De rij blogs over boeken en lezen gaat verder en verder. We zijn aanbeland bij de twintigste vraag van de reeks. Petepel is er bij de start van het jaar mee begonnen en elke week volgt een nieuwe vraag. Eerdere blogs kan je teruglezen via het label '50books' aan de rechterzijde van de pagina.
Vraag 20:
Welke boeken lees je stiekem omdat je je er eigenlijk voor schaamt?
Eigenlijk zijn er weinig boeken waarvoor ik me echt schaam. Als je me kent weet je dat ik boeken lees voor mijn plezier, het maakt me meestal niet eens veel uit wie weet wat ik lees. Dus of ik nu Andy McNab (actie) of Feist (fantasy) lees, je mag het best weten. Geen reden tot schaamte.
Klein antwoord vandaag. En jij?
zondag 26 mei 2013
maandag 20 mei 2013
Om succes te hebben, moet je falen
Vandaag wil ik eens
beginnen met een vraag. Dat is iets wat ik niet vaak doe, maar op deze manier
wil ik jullie ook eens - figuurlijk dan - wakker schudden.
Wat betekent het als je niet faalt?
De meeste mensen
antwoorden wanneer ze deze vraag voorgeschoteld krijgen, met het volgende
antwoord: ‘Niet falen betekent succes hebben.’
Succes. Dus als je
dat goed begrijpt lijkt het wel alsof falen en succes antoniemen zijn geworden,
tegengestelde dingen die hoe dan ook niet hetzelfde kunnen zijn. Twee aparte
begrippen, met een kleine link doordat ze elkaars uitersten zijn.
Dit is absoluut
niet het geval. Het is namelijk zo dat de twee woorden op dezelfde weg staan.
Ze hebben meer met elkaar gemeen dan je zou denken.
Ook al lijkt het
dat falen en succes echt de tegenpolen van elkaar zijn, ik wil eens een andere
zienswijze hieraan toevoegen. Out of the box, denk maar eens mee.
Het tegengestelde
van niet falen is, gek genoeg, falen. Het lijkt belachelijk, het klinkt absurd
dat als je dus niet faalt, dat je faalt. Maar lees maar door, ik zal dit
proberen uit te leggen.
Ons leven kun je
zien als een trip. Niet zo eentje waar je ‘speciale medicijnen’ voor moet
hebben, alhoewel dat wel kan, maar een gewone tocht. Een lange reis waar we
dingen leren door te doen en door risico’s te nemen. We proberen de beste
persoon te zijn die we kunnen zijn. Maar elke keer dat we stoppen met het nemen
van risico’s en weglopen bij mogelijke faal- en baalmomenten, stoppen we met
groeien en missen we de dingen die ‘zouden kunnen zijn’. We houden, door weg te
blijven van missers, onze persoonlijke groei tegen.
De enige manier
voor jou en mij om te komen waar we willen komen, waar we willen zijn en wat we
willen bereiken is door te falen. Door dingen verkeerd te doen, te mislukken en
fouten te maken. Door het falen kunnen we leren van die fouten die we gemaakt
hebben.
Je zou dus kunnen
zeggen dat elke keer dat je faalt, je een stap dichter bij het succes bent
gekomen. Zonder falen is er geen succes.
Ik zeg dat om je te
troosten. Je hoeft niet angstig te zijn om te falen. Integendeel, als je op een
plek bent waar je al een tijdje niet gefaald hebt en jezelf niet in zo’n
situatie geplaatst hebt, zou je dat eens moeten doen. Haal jezelf uit de
veilige zone en probeer wat nieuws.
We moeten leren dat
falen net zo goed deel van ons leven is als, laat ik een voorbeeld geven, het
sterven of belastingen betalen; Het zal nooit verdwijnen en, nog belangrijker
dan de dood of de belastingen, we kunnen een heleboel leren - en dus groeien in
het leven - als we leren wat falen is.
Om succes te
hebben, zal je moeten falen. Omhels dit idee en leer om blij te zijn de
volgende keer dat je faalt. Geniet van je fouten.
---
Tja. Dit zeg ik
dan. Het klinkt allemaal zo mooi. Geniet van je fouten. Wees niet bang om iets
fout te doen. Iedereen die me kent die zal nu denken, zeggen of zelfs van de
daken schreeuwen dat dit niet bij mij past. Het hoort niet bij mij.
En gelijk hebben
ze. Ik mocht willen dat ik blij kon zijn met fouten die ik maak. Het is echter
het tegengestelde. Ik word boos, onrustig en soms lichtelijk depressief door
fouten.
Maar, lichtpuntje
in de duisternis, er is één ding wat ik geleerd heb door mijn fouten: Ik kom er
altijd sterker uit.
Ook al duurt het
een tijdje. I’m back!
50 Books - Vraag 19
Het volgende bericht in de uitdaging van Petepel om ons allen - ja, dus ook jij mag meedoen - te laten vertellen over onze boeken en ons lezen. Al achttien vragen gingen hier aan vooraf, allen terug te lezen door onder deze blog op het label '50books' te drukken. Nu dus de negentiende vraag:
Wie is er lid van een (online) leesclub?
Enkele jaren terug, we spreken toen ik net begon met de opleiding, wilde ik alles op alles zetten om de studie rustig te volbrengen. Dat betekende dat studieboeken voorrang kregen op gewone boeken en studeren en opdrachten maken werd de trend. In die tijd heb ik het lidmaatschap van een leesclub onder ogen gekregen, maar dat heb ik snel naast me neergelegd.
Even voor alle duidelijkheid: bij de studie hoort natuurlijk ook het leven van een student en ook daar participeerde ik in, vandaar de afnemende vraag naar nieuwe boeken om gewoon te lezen.
Na de studie ben ik echter wel weer doorgegaan met lezen en kwam wederom een vraag: 'Martijn, is een leesclub misschien niet iets voor jou?' Die keer heb ik er serieus over nagedacht en heb ik zelf een lijstje gevraagd van boeken die ze lazen.
Nu hoeft het natuurlijk niet te betekenen als je van de lijst met schrijvers nog geen tiende kent, maar na het opzoeken op het internet naar de eerste vier boeken, merkte ik dat deze leesclub niet direct iets voor mij zou zijn. Romans - voornamelijk zoetsappige en lieflijke verhalen - zijn niet direct aan mij besteed. Niet dat een Andy McNab dat wel is, maar daar kan ik overheen komen.
Later vond ik online een meer passende leesclub, een forum, waar ik korte tijd lid ben geweest. Ze lazen wat meer mijn soort boeken, maar de discussies over het waarom en hoe zijn niet altijd aan mij besteed.
Nu doe ik de dingen op mijn manier: een paar vrienden en ik lezen regelmatig dezelfde boeken die we eens per jaar eens doornemen. Vaak aan de hand van een film. Laatst besproken boek op deze manier? De Hobbit, van Tolkien. En ik verwacht dat dit boek nog wel tweemaal langs komt.
Wie is er lid van een (online) leesclub?
Enkele jaren terug, we spreken toen ik net begon met de opleiding, wilde ik alles op alles zetten om de studie rustig te volbrengen. Dat betekende dat studieboeken voorrang kregen op gewone boeken en studeren en opdrachten maken werd de trend. In die tijd heb ik het lidmaatschap van een leesclub onder ogen gekregen, maar dat heb ik snel naast me neergelegd.
Even voor alle duidelijkheid: bij de studie hoort natuurlijk ook het leven van een student en ook daar participeerde ik in, vandaar de afnemende vraag naar nieuwe boeken om gewoon te lezen.
Na de studie ben ik echter wel weer doorgegaan met lezen en kwam wederom een vraag: 'Martijn, is een leesclub misschien niet iets voor jou?' Die keer heb ik er serieus over nagedacht en heb ik zelf een lijstje gevraagd van boeken die ze lazen.
Nu hoeft het natuurlijk niet te betekenen als je van de lijst met schrijvers nog geen tiende kent, maar na het opzoeken op het internet naar de eerste vier boeken, merkte ik dat deze leesclub niet direct iets voor mij zou zijn. Romans - voornamelijk zoetsappige en lieflijke verhalen - zijn niet direct aan mij besteed. Niet dat een Andy McNab dat wel is, maar daar kan ik overheen komen.
Later vond ik online een meer passende leesclub, een forum, waar ik korte tijd lid ben geweest. Ze lazen wat meer mijn soort boeken, maar de discussies over het waarom en hoe zijn niet altijd aan mij besteed.
Nu doe ik de dingen op mijn manier: een paar vrienden en ik lezen regelmatig dezelfde boeken die we eens per jaar eens doornemen. Vaak aan de hand van een film. Laatst besproken boek op deze manier? De Hobbit, van Tolkien. En ik verwacht dat dit boek nog wel tweemaal langs komt.
dinsdag 14 mei 2013
De slag om de Somme
Het volgende hoofdstuk van deze serie over de eerste wereldoorlog gaat over misschien wel de beruchtste slag van de eerste wereldoorlog, de Slag om de Somme.
Nadat we de aanleiding hebben bekeken met Gavrilo Princip, de aanval op Frankrijk via België en de bizarre Kerstbestanden, kijken we nu dus verder.
De Somme is een rivier die in het noorden van Frankrijk stroomt. Het is een plek die bekend stond om de rust (de Galliërs noemden de rivier 'Samara', wat zoiets als 'de rustige' betekende) Maar die rust werd al gauw verstoord door de komst van de loopgraven.
De slag om de Somme
De Duitse troepen lagen recht tegenover de Engelse en Franse troepen in Picardië, langs de rivier de Somme. De Engelse generaals hadden wel een plan en dat werd dan ook tot uitvoer gebracht. Op 25 juni 1916 werd er door ruim 1400 kanonnen, houwitsers en mortieren onophoudelijk geschoten op de Duitse linies. Niet een uurtje, niet twee uur... nee, pas op 1 juli - zeven dagen later - stopte het bombardement.
Het plan was daarna simpel. De Engelse soldaten konden op hun gemakje naar de Duitse linies gaan. De soldaten die daar waren, zouden namelijk dood zijn. Platgebombardeerd. Dat was het plan.
Niet alle Engelse soldaten dachten dat dit zo makkelijk zou gaan. Er was een sergeant die meldde bij het hoofdkwartier dat de Duitsers, als ze het overleefden, op de heuvel een mitrailleur konden neerzetten die iedereen zou neerschieten. De sergeant werd belachelijk gemaakt op het hoofdkwartier, natuurlijk kon dat niet. De Duitsers zouden compleet verslagen zijn.
Op 1 juli 1916, om 7.30 uur, stopte het bombardement. Een luttele minuten was het stil. Je hoorde een vogel fluiten, een eenzame lijster floot zijn wijsje, en daarna hoorde je allemaal fluitjes: de Engelsen moesten gaan. Over de loopgraaf, door het niemandsland naar de Duitse stellingen die compleet verlaten zouden zijn.
Een Duitse soldaat schreef in zijn dagboek:
---
In Somme zijn nog tientallen begraafplaatsen waar Engelse, Duitse, Franse en andere soldaten begraven zijn. Ook is in dat gebied de grond nog langer niet 'bomvrij' gemaakt: er liggen nog meer dan genoeg niet-afgegane bommen.
Een bijzonder puntje: twee mensen die bekend zijn geworden in de geschiedenis vochten hier ook: JRR Tolkien, de schrijver van de 'Lord of the Rings' boeken en de Hobbit, vocht aan de kant van de geallieerden terwijl een jonge Adolf Hitler aan de kant van de Duitsers vocht...
Nadat we de aanleiding hebben bekeken met Gavrilo Princip, de aanval op Frankrijk via België en de bizarre Kerstbestanden, kijken we nu dus verder.
De Somme is een rivier die in het noorden van Frankrijk stroomt. Het is een plek die bekend stond om de rust (de Galliërs noemden de rivier 'Samara', wat zoiets als 'de rustige' betekende) Maar die rust werd al gauw verstoord door de komst van de loopgraven.
De slag om de Somme
De Duitse troepen lagen recht tegenover de Engelse en Franse troepen in Picardië, langs de rivier de Somme. De Engelse generaals hadden wel een plan en dat werd dan ook tot uitvoer gebracht. Op 25 juni 1916 werd er door ruim 1400 kanonnen, houwitsers en mortieren onophoudelijk geschoten op de Duitse linies. Niet een uurtje, niet twee uur... nee, pas op 1 juli - zeven dagen later - stopte het bombardement.
Het plan was daarna simpel. De Engelse soldaten konden op hun gemakje naar de Duitse linies gaan. De soldaten die daar waren, zouden namelijk dood zijn. Platgebombardeerd. Dat was het plan.
Niet alle Engelse soldaten dachten dat dit zo makkelijk zou gaan. Er was een sergeant die meldde bij het hoofdkwartier dat de Duitsers, als ze het overleefden, op de heuvel een mitrailleur konden neerzetten die iedereen zou neerschieten. De sergeant werd belachelijk gemaakt op het hoofdkwartier, natuurlijk kon dat niet. De Duitsers zouden compleet verslagen zijn.
Op 1 juli 1916, om 7.30 uur, stopte het bombardement. Een luttele minuten was het stil. Je hoorde een vogel fluiten, een eenzame lijster floot zijn wijsje, en daarna hoorde je allemaal fluitjes: de Engelsen moesten gaan. Over de loopgraaf, door het niemandsland naar de Duitse stellingen die compleet verlaten zouden zijn.
Een Duitse soldaat schreef in zijn dagboek:
'... Het was zo makkelijk. Het enige wat ik maar hoefde te doen was te schieten en te herladen. Ik hoefde niet eens te mikken. Ze kwamen in golven over de borstwering en ik schoot alleen maar. Van links naar rechts, de loop van mijn geweer bewoog enkel. De soldaten vielen één voor één neer...'De Britse legerleiding heeft van die slag alle getallen bijgehouden: 19.240 doden, 35.493 gewonden en nog 2152 vermisten. En dat binnen één enkele dag. De Duitse troepen,acht die daar zo'n zevenmaal kleiner was, verloor ook zo'n 8000 man, maar de slag was niet gestreden. De geallieerden stopten pas in november met het aanvallen van deze stellingen. Toen waren er al meer dan een miljoen soldaten - zowel Duits als Engels - gestorven bij de Somme.
