1e blog vanuit India.
Afgelopen dinsdagochtend begon mijn dag al erg vroeg. Voor half zes zat ik al in de trein, wat er op neerkwam dat ik al rond half vijf uit mijn nest was. Tel daar bij op dat ik vrij gespannen was voor de vliegreis, oftewel dat ik die nacht niet geslapen heb en dan zal je zien hoe lang een dag pas echt kan duren.
Rond half acht was ik op Schiphol. Ik zette mijn koffer af en toen begon ook nog eens het wachten. Gelukkig kan je - met een boek en wat goede muziek op je mp3 - heel lekker wachten. Goede stoelen, goed te eten en te drinken...
Mijn vliegtuig (dat klinkt trouwens wel heel erg, nietwaar? 'Mijn' vliegtuig...) zou vertrekken om tien minuten voor elf. Het boarden kon vanaf vijf voor tien.
Rond die tijd liep ik rustig naar de gate en zag de enorme rij mensen al voor me staan. Meer dan honderd mensen stonden al te wachten. Ik, als 'rustige' Nederlander in de rij met alle andere, voornamelijk Indische, mensen. Geen probleem. Dacht ik.
Toen ik een drie kwartier later zelf ook door de douane heen was, zag ik pas hoeveel mensen er nog moesten. Het vliegtuig was bijna helemaal vol! Meer dan 300 man, vrouw en kinderen. Erg verrassend was het dus niet dat ik al hoorde voordat ik eenmaal in het vliegtuig zat dat we een vertraging hadden opgelopen.
Een klein uur nadat we officieel zouden vertrekken zat iedereen ook, ingesnoerd en wel, klaar voor vertrek. We zouden gaan. Eindelijk.
Nu moet je misschien weten dat dit mijn eerste vliegreis was. Dat ik dus geen idee zou hebben van hoe het zou zijn. De dag voordat ik wegging waren er nog wat leuke films op tv (lees: films over vliegtuigen, en rampen daarmee) en natuurlijk had ik die gezien. Ik wist dus alles wat er mis kon gaan. Nee, dat was niet het geval.
Het ging eigenlijk allemaal zo snel, zo makkelijk. Geen enkel probleem. Tijdens de vlucht heb ik de veelbesproken film 'Inception' gezien. Een film waarvan ik nu al weet dat ik die eigenlijk nog een keer moet zien om alle lagen van de film te begrijpen.
Ook heb ik nog lekker een groot deel van mijn boek verder gelezen, muziekje erbij en klaar was Kees.
Vaak zeggen de mensen dat ziekenhuisvoer en vliegtuigvoer niet te eten is. Van het eerste ben ik zeker, het tweede nog niet. Misschien dat ik na de terugvlucht mijn mening kan herzien.
Nadat we eenmaal geland waren, de deuren open waren en ik eenmaal mijn koffer had, waren we toch zeker een acht uur verder. Alleen in India is, zoals je waarschijnlijk weet, het een stuk vroeger dan in Nederland. Vier en een half uur zelfs. Dus toen ik daar aankwam was het al over half een 's nachts.
Mijn zwager stond al bij de aankomsthal te wachten. Samen liepen we door naar de wachtende auto's, waar zijn auto (met chauffeur) stond te wachten.
Eenmaal bij mijn zus en zwager thuis zei mijn biologische klok dat het nog geen negen uur was, maar de klok hier vertelde me dat het al half twee was. Bedtijd dus.
Toch nog maar even gelezen, en daarna maar wel 't bed in gekropen. Anders zou ik de volgende dag compleet van de wereld zijn. Dus.
Afgelopen dinsdagochtend begon mijn dag al erg vroeg. Voor half zes zat ik al in de trein, wat er op neerkwam dat ik al rond half vijf uit mijn nest was. Tel daar bij op dat ik vrij gespannen was voor de vliegreis, oftewel dat ik die nacht niet geslapen heb en dan zal je zien hoe lang een dag pas echt kan duren.
Rond half acht was ik op Schiphol. Ik zette mijn koffer af en toen begon ook nog eens het wachten. Gelukkig kan je - met een boek en wat goede muziek op je mp3 - heel lekker wachten. Goede stoelen, goed te eten en te drinken...
Mijn vliegtuig (dat klinkt trouwens wel heel erg, nietwaar? 'Mijn' vliegtuig...) zou vertrekken om tien minuten voor elf. Het boarden kon vanaf vijf voor tien.
Rond die tijd liep ik rustig naar de gate en zag de enorme rij mensen al voor me staan. Meer dan honderd mensen stonden al te wachten. Ik, als 'rustige' Nederlander in de rij met alle andere, voornamelijk Indische, mensen. Geen probleem. Dacht ik.
Toen ik een drie kwartier later zelf ook door de douane heen was, zag ik pas hoeveel mensen er nog moesten. Het vliegtuig was bijna helemaal vol! Meer dan 300 man, vrouw en kinderen. Erg verrassend was het dus niet dat ik al hoorde voordat ik eenmaal in het vliegtuig zat dat we een vertraging hadden opgelopen.
Een klein uur nadat we officieel zouden vertrekken zat iedereen ook, ingesnoerd en wel, klaar voor vertrek. We zouden gaan. Eindelijk.
Nu moet je misschien weten dat dit mijn eerste vliegreis was. Dat ik dus geen idee zou hebben van hoe het zou zijn. De dag voordat ik wegging waren er nog wat leuke films op tv (lees: films over vliegtuigen, en rampen daarmee) en natuurlijk had ik die gezien. Ik wist dus alles wat er mis kon gaan. Nee, dat was niet het geval.
Het ging eigenlijk allemaal zo snel, zo makkelijk. Geen enkel probleem. Tijdens de vlucht heb ik de veelbesproken film 'Inception' gezien. Een film waarvan ik nu al weet dat ik die eigenlijk nog een keer moet zien om alle lagen van de film te begrijpen.
Ook heb ik nog lekker een groot deel van mijn boek verder gelezen, muziekje erbij en klaar was Kees.
Vaak zeggen de mensen dat ziekenhuisvoer en vliegtuigvoer niet te eten is. Van het eerste ben ik zeker, het tweede nog niet. Misschien dat ik na de terugvlucht mijn mening kan herzien.
Nadat we eenmaal geland waren, de deuren open waren en ik eenmaal mijn koffer had, waren we toch zeker een acht uur verder. Alleen in India is, zoals je waarschijnlijk weet, het een stuk vroeger dan in Nederland. Vier en een half uur zelfs. Dus toen ik daar aankwam was het al over half een 's nachts.
Mijn zwager stond al bij de aankomsthal te wachten. Samen liepen we door naar de wachtende auto's, waar zijn auto (met chauffeur) stond te wachten.
Eenmaal bij mijn zus en zwager thuis zei mijn biologische klok dat het nog geen negen uur was, maar de klok hier vertelde me dat het al half twee was. Bedtijd dus.
Toch nog maar even gelezen, en daarna maar wel 't bed in gekropen. Anders zou ik de volgende dag compleet van de wereld zijn. Dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten