A Train by Night

China, dag 12,

Donderdag.

Op het moment van schrijven - vrijdagochtend kwart voor zeven - ben ik al bijna 24 uur in touw. Straks ga ik ontbijten en ik hoop dat ik vervolgens deze blog afschrijf. De reden dat ik al 24 uur in touw ben is simpel: ik heb zojuist bijna twaalf uur getreind. Nu zit ik, na lekker gedoucht te hebben, op het bed. Maar terug naar de dag van gisteren...

Gisterochtend zijn we als eerste naar de Wilde Ganzen Pagode geweest. Deze pagode, oftewel Boeddhistische tempel, komt aan zijn naam door, inderdaad, een vlucht wilde ganzen.

Op de plek van die tempel woonden honderden jaren geleden ook al monniken. Deze hadden, in een zomer die te droog was voor een goede oogst, erge honger en begonnen Boeddha te vragen of hij hen wilde helpen. Opeens vloog er een vlucht wilde ganzen over die prompt naar beneden viel en voilà, de Wilde Ganzen Pagode is geboren.

Op dat terrein kregen we een korte uitleg over de Boeddhisten en vooral ook hoe ze aan hun geld komen. Het is immers een enorm complex met een enorme pagode in het midden, meerdere zalen en functioneert nu alsnog als tempel met monniken.

Vervolgens zijn we naar een jadewerkplaats gegaan. Daar werd me verteld hoe je jade kan herkennen en bovendien ook kan zien hoe goed het is. Dat het geen zachte jade of glas of zelfs plastic is, maar echt goede jade.

Na de lunch zijn we naar het Moslimkwartier - de vroegere wijk van de buitenlanders - om daar een van de oudste moskeeën van China te zien, als het al niet de oudste is. 

Na de moskee, en een kopje koffie, zijn we wezen lopen in de bazaar rondom de moskee waar verrassend weinig spullen te koop zijn die niet namaak zijn. "Echte" Guchi, Bruno Bandani en Bolexen... 

Na de bazaar zijn we naar het station gelopen om vanaf daar de trein te pakken richting van Nanjing, waar ik nu dus ben. We reden geen 50 of 100 kilometer, geen 250 of 500 km, maar meer dan 1250 kilometer met de trein, waar ik geen oog heb dichtgedaan. 

In de coupe, waarin ik lag, lag ook een Chinese opa, een Chinees meisje en een Belgische dame. Die opa lag me toch een partij te snurken! Ook gingen de meesten rond acht uur al het bed in terwijl dat toch echt iets te vroeg voor mijn doen is. Rond half vijf kwam de trein aan in Nanjing en werd ik vanaf het station naar het hotel getransfereerd. En nu ben ik hier...

Rond twaalven gaan we weer van start.

Tot de volgende keer!

The Warriors of Xi'an

China, dag 11,

Woensdag.

Vanochtend ging om half zeven al de wekker om de dag te beginnen. Echter, voordat ik over vandaag begin, even een korte aanvulling op gisteren. De meesten van jullie zullen de titel van het verhaal misschien niet gesnapt hebben, dus vandaar maar kort en vooral snel een uitleg.

Gisteren, in de bus, kregen we van de lokale gids die met ons mee gereden heeft, een korte uitleg over het educatie systeem en de godsdiensten die hier in China te vinden zijn. 

Over het schoolsysteem kan ik duidelijk zijn: hoe beter je je best doet, hoe hoger je eindigt. Op je zesde of zevende ga je naar de elementary school, zes jaar, met een nationaal examen. Vervolgens komt de junior college, drie jaar, met ook een nationaal examen. Daarna mag je van school, je verplichte negen jaar heb je er dan op. Als je wilt kan je nog naar senior college en vervolgens naar de universiteit of eerder al naar een vakschool. Alle scholen worden afgesloten met een nationaal examen. Vooraf heb je de gelegenheid om naar een kleuterschool te gaan (eventueel vanaf je tweede al) maar dat moet je zelf betalen.

Over de godsdiensten ben ik nog sneller: ze kennen de Islam, Confucianisme en het Taoïsme. Over die laatste kwam de naam van de titel: go with the flow. Tot zover gisteren.

Na het ontbijt zijn de de bus in gestapt en reden we naar een fabriekje op ongeveer vijftig kilometer van Xi'an. Daar zagen we hoe terracotta vroeger gemaakt werd en dus ook hoe de soldaten gemaakt waren. Dan doen ze met een mal voor de benen tot de onderbuik, een mal voor het hoofd en de rest wordt er met stroken omheen gelegd. Erg bijzonder.

Daarna zijn we naar de vindplaatsen van het terracotta leger gegaan. Dat was zoals de Chinezen bijna alles doen: groots. Een enorme hangar-achtige structuur lag over de eerste vindplaats waar ze de eerste soldaten gevonden hebben. En veel dat het er zijn!

Ook de tweede vindplaats, oftewel put, en de derde waren open voor publiek, waar we dus ook allemaal geweest waren.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het allemaal erg mooi vond, maar als je het eenmaal gezien hebt, is het ook wel gedaan. Ook het museum aldaar is bezocht, en rond drieën vertrok ik ook weer. Ik ben de muur van Xi'an nog opgeweest en daarna naar het hotel gegaan.

Daar ben ik naar de supermarkt gelopen, heb wat broodjes en drinken gekocht aangezien ik morgen met de nachttrein van deze plek naar Nanjing ga. De trein vertrekt rond vijven en komt ook rond zessen 's ochtends aan. Het diner moet ik dus zelf even regelen. Wel weet ik dat ik in Nanjing direct het hotel in kan om daar wat te eten en nog even een uiltje te knappen, aangezien we rond twaalven pas vertrekken. 

Na het eten ben ik een tour van de stad bij nacht gaan maken. Een geweldige atmosfeer die ook super gezellig is. Meerdere beelden waren verlicht en ook bomen zaten vol lichtjes. Maar het mooiste van alles was wel de muzikale waterfonteinen. Een half uur durende show vol licht, geluid en water bij het plein. De grootste Aziatische waterfontein was dat met een fontein die wel 74 meter hoog spoot. Geweldig. Ten slotte zijn we nog naar de Zuidpoort gegaan. Een mooie plek om even te kijken naar deze ommuurde stad.

Wederom waren daar erg veel Chinezen die, bij gebrek aan een eigen tuin, de publieke pleinen en parken gebruiken om samen te komen in deze warme, zwoele avonden. Ze dansen, zingen en vliegeren er op los. 

Morgen zal niet direct de blog volgen, aangezien ik met de nachttrein reis. Wel ga ik morgen meerdere dingen bezoeken, maar daarover dus later meer.

Tot de volgende keer!

Go with the flow

China, dag 10,

Dinsdag.

Vanochtend vroeg dus erg op tijd vertrokken zodat we op tijd in Xi'an zouden arriveren. Om acht uur zaten we al in de bus en reden direct al weg. Jammer van de mooie stad Pingyao, die ik best nog een keer zou willen bezoeken. Toch komt aan alle dingen een einde.

Rond tienen maakten we een eerste stop bij een wegrestaurantje. Voor alle duidelijkheid, de Chinezen kennen bijna geen koffie, dus dat is ook moeilijk te krijgen. Thee voor hen, hetgeen ik vaker drink, bestaat uit warm wateer en nog echt verse theeblaadjes. Geen theezakjes of poeder, nee, gewone blaadjes. Dat is wel even wennen.

Rond twaalven reden we over de eerste van de twee grote rivieren die we vandaag zouden oversteken. De Gele Rivier, ongeveer drie kilometer in breedte - zolang is in ieder geval de brug die we gebruikten om er overheen te gaan- is ook echt geel. Dat komt door de löss die vanuit het westen meegebracht wordt. Toch is de rivier, in mijn ogen, niet direct een stromende rivier. Als er meer dan een meter water was, zou het veel zijn geweest. Dat geldt in ieder geval voor bijna tweederde van de rivier. En dan werd er ook nog gezegd dat er veel water in zat ook...

Een tijdje later, rond enen, gingen we lunchen - lees picknicken. Heerlijk in het gras wat meegebrachte broodjes gegeten om daarna door te rijden naar Xi'an. Daar kwamen we om half vier aan. 

Net voor zessen ben ik nog even naar de supermarkt geweest om even wat drinken in te slaan voor vanavond, want we zouden weer gezellig ergens gaan zitten. Dat zal zijn op de derde verdieping van het hotel, waar een barretje is, maar waar je ook zo je eigen drinken mee mag nemen.

Na het eten, wederom Chinees, hetgeen geen verrassing meer was, zijn we dus gaan drinken en morgen gaan we naar het leger, waarvan ik ook een foto hoop bij te zetten.

Tot morgen!

It's all quiet in the Taoism temple

China, dag 9,

Maandag.

Vanochtend was het heerlijk wakker worden in mijn suite. Het licht wat door de luiken naar binnen kwam, het vrolijke getetter van enkele vogeltjes... 

Na het ontbijt zijn we de stad ingegaan en hebben we als eerst het gerechtsgebouw bezocht, waar om half tien een klein toneelstuk werd opgevoerd over hoe de rechtspraak in die tijd ging. Volgens Kevin, de lokale gids, ging het over gestolen geld, maar op mijn nagesynchroniseerde versie viel ook niets af te dingen. Zelfs de Chinezen die daar waren lachten op exact de juiste tijd.

Het is overigens erg leuk om de taal na te synchroniseren, je hebt geen flauw idee waar ze het over hebben en toch wordt het een stuk leuker om vanalles te horen...

Nadat we de gevangenis en de verhoorkamers gezien hebben, vertrokken we weer om een stuk op de stadsmuur te lopen. We liepen van de zuidpoort naar de oostpoort, een kwart van de muur, hetgeen ongeveer twee kilometer was.

Vervolgens dronken we wat koffie alvorens de allereerste Chinese bank op te zoeken die - wat een verrassing - zich in Pingyao bevond! 

Na de lunch hadden we een vrije middag, die besteed werd aan winkelen, foto's maken en bovendien genieten. Die avond, toen het grootste gedeelte van de groep waarmee ik reis naar de lokale toneelvoorstelling ging (die, als ik zo hoor, niet bij iedereen in de smaak viel) ben ik met een ander Pingyao gaan verkennen.

We kwamen aan bij een kleine tempel die net wilde gaan sluiten, maar wij konden er nog wel even in onder het mom "maar één foto". Er liep behalve ons tweeën nog maar een andere toerist en van Chinezen was helemaal geen sprake, op personeel na. Heerlijke rust.

Daarna hebben we frietjes gegeten met een kipburger, ik althans, en hebben we in onze courtyard nog lekker wat gedronken.

Morgen, om half zeven gaat de wekker, ga ik de hele dag in de bus, want dan reis ik naar Xi'an. Boekje, muziek... 

Tot de volgende keer!

The Making of Dumplings

China, dag 8,

Zondag.

Vanochtend zijn we vanuit Taiyuan weggegaan, onderweg naar de stad Pingyao. Deze stad staat bekend als een der mooiste steden van heel China en de gehele binnenstad, die ommuurd is, staat ook op de werelderfgoed lijst.

Onderweg zijn we bij een tweetal tempels geweest, waarvan de namen me op het moment ontschieten, maar wat wil je als bijna alles wat je bezoekt van die onmogelijke namen heeft. Naast de Chinese naam zal het ook wel een 'westerse' naam hebben, maar deze hoor je natuurlijk bijna nooit.

Wel zag ik bij een van de tempels, de eerste, wederom enkele hele mooie draken. Daar leerde ik ook dat de draken van de keizer, zoals in Beijing, steeds vijf vingers hebben, en alle andere maar vier of drie. Vandaag zag ik de tempel die bij het pakeis van een van de moeders van de keizer stond, daar hadden de draken slechts vier vingers. Ook zag ik meer en meer van die 'soldaatachtige' figuren die de boze geesten moeten zouden wegjagen. Ze deden klaarblijkelijk niet zo goed hun best, want ik mocht zomaar naar binnen...

Na de tweede tempel, die verrassend leeg was qua Chinezen, reden we naar Pingyao. Daar stopten we bij de stadsmuur, bij een van de grote parkeerplaatsen want er mogen bijna geen auto's naar binnen, enkel de mensen die daar wonen en er voor betalen mogen met hun auto, op bepaalde uren, naar binnen.

We stapten over in golfkarretjes die ons naar het hotel brachten, een schitterend hotel met drie zogenaamde courtyards, oftewel binnentuinen. Zonder het lawaai van de straat kan je heerlijk slapen in een van de kamers die liggen aan een van deze tuinen.

Daar wachtte de eerste verrassing op ons. De reisleider vertelde dat ze van het hotel een suite aangeboden had gekregen, maar dat ze, om het voor iedereen eerlijk te maken, alle sleutels in een zak had gedaan en dat iedereen mocht grabbelen om te kijken welke kamer hij of zij had. De een na de ander pakte niet kamer 602, de luxere suite, totdat er nog maar vier personen over waren. Ik was een van die vier personen.

De eerste pakte een sleutel, geen suite. Evenzo ook de tweede, wederom geen suite. Tenslotte waren alleen ik en de reisleider over. Ik mocht eerst pakken en - vanzelfsprekend - ik had de suite. Ik heb nu een aparte zitkamer naast mijn slaapkamer. Niet dat ik er veel gebruik van zal gaan maken...

Vervolgens kwam de tweede verrassing: we waren allemaal opgegeven bij een klas van een specialist op het gebied van papierknippen. Ze had al meerdere malen prijzen gewonnen, was de beste van heel China en ging ons enkele basisdingen leren.

Zij was een papiersnijder, ze knipte stukken papier zo mooi... We vouwden een papier enkele malen en knipten steeds enkele stukken weg. Als je het dan opvouwt krijg je weer een heel mooi symbool terug, hetgeen het ook werd.

We kregen twee basislessen en daarna maakte zij, binnen een anderhalve minuut een tweetal vlinders waar ik echt mijn ogen van uitkeek. Zulke kleine knipjes... Ongelofelijk. Er stonden overigens vele Chinezen ook naar ons te kijken. Dat zal een uitzicht geweest zijn; de klas was namelijk in een hokje van drie bij drie aan de straatkant...

Daarna gingen we naar een restaurant waar we eigen dimsum gingen maken, of dumplings zoals ze in het Engels heten. Persoonlijk vind ik ze niet geweldig, maar dat zij zo. 

Daarna konden we onze creaties eten met natuurlijk vele andere dingen erbij. 

Daarna nog wat gedronken in een cafeetje waar een jongen op een gitaar speelde. Mooi dat het was. Hij kende alleen geen Engelse liedjes, maar veel van zijn nummers zullen wel Engelse equivalenten hebben, want er was veel herkenning. 

Aan het einde van de dag met enkele anderen nog wat gedronken in 'onze tuin' alvorens naar bed te gaan. 

Morgen weer Pingyao in, met een middag vrij om te dwalen in de mooie stad. Tot dan!

Seeing is Believing!

China, dag 7,

Zaterdag.

Vanochtend was ik vroeg wakker. De gehele nacht waren er wel mensen op de straat die vanalles zeiden en bovendien het vooral vaak schreeuwend en roepend herhaalden. Daar boven op was de stationsspeaker niet stil te krijgen... Maar gelukkig, ik heb de dag overleeft.

Ik lig momenteel in mijn bed het verhaal te typen na een drukke dag met vooral veel kilometers in de bus. Toch ging ook dat vrij vlot voorbij. Maar ik zal bij het begin beginnen, voordat jullie me de oren van de kop vragen.

Na het ontbijt konden de we zo de bus instappen, de koffers waren al in de bus geladen aangezien we maar een enkele nacht in Datong zouden blijven overnachten. Eenmaal in de bus begon de reis, die ons via twee bezienswaardigheden naar Taiyuan zou brengen. Daar ben ik ook weer een nachtje.

De eerste stop was bij de Jungang Grottoes, de grotten van Jungang. Daar staan, in zo'n 67 grotten meer dan eenenvijftigduizend beelden van Boeddha. De kleinsten waren ongeveer twee centimeter, daar de hoogsten meer dan zeventien meter waren. Hoog genoeg zou je zeggen dus.

Nadat we daar ruim een uur waren, hebben we de Boeddhabeelden vaarwel gezegd, uitgebreid gezwaaid en zijn we de bus weer in gestapt.

We reden weer een uurtje en zijn toen gaan lunchen bij een - verrassing!!! - lokale Chinees. Ik moet eerlijk bekennen dat het Chinese eten me al wel een beetje uit de neus begint te komen. In Nederland eet ik het misschien een paar keer per jaar en dan is het allemaal erg lekker, maar nu, zoveel en zo vaak direct achter elkaar is het toch enigszins vervelend aan het worden.

Toch, om direct even terug te komen op het eten, zijn er zoveel verschillende lokale specialiteiten dat ik ook niet mag zeuren. Vanmiddag waren er bijvoorbeeld een soort van bapao-broodjes die je zelf nog moest vullen. Heerlijk!

Na de lunch reden we weer een periode - ik zei al, de bus werd goed gebruikt vandaag - totdat we bij het hangende klooster bij de Hangshan Mountain kwamen. Dat was echt een geweldig mooi gebouw, onder een steile klif hangend, waar ook mooie foto's te maken waren. We gingen naar boven om alles van dichterbij te kijken maar we moesten weer bijna over de hoofden van de lokale en nationale bevolking lopen. Erg druk dus allemaal.

Na het hangende klooster gingen we nog vier uur rijden, met een korte stop tussendoor. Tijdens die reis vertelde Kevin, onze lokale gids in deze provincie, ons hoe de Chinese karakters in elkaar steken en leerde ons onder andere te tellen in het Chinees tot tien, zowel de karakters als de spreekwijze. Nu heb ik niet alles onthouden, ik ben eerlijk genoeg, maar het was wel erg leuk.

Aangekomen in het hotel in Taiyuan hoefden we geen koffer mee te slepen, het enige wat we mochten doen was gaan zitten in de voor ons bestemde eetzaal. Dat werd ook wel tijd, het was al bijna acht uur 's avonds en de lokale gewoonte is om rond vijven te gaan eten. We waren dus laat, maar de koks kookten gewoon voor de betalende westerse klanten, dus dat was geen probleem. Wederom Chinees, gek hè?

Nadat ik vervolgens nog een rondje had gelopen over straat, me gedoucht heb en nu dus dit schrijf, ga ik slapen. Morgen gaan we van hier onderweg naar Pingyao. Dus... Tot morgen!

Taking the Trains

China, dag 6,

Vrijdag.

Vrijdagochtend, om 10.55 uur, zou onze trein naar Datong vertrekken. Negen uur vertrokken we uit het hotel om van daar naar het station te gaan. Na even rondgelopen te hebben door de stationshal merkte ik ook dat ook de stations compleet anders dan in Nederland zijn.

Waar wij gewend zijn om het perron op te gaan om te wachten op je trein, zitten de Chinezen in wachtruimten te wachten. Overigens kom je het station ook niet zomaar in: je paspoort en kaartje worden al gecontroleerd voordat je het gebouw in kan komen.

We zouden met de groep in de tweede wagon zitten. We konden niet zomaar instappen, nee, onze wagoncommandant stond bij de deur om onze kaartjes te zien - hetgeen de derde keer was dat de kaarten gezien waren, ook het perron kom je niet op zonder deze te laten zien. 

Toen we begonnen te rijden - de wagon naast alle 118 zitplaatsen ook nog eens ruimte biedend aan zo'n twintig staande mensen - kwam de conducteur langs om onze kaartjes te controleren. Vaak hè? 

Regelmatig kwamen verkopers langs met fruit, drinken of wat dan ook en langs de ramen kwamen vele mooie vergezichten, die ik echter niet op de foto heb gezet, want de ramen waren niet direct heelerg schoon. De vloer wel, er kwam zelfs na elk station iemand de vuilnis ophalen en de vloer vegen... 

Aangekomen in Datong gingen we direct naar het hotel, op ongeveer vijftig meter van het station. Daar kregen we even een uurtje om ons op te frissen, want om zeven uur zouden we gezamenlijk eten. Daarna zijn we nog even een stukje wezen lopen buiten, maar dat is niet echt aan te raden. Stank, uitlaatgassen, koolstof (Datong is een mijnwerkersstad) en nog meer viezigheden. Beijing is ineens weliswaar druk, maar wel netjes en zonder gaten in de stoep overal...

Tenslotte nog met een elftal anderen wat gaan drinken bij het hotel, waar niemand, maar dan ook echt niemand Engels sprak. En iets anders drinken dan koffie, bier en cola kennen ze niet. Lang leve de lol...

Vannacht slapen in Datong, morgen weer een nieuw hotel.

Tot dan.

(er is geen internet in het hotel in Datong, dus vandaar een dag te laat...)

How to get a room full of Chinese People Quiet

China, dag 5

Donderdag

Vanochtend vroeg, na het ontbijt, zijn we vertrokken naar één der mooiste plekken van Beijing, nl. het Zomerpaleis. Daar aangekomen snap ik direct waarom een keizer een paar maanden per jaar hier heen vertrekt want het is ronduit schitterend. Alles is met de hand aangelegd, meer dan honderddertig hectare aan land, waarvan tweederde deel met water. Dat is ook allemaal aangelegd en van het zand wat daarvan overbleef, hebben ze weer een enorme berg gemaakt. Want ja, ook hier is alles feng shui, het kenmerk van de Chinese architectuur, zo lijkt het.

We komen terecht op een klein overzichtspuntje waar tevens een paar lokale opera-artiesten hun kunsten in het openbaar vertonen, maar waar het ook lijkt alsof random mensen gewoon kunnen en mogen inhaken met het zingen. Nu weet ik dus ook dat de traditionele Chinese opera niets voor mij is. Ik ben misschien hard, maar ik hoor 's nachts voor mijn raam wel eens katten mooier janken dan dat ik daar hoorde.

Vervolgens gingen we naar een binnentuin, waar een vijver, vol met vis, omgeven werd door een overdekte wandelgang met hier en daar wat grotere nisjes om lekker te kunnen zitten. Een geweldig rustpunt zou het geweest zin, ware het niet dat er overal Chinezen in de buurt zijn, waardoor het al weer enigszins druk is. 

Ik probeerde een foto te maken van een poortje aldaar maar er kwamen om de haverklap weer mensen aan die door het poortje liepen, en de mensen hier zijn... lichtelijk onbeschoft. Van het boeren, slurpen en scheten wist ik, maar ze trekken zich ook niets aan van anderen, zeker niet van de buitenlanders. De foto heb ik, maar het duurde drie minuten.

Daarna liepen we door een gang die in zijn totaliteit 800 meter lang was. Daarop stonden na elke anderhalve meter tekeningen, met de hand gemaakt dus, die een speciale reden van bestaan hadden. De keizer nam namelijk ook gewoon zijn vrouw en concubines mee naar het paleisje. En omdat die concubines zich nogal eens verveelden, ruzieden en zichzelf van kant maakten, werd de gang aangelegd, zodat ze een hele dag dingen konden zien en daar dan over konden praten, zodat verveling niet aan de orde was.

Nadat ik ook het jaden schip heb gezien, waarin ik overigens nooit zou willen varen, gingen we verder. Het paleis is weliswaar nog niet helemaal gezien, maar er was gewoonweg niet genoeg tijd voor. Het zij zo.

Die middag maakten we een riksja-tour door de Hutongs, de traditionele woonwijken, van de stad, binnen de tweede ring. We kregen te eten bij een familie die ons met open armen ontmoette, en het moet gezegd worden, het was het beste Chinese eten wat ik de gehele tijd gehad heb. Ze kunnen thuis dus beter koken dan in het restaurant!

Het huis was ongeveer drie bij drie meter, met daarbuiten nog een terrasje van een bij twee. Hun keuken was in een klein bijgebouw en daarachter was nog een kleine kamer, daar sliepen hun zoon en schoondochter. Ze woonden dus met zijn vieren daar.

Na rest van de huntong-tocht, waarbij we ook de beroemde 'pipe smokers lane' doorkruisten, werden we afgezet bij het hotel, vanwaar we de rest van de middag en avond vrije tijd hadden. En dat hebben we geweten ook.

Met acht man sterk zouden we gaan eten bij een ons getipt restaurant. Na enkel heen en weer gebel tussen de gids en de eigenaar van het restaurant was er een tafel beschikbaar. Het restaurant was namelijk compleet volgeboekt. 

In China was het namelijk valentijnsdag, en toch konden we nog een plekje bemachtigen.

Met acht man gingen we naar de metro toe, kochten we een kaarten (slechts twee yuan per persoon, ongeacht de afstand, dus vijftien cent pp) en wachtten we op de metro. De deuren gingen open en we wachten netjes totdat de anderen uitstapten, maar de andere Chinezen om ons heen, duwden zich door ons heen al naar binnen. Wij ook maar snel naar binnen, maar we zaten niet met acht man in de metro... 

Een van ons bleef achter. 

Helemaal alleen...

Niet getreurd. Acht stations later waren wij er uit, wachtten we op onze reisgenote die met de metro, een minuutje later, na ons kwam. Die overigens even druk was als de onze. En dat wil dus zeggen superdruk. We konden bwvs over de hoofden lopen.

We vertrokken uit het metrostation voor een stevige wandeling van een kwartier om bij het Belgische restaurant aan te komen. Daar was er een ronde tafel die gereserveerd was voor ons!

Met stokbrood vooraf, steak en patat als hoofdgerecht en ijs na was dit een meer dan geslaagde avond. Echter, er was een jarige bij ons. En hoe kun je dat beter vieren dan er voor te zingen. Ze wilde het niet, maar een andere man en ik vonden dat twee stemmen genoeg waren om acht man een beslissing te laten maken, dus zongen we beiden het lang zal ze leven. 

We keken even rond, maar hoorden niemand meezingen. Oke, de Nederlanders wel, maar de anderen niet. De hele zaak was ineens, compleet doodstil. Alle Chinezen keken ons aan. Mocht je dus een kamer vol Chinezen stil willen krijgen...

Nu moet ik ook zeggen dat we ook lichtelijk de meest luidruchtige tafel van het hele zaakje waren...

Morgen treinen naar Datong. Ik ben benieuwd. Tot ziens!

Tot de volgende keer wanneer ik internet heb.

Going in to the Forbidden City

China, dag 4

Woensdag.

Met een kopje thee op de tafel naast me, begin ik over vandaag te schrijven. Echter, voordat ik de dag beschrijf, even noemen dat vandaag een warme, nee zelfs hete, dag was. Mijn hoofd is goed verbrand, maar dat zij zo. Toch heb ik vandaag - evenals vele anderen - vanuit de schaduw veel foto's gemaakt. Deze zijn dus niet allemaal wat ik graag wil (schuin of ingezoomd) maar dat neem ik maar even voor lief.

Vanochtend vroeg, wekker weer om half zeven, zeven uur ontbijt en acht uur vertrek. Last van een jetlag heb ik niet - dat zal na de terugreis vast anders zijn - dus alles gaat lekker op rolletjes.

Vandaag begonnen we de dag bij de Tempel van de Hemel, bijna in hartje Beijing. Poortgebouw na poortgebouw gingen we binnen, totdat we bij de plek kwamen waar de keizer tweemaal in het jaar de goden en zijn voorouders vroeg of ze hem en het rijk wilden zegenen. Daarbij was een compleet protocol dat ik jullie zal sparen, maar het bevatte o.a. drie dagen vasten, daarna compleet zuiveren, eten inspecteren, eten en dus bidden.

Daarna gingen we met de bus een stuk verder, richting het befaamde Tianmen Square, het Plein van de Hemelse Vrede. 

Daar waren de voorbereidingen van het aankomende partijcongres al druk bezig. Soldaten liepen rond, bloemen werden gepland en bovendien veel mensen liepen rond op en rond het plein. Het plein is imposant groot. De Dam in Amsterdam is vergeleken met dit plein slechts een klein pleintje, alhoewel ik het daar ook al wel ruim vond.

Op het plein staat het mausoleum van de glorieuze leider, Mao Zedong. Een enorm gebouw waar, tijdens openingstijden, soms wel een rij van vier uur staat te wachten om naar binnen te mogen. Aan beide kanten van dit gebouw, net buiten het plein, staan het Partijgebouw enerzijds en anderzijds het Museum van China. Een paar honderd meter verder kom je in een eerste voorportaal van de Verboden Stad.

Even over de verboden stad het volgende. Wij zeggen verboden stad, evenals ze dat wereldwijd doen, maar de stad is helemaal niet verboden. Het is enkel zo dat de Chinezen zelf niet dat deel van de stad in konden gaan, en hoogwaardigheidsbekleders van andere landen daar heen moesten voor een audiëntie. Meer mensen, op de knechten, soldaten, ministers en vrouw/ concubines van de keizer na, mochten daar niet komen. Verboden is dus een verkeerd woord, met wel de juiste dekking, maar niet de juiste uitwerking.

Nadat we het eerste voorportaal waren doorgelopen en het tweede portaal bezochten, waar we ook lunchten, gingen we al gauw door naar de derde en vierde voorportalen. Het woord groots dekt de lading niet, zeker als je beseft dat de mensen die de keizer bezochten te voet vanaf het tweede portaal moesten komen. 

In dat vierde portaal begon dan de ceremonie. Het hele plein, zie ook de foto, stond vol met soldaten, ministers en andere hoogwaardigheidsbekleders en de keizer stond op de plek waarvandaan ik de foto heb genomen, bovenaan de trap.

Een orkest begon te spelen bij het geluid van een zweep, waarbij de bezoeker in de richting van de keizer mocht lopen. Het geluid van diezelfde zweep knalde weer, de band stopte met spelen en de bezoeker stond stil. Zweep knalde weer, bezoeker liep weer en stond even later weer stil. Een soort spel waarbij stoelendans en Anna-Maria-koekoek gezamenlijk gedaan wordt.

Vervolgens, stond de bezoeker onder aan de trap, moest hij driemaal buigen (met alle anderen op het plein, drie seconden lang, hoofd op de grond) en vervolgens mocht hij, kijkend naar zijn voeten, naar boven komen, mits de keizer dat behaagde. Vandaar moest de keizer aangeven dat hij omhoog kon kijken, vertellen wat hij hier kon doen en, als alles af was gelopen, mocht de bezoeker op dezelfde wijze naar beneden, alleen dan achterstevoren lopend.

Ogen naar beneden, trap af, driemaal buigen, lopen op de muziek, stilstaan in de stilte en dat allemaal totdat hij weer in het derde portaal was... Indrukwekkend dus.

Daarna, rond half vijf, zijn we met een groep mensen op een terrasje gaan zitten en hebben we gezellig wat gedronken. Daarna gingen we naar de nachtmarkt die, niet zoals de naam zegt, al op tijd open is, maar ook nog laat in de nacht open is. Het is een soort Times Square, alleen dan in Beijing.

Daar hebben we gegeten en rond tienen zijn we weer naar het hotel gegaan.

Morgenvroeg moet ik de koffer weer gepakt hebben. Deze gaat namelijk per trein al voor ons uit naar Datong. Daar gaan wij vrijdag per trein ook heen, maar de koffers moeten nu eenmaal een dag eerder die kant op. Het zij zo.

Morgen weer verder!

The Climbing of The Wall

China, dag 3

Dinsdag.

Vanochtend vroeg om half zeven ging mijn wekker. Lekker op tijd is dat wel, maar, daar ik gisteravond om half tien al lag te pitten, ik heb heerlijk - en bovendien lang - geslapen. Zeven uur stond ik bij het ontbijt, acht uur zou de bus vertrekken. En zo geschiede het.

Als eerst maakten we een stop bij de Chinese cloisonnerie. Dat was saai, maar dat moest nu eenmaal. Het zij zo. Het is het proces van het maken van die Chinese vazen, waarbij werksters koperdraad op de koperen vaas plakken en dat gekleurd wordt met zand en oven. Wel mooi om even te zien, maar een drie kwartier...

Vervolgens gingen we naar de Chinese Muur. Naar het Badaling-deel, een van de vijf opengestelde stukken muur uit de provincie Beijing. Er waren daar twee kanten: de makkelijke kant - waar het wit en blauw zag van de Chinezen - en de andere kant waar minder Chinezen op zouden gaan.

Een trap, treden variërend van vier tot vijftig centimeter hoog en in breedte tussen de vijftien en veertig centimeter, was het eerste stuk. Daarna kwam er een deel met een hellingspercentage van meer dan twintig procent... Kortom, mijn kuiten voel ik nu nog. We konden naar maximaal vier wachttorens gaan - die weliswaar wel vijftig meter uit elkaar stonden, maar dan wel hemelsbreed. De heenweg - naar de vierde wachttoren - was lang, steil en vooral vermoeiend. Volle zon, temperatuur rond de 33 graden Celcius... 

De terugweg daarentegen was ietsje makkelijker. Toch moest je bij elke stap opletten, want je wist niet precies hoe steil de weg was of hoe die de treden waren. Toch een belevenis die ik niet had willen missen.

Na de lunch zijn we doorgereden naar de dertien graven van de Ming-dynastie. Daarvoor hebben ze een vallei genomen (net als de Egyptische 'Vallei der Koningen') die aan de oost-, noord- en westkant omgeven was door bergen. Feng shui dus. Een rechte lijn van het noorden naar het zuiden was de weg waarover de gestorven keizers gingen (de Hemelweg, maar daarover straks meer) en voordat je bij de plek kwam waar de keizer begraven lag moest je de rituele gebouwen door, drie poorten of poortgebouwen, totdat je bij het laatste gebouw kwam, de zgn. zielepoort. Mooie gebouwen, maar ze staan in het niets bij het mooiste mausoleum wat ik ooit heb gezien... Maar ja, welk gebouw tipt er aan de Taj Mahal?

Vervolgens gingen we naar de Hemelweg, waarlangs verschillende standbeelden stonden van dieren en mensen. Verder niet het vermelden waard, maar de foto's zullen wel in het album verschijnen.

Daarna gingen we naar het hotel waar we even de tijd kregen om ons op te frissen, alvorens de optionele excursie zou beginnen. Die bestond uit een restaurant met de traditionele, in de juiste stad gemaakte, Peking-eend.

Heerlijk! We zagen hoe de eend gesneden werd door de professionele chef en kregen later ook de restjes nog geserveerd in de soep (evenzo ook erg lekker) 

Na het eten kon iedereen weer terug naar het hotel. Dat deed ook bijna iedereen, maar ik ging, met een andere reisgenoot, nog evenbij de Olympische venues langs. We zagen het Vogelnest, het atletiekstadion tijdens de Spelen van 2008, maar ook het zwembad. Beide waren mooie gebouwen die ook 's avonds goed verlicht werden! Mooi man.

Veel Beijingers waren in dat park ook om uit te rusten van een lange dag, te genieten van het heerlijke weer of wat dan ook. Vliegeren, spelen... Vanalles werd er gedaan, ook door jonge kinderen.

Nu ben ik weer in het hotel, type dit even en ga dan weer slapen. Morgen weer de wekker om half zeven.

Tot morgen! 

The Start of a New Age...

China, dag 1&2,

Zondag&maandag

Daar waar ik zondagochtend de trein instapte, zondagmiddag het vliegtuig indook en zondag- op maandagnacht het tweede vliegtuig in huppelde, ben ik nu gearriveerd op mijn eerste bestemming: Beijing.

Over de vlucht kan ik simpel zijn. Stilzitten is niet mijn grootste hobby. E om dan tien uur en drie uur (weliswaar beiden naar boven afgerond) in een stoel in een vliegtuig te zitten... Gelukkig was er afleiding in de vorm van een boek, muziek en films. 

In het tweede deel van de 'Game of Thrones' serie gaat het verhaal verder waar het eerste deel stopte en gelukkig heb ik dat boek mee. Ook de traditionele Imelda May vergezelde me weer op de reis, haar muziek geeft een extra boost aan het vliegen, in mijn geval dan.

Verder heb ik qua films een drietal gezien, evenals enkele afleveringen van enkele serie's. Waar ik bijvoorbeeld van plan was om zaterdag de film 'Hunger Games' te kopen en te kijken, hoefde dat niet, want deze heb ik gewoon gekeken in het vliegtuig. Ook 'Iron Man' en 'The Avengers' kwamen langs. Mooie tijdsvulling.

Over het eten hoef ik niets te zeggen; iedereen die in een vliegtuig gezeten heeft weet hoe dat smaakt. Wel hadden ze vanille ijs na, dat heb ik nog niet eerder gezien. Mijn nieuwe koptelefoon was geweldig! 

Voor diegenen die dit niet weten, ik heb voor de vakantie een geluidswerende koptelefoon gekocht omdat het lawaai van het vliegtuig mijn hoofdpijn nog al wel eens wilde opschroeven naar epische proporties.

Nu we het toch over episch hebben, ik heb nog een film gezien... 'Wrath of the Titans'. Nu voel ik me echt geroepen om mijn "dummies"-collectie uit te breiden met verhalen over onder andere Cronos en Atlas. (zie trefwoord dummies aan de rechterzijde van de pagina)

Om iets voor zes, plaatselijke tijd, dus zes uur eerder dan in Nederland, landde het vliegtuig in Hong Kong, mijn aansluiting vertrok om iets over negen naar Beijing. Daar landde ik rond een uur, dus zeven uur 's ochtends in Nederland.

Momenteel zit ik in de lobby van het hotel. Straks nog wat eten in de stad en daarna het bedje induiken. Een 'dag' van zesendertig uur lijkt mij genoeg.

--- 

Toch stiekem even gekeken op het internet, alwaar ik merk dat ik zelf, vanuit China, niet op Blogger (mijn blog) Twitter en Facebook kan komen. Vandaar ook dar deze blog een dag te laat is, want gelukkig wil mijn zus het wel online zetten. Bedankt!

The China Chapter (preview)

Komende zondag vertrek ik. Speciaal daarom nu even een blog met even wat meer info. Dan weten jullie alles iets beter en kan ik alles voor mezelf ook nog even op een rijtje zetten. Win-win dus.

Eerst iets over de reis, daarna de bijkomstigheden.

