Seeing is Believing!

China, dag 7,

Zaterdag.

Vanochtend was ik vroeg wakker. De gehele nacht waren er wel mensen op de straat die vanalles zeiden en bovendien het vooral vaak schreeuwend en roepend herhaalden. Daar boven op was de stationsspeaker niet stil te krijgen... Maar gelukkig, ik heb de dag overleeft.

Ik lig momenteel in mijn bed het verhaal te typen na een drukke dag met vooral veel kilometers in de bus. Toch ging ook dat vrij vlot voorbij. Maar ik zal bij het begin beginnen, voordat jullie me de oren van de kop vragen.

Na het ontbijt konden de we zo de bus instappen, de koffers waren al in de bus geladen aangezien we maar een enkele nacht in Datong zouden blijven overnachten. Eenmaal in de bus begon de reis, die ons via twee bezienswaardigheden naar Taiyuan zou brengen. Daar ben ik ook weer een nachtje.

De eerste stop was bij de Jungang Grottoes, de grotten van Jungang. Daar staan, in zo'n 67 grotten meer dan eenenvijftigduizend beelden van Boeddha. De kleinsten waren ongeveer twee centimeter, daar de hoogsten meer dan zeventien meter waren. Hoog genoeg zou je zeggen dus.

Nadat we daar ruim een uur waren, hebben we de Boeddhabeelden vaarwel gezegd, uitgebreid gezwaaid en zijn we de bus weer in gestapt.

We reden weer een uurtje en zijn toen gaan lunchen bij een - verrassing!!! - lokale Chinees. Ik moet eerlijk bekennen dat het Chinese eten me al wel een beetje uit de neus begint te komen. In Nederland eet ik het misschien een paar keer per jaar en dan is het allemaal erg lekker, maar nu, zoveel en zo vaak direct achter elkaar is het toch enigszins vervelend aan het worden.

Toch, om direct even terug te komen op het eten, zijn er zoveel verschillende lokale specialiteiten dat ik ook niet mag zeuren. Vanmiddag waren er bijvoorbeeld een soort van bapao-broodjes die je zelf nog moest vullen. Heerlijk!

Na de lunch reden we weer een periode - ik zei al, de bus werd goed gebruikt vandaag - totdat we bij het hangende klooster bij de Hangshan Mountain kwamen. Dat was echt een geweldig mooi gebouw, onder een steile klif hangend, waar ook mooie foto's te maken waren. We gingen naar boven om alles van dichterbij te kijken maar we moesten weer bijna over de hoofden van de lokale en nationale bevolking lopen. Erg druk dus allemaal.

Na het hangende klooster gingen we nog vier uur rijden, met een korte stop tussendoor. Tijdens die reis vertelde Kevin, onze lokale gids in deze provincie, ons hoe de Chinese karakters in elkaar steken en leerde ons onder andere te tellen in het Chinees tot tien, zowel de karakters als de spreekwijze. Nu heb ik niet alles onthouden, ik ben eerlijk genoeg, maar het was wel erg leuk.

Aangekomen in het hotel in Taiyuan hoefden we geen koffer mee te slepen, het enige wat we mochten doen was gaan zitten in de voor ons bestemde eetzaal. Dat werd ook wel tijd, het was al bijna acht uur 's avonds en de lokale gewoonte is om rond vijven te gaan eten. We waren dus laat, maar de koks kookten gewoon voor de betalende westerse klanten, dus dat was geen probleem. Wederom Chinees, gek hè?

Nadat ik vervolgens nog een rondje had gelopen over straat, me gedoucht heb en nu dus dit schrijf, ga ik slapen. Morgen gaan we van hier onderweg naar Pingyao. Dus... Tot morgen!