---
In Somme zijn nog tientallen begraafplaatsen waar Engelse, Duitse, Franse en andere soldaten begraven zijn. Ook is in dat gebied de grond nog langer niet 'bomvrij' gemaakt: er liggen nog meer dan genoeg niet-afgegane bommen.
Een bijzonder puntje: twee mensen die bekend zijn geworden in de geschiedenis vochten hier ook: JRR Tolkien, de schrijver van de 'Lord of the Rings' boeken en de Hobbit, vocht aan de kant van de geallieerden terwijl een jonge Adolf Hitler aan de kant van de Duitsers vocht...
zondag 12 mei 2013
50 Books - Vraag 18
De achttiende blog rondom de #50Books uitdaging die Petepel begonnen is. Deze week een - voor mij in ieder geval - puur hypothetische vraag. Vraag 18:
Welke door literatuur geïnspireerde tatoeage zou jij graag willen hebben?
Poe, een tatoeage. Dat hoef ik niet zo nodig.
Dat waren mijn eerste gedachten bij het lezen van deze vraag. Gelukkig kan ik altijd heerlijk hypothetisch doorgaan, en dat evenzo ook over deze vraag. Want het vereeuwigen van een stukje tekst op je eigen lichaam, zodat je het altijd bij je draagt... het heeft wel iets moois.
Toch zijn er niet direct ideeën die bij me opspringen. Mooie quotes zijn er genoeg, maar om die nu voor altijd bij je te hebben, dat gaat me wat ver. Laatst las ik echter wel een mooie quote van een Engelse schrijfster uit de negentiende eeuw, Charlotte Brontë. Ja, de zus van...
Ze schreef de volgende zin: 'In het hart van het leven verkeert immer de dood.' Een mooie zin, die weliswaar je aan het denken zet, maar tevens ook laat zien hoe vergankelijk het leven is. Gandhi heeft deze zin - weliswaar licht veranderd - ook gebruikt: 'In het hart van de dood houdt het leven stand.'
Als er dan al iets op mijn lichaam zou komen, met de nadruk op het woordje als, dan zou het de zin van Brontë zijn. Enkel en alleen fictief dan. :)
Welke door literatuur geïnspireerde tatoeage zou jij graag willen hebben?
Poe, een tatoeage. Dat hoef ik niet zo nodig.
Dat waren mijn eerste gedachten bij het lezen van deze vraag. Gelukkig kan ik altijd heerlijk hypothetisch doorgaan, en dat evenzo ook over deze vraag. Want het vereeuwigen van een stukje tekst op je eigen lichaam, zodat je het altijd bij je draagt... het heeft wel iets moois.
Toch zijn er niet direct ideeën die bij me opspringen. Mooie quotes zijn er genoeg, maar om die nu voor altijd bij je te hebben, dat gaat me wat ver. Laatst las ik echter wel een mooie quote van een Engelse schrijfster uit de negentiende eeuw, Charlotte Brontë. Ja, de zus van...
Ze schreef de volgende zin: 'In het hart van het leven verkeert immer de dood.' Een mooie zin, die weliswaar je aan het denken zet, maar tevens ook laat zien hoe vergankelijk het leven is. Gandhi heeft deze zin - weliswaar licht veranderd - ook gebruikt: 'In het hart van de dood houdt het leven stand.'
Als er dan al iets op mijn lichaam zou komen, met de nadruk op het woordje als, dan zou het de zin van Brontë zijn. Enkel en alleen fictief dan. :)
dinsdag 7 mei 2013
De meest bizarre Kerst ooit
In de afgelopen week heb ik een drietal blogs geschreven die de eerste wereldoorlog, de Grote Oorlog, eens wat beter bekeken. Dat heb ik gedaan omdat de eerste wereldoorlog bij veel Nederlanders een onbekende oorlog is. Alhoewel ik me daarover lang genoeg heb kunnen opwinden, kunnen jullie het verhaal van Gavrilo Princip hier en de verhalen over het Duitse Schlieffenplan hier (1) en hier (2) teruglezen.
Vandaag komt een blog over hoe er Kerst gevierd werd in de loopgraven, hoe de hoge officiëren daar helemaal niet blij mee waren en hoe de Duitsers toch iets wonnen:
De meest bizarre Kerst ooit
In de loopgraven was het koud. Zonder verwarming, zonder dat je uberhaubt binnen was, een dak boven je had, kon de temperatuur snel afdalen naar een kleine min tien graden. De Engelse soldaten wilden niets liever dan naar huis, om bij hun familie te zijn en de Duitse troepen evenzo. Toch bevolen hun generaals en hoge officiëren dat ze moesten blijven. De hoge omes in het leger zaten overigens ver van alle beschietingen in een commandopost in een heerlijk bed naast een kachel te slapen... Dit was Kerstavond 1914.
Bij de normale inspectie van de Duitse linies viel een Engelse soldaat wat op. Overal begonnen rond de loopgraven van de Duitsers lichtjes te branden. De soldaat waarschuwde een ander en al gauw lag de gehele Engelse linie voorzichtig spiedend te kijken naar de kaarsjes bij de overburen. Opeens klonk een gitaar en de Duitsers begonnen te zingen: 'Stille nacht, Heilige nacht. Gottes Sohn...'
De Engelsen stonden versteld. Ze luisterden vol verbazing naar het Kerstlied en de lichtjes die over de gehele loopgraaf flakkerden. Toen het lied uit was klonk er een stem: 'En nu jullie, Bobby's!'
De Engelse soldaten keken elkaar aan en opeens begon er één te zingen: 'O Holy Night...' Langzaam vielen steeds meer soldaten hem bij en even later zongen alle Engelse soldaten ook uit volle borst. Na het lied werd de beurt weer overgegeven aan de vijand die ook weer een lied zong.
Na een gezang heen en weer sloten de Duitsers af met het zingen van het volkslied. Enkele Engelse soldaten kregen zelfs tranen in hun ogen. De Duitse hymne galmde over het niemandsland tussen beide loopgraven in.
Een stem riep: 'Komen jullie bij ons, Bobby's? Dan vieren we Kerst samen!' De Engelse soldaten, geschokt door de wens, riepen al gauw dat de Duitsers maar bij hen moesten komen. Even later kwam er een Duitser over de het niemandsland gelopen, gevolgd door vele van zijn kameraden. Ze namen eten en drank mee.
Samen vierden ze Kerst. Engelse en Duitse soldaten gebroederlijk bij elkaar. Eten werd rondgedeeld, drank werd rondgegeven... 'Life and let life,' Leven en laten leven.
Cadeaus werden uitgedeeld aan elkaar. Er werd een kerstboom omgehakt en werd bij de loopgraven neergezet en er werden plannen gemaakt om een voetbalwedstrijd de dag erna te houden.
Aan het eind van de avond bedankten de soldaten elkaar en iedereen ging weer naar zijn eigen linie terug.
De avond viel, de nacht kwam en ging weer voorbij: een nieuwe ochtend.
Elf Duitse soldaten, zonder helm, stonden al te wachten in het niemandsland. Elf Engelse soldaten kwamen er al gauw bij. Er werden twee doeltjes gemaakt, soldaten stonden door elkaar heen aan de zijlijnen... Een echte voetbalmatch, in het niemandsland tussen de Duitse en de Engelse soldaten. En ook al wonnen de Duitsers deze bizarre wedstrijd, voor niemand maakte het uit.
