China, dag 5
Donderdag
Vanochtend vroeg, na het ontbijt, zijn we vertrokken naar één der mooiste plekken van Beijing, nl. het Zomerpaleis. Daar aangekomen snap ik direct waarom een keizer een paar maanden per jaar hier heen vertrekt want het is ronduit schitterend. Alles is met de hand aangelegd, meer dan honderddertig hectare aan land, waarvan tweederde deel met water. Dat is ook allemaal aangelegd en van het zand wat daarvan overbleef, hebben ze weer een enorme berg gemaakt. Want ja, ook hier is alles feng shui, het kenmerk van de Chinese architectuur, zo lijkt het.
We komen terecht op een klein overzichtspuntje waar tevens een paar lokale opera-artiesten hun kunsten in het openbaar vertonen, maar waar het ook lijkt alsof random mensen gewoon kunnen en mogen inhaken met het zingen. Nu weet ik dus ook dat de traditionele Chinese opera niets voor mij is. Ik ben misschien hard, maar ik hoor 's nachts voor mijn raam wel eens katten mooier janken dan dat ik daar hoorde.
Vervolgens gingen we naar een binnentuin, waar een vijver, vol met vis, omgeven werd door een overdekte wandelgang met hier en daar wat grotere nisjes om lekker te kunnen zitten. Een geweldig rustpunt zou het geweest zin, ware het niet dat er overal Chinezen in de buurt zijn, waardoor het al weer enigszins druk is.
Ik probeerde een foto te maken van een poortje aldaar maar er kwamen om de haverklap weer mensen aan die door het poortje liepen, en de mensen hier zijn... lichtelijk onbeschoft. Van het boeren, slurpen en scheten wist ik, maar ze trekken zich ook niets aan van anderen, zeker niet van de buitenlanders. De foto heb ik, maar het duurde drie minuten.
Daarna liepen we door een gang die in zijn totaliteit 800 meter lang was. Daarop stonden na elke anderhalve meter tekeningen, met de hand gemaakt dus, die een speciale reden van bestaan hadden. De keizer nam namelijk ook gewoon zijn vrouw en concubines mee naar het paleisje. En omdat die concubines zich nogal eens verveelden, ruzieden en zichzelf van kant maakten, werd de gang aangelegd, zodat ze een hele dag dingen konden zien en daar dan over konden praten, zodat verveling niet aan de orde was.
Nadat ik ook het jaden schip heb gezien, waarin ik overigens nooit zou willen varen, gingen we verder. Het paleis is weliswaar nog niet helemaal gezien, maar er was gewoonweg niet genoeg tijd voor. Het zij zo.
Die middag maakten we een riksja-tour door de Hutongs, de traditionele woonwijken, van de stad, binnen de tweede ring. We kregen te eten bij een familie die ons met open armen ontmoette, en het moet gezegd worden, het was het beste Chinese eten wat ik de gehele tijd gehad heb. Ze kunnen thuis dus beter koken dan in het restaurant!
Het huis was ongeveer drie bij drie meter, met daarbuiten nog een terrasje van een bij twee. Hun keuken was in een klein bijgebouw en daarachter was nog een kleine kamer, daar sliepen hun zoon en schoondochter. Ze woonden dus met zijn vieren daar.
Na rest van de huntong-tocht, waarbij we ook de beroemde 'pipe smokers lane' doorkruisten, werden we afgezet bij het hotel, vanwaar we de rest van de middag en avond vrije tijd hadden. En dat hebben we geweten ook.
Met acht man sterk zouden we gaan eten bij een ons getipt restaurant. Na enkel heen en weer gebel tussen de gids en de eigenaar van het restaurant was er een tafel beschikbaar. Het restaurant was namelijk compleet volgeboekt.
In China was het namelijk valentijnsdag, en toch konden we nog een plekje bemachtigen.
Met acht man gingen we naar de metro toe, kochten we een kaarten (slechts twee yuan per persoon, ongeacht de afstand, dus vijftien cent pp) en wachtten we op de metro. De deuren gingen open en we wachten netjes totdat de anderen uitstapten, maar de andere Chinezen om ons heen, duwden zich door ons heen al naar binnen. Wij ook maar snel naar binnen, maar we zaten niet met acht man in de metro...
Een van ons bleef achter.
Helemaal alleen...
Niet getreurd. Acht stations later waren wij er uit, wachtten we op onze reisgenote die met de metro, een minuutje later, na ons kwam. Die overigens even druk was als de onze. En dat wil dus zeggen superdruk. We konden bwvs over de hoofden lopen.
We vertrokken uit het metrostation voor een stevige wandeling van een kwartier om bij het Belgische restaurant aan te komen. Daar was er een ronde tafel die gereserveerd was voor ons!
Met stokbrood vooraf, steak en patat als hoofdgerecht en ijs na was dit een meer dan geslaagde avond. Echter, er was een jarige bij ons. En hoe kun je dat beter vieren dan er voor te zingen. Ze wilde het niet, maar een andere man en ik vonden dat twee stemmen genoeg waren om acht man een beslissing te laten maken, dus zongen we beiden het lang zal ze leven.
We keken even rond, maar hoorden niemand meezingen. Oke, de Nederlanders wel, maar de anderen niet. De hele zaak was ineens, compleet doodstil. Alle Chinezen keken ons aan. Mocht je dus een kamer vol Chinezen stil willen krijgen...
Nu moet ik ook zeggen dat we ook lichtelijk de meest luidruchtige tafel van het hele zaakje waren...
Morgen treinen naar Datong. Ik ben benieuwd. Tot ziens!
Tot de volgende keer wanneer ik internet heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten