10e blog over India.
Ja, je las het goed. De tiende blog over India. Op het moment ben ik weer in Nederland. Jammer, maar daar is niets aan te doen. Ik kijk terug op tien (of eigenlijk elf) dagen vol verwondering, plezier, gezelligheid en bovenal veel monumenten. Indrukken heb ik genoeg gekregen, maar dat is nogal vanzelfsprekend.
Ze zeggen over Nederland dat het zo tolerant is. Bijvoorbeeld over het geloof. We bouwen een moskee ergens en zijn trots dat we ook moslims toelaten. In India is dat wat anders. Daar hebben ze nu eenmaal veel geloven. Daar moeten ze dus wel tolerant zijn. Verschillen tussen regio's niet meegeteld.
Gisteren, mijn laatste dag in India, hebben we vooral een groene dag 'gedaan'. Eerst was de bedoeling om het Tibetaanse vluchtelingenkamp te bezoeken, maar dat was een beetje onmogelijk qua timing. Mijn neefje moest om vijf uur bij het ziekenhuis zijn en mijn zwager, weer terug uit Singapore, wilde zeker mee. En moest dus wel vanaf zijn werk worden opgehaald.
Dus besloten we naar Hauz Khas te gaan. Dat is een groot park waar naast enkele monumenten (waar heb je die niet in Delhi) ook een hertenterrein hebt. Weliswaar achter een enorm hek, met prikkeldraad en daarachter nog een hek, maar wel veel herten.
We hebben daar een uurtje rondgewandeld en zijn daarna de wijk even ingelopen. En wat komen we daar tegen? Nederlanders! Jaja, mijn zus kende hen wel. Ze begonnen in Delhi hun derde bagelshop en wilden heel graag dat mijn zus kon blijven. Alleen dat kon dan weer niet. Doktersafspraak...
Daarna zijn we snel naar het werk van mijn zwager gereden. Hij heeft een deel van de 16e verdieping tot zijn beschikking (oeh, dat klinkt wel heel luxe: nu genuanceerd -->) Ik bedoel dat het bedrijf waarvoor hij werkt een deel van die verdieping heeft.
Ik heb nog even van het uitzicht kunnen genieten... Gurgaon, de plek waar hij werkt, is een complete stad geworden waar alle grote bedrijven een vestiging hebben, Philips en Unielever heb ik daar gezien, om maar een voorbeeldje te geven.
Daarna zijn we, in hetzelfde gebouw naar een bagelshop geweest. Raad eens van wie die was. Ja, inderdaad. Niet van mij :P
Snel langs het ziekenhuis, om daar mijn neefje door heel het ziekenhuis te horen huilen. Hij kreeg inentingen. Ik zat beneden een kopje thee te drinken en ik hoorde zijn gehuil van boven naar beneden komen. Maar ja, goede longen heeft hij wel! :)
Daarna snel naar het appartement, mijn koffer gepakt en rond achten hadden we een afspraak bij een restaurant. Net voordat we weggingen werd er aangebeld, of we mee het Lodi-festival wilden vieren.
Het Lodi-festival is eigenlijk het feest dat de winter voorbij is, dat de zomer er aankomt en dus ook dat de dagen weer langer worden. Je gooit wat te eten in een kampvuur en zingt en danst om datzelfde vuur. Dat is het festival in een notendop.
Daarna heerlijk gegeten. Let er op dat je jalapeno-pepers geen pitjes hebben, want anders brand je je mond enigszins. Zoals ik. Als dessert heb ik een zelfmoord genomen. Van chocola dan welteverstaan. Een Chocolat Suïcide. Best lekker, allerlei soorten chocola bij elkaar. Alleen...
Tja, als je daarna moet vliegen is het enigszins lastig. Maar ja. Ik vertrok om twee uur, ik landde om iets voor zes. Exact acht uur gevlogen. En nu? Ik ben moe. Om negen uur was ik thuis, en slapen moet ik niet aan denken. Dan slaap ik vannacht niet. Vandaar ook mijn wat drukke blog.
Ik ben thuis. Binnenkort volgen er meer foto's!
Ja, je las het goed. De tiende blog over India. Op het moment ben ik weer in Nederland. Jammer, maar daar is niets aan te doen. Ik kijk terug op tien (of eigenlijk elf) dagen vol verwondering, plezier, gezelligheid en bovenal veel monumenten. Indrukken heb ik genoeg gekregen, maar dat is nogal vanzelfsprekend.
Ze zeggen over Nederland dat het zo tolerant is. Bijvoorbeeld over het geloof. We bouwen een moskee ergens en zijn trots dat we ook moslims toelaten. In India is dat wat anders. Daar hebben ze nu eenmaal veel geloven. Daar moeten ze dus wel tolerant zijn. Verschillen tussen regio's niet meegeteld.
Gisteren, mijn laatste dag in India, hebben we vooral een groene dag 'gedaan'. Eerst was de bedoeling om het Tibetaanse vluchtelingenkamp te bezoeken, maar dat was een beetje onmogelijk qua timing. Mijn neefje moest om vijf uur bij het ziekenhuis zijn en mijn zwager, weer terug uit Singapore, wilde zeker mee. En moest dus wel vanaf zijn werk worden opgehaald.
Dus besloten we naar Hauz Khas te gaan. Dat is een groot park waar naast enkele monumenten (waar heb je die niet in Delhi) ook een hertenterrein hebt. Weliswaar achter een enorm hek, met prikkeldraad en daarachter nog een hek, maar wel veel herten.
We hebben daar een uurtje rondgewandeld en zijn daarna de wijk even ingelopen. En wat komen we daar tegen? Nederlanders! Jaja, mijn zus kende hen wel. Ze begonnen in Delhi hun derde bagelshop en wilden heel graag dat mijn zus kon blijven. Alleen dat kon dan weer niet. Doktersafspraak...
Daarna zijn we snel naar het werk van mijn zwager gereden. Hij heeft een deel van de 16e verdieping tot zijn beschikking (oeh, dat klinkt wel heel luxe: nu genuanceerd -->) Ik bedoel dat het bedrijf waarvoor hij werkt een deel van die verdieping heeft.
Ik heb nog even van het uitzicht kunnen genieten... Gurgaon, de plek waar hij werkt, is een complete stad geworden waar alle grote bedrijven een vestiging hebben, Philips en Unielever heb ik daar gezien, om maar een voorbeeldje te geven.
Daarna zijn we, in hetzelfde gebouw naar een bagelshop geweest. Raad eens van wie die was. Ja, inderdaad. Niet van mij :P
Snel langs het ziekenhuis, om daar mijn neefje door heel het ziekenhuis te horen huilen. Hij kreeg inentingen. Ik zat beneden een kopje thee te drinken en ik hoorde zijn gehuil van boven naar beneden komen. Maar ja, goede longen heeft hij wel! :)
Daarna snel naar het appartement, mijn koffer gepakt en rond achten hadden we een afspraak bij een restaurant. Net voordat we weggingen werd er aangebeld, of we mee het Lodi-festival wilden vieren.
Het Lodi-festival is eigenlijk het feest dat de winter voorbij is, dat de zomer er aankomt en dus ook dat de dagen weer langer worden. Je gooit wat te eten in een kampvuur en zingt en danst om datzelfde vuur. Dat is het festival in een notendop.
Daarna heerlijk gegeten. Let er op dat je jalapeno-pepers geen pitjes hebben, want anders brand je je mond enigszins. Zoals ik. Als dessert heb ik een zelfmoord genomen. Van chocola dan welteverstaan. Een Chocolat Suïcide. Best lekker, allerlei soorten chocola bij elkaar. Alleen...
Tja, als je daarna moet vliegen is het enigszins lastig. Maar ja. Ik vertrok om twee uur, ik landde om iets voor zes. Exact acht uur gevlogen. En nu? Ik ben moe. Om negen uur was ik thuis, en slapen moet ik niet aan denken. Dan slaap ik vannacht niet. Vandaar ook mijn wat drukke blog.
Ik ben thuis. Binnenkort volgen er meer foto's!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten