Nu ben ik alleen,
Opnieuw alleen, in het onbekende...
de grijze straat, de grijze stad,
waar moet ik heen, tot wie kan ik mij wenden?
De nacht komt dichterbij,
ik beeld me in: ze is bij mij...
Soms loop ik eenzaam door de nacht als burgers slapen vol
vertrouwen,
ik denk aan haar, en droom van haar,
en laat haar mij gezelschap houden
's avonds laat na elf,
kan ik verdrinken, in mezelf...
Heel alleen, maar naast me in verbeelding,
wandelt zij, tot aan de grijze schemering
Ik verbeeld me: ze streelt me en omarmt me,
ik huiver, krijg het koud, m'n ogen dicht, haar lijf
verwarmt me..
Het trottoir lijkt zilver in de regen,
De rivier, krijgt lichtjes in de nevel.
In 't duister zijn bomen vol met sterren.
wij lopen voort, zonder 'n woord, naar een leven in de
verte.
En ik weet ik beeld me alles in,
Het zijn gesprekken met mezelf, en niet met haar.
Zij is blind, voor alles, 't heeft geen zin.
toch zeg ik, ik zie een weg voor ons.
Mijn liefste, als bij het ochtendgloren,
jij verdwijnt, wordt alles als tevoren.
dan kolkt weer die rivier, woest en verlaten.
de bomen kaal en allemaal weer vreemden in de straten.
mijn liefste, ik begin het nu te leren:
mijn bestaan vul ik met fantaseren.
Jouw wereld draait gewoon door, het zal jou niet deren.
dat ik daaraan geen deel meer heb terwijl ik als geen
ander:
Je lief heb,
je lief heb, al ben ik dan... alleen...
---
Dit gedicht, dit lied, is een lied dat wordt gezongen door Éponine in de musical/ film/ boek Les Misérables, is de andere kant van Valentijn. Een gevoel waar ik me zeker in kan vinden. Vandaar dit gedicht, een dag eerder dan Valentijnsdag.
Denk ook aan zij die alleen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten