Afgelopen dinsdag stond ik - zoals gewoonlijk - om half zeven op. De wekker was gegaan, het werk wachtte op me en nadat ik lekker ontbeten had stond ik rond tien over zeven dus ook op om richting de auto te gaan. Tot zover nog niets bijzonders.
Ik stapte de auto in, zette mijn tas naast me op de grond en mijn telefoon op de bijrijdersstoel, startte de auto en schakelde de verwarming aan. Er is niets vervelender dan te moeten rijden in een steenkoude auto. Ik reed enkele meters achteruit en merkte iets bijzonders: mijn auto wiebelde.
Ik zette de auto stil en stapte uit. Mijn verbazing sloeg al snel om in ergernis toen ik zag dat ik een lekke band had. Nu zal dit zeker voor de meesten geen probleem zijn: band vervangen en klaar is Kees. Nou, voor mij gaat het net iets anders. Mijn twee handen (Lees: linkerhanden) hebben geen flauw benul van hoe zoiets fatsoenlijk aan te pakken. Ik had de band naast de auto liggen, pakte de krik en probeerde eens hoe je zo'n ding in beweging kon brengen.
Ik kreeg er geen beweging in! Mijn beide linkerhanden besloten daarna het meest logische te doen in zo'n situatie, dus pakte ik mijn telefoon en belde de ANWB. Deze heb ik in drie jaar autorijden ook al driemaal aan de lijn gehad. Rond twintig over zeven belde ik de centrale dus, en de reparateur zou binnen een uur te plaatse zijn.
Wachten... Wachten... Ik belde ondertussen de school al even waar ik die dag (en week) werkte om hen te laten weten dat ik later zou zijn in verband met mijn lekke achterband. Ook sms'te ik de invalpoolbeheerder om ook hem te laten weten dat ik later zou arriveren op die school, en hij mailde me vrij vlot terug. 'Blijf rustig Martijn.'
Ik en rustig blijven op zo'n moment... De eerste keer dat ik de ANWB nodig had, na een klapband op de A7, was ik abnormaal kalm. Op dit moment echter stond ik te koken. Ik wilde nog zoveel dingen doen! Ik moest nog even iets kopiëren, wilde nog even wat plaatjes opzoeken voor de rekenles en daarnaast nog even de laatste spullen voorbereiden...
Rond achten kwam de monteur achteloos aanrijden en hielp me met mijn probleem. Hij meldde nog wel even dat de band die hij er nu op zette een 'thuisbrengertje' was, een band waarmee je dus eigenlijk niet te hard mocht rijden. Terloops bracht hij nog naar voren dat de meeste garages wel rond achten hun deuren opende en dat als ik toch al laat was, ik beter nog even een nieuwe band kon halen. Ik zag daar de logica van in en reed door naar de garage.
De garage was net open en mijn 'vaste monteur' (ik heb de auto daar gekocht en sindsdien kom ik met alle problemen bij hem) was er ook en hielp me direct: hij plaatste een nieuwe band en zou mijn oude wel even herstellen. In de tussentijd kon ik gewoon weg. Geen rekening, niets. (deze kreeg ik een dag later via de post, een kleine €15,-)
Daarna racete ik door naar de school waar ik om negen uur aan kwam en de kinderen rustig zaten te lezen met de ib-er voor de groep. Geen probleem, niets aan de hand, zei ze. Voor mij echter wel, maar dat zij dus zo.
Ik verontschuldigde me bij de kinderen en later ook bij mijn collegae maar allen vonden er niets ergs aan. Het kan toch gebeuren? En ja, dat kan. Maar waarom mij nu net op dat moment...
Ach, elk moment zou een vervelend moment zijn geweest...
Laatst Gelezen Boek: De Alchemist - Michael Scott
Laatst Geziene Film: Dark Shadows (2012)
Laatst Geluisterde muziek: RED - Taylor Swift
Geen opmerkingen:
Een reactie posten