Zondagmiddag om iets over twee vertrekt mijn vliegtuig naar het verre oosten. Maandagochtend hoop ik, om negen uur plaatselijke tijd, te landen in Hong Kong om vandaar verder te vliegen naar Beijing waar de reis zal starten. Diezelfde dag zal ik nog een beetje bijkomen van de vlucht om de dag later echt te beginnen.

Dinsdag, woensdag en donderdag ben ik in Beijing en zal me verbazen in de Verboden Stad, verwonderen op de Chinese muur en tanks stoppen op het Plein van de Hemelse Vrede. Alhoewel... als er een tank daar is. Mocht dat het geval zijn komt er zeker weten een foto. Zolang 'ie maar niet doorrijdt.

Vrijdag ga ik per trein naar Datong. Daar ga ik o.a. de Yunganggrotten bekijken en zaterdag het hangende klooster van Xuankongsi bezoeken. Een mooi klooster, hangend aan steile kliffen. Later die dag vertrek ik nog naar Taiyuan.

Zondag wordt ik wakker in Taiyuan, bezoek ik de Jinci tempel uit de Song-dyanastie (rond 1000 n.Chr.) en reis ik door naar Pingyao. Daar verblijf ik twee nachten om volledig de stad in me op te kunnen nemen. Het is namelijk een cultureel erfgoed (UNESCO) en - als mogelijk - fiets ik een rondje op de stadsmuur die de gehele stad ommuurt.

Dinsdagochtend ga ik per bus in de richting van Xi'an, waar ik 's avonds aan hoop te komen. Woensdag bezoek ik daar de grotten met de meer dan 7000 terracotta-soldaten die daar staan. Toen het Drents Museum daar een expositie aan had gewijd was het al mooi, nu wordt het groter dan groot.
Donderdag bezoek ik nog o.a. de Grote Gans Pagode. Later die avond ga ik per nachttrein naar Nanjing.

Vrijdag steek ik per brug de Yangtze-rivier over. Dat lijkt misschien niet zo bijzonder, maar grote rivieren in de wereld wil ik graag per brug - liefst lopend - over. Zeker als de bruggen in veel films te zien zijn.
Ook bezoek ik de Confucius Tempel.

Zaterdag ben ik onderweg naar Suzhou waar ik later die dag hoop te zijn. Suzhou heet ook wel het Venetië van China. Ik ben benieuwd.
Zondag verder naar Shanghai, waar ik tot en met dinsdag ben. In de grote metropool ga ik eens goed rondkijken. De Jade-Boeddhatempel schijnt iets moois te zijn.

Dinsdag vlieg ik naar Guilin. Daar ga ik woensdag de rivier de Li voor een deel afvaren. Daar zijn zoveel mooie doorkijkjes dat ik het met eigen ogen gezien moet hebben - aldus een reisgids. Ik zal het zien!
Donderdag ga ik naar de berg Yaoshan (onderdeel van vele verhalen uit China) en de grotten die daaronder te zien zijn. Die hebben mooie namen als het Kristallen Paleis, Reusachtige Leeuw en het Maagdenwoud.
Die avond ga ik per nachttrein naar Guangzhou.

Vrijdagochtend, gearriveerd in Guangzhou - ook bekend als Kanton - ga ik de Sun Yat Sen Memorial Hall bezoeken. De wat? Ja, de grootvader van de revolutie, de vader van China en de eerste president van het land. Later die avond ga ik per boot naar Hong Kong.

Zaterdag wordt een lange dag. Eerst Hong Kong helemaal doorkruisen met een stadstour en 's nachts met het vliegtuig weer terug naar Nederland.
Zondag hoop ik rond half zeven - lokale tijd - weer in Nederland aan te komen. Dan is de gehele reis ook afgelopen. Drie weken onderweg... Ik heb er nu al zin in.

---

Na het bekijken van de reis nu ook even wat logische dingen. Allereerst hoop ik, net als in India, Canada en in de Verenigde Staten van Amerika elke dag een blog te plaatsen met mijn belevenissen. Dat houdt echter wel in dat ik afhankelijk ben van de plaatsen waar ik overnacht. Als er geen wifi is ben ik - zogezegd - hulpeloos. Ik weet niet of ik overdag tijd heb om een internetcafe op te zoeken. Toch hoop ik 's avonds op mijn iPad een verhaal te schrijven die - al dan niet direct - op deze pagina zal verschijnen. Misschien soms dus meer op één dag. Overleven jullie dat wel? ;)

Ook schrijf ik wederom op mijn iPad, waardoor spelfouten mogelijk sneller ontstaan. Ik lees namelijk niet alles na. Ook heb ik de spellingscorrectie uitgezet, omdat deze mijn woorden steeds veranderde in woorden die het zelf wilde. Ook type ik weer op de iPad (niet op het gekochte toetsenbordje wat prut is)

Dit keer heb ik een hulpstukje voor de iPad mee, waardoor ik foto's zou kunnen bijvoegen vanaf mijn camera. Dat maakt de blog nog leuker. Ik weet niet zeker of er elke keer een foto bij zit, maar achteraf komen er zeker weer foto's, ook via Facebook. (na even geprutst te hebben is het via facebook uploaden van foto's veel sneller. Vandaar ook een link aan de rechterkant van deze pagina: Foto's China)

Nu we het toch daarover hebben: Mijn blog gaat automatisch naar enkele site's, maar ik moet zelf nog de link naar facebook en twitter overhevelen. Dat kost tijd, die ik soms heb, maar misschien ook niet. Misschien dat je zelf de pagina ook maar in de gaten moet houden. Bookmark deze, dan heb je het altijd paraat.

Tenslotte zijn reacties erg leuk ;) Dat hoeft niet direct, maar ze zijn altijd welkom.

Nog één dagje...