. Echt balen.
Toch hoop ik de opdracht enigszins goed uitgevoerd te hebben met dit bordje.
Vandaag weer hele hoopvolle dingen gezien en gehoord. Natuurlijk is mijn broertje jarig, waardoor de familie langs kwam (langskomt) en da's altijd gezellig. Daarnaast weet ik dat ik morgen mag en kan werken, wat ook altijd een goed gevoel geeft, want anders is zo'n dag ook zo saai. Dus ik ben redelijk tevree.
Even over de volgende opdracht. Je kan me altijd nog mailen met een mooie opdracht, of anders in het kleine mooie hokje hieronder een reactie plaatsen. De leukste opdracht die voor maandag 8 november 17.59 uur binnen is, wint. Deze opdracht wordt dinsdag bekend gemaakt.
Aldus gezegd hebbende: een fijne dag nog!
zaterdag 6 november 2010
Hitchhiking my way home
Dag 6.
Zo. Daar was ik weer. Een mooie avond, die nog niet helemaal - of helemaal niet, hoe jij wil - voorbij is. Vandaag ben ik de halve dag bezig geweest met allerlei zaken te regelen. Zaken voor een reis in januari, zaken voor mijn auto, voor mijn telefoon... Lekker veel en weinig tegelijkertijd.
Vanochtend ben ik bij een grote - landelijke - keten van onder andere autobanden geweest om eens na te vragen hoe duur winterbanden zijn. Mijn eigen garage (waar ik mijn auto gekocht heb) heeft me een offerte gegeven, maar dat vond ik vrij duur. De landelijke keten is echter nog duurder... Dus dan maar bij mijn garage kijken. Maandag maak ik een afspraak.
Vanmiddag ben ik bij de telefoonwinkel geweest voor het aanschaffen van een nieuwe telefoon. Helaas was deze - nog steeds, ook al heb ik al meer dan vier week het antwoord 'hij komt volgende week' gehoord - nog steeds niet binnen. Ik heb ze mijn nummer gegeven en ze bellen wanneer deze aanwezig is.
Op het moment kijk ik een mooie film. Weer eens wat anders dan voetbal of sport kijken. Niet dat ik dit niet gedaan heb vandaag: de kwalificatie van de Formule 1 van Brazilië en het Nederlands Kampioenschap schaatsen heb ik beiden gevolgd. Ook het tenniskampioenschap van Bali en Parijs stonden op de agenda, maar die waren niet live te volgen.
Vanmiddag, rond een uur of vier, was ik een stuk aan het lopen in het bos, waar ik lopend naar toe was gegaan, toen ik gebeld werd. Of ik snel naar huis kon komen, was bezoek. Ik dus maar snel naar huis. Ik heb maar gelift, want dat was de snelste manier. Gelukkig kwam net een soortement van vriend van mijn ouders die die kant op moest, dus kon ik mee. Heerlijk!
Morgen zal ik de foto's posten, of anders maandag. Heb jij trouwens al een nieuwe opdracht voor me verzonnen voor komende week? Het kan tot maandagmiddag, 17.59 uur!
Tot morgen!
Zo. Daar was ik weer. Een mooie avond, die nog niet helemaal - of helemaal niet, hoe jij wil - voorbij is. Vandaag ben ik de halve dag bezig geweest met allerlei zaken te regelen. Zaken voor een reis in januari, zaken voor mijn auto, voor mijn telefoon... Lekker veel en weinig tegelijkertijd.
Vanochtend ben ik bij een grote - landelijke - keten van onder andere autobanden geweest om eens na te vragen hoe duur winterbanden zijn. Mijn eigen garage (waar ik mijn auto gekocht heb) heeft me een offerte gegeven, maar dat vond ik vrij duur. De landelijke keten is echter nog duurder... Dus dan maar bij mijn garage kijken. Maandag maak ik een afspraak.
Vanmiddag ben ik bij de telefoonwinkel geweest voor het aanschaffen van een nieuwe telefoon. Helaas was deze - nog steeds, ook al heb ik al meer dan vier week het antwoord 'hij komt volgende week' gehoord - nog steeds niet binnen. Ik heb ze mijn nummer gegeven en ze bellen wanneer deze aanwezig is.
Op het moment kijk ik een mooie film. Weer eens wat anders dan voetbal of sport kijken. Niet dat ik dit niet gedaan heb vandaag: de kwalificatie van de Formule 1 van Brazilië en het Nederlands Kampioenschap schaatsen heb ik beiden gevolgd. Ook het tenniskampioenschap van Bali en Parijs stonden op de agenda, maar die waren niet live te volgen.
Vanmiddag, rond een uur of vier, was ik een stuk aan het lopen in het bos, waar ik lopend naar toe was gegaan, toen ik gebeld werd. Of ik snel naar huis kon komen, was bezoek. Ik dus maar snel naar huis. Ik heb maar gelift, want dat was de snelste manier. Gelukkig kwam net een soortement van vriend van mijn ouders die die kant op moest, dus kon ik mee. Heerlijk!
Morgen zal ik de foto's posten, of anders maandag. Heb jij trouwens al een nieuwe opdracht voor me verzonnen voor komende week? Het kan tot maandagmiddag, 17.59 uur!
Tot morgen!
Missing the Planes
Dag 5.
Vandaag weer de hele dag gewerkt, een groep acht in Hoogeveen. Een leuke groep die - in tegenstelling tot de andere groep acht die ik de afgelopen week had - geen enkele problemen gaf. Een heerlijke dag dus, leuk team, leuke kinderen en ook de ouders die ik daar ontmoette waren erg vriendelijk. Top dagje!
Op de terugweg, zoals gister al aangegeven, nog langs Engeland gereden, maar ook dat gehucht heeft geen plaatsnaambord. Dan moeten we het dus doen met Amerika. Dat zal ik morgen wel posten.
De reden dat deze blog pas op de zaterdag komt is ook simpel: ik was gisteren doodmoe, en ben op tijd naar bed gegaan. Misschien dat ik vanmiddag weer 'gewoon' post.
Morgen is ook een leuke dag, mijn broertje is jarig. Wordt groot feest dus!
De vliegtuigen heb ik allemaal gemist door het werk, vandaar de titel.
Nu straks eerst even naar de telefoon winkel. En dan... misschien thuis met een nieuwe telefoon.
See ya!
Vandaag weer de hele dag gewerkt, een groep acht in Hoogeveen. Een leuke groep die - in tegenstelling tot de andere groep acht die ik de afgelopen week had - geen enkele problemen gaf. Een heerlijke dag dus, leuk team, leuke kinderen en ook de ouders die ik daar ontmoette waren erg vriendelijk. Top dagje!
Op de terugweg, zoals gister al aangegeven, nog langs Engeland gereden, maar ook dat gehucht heeft geen plaatsnaambord. Dan moeten we het dus doen met Amerika. Dat zal ik morgen wel posten.
De reden dat deze blog pas op de zaterdag komt is ook simpel: ik was gisteren doodmoe, en ben op tijd naar bed gegaan. Misschien dat ik vanmiddag weer 'gewoon' post.
Morgen is ook een leuke dag, mijn broertje is jarig. Wordt groot feest dus!
De vliegtuigen heb ik allemaal gemist door het werk, vandaar de titel.
Nu straks eerst even naar de telefoon winkel. En dan... misschien thuis met een nieuwe telefoon.
See ya!
donderdag 4 november 2010
Taking the Musical Highroad
Dag 4.
Vandaag ben ik weer druk bezig geweest met allerlei zaken. Aangezien het weer al niet beter wil worden, heb ik besloten vandaag een - min of meer verplicht - dagje vrij te nemen. Geen werk betekent immers vrij.
Niet dat dit dus een dag is waarop ik helemaal niets doe, zeker niet! Ik ben zojuist even naar de muziekwinkel geweest, en ben nu weer enkele cd's rijker. Allevier de cd's geven me weer een nieuw licht in de wereld. Allemaal sterren die aan de weg timmeren, alhoewel de één bekender is dan de ander.
De cd's zijn van Sugarland, KT Tunstall en Taylor Swift. Waarschijnlijk dat je de laatste naam kent, van de middelste naam weet ik zeker dat je een liedje kent, maar de eerste? Tja. Persoonlijk ben ik een grote fan van hen, maar het is onwaarschijnlijk dat ze ooit groot worden in Nederland. Zo veel mensen houden er niet van een crossover tussen pop- en coutrymuziek. Helaas.
Allemaal goed en wel, denk je misschien, maar hoe zit het met die reis van je? Dat is een goede vraag. Toen ik de opdracht aannam verwachtte ik eigenlijk dat dit makkelijker was. Vanochtend ben ik namelijk in Amerika geweest. Maar natuurlijk heb je daar geen plaatsnaamborden, enkel wegbewijzering! En om heel eerlijk te zijn is een straatnaambord minder leuk dan een plaatsnaam. Alhoewel ik dus een klein kwartier in Amerika heb rondgereden, voel ik de noodzaak om morgen eens op zoek te gaan naar Engeland. Houd hoop!
Tegelijkertijd mag ik morgen weer flink aan de bak. Een groep 8 uit Hoogeveen heeft mijn hulp nodig! Spannend? Nee, niet echt. Het invallen is al weer een tweede natuur aan het worden voor mij, dus dat behoeft geen moeilijkheid te worden.
Verder ga ik morgen nog even de stad in om op zoek te gaan naar een nieuwe mobiele telefoon. Ik ben al tijd aan het wachten op de nieuwe HTC Desire Z, maar wanneer die precies uitkomt? Joost mag 't weten. Al een maand lang vertellen ze me: 'Hij zal begin volgende week er zijn!'. Maar ja, als dat al vijf weken tegen je gezegd wordt zit je ook maar te wachten. En dan weet ik nog niet eens of ik die telefoon wil, want ook de broertjes Desire HD en Desire staan met me te flirten. Heb jij misschien nog een ideetje?
En jij? Plannen voor morgen?
Vandaag ben ik weer druk bezig geweest met allerlei zaken. Aangezien het weer al niet beter wil worden, heb ik besloten vandaag een - min of meer verplicht - dagje vrij te nemen. Geen werk betekent immers vrij.
Niet dat dit dus een dag is waarop ik helemaal niets doe, zeker niet! Ik ben zojuist even naar de muziekwinkel geweest, en ben nu weer enkele cd's rijker. Allevier de cd's geven me weer een nieuw licht in de wereld. Allemaal sterren die aan de weg timmeren, alhoewel de één bekender is dan de ander.
De cd's zijn van Sugarland, KT Tunstall en Taylor Swift. Waarschijnlijk dat je de laatste naam kent, van de middelste naam weet ik zeker dat je een liedje kent, maar de eerste? Tja. Persoonlijk ben ik een grote fan van hen, maar het is onwaarschijnlijk dat ze ooit groot worden in Nederland. Zo veel mensen houden er niet van een crossover tussen pop- en coutrymuziek. Helaas.
Allemaal goed en wel, denk je misschien, maar hoe zit het met die reis van je? Dat is een goede vraag. Toen ik de opdracht aannam verwachtte ik eigenlijk dat dit makkelijker was. Vanochtend ben ik namelijk in Amerika geweest. Maar natuurlijk heb je daar geen plaatsnaamborden, enkel wegbewijzering! En om heel eerlijk te zijn is een straatnaambord minder leuk dan een plaatsnaam. Alhoewel ik dus een klein kwartier in Amerika heb rondgereden, voel ik de noodzaak om morgen eens op zoek te gaan naar Engeland. Houd hoop!
Tegelijkertijd mag ik morgen weer flink aan de bak. Een groep 8 uit Hoogeveen heeft mijn hulp nodig! Spannend? Nee, niet echt. Het invallen is al weer een tweede natuur aan het worden voor mij, dus dat behoeft geen moeilijkheid te worden.
Verder ga ik morgen nog even de stad in om op zoek te gaan naar een nieuwe mobiele telefoon. Ik ben al tijd aan het wachten op de nieuwe HTC Desire Z, maar wanneer die precies uitkomt? Joost mag 't weten. Al een maand lang vertellen ze me: 'Hij zal begin volgende week er zijn!'. Maar ja, als dat al vijf weken tegen je gezegd wordt zit je ook maar te wachten. En dan weet ik nog niet eens of ik die telefoon wil, want ook de broertjes Desire HD en Desire staan met me te flirten. Heb jij misschien nog een ideetje?
En jij? Plannen voor morgen?
woensdag 3 november 2010
Troubleshooting for Airplanes
Dag 3.
Dus. Meldde ik gisteren nog dat ik vandaag vrij was, is niets minder waar. Gisteravond werd ik plots gebeld of ik in Groningen wilde werken vandaag. Dus, gek genoeg, ik direct het accepteren en dus vanochtend erg vroeg in de file gestaan. Gelukkig was ik op tijd aanwezig.
Nu kreeg ik gisteren al in de gaten dat deze klas een erg moeilijke klas was. Tenminste, dat hoorde ik steeds aan het begin. Niet zoveel van gemerkt, om eerlijk te zijn. Het viel heel erg mee, leuke groep, fijne kinderen... kortom een topgroep 8.
Nu was mijn plan om vanochtend de helpdesk van KLM te bellen. Op hun site staan de last-minutes lichtelijk apart dus wilde even het fijne ervan weten. Dat is nog niet gebeurd, dus dat zal morgen wel komen. De reis zit er in, alhoewel het niet zo ver zal worden. Sterker nog, ik denk dat het dichterbij is dan dat je denkt. Maar wie weet nu precies waar het ligt?
Gisteren was er een hele heisa rondom de stemming van de 30 asielzoekers die naar Irak terug gestuurd zouden worden. Ongelofelijk maar waar: het CDA stemde voor uitzetting. De PVV heeft er dus flink de plak op...
Geen eigen normen meer, nee, nu moeten we PVV volgen.
Na de stemming kwam direct een petitie op gang: 23% van de CDA'ers waren tegen! Maar ze stemden dus voor. Logica?!?
Twee uur later: enorme bomexplosie in Irak: meer dan 100 doden, meer dan 200 gewonden. De 6e enorme bom in twee dagen. En nog steeds stond minister Leers niet toe dat ze bleven.
Twee uur later moest hij wel: het Europees Hof van de Rechten van de Mens heeft de uitzetting veroordeeld.
En nu? Nu zijn de 30 Irakezen (die btw direct opgepakt worden als ze in Irak aankomen, de cel in moeten en daar waarschijnlijk levenslang zullen zitten ivm hun Christen-zijn) nog in Nederland. Gelukkig maar...
Morgen zal de reis gaan beginnen, denk ik. Vrijdag werk ik weer, zaterdag zou eventueel ook kunnen maar zondag heb ik een verjaardag. Dan wil ik liever ook niet weg...
We shall see...
Dus. Meldde ik gisteren nog dat ik vandaag vrij was, is niets minder waar. Gisteravond werd ik plots gebeld of ik in Groningen wilde werken vandaag. Dus, gek genoeg, ik direct het accepteren en dus vanochtend erg vroeg in de file gestaan. Gelukkig was ik op tijd aanwezig.
Nu kreeg ik gisteren al in de gaten dat deze klas een erg moeilijke klas was. Tenminste, dat hoorde ik steeds aan het begin. Niet zoveel van gemerkt, om eerlijk te zijn. Het viel heel erg mee, leuke groep, fijne kinderen... kortom een topgroep 8.
Nu was mijn plan om vanochtend de helpdesk van KLM te bellen. Op hun site staan de last-minutes lichtelijk apart dus wilde even het fijne ervan weten. Dat is nog niet gebeurd, dus dat zal morgen wel komen. De reis zit er in, alhoewel het niet zo ver zal worden. Sterker nog, ik denk dat het dichterbij is dan dat je denkt. Maar wie weet nu precies waar het ligt?
Gisteren was er een hele heisa rondom de stemming van de 30 asielzoekers die naar Irak terug gestuurd zouden worden. Ongelofelijk maar waar: het CDA stemde voor uitzetting. De PVV heeft er dus flink de plak op...
Geen eigen normen meer, nee, nu moeten we PVV volgen.
Na de stemming kwam direct een petitie op gang: 23% van de CDA'ers waren tegen! Maar ze stemden dus voor. Logica?!?
Twee uur later: enorme bomexplosie in Irak: meer dan 100 doden, meer dan 200 gewonden. De 6e enorme bom in twee dagen. En nog steeds stond minister Leers niet toe dat ze bleven.
Twee uur later moest hij wel: het Europees Hof van de Rechten van de Mens heeft de uitzetting veroordeeld.
En nu? Nu zijn de 30 Irakezen (die btw direct opgepakt worden als ze in Irak aankomen, de cel in moeten en daar waarschijnlijk levenslang zullen zitten ivm hun Christen-zijn) nog in Nederland. Gelukkig maar...
Morgen zal de reis gaan beginnen, denk ik. Vrijdag werk ik weer, zaterdag zou eventueel ook kunnen maar zondag heb ik een verjaardag. Dan wil ik liever ook niet weg...
We shall see...
dinsdag 2 november 2010
Game On: First Task
Dag 2.
Uit een 'overweldigend' aanbod met opdrachten heb ik de leukste gekozen. Nu alleen nog het zover zien te krijgen dat ik voor komende maandag de opdracht uitgevoerd heb. De opdracht is erg simpel: Maak een foto van het buitenland.
Vandaag ben ik enkele websites bij langs gegaan om te kijken naar enkele last minutes. Duitsland en België vallen voor mij af, da's echt te dicht bij. Ook Friesland is wat mij betreft een 'valse' hoop, die gaat bij mij ook niet door. Ik heb al een reisje op het oog, wacht maar af.
Je zult opkijken wat ik allemaal in petto heb. Misschien nog wel verder, of dichterbij, dan je denkt. Maar wat denk je dan eigenlijk? Waar denk jij dat ik heen ga?
Gisteren en vandaag heb ik niet hoeven werken. Ik wilde wel, maar als invaller heb je het vaak niet voor het zeggen en mag je wachten totdat je ergens voor gevraagd wordt. Zondag was het erg stil, maar gisteren was het een stuk drukker. Ik ben nu in de komende weken drie dagen onder de pannen, te beginnen met komende vrijdag in Hoogeveen. Maar dat betekent niet dat die dag mij eerste werkdag is, het zou ook zomaar nog eerder kunnen. Mijn telefoon staat gewoon aan...
Met het weer valt ook al niets te doen. De hele dag al regen, regen, mist en nog meer regen. Daar heb je niets aan. Toen ik gistermiddag even naar de supermarkt ging lag daar een mooie aanbieding, waar ik gretig op in ben gegaan. Ik ben toen flink aan het rekenen geweest om de goede som te maken:
Aardappelen + Wortels + Uien + Speklapjes = een Overheerlijke Hutspot. Genieten geblazen!
Vanochtend direct ook maar weer naar de supermarkt geweest. Daar stond een jongen buiten die graag mijn autoruit eens wilde zien. Ja het regende, dus pakte ik de auto, niet zo piepen!
Ik liet de jongen mijn ruit zien en, nadat hij 'm gecontroleerd had op foutjes - wat niet het geval is bij mijn ruit - vroeg ik 'm of dit zijn hele werk was voor vandaag. 'Ja hoor, de hele dag lekker buiten en daar mensen vragen of ik hun ruit mag zien en eventueel een afspraak maken bij een erkende autoruitschadespecialist.' Lekker werk heb je dan.
Nee, dan niets thuis doen...
Uit een 'overweldigend' aanbod met opdrachten heb ik de leukste gekozen. Nu alleen nog het zover zien te krijgen dat ik voor komende maandag de opdracht uitgevoerd heb. De opdracht is erg simpel: Maak een foto van het buitenland.
Vandaag ben ik enkele websites bij langs gegaan om te kijken naar enkele last minutes. Duitsland en België vallen voor mij af, da's echt te dicht bij. Ook Friesland is wat mij betreft een 'valse' hoop, die gaat bij mij ook niet door. Ik heb al een reisje op het oog, wacht maar af.
Je zult opkijken wat ik allemaal in petto heb. Misschien nog wel verder, of dichterbij, dan je denkt. Maar wat denk je dan eigenlijk? Waar denk jij dat ik heen ga?
Gisteren en vandaag heb ik niet hoeven werken. Ik wilde wel, maar als invaller heb je het vaak niet voor het zeggen en mag je wachten totdat je ergens voor gevraagd wordt. Zondag was het erg stil, maar gisteren was het een stuk drukker. Ik ben nu in de komende weken drie dagen onder de pannen, te beginnen met komende vrijdag in Hoogeveen. Maar dat betekent niet dat die dag mij eerste werkdag is, het zou ook zomaar nog eerder kunnen. Mijn telefoon staat gewoon aan...
Met het weer valt ook al niets te doen. De hele dag al regen, regen, mist en nog meer regen. Daar heb je niets aan. Toen ik gistermiddag even naar de supermarkt ging lag daar een mooie aanbieding, waar ik gretig op in ben gegaan. Ik ben toen flink aan het rekenen geweest om de goede som te maken:
Aardappelen + Wortels + Uien + Speklapjes = een Overheerlijke Hutspot. Genieten geblazen!
Vanochtend direct ook maar weer naar de supermarkt geweest. Daar stond een jongen buiten die graag mijn autoruit eens wilde zien. Ja het regende, dus pakte ik de auto, niet zo piepen!
Ik liet de jongen mijn ruit zien en, nadat hij 'm gecontroleerd had op foutjes - wat niet het geval is bij mijn ruit - vroeg ik 'm of dit zijn hele werk was voor vandaag. 'Ja hoor, de hele dag lekker buiten en daar mensen vragen of ik hun ruit mag zien en eventueel een afspraak maken bij een erkende autoruitschadespecialist.' Lekker werk heb je dan.
Nee, dan niets thuis doen...
maandag 1 november 2010
It's No Joke, It's My Life
Dag 1.
Wow. Het moet niet gekker worden.
Vanaf vandaag probeer ik dagelijks een beetje bij te houden wat ik allemaal doe. Mijn leven is namelijk redelijk saai. Op deze manier probeer ik de sleur weg te werken en, dit is het mooie deel, zal ik elke week een suggestie van jullie uitvoeren. Jullie kunnen me dus leuke ideeën mailen, of hieronder reageren in ´t mooie hokkie en elke week kies ik de leukste uit en zal ik deze, mits ik niet teveel werk, laat dat voorop staan, uitvoeren.
Elke week een nieuwe opdracht waarover ik kan schrijven, over hoe ik deze aanpak en, als het allemaal goed wil meewerken, zal ik ook nog eens een flinke bult foto's plaatsen van de opdracht. Geen opdracht is gek genoeg!
Gebruik je fantasie en laat het maar weten! Ik ben benieuwd waar jullie mee op de proppen komen. Ik zal er zijn, ik doe mee. Alles om uit de sleur te raken.
Zo. Nu we de hele wereld in het zonnetje gezet hebben (ahem) ga ik maar verder.
Ik ben net de stad in gegaan om eens te kijken naar de boekwinkels. Eens kijken of ze daar al meer ruimte voor Mulisch hebben gemaakt in de etalage's. Niets is minder waar: er is helemaal geen boekwinkel die er aandacht aan gegeven heeft. Wat wil dat zeggen over Drenthe? Zijn wij geen fan van Mulisch?
Ik in ieder geval niet. Niet zo'n fan van 'de grote Harry'. Toen ik nog op school zat moest ik een boek van 'm lezen. Niet van hem dan, maar van mijn lerares, zo'n typetje die je niet wil. Zo'n persoon die je tijdens halloween als heks verkleed ziet, maar op school precies hetzelfde aan zou doen. Of eigenlijk verkleed ze zich niet eens voor Halloween.
Ach ja, good old days. Desalniettemin zal ik gewoon doorgaan.
Tot morgen!
Wow. Het moet niet gekker worden.
Vanaf vandaag probeer ik dagelijks een beetje bij te houden wat ik allemaal doe. Mijn leven is namelijk redelijk saai. Op deze manier probeer ik de sleur weg te werken en, dit is het mooie deel, zal ik elke week een suggestie van jullie uitvoeren. Jullie kunnen me dus leuke ideeën mailen, of hieronder reageren in ´t mooie hokkie en elke week kies ik de leukste uit en zal ik deze, mits ik niet teveel werk, laat dat voorop staan, uitvoeren.
Elke week een nieuwe opdracht waarover ik kan schrijven, over hoe ik deze aanpak en, als het allemaal goed wil meewerken, zal ik ook nog eens een flinke bult foto's plaatsen van de opdracht. Geen opdracht is gek genoeg!
Gebruik je fantasie en laat het maar weten! Ik ben benieuwd waar jullie mee op de proppen komen. Ik zal er zijn, ik doe mee. Alles om uit de sleur te raken.
Zo. Nu we de hele wereld in het zonnetje gezet hebben (ahem) ga ik maar verder.
Ik ben net de stad in gegaan om eens te kijken naar de boekwinkels. Eens kijken of ze daar al meer ruimte voor Mulisch hebben gemaakt in de etalage's. Niets is minder waar: er is helemaal geen boekwinkel die er aandacht aan gegeven heeft. Wat wil dat zeggen over Drenthe? Zijn wij geen fan van Mulisch?
Ik in ieder geval niet. Niet zo'n fan van 'de grote Harry'. Toen ik nog op school zat moest ik een boek van 'm lezen. Niet van hem dan, maar van mijn lerares, zo'n typetje die je niet wil. Zo'n persoon die je tijdens halloween als heks verkleed ziet, maar op school precies hetzelfde aan zou doen. Of eigenlijk verkleed ze zich niet eens voor Halloween.
Ach ja, good old days. Desalniettemin zal ik gewoon doorgaan.
Tot morgen!
Abonneren op:
Posts (Atom)