Behalve voor de generaals en de officiëren. Zij vonden het muiterij en hoogverraad.
Een dag later, 27 december 1914, kwamen de Duitse en Engelse troepen weer bij elkaar op het niemandsland. Ditmaal voor een andere klus. Gezamenlijk begroeven ze alle soldaten die al gestorven waren. In het begin waren de Duitse soldaten vooral bezig met hun eigen gevallen kameraden en de Engelsen evenzo. Maar enige tijd later werd er ook veel geholpen. Een Duitse priester zei de laatste woorden bij een Engelse soldaat. Het 'Onze Vader' klonk in het Engels bij een Duitse soldaat. Samen. Gebroederlijk.
Een dag later was er voor beide kampen niets meer aan de hand. De orders waren duidelijk. ze waren weer vijanden. Maar die Kerst zouden ze nooit meer vergeten.
---
Dit gebeurde vooral met de Saksische en Beierse soldaten aan de ene kant en de Engelsen aan de andere kant. De Pruisische, Franse en Belgische soldaten deden vrijwel niet mee.
Ook in 1915 kwamen dit soort taferelen voor. Wel was het toen verboden door de legerleiding (doodstraf) maar omdat de legerleiding toch bijna nooit aan het front aanwezig was... het gebeurde gewoon weer.
In 1916 werd het wederom verboden, ditmaal waren legerleiding aan beide kanten aanwezig. De orders waren simpel: schiet iedereen neer die zich in het niemandsland begeeft. Dit jaar, evenals het jaar daarop, was er geen Kerstbestand.
Volgende keer meer.
Vandaag komt een blog over hoe er Kerst gevierd werd in de loopgraven, hoe de hoge officiëren daar helemaal niet blij mee waren en hoe de Duitsers toch iets wonnen:
De meest bizarre Kerst ooit
In de loopgraven was het koud. Zonder verwarming, zonder dat je uberhaubt binnen was, een dak boven je had, kon de temperatuur snel afdalen naar een kleine min tien graden. De Engelse soldaten wilden niets liever dan naar huis, om bij hun familie te zijn en de Duitse troepen evenzo. Toch bevolen hun generaals en hoge officiëren dat ze moesten blijven. De hoge omes in het leger zaten overigens ver van alle beschietingen in een commandopost in een heerlijk bed naast een kachel te slapen... Dit was Kerstavond 1914.
Bij de normale inspectie van de Duitse linies viel een Engelse soldaat wat op. Overal begonnen rond de loopgraven van de Duitsers lichtjes te branden. De soldaat waarschuwde een ander en al gauw lag de gehele Engelse linie voorzichtig spiedend te kijken naar de kaarsjes bij de overburen. Opeens klonk een gitaar en de Duitsers begonnen te zingen: 'Stille nacht, Heilige nacht. Gottes Sohn...'
De Engelsen stonden versteld. Ze luisterden vol verbazing naar het Kerstlied en de lichtjes die over de gehele loopgraaf flakkerden. Toen het lied uit was klonk er een stem: 'En nu jullie, Bobby's!'
De Engelse soldaten keken elkaar aan en opeens begon er één te zingen: 'O Holy Night...' Langzaam vielen steeds meer soldaten hem bij en even later zongen alle Engelse soldaten ook uit volle borst. Na het lied werd de beurt weer overgegeven aan de vijand die ook weer een lied zong.
Na een gezang heen en weer sloten de Duitsers af met het zingen van het volkslied. Enkele Engelse soldaten kregen zelfs tranen in hun ogen. De Duitse hymne galmde over het niemandsland tussen beide loopgraven in.
Een stem riep: 'Komen jullie bij ons, Bobby's? Dan vieren we Kerst samen!' De Engelse soldaten, geschokt door de wens, riepen al gauw dat de Duitsers maar bij hen moesten komen. Even later kwam er een Duitser over de het niemandsland gelopen, gevolgd door vele van zijn kameraden. Ze namen eten en drank mee.
Samen vierden ze Kerst. Engelse en Duitse soldaten gebroederlijk bij elkaar. Eten werd rondgedeeld, drank werd rondgegeven... 'Life and let life,' Leven en laten leven.
Cadeaus werden uitgedeeld aan elkaar. Er werd een kerstboom omgehakt en werd bij de loopgraven neergezet en er werden plannen gemaakt om een voetbalwedstrijd de dag erna te houden.
Aan het eind van de avond bedankten de soldaten elkaar en iedereen ging weer naar zijn eigen linie terug.
De avond viel, de nacht kwam en ging weer voorbij: een nieuwe ochtend.
Elf Duitse soldaten, zonder helm, stonden al te wachten in het niemandsland. Elf Engelse soldaten kwamen er al gauw bij. Er werden twee doeltjes gemaakt, soldaten stonden door elkaar heen aan de zijlijnen... Een echte voetbalmatch, in het niemandsland tussen de Duitse en de Engelse soldaten. En ook al wonnen de Duitsers deze bizarre wedstrijd, voor niemand maakte het uit.
Behalve voor de generaals en de officiëren. Zij vonden het muiterij en hoogverraad.
Een dag later, 27 december 1914, kwamen de Duitse en Engelse troepen weer bij elkaar op het niemandsland. Ditmaal voor een andere klus. Gezamenlijk begroeven ze alle soldaten die al gestorven waren. In het begin waren de Duitse soldaten vooral bezig met hun eigen gevallen kameraden en de Engelsen evenzo. Maar enige tijd later werd er ook veel geholpen. Een Duitse priester zei de laatste woorden bij een Engelse soldaat. Het 'Onze Vader' klonk in het Engels bij een Duitse soldaat. Samen. Gebroederlijk.
Een dag later was er voor beide kampen niets meer aan de hand. De orders waren duidelijk. ze waren weer vijanden. Maar die Kerst zouden ze nooit meer vergeten.
---
Dit gebeurde vooral met de Saksische en Beierse soldaten aan de ene kant en de Engelsen aan de andere kant. De Pruisische, Franse en Belgische soldaten deden vrijwel niet mee.
Ook in 1915 kwamen dit soort taferelen voor. Wel was het toen verboden door de legerleiding (doodstraf) maar omdat de legerleiding toch bijna nooit aan het front aanwezig was... het gebeurde gewoon weer.
In 1916 werd het wederom verboden, ditmaal waren legerleiding aan beide kanten aanwezig. De orders waren simpel: schiet iedereen neer die zich in het niemandsland begeeft. Dit jaar, evenals het jaar daarop, was er geen Kerstbestand.
Volgende keer meer.
zondag 5 mei 2013
De kunst van het filmkijken
Als jullie me de afgelopen weken een beetje gevolgd hebben, weten jullie dat er best wat dingen langsgekomen zijn. Naast een verscheidenheid aan nieuwe blogs, voornamelijk over de eerste wereldoorlog en 4/5 mei, heb ik ook vele films mogen en kunnen kijken. Het mogen is niet nieuws, films kijken mag best, maar de tijd ervoor vinden is iets anders.
De afgelopen week had ik vakantie en dus ook tijd om films te kijken. En er lag al een flink rijtje op me te wachten, waarnaar ik ook best uitkeek. Nu beken ik direct dat er films tussen zitten die ik enkel kijk omdat ik de desbetreffende boeken ook gelezen heb, films waarvan mij verteld werd dat ik ze vast erg leuk zou vinden en films die mij leuk leken. Snel even een overzichtje:
Koning van Katoren:
Alhoewel het jaren geleden is dat ik het boek gelezen heb, wilde ik deze film niet missen. Ik kreeg deze als cadeau van de kinderen op de school in Leek en moet eerlijk bekennen dat ik onder de indruk was van een Nederlandse film. Dat gebeurt me niet vaak! Het is goed in beeld gebracht, het verhaal loopt goed en de chemie tussen de hoofdrolspelers Stach en Kim druipt van het scherm. 8/10 punten. En dat voor een Nederlandse film!
Standing Up:
Gebaseerd op het boek van Brock Cole 'The Goats' is deze film een aanrader voor iedereen. Het gaat over twee kinderen die door leeftijdsgenoten op een eiland alleen worden achtergelaten - als grap. De volgende dag willen de anderen hen weer ophalen, niet beseffende dat het tweetal zelf al weggegaan is. Een rol voor Val Kilmer is ook weggelegd in de film, een rol die past bij zijn uiterlijk :) 6/10 punten.
Pitch Perfect:
De strijd tussen a capella bands in beeld gebracht. Alhoewel ik best wat a capella muziek gehoord heb, is dit toch wel erg leuk gedaan. Het is niet direct een superfilm, dat geef ik eerlijk toe, maar het heeft wel leuke momenten. Rebel Wilson is het lichtpuntje van deze film, de Australische comédienne geeft de film extra smaak. 7/10 punten.
Les Misérables:
Alhoewel ik deze film al in de bioscoop heb gezien en tevens zowel het boek van Victor Hugo gelezen en de musical gezien heb, blijft dit erg mooi. Oké, de cast zingt lang niet zo mooi als de musicalsterren, maar de rollen van Eponine - gespeeld door Samantha Barks, ook in de musical - en Colm Wilkinson in de rol van de bisschop (waar hij in de musical zelf Jean Valjean speelde) zijn uitmuntend. De liedjes 'on my own' en 'empty chairs and empty tables' zijn hits. 8/10 punten.
Twilight Saga: Breaking Dawn 1&2:
Stephenie Meyer heeft mooie boeken geschreven. De gehele Twilight-saga en zeker ook 'the Host' zijn aanraders. De films daarentegen vind ik iets minder. Het beeld dat ik in mijn hoofd had bij deze films - één boek maar overigens - was anders, meer bijzonder. Toch heb ik beide films wel afgekeken. En ja, nog steeds vind ik Alice het meest bijzondere karakter uit de film. 7/10 punten.
Ook zag ik nog Dreamgirls, Mamma Mia!, the Hunger Games - ook al zo'n leuke overigens - Hugo en Hanna. Films kijken is mooi en de kunst is het om zonder vooroordeel te kijken, hetgeen lastig is als je de boeken kent...
Laatst geziene films: Zie hierboven
Laatst gekochte cd: Wheelhouse - Brad Paisley
Laatst gelezen Boek: Necromancer - Michael Scott
De afgelopen week had ik vakantie en dus ook tijd om films te kijken. En er lag al een flink rijtje op me te wachten, waarnaar ik ook best uitkeek. Nu beken ik direct dat er films tussen zitten die ik enkel kijk omdat ik de desbetreffende boeken ook gelezen heb, films waarvan mij verteld werd dat ik ze vast erg leuk zou vinden en films die mij leuk leken. Snel even een overzichtje:
Koning van Katoren:
Alhoewel het jaren geleden is dat ik het boek gelezen heb, wilde ik deze film niet missen. Ik kreeg deze als cadeau van de kinderen op de school in Leek en moet eerlijk bekennen dat ik onder de indruk was van een Nederlandse film. Dat gebeurt me niet vaak! Het is goed in beeld gebracht, het verhaal loopt goed en de chemie tussen de hoofdrolspelers Stach en Kim druipt van het scherm. 8/10 punten. En dat voor een Nederlandse film!
Standing Up:
Gebaseerd op het boek van Brock Cole 'The Goats' is deze film een aanrader voor iedereen. Het gaat over twee kinderen die door leeftijdsgenoten op een eiland alleen worden achtergelaten - als grap. De volgende dag willen de anderen hen weer ophalen, niet beseffende dat het tweetal zelf al weggegaan is. Een rol voor Val Kilmer is ook weggelegd in de film, een rol die past bij zijn uiterlijk :) 6/10 punten.
Pitch Perfect:
De strijd tussen a capella bands in beeld gebracht. Alhoewel ik best wat a capella muziek gehoord heb, is dit toch wel erg leuk gedaan. Het is niet direct een superfilm, dat geef ik eerlijk toe, maar het heeft wel leuke momenten. Rebel Wilson is het lichtpuntje van deze film, de Australische comédienne geeft de film extra smaak. 7/10 punten.
Les Misérables:
Alhoewel ik deze film al in de bioscoop heb gezien en tevens zowel het boek van Victor Hugo gelezen en de musical gezien heb, blijft dit erg mooi. Oké, de cast zingt lang niet zo mooi als de musicalsterren, maar de rollen van Eponine - gespeeld door Samantha Barks, ook in de musical - en Colm Wilkinson in de rol van de bisschop (waar hij in de musical zelf Jean Valjean speelde) zijn uitmuntend. De liedjes 'on my own' en 'empty chairs and empty tables' zijn hits. 8/10 punten.
Twilight Saga: Breaking Dawn 1&2:
Stephenie Meyer heeft mooie boeken geschreven. De gehele Twilight-saga en zeker ook 'the Host' zijn aanraders. De films daarentegen vind ik iets minder. Het beeld dat ik in mijn hoofd had bij deze films - één boek maar overigens - was anders, meer bijzonder. Toch heb ik beide films wel afgekeken. En ja, nog steeds vind ik Alice het meest bijzondere karakter uit de film. 7/10 punten.
Ook zag ik nog Dreamgirls, Mamma Mia!, the Hunger Games - ook al zo'n leuke overigens - Hugo en Hanna. Films kijken is mooi en de kunst is het om zonder vooroordeel te kijken, hetgeen lastig is als je de boeken kent...
Laatst geziene films: Zie hierboven
Laatst gekochte cd: Wheelhouse - Brad Paisley
Laatst gelezen Boek: Necromancer - Michael Scott
50 Books - Vraag 17
We vliegen door de weken en met elke week die voorbij gaat weten we dat er een nieuwe vraag is van Petepel. En zo ook deze week: Vraag 17 is aan de beurt in de rij van #50Books-Challenge.
Vraag 17:
Hoe behandel jij je boeken?
Mijn boeken staan veelal netjes in één van de twee boekenkasten die ik bezit. De anderen liggen her en der verspreid in Nederland of de rest van de wereld. Of liggen in de dozen onder mijn bed.
In mijn kast staan veelal series bij elkaar; een plank voor de ene schrijver en een plank voor een serie boeken over hetzelfde onderwerp... Veel staat erg netjes.
Alhoewel ik mijn boeken best wel wil uitlenen, ben ik stiekem toch wel bang dat mijn boeken beschadigd worden. Ik heb er een hekel aan als iemand in mijn boeken ezelsoren achterlaat. De wetenschap dat dit kan gebeuren zorgt er al voor dat ik bij de meeste boeken die ik uitleen een boekenlegger achterlaat. Dan weet ik dat het niet gebeurt.
Bij boeken met een papieren hoes vraag ik meestal ook al of ze deze er wel af willen halen - dat klinkt logisch, maar niet iedereen doet het.
Paperbacks zijn nog erger. Om die fatsoenlijk te kunnen lezen, moet je haast wel de rug buigen. Zelf doe ik dat heel voorzichtig en nooit en te nimmer leg ik deze plat op de kop open. Altijd een boekenlegger erbij, zodat ik, mocht ik gestoord worden, deze netjes dicht kan doen - het liefst met nog een ander boek erop voor het gewicht.
En deze uit te lenen... Ik doe het wel, zo ben ik opgevoed, maar als ik echt een boek wil bewaren, krijg je deze waarschijnlijk niet...
Mijn boeken zijn me niet heilig, begrijp me goed. Maar ik wil wel dat ze netjes blijven.
Behalve als ik op vakantie ben. Dan wordt ik ineens een 'bookcrosser'. Afgelopen jaar heb ik nog een tweetal boeken laten liggen in Pingyao, China. Ook heb ik daar een ander boek meegenomen, dat ergens in Hong Kong is blijven liggen. Daar zit ik niet mee. Ondertussen liggen boeken van mij op verschillende plaatsen dus. Het zou wel leuk zijn om ze ineens ergens compleet anders weer terug te vinden. Vaak schrijf ik er wel een kleine boodschap in voor de volgende lezer(s). Wie weet. Volgend jaar in Nieuw Zeeland?
zaterdag 4 mei 2013
Bevrijd... en nu?
Na op de vierde mei twee minuten stil gestaan te hebben
bij alle mensen die in en na de tweede wereldoorlog gevallen zijn in
oorlogsgebieden is het vandaag vijf mei. Bevrijdingsdag. De dag dat we de
vrijheid vieren waar onze (voor)ouders voor gevochten hebben. Een dag die voor
de jongeren vooral in het teken staat van het gratis festival dat op dertien
plekken in Nederland gehouden wordt. Een goed initiatief om de jeugd betrokken
te houden, alhoewel de nadruk niet ligt op de vrijheid, maar meer op andere zaken.
Toch wil ik nu vraagtekens zetten. Want nu we allemaal
vrij zijn, wat gaan we nu doen?
Kijkend naar de afgelopen tien jaar merk ik steeds meer
dat Nederland zijn soldaten op andere bodems inzet om ook daar de vrijheid te
garanderen. Nobel en een mooi streven. Geen bezwaar tegen dus.
Maar hebben jullie wel gekeken hoe het komt dat in de
gebieden waar we heengaan oorlog is gekomen? Waarom vechten we in het ene land
wel terwijl we het andere land, waar de mensen ons even hard nodig hebben, niet
eens proberen te helpen?
Wat zijn de regels? Wie bepaald waar we wel en niet
heengaan om de mensen te bevrijden? Ik heb een klein beetje de lijnen gevolgd
van de afgelopen jaren. Slechts oppervlakkig, want de ware redenen kunnen we
alleen maar raden. Gek genoeg vaak nog correct ook.
Wat is de reden dat we in Afghanistan gezeten hebben? Wie
durft er een gok te doen? Het is allemaal erg simpel. Enkel geld heeft ons naar
Afghanistan gebracht. Geld dat, goed meekijken, allemaal via Amerika onze kant
op komt.
9/11, jullie weten het vast nog wel, en de toenmalige
president Bush viel al aan voordat hij toestemming had van de Verenigde Naties.
Het zij zo. We kunnen het verleden niet veranderen, enkel de toekomst.
Wij zijn mee gaan doen om de simpele reden dat a) Amerika
ons handelsverdragen beloofden (geld) en b) we anders buitengesloten werden van
belangrijke vergaderingen (over macht (=geld) en olie (=geld)
Irak precies hetzelfde. Olie-inkomsten doen dus een
heleboel voor het leger. Sterker nog: een voorraad olie kon wel eens de bron
zijn van veel oorlogen.
Nogmaals: Vrijheid is iets wat we moeten koesteren. Niet
vrijwillig oliehaarden aansteken om zo er een slaatje uit te willen slaan.
En het belangrijkste: Het verleden kunnen we niet
veranderen. De toekomst wel!
Stil om me heen
Eén dag in het jaar zijn we allemaal twee minuten stil.
Jong en oud, man en vrouw, Nederlander of medelander; het maakt niet uit.
Tweemaal zestig tellen stil. Al 68 jaar gebeurt dit, ieder jaar opnieuw.
We zijn stil. Stil om te denken en te overpeinzen wat we
eigenlijk allemaal kunnen en mogen. Stil om te gedenken wie dat allemaal voor
ons gedaan hebben. Stil om te geloven dat we allemaal deze vrijheid hebben.
Stil om te genieten, stil om te vertrouwen.
Stilte waarin we samenzijn. Iedereen in Nederland is
stil.
We zijn samen in die stilte. We zijn één. Van de koning tot aan een klein meisje wat met d’r vader op de Dam staat. Niemand kan op dat
moment alleen zijn. Laat dan ook niemand alleen zijn. Zoek elkaar op om niet
alleen stil te zijn, maar samen.
Er gaan al jaren stemmen op om deze stilte te stoppen.
‘Het is niet van onze tijd’, zeggen ze. Snappen ze niet dat het juist alles te
maken heeft met onze tijd? Onze manier van leven komt door hen! Mijn stilte
tegen die mensen spreekt boekdelen. Het maakt hen stil.
Die stilte is oorverdovend. Het roept, het maakt lawaai
en is verbijsterend. In de stilte hoor je de geluiden uit de oorlog terugkomen.
De opofferingen, het lijden en sterven van miljoenen onschuldige mensen. Sta JIJ er wel echt stil bij?
Veelal worden de twee minuten niet serieus genomen. Je
staat er niet bij stil. Je gedachten dwalen weg van het echte stil zijn. De
reden waarom je stil bent vergeet je zo gemakkelijk.
Dat is bij mij ook het geval. Ik vergeet zo snel waarom
ik stil ben en bedenk wat ik later ga doen. Ik zoek andere dingen om mezelf
bezig te houden, niet de stilte zelf.
Dit keer is het anders. Dit keer bereid ik me voor. Dit
keer ben ik echt bezig met vier mei. Ik herdenk de gevallenen en vier de stilte
in stilte.
Doe je met me mee? Zie bijvoorbeeld deze site.
Hoe gebruik jij de twee minuten?
vrijdag 3 mei 2013
...en hoe de geallieerden dat tegen hielden(2)
Vandaag deel 2 in de serie over het befaamde Schlieffenplan van Alfred - de Pruisische aanvaller - van Schlieffen. Hier kan je deel 1 lezen (link) en daarnaast kan je hier het 'Broodje Kaas' verhaal van Gavrilo Princip lezen. Hij zette alles in beweging en startte daarmee min of meer de eerste wereldoorlog.
Ik raad wel aan om even het eerste deel te (her)lezen zodat je ineens weet wat er gebeurt. Ik vlieg namelijk direct het verhaal in, en het is wel zo makkelijk om te weten waar het over gaat...
Hoe de Duitsers de wereld in zes weken wilden veranderen...
En hoe de geallieerden dat tegen hielden.
De Fransen wilden geen oorlog, sterker nog, ook zij wilden zich, net als Nederland, België en een heleboel andere landen, geheel afzijdig houden. Toch ging dat er bij de Duitsers niet in.
Op 1 augustus 1914 vielen de Duitsers Luxemburg binnen. Binnen een dag lag Luxemburg plat en waren de Duitse soldaten al bezig met het tweede deel van hun plan. Ze hadden contact opgenomen met de Belgen met het vriendelijke verzoek hen - de soldaten - vrij doorgang te geven door België.
De Belgen probeerden zich hier nog netjes van af te maken door simpelweg 'nee sorry, wij doen niet mee aan deze oorlog' te zeggen, maar dat accepteerden de Duitsers niet.
Op 2 augustus vroegen de Duitsers dit aan de Belgen. Een dag later waren de Fransen aan de beurt ('Wij willen auch oorlog mit du!') Eveneens werd de oorlog met België verklaard en op de vierde augustus vielen de Duitse soldaten België aan. Dit zorgde echter weer voor vele nieuwe spelers in het spel: in 1839 was het 'Verdrag van Londen' getekend waarin o.a. stond dat wanneer België zou worden aangevallen, de Engelsen hen zouden helpen.
(ter verduidelijking: Het verdrag van Londen was de scheiding van België en Nederland. Daarvoor hoorden onze zuiderburen nog bij ons kikkerland, daarna niet meer en werd zelfs de garantie gegeven door de Pruisen en de Engelsen dat wanneer de Belgen werden aangevallen, zij zouden helpen)
Het Duitse Schlieffenplan liet namelijk zien dat de troepen vrij vlot door België en Frankrijk moesten gaan (ze hadden slechts zes weken, weet je nog) en verwachtte dus ook geen tegenstand van de Fransen, laat staan van de Belgen. Jongens, veel fouter hadden ze het niet kunnen hebben.
Zonder teveel in details te treden - oorlog is al macaber genoeg - na zes weken waren de Duitsers België nog niet eens uit. Bij Ieper, een dorpje in zuid-België, werd zwaar gevochten en daar werden de loopgraven ook neergelegd.
Daarvoor werden in Luik, Gent, Brussel en ook Antwerpen zware gevechten geleverd. De kasseien worden van de wegen gehaald door de bevolking om de Duitse opmars te vertragen. Eveneens doen de Duitsers iets stoms: ze wilden wraak en schoten in Leuven 218 mensen zonder reden dood. De Engelsen gebruikten dit bij hun grote campagne om soldaten te recruteren. Eveneens werd in datzelfde Leuven de universiteitsbibliotheek verwoest, hetgeen eveneens tot grote ophef leidde.
De oorlog was begonnen. Volgende keer meer over onder andere de 'slag bij de Somme'.
---
Nederland had de mazzel, lees het goed: mazzel, dat de Duitsers ons land niet door hoefden te trekken. Anders hadden wij eenzelfde schade kunnen hebben als dat er daar kwam. Mogelijk komt het enkel en alleen door het werk van Pieter Cort van der Linden dat wij neutraal blijven. Daarvoor heeft hij echter weinig hulde gekregen.
Pieter Cort van der Linden was de minister-president ten tijde van de eerste wereldoorlog.
Ik raad wel aan om even het eerste deel te (her)lezen zodat je ineens weet wat er gebeurt. Ik vlieg namelijk direct het verhaal in, en het is wel zo makkelijk om te weten waar het over gaat...
Hoe de Duitsers de wereld in zes weken wilden veranderen...
En hoe de geallieerden dat tegen hielden.
 |
| Het Schlieffenplan |
Op 1 augustus 1914 vielen de Duitsers Luxemburg binnen. Binnen een dag lag Luxemburg plat en waren de Duitse soldaten al bezig met het tweede deel van hun plan. Ze hadden contact opgenomen met de Belgen met het vriendelijke verzoek hen - de soldaten - vrij doorgang te geven door België.
De Belgen probeerden zich hier nog netjes van af te maken door simpelweg 'nee sorry, wij doen niet mee aan deze oorlog' te zeggen, maar dat accepteerden de Duitsers niet.
Op 2 augustus vroegen de Duitsers dit aan de Belgen. Een dag later waren de Fransen aan de beurt ('Wij willen auch oorlog mit du!') Eveneens werd de oorlog met België verklaard en op de vierde augustus vielen de Duitse soldaten België aan. Dit zorgde echter weer voor vele nieuwe spelers in het spel: in 1839 was het 'Verdrag van Londen' getekend waarin o.a. stond dat wanneer België zou worden aangevallen, de Engelsen hen zouden helpen.
(ter verduidelijking: Het verdrag van Londen was de scheiding van België en Nederland. Daarvoor hoorden onze zuiderburen nog bij ons kikkerland, daarna niet meer en werd zelfs de garantie gegeven door de Pruisen en de Engelsen dat wanneer de Belgen werden aangevallen, zij zouden helpen)
Het Duitse Schlieffenplan liet namelijk zien dat de troepen vrij vlot door België en Frankrijk moesten gaan (ze hadden slechts zes weken, weet je nog) en verwachtte dus ook geen tegenstand van de Fransen, laat staan van de Belgen. Jongens, veel fouter hadden ze het niet kunnen hebben.
Zonder teveel in details te treden - oorlog is al macaber genoeg - na zes weken waren de Duitsers België nog niet eens uit. Bij Ieper, een dorpje in zuid-België, werd zwaar gevochten en daar werden de loopgraven ook neergelegd.
Daarvoor werden in Luik, Gent, Brussel en ook Antwerpen zware gevechten geleverd. De kasseien worden van de wegen gehaald door de bevolking om de Duitse opmars te vertragen. Eveneens doen de Duitsers iets stoms: ze wilden wraak en schoten in Leuven 218 mensen zonder reden dood. De Engelsen gebruikten dit bij hun grote campagne om soldaten te recruteren. Eveneens werd in datzelfde Leuven de universiteitsbibliotheek verwoest, hetgeen eveneens tot grote ophef leidde.
De oorlog was begonnen. Volgende keer meer over onder andere de 'slag bij de Somme'.
---
Nederland had de mazzel, lees het goed: mazzel, dat de Duitsers ons land niet door hoefden te trekken. Anders hadden wij eenzelfde schade kunnen hebben als dat er daar kwam. Mogelijk komt het enkel en alleen door het werk van Pieter Cort van der Linden dat wij neutraal blijven. Daarvoor heeft hij echter weinig hulde gekregen.
Pieter Cort van der Linden was de minister-president ten tijde van de eerste wereldoorlog.
woensdag 1 mei 2013
'Hoe de Duitsers de wereld in zes weken wilden veranderen' (1)
Na mijn vorige blog over Gavrilo Princip en zijn befaamde broodje kaas, gaan we vandaag verder met hoe zijn actie de wereld op zijn kop gezet heeft. Let wel: veel van de volgende gebeurtenissen zijn achter de schermen geweest en zijn pas (veel) later openbaar gemaakt, als dat al het geval is. Hoe dan ook - er blijft een groot speculatief randje aan hangen.
Voordat je verder leest even één simpele opmerking aan het begin. Alfred von Schlieffen was een Pruisische Duitser. Hij lijkt de zin 'Een aanval is de beste verdediging' verzonnen te hebben. Zoals alle Pruisen was ook hij gek op oorlog en schuwde deze niet. Maar dat terzijde. Leest u verder:
Hoe de Duitsers de wereld in zes weken wilden veranderen ...
Na de moord op Frans Ferdinand bleef het lang akelig stil in Oostenrijk-Hongarije. Achter de schermen was men druk bezig om antwoorden te krijgen op allerlei vraagstukken die hen kopzorgen brachten. Toch waren er niet alleen maar onderzoeken; de regering stuurde veel brieven naar onder andere bondgenoot Duitsland. Ook de Italianen kregen deze brieven, maar zij verkozen deze brieven te negeren.
Op 23 juli 1914 stuurde de minister van Buitenlandse zaken in Oostenrijk-Hongarije een ultimatum aan de Serviërs: Wij willen dat de zaak rondom de moord van Frans Ferdinand tot op de bodem wordt uitgezocht. Dat zullen onze agenten gaan doen en jullie claimen volledige verantwoordelijkheid voor wat er is gebeurd. (en nog meer: zie Juli-ultimatum op Wikipedia)
De Servische mensen zagen de bui al hangen, maar namen na anderhalve dag contact op met Wenen met de boodschap: 'Wij claimen verantwoordelijkheid voor de aanslag en we zoeken dit tot op de bodem uit. Met onze eigen agenten.'
Oostenrijk verbrak direct alle banden met zijn Servische buren en mobiliseerde het leger.
De Russen, Engelsen en Duitsers probeerden op 25 juli eerst tot een diplomatieke oplossing te komen, hetgeen binnen 12 uur van de tafel werd geveegd door de Duitsers.
Op 26 juli 1914 vroegen de Servische ministers hulp in van de Russen die spontaan accepteerde - 'Oorlog? Vechten? Alles om uit dit koude land weg te kunnen! ;) - maar de Oostenrijkse regering had dit al voorzien. De Duitsers waren al op de hoogte en hadden zelfs al hun toestemming gegeven voor een oorlog: een blanco cheque was al vergeven met daarop de onlosmakelijke steun voor hun land.
28 juli 1914: Oostenrijk-Hongarije verklaart de oorlog met buurland Servië. Een dag later beschiet artillerie al doelen in Servië. Servië mobiliseert zijn troepen diezelfde dag en vraagt bondgenoot Rusland hetzelfde te doen. Keizer Frans Jozef van Duitsland roept zijn neef, Tsaar Nicolaas de Tweede op om geen oorlog te starten, hetgeen wordt afgewezen. Duitsland en Rusland verklaren elkaar de oorlog.
De Duitsers hadden in een la al een plan liggen. Het 'Von Schlieffen-plan'. Een plan opgesteld door Alfred von Schlieffen en het ging in het kort al volgt:
'... Voordat de Russen aanvallen moeten ze eerst mobiliseren. Dat duurt voor zo'n groot land al gauw iets meer dan zes weken. Dat geeft ons de gelegenheid om eerst de Fransen, onze aartsvijanden, aan te vallen. In zes weken vliegen we door Frankrijk en stappen daarna de trein in om naar het Oostfront te gaan en daar de Russen in de pan te hakken ...'
---
Hoe dat afloopt... Volgende keer!
Voordat je verder leest even één simpele opmerking aan het begin. Alfred von Schlieffen was een Pruisische Duitser. Hij lijkt de zin 'Een aanval is de beste verdediging' verzonnen te hebben. Zoals alle Pruisen was ook hij gek op oorlog en schuwde deze niet. Maar dat terzijde. Leest u verder:
Hoe de Duitsers de wereld in zes weken wilden veranderen ...
Na de moord op Frans Ferdinand bleef het lang akelig stil in Oostenrijk-Hongarije. Achter de schermen was men druk bezig om antwoorden te krijgen op allerlei vraagstukken die hen kopzorgen brachten. Toch waren er niet alleen maar onderzoeken; de regering stuurde veel brieven naar onder andere bondgenoot Duitsland. Ook de Italianen kregen deze brieven, maar zij verkozen deze brieven te negeren.
Op 23 juli 1914 stuurde de minister van Buitenlandse zaken in Oostenrijk-Hongarije een ultimatum aan de Serviërs: Wij willen dat de zaak rondom de moord van Frans Ferdinand tot op de bodem wordt uitgezocht. Dat zullen onze agenten gaan doen en jullie claimen volledige verantwoordelijkheid voor wat er is gebeurd. (en nog meer: zie Juli-ultimatum op Wikipedia)
De Servische mensen zagen de bui al hangen, maar namen na anderhalve dag contact op met Wenen met de boodschap: 'Wij claimen verantwoordelijkheid voor de aanslag en we zoeken dit tot op de bodem uit. Met onze eigen agenten.'
Oostenrijk verbrak direct alle banden met zijn Servische buren en mobiliseerde het leger.
De Russen, Engelsen en Duitsers probeerden op 25 juli eerst tot een diplomatieke oplossing te komen, hetgeen binnen 12 uur van de tafel werd geveegd door de Duitsers.
Op 26 juli 1914 vroegen de Servische ministers hulp in van de Russen die spontaan accepteerde - 'Oorlog? Vechten? Alles om uit dit koude land weg te kunnen! ;) - maar de Oostenrijkse regering had dit al voorzien. De Duitsers waren al op de hoogte en hadden zelfs al hun toestemming gegeven voor een oorlog: een blanco cheque was al vergeven met daarop de onlosmakelijke steun voor hun land.
28 juli 1914: Oostenrijk-Hongarije verklaart de oorlog met buurland Servië. Een dag later beschiet artillerie al doelen in Servië. Servië mobiliseert zijn troepen diezelfde dag en vraagt bondgenoot Rusland hetzelfde te doen. Keizer Frans Jozef van Duitsland roept zijn neef, Tsaar Nicolaas de Tweede op om geen oorlog te starten, hetgeen wordt afgewezen. Duitsland en Rusland verklaren elkaar de oorlog.
De Duitsers hadden in een la al een plan liggen. Het 'Von Schlieffen-plan'. Een plan opgesteld door Alfred von Schlieffen en het ging in het kort al volgt:
'... Voordat de Russen aanvallen moeten ze eerst mobiliseren. Dat duurt voor zo'n groot land al gauw iets meer dan zes weken. Dat geeft ons de gelegenheid om eerst de Fransen, onze aartsvijanden, aan te vallen. In zes weken vliegen we door Frankrijk en stappen daarna de trein in om naar het Oostfront te gaan en daar de Russen in de pan te hakken ...'
---
Hoe dat afloopt... Volgende keer!
Abonneren op:
Posts (Atom)