Vanochtend vroeg konden we vanaf zeven uur ontbijten in de lobby van het hotel. De prijs was niet bij de boeking inbegrepen, dus nam ik enkel een kopje thee, wat voor mij toch al een aardig ontbijt is. Normaal gesproken eet ik namelijk helemaal niets en, ook al weet ik dat het de belangrijkste maaltijd van de dag is, toch mis ik het ook niet. Een croissantje en een kopje melk of verse jus kan ook best, maar niet te vaak. Zeker niet.
Wetend dat dit de laatste volle dag in Amerika was, wilde ik er ten volle van genieten. Helaas lukte dat niet helemaal: het regende bijna de gehele dag...
Het eerste waar we vanochtend heenreden was een glasmuseum in Cornwall. (uit mijn hoofd, dus weet de naaam zo niet zeker) Daar nam ik wat te drinken voordat ik het museum in ging, en een havermoutkoekje. Die zijn hier trouwens erg lekker: een aanrader, ook voor jou! Een oatmeal-koekje met rozijnen.
Daarna snel een rondje gelopen door het museum. Oude glazen, servies en watniet kwamen langs me. Dat boeide me eigenlijk helemaal niet, ik liep er snel voorbij. Ook wat glazen kunstwerken die weliswaar wel erg mooi waren, maar niet bij mij zouden passen - ze zouden veel te snel kapot zijn. En lijmen begin ik dan niet aan!
Daarna kwam een stukje met hoe glas eigenlijk gebruikt werd en zeker ook waarvoor. Dat was wel interessant om te zien. Spiegels, telescopen en microscopen, een 'op de kop spiegel' die omdraait als je er dichter bij komt en een glasplaat met een knop waardoor de glasplaat ineens doorzichtig is - als je er niet op drukt kan je er niet doorheen kijken. Leuke manieren om glas te gebruiken.
Je kon ook kijken hoe glas geblazen werd, maar aangezien ik dat al wel wist - gezien in Noorwegen of Zweden - hoefde dat van mij niet. De laatste tien minuten heb ik een boek gepakt en ben verder gaan lezen in het laatste van drie boeken die ik meegenomen had.
Ook in de bus las ik verder, totdat het boek uit was en is. Gelukkig stopten we toen bij een megasupermarkt waar ook gewoon een restaurant-hoek in was. Na het eten liep ik door de winkel en vond een boek van een schrijver die ik al had gelezen tijdens de reis, en kocht die. Ook een nieuwe cd die ik daar zag liggen, legde ik bij de kassa neer en rekende ik af.
Daarna werd ik ineens erg druk. Stilzitten was er niet meer bij, kezen kon wat moeilijk en daarom besloot ik maar eens even op twitter te vragen wat ik allemaal in een bus kon gaan doen. Gelukkig kwamen er leuke suggesties, waaronder van mijn nichtje die maar voorstelde dat ik ofwel rondjes moest gaan lopen in de bus, ofwel koprollen moest gaan maken. Beide gingen wat moeilijk, dus ben ik maar gaan staan aan de achterkant van de bus, pratend met twee redelijk jonge kerels. Beiden zijn twaalf jaar ouder dan ik en met z'n drieën en twee meiden waren wij de jongsten van de groep. Die meiden zijn zo'n vijf jaar ouder, ik ben dus de jongste van het hele stel.
Lopend, staande en zittend ging de middag traag voorbij totdat Leo ineens vertelde dat we een stop gingen maken en we een stuk gingen wandelen in een heel oud dorpje genaamd Lewisburg. Volgens mij zien ze daar nooit toeristen, maar dat terzijde. We stapten uit en liepen wel tweehonder hele meters alvorens we weer de bus in konden. Ik huppelde nog maar drie rondjes extra, maar toen moest ook ik de bus in. Het zei zo.
Daarna reden we door - en terug - naar een marktje waar wel Amish zouden kunnen zijn. We zagen wel twee hele Amish in een door paard-en-wagen getrokken kar. En dat was dat.
Vervolgens reden we door naar Harrisburg, de hoofdstad van de staat Pennsylvania, en maakten een kleine stop voor het stadhuis. Daar was een bruiloft bezig - of er werden enkel foto's genomen - maar toen we op het punt van vertrekken stonden kwam ineens een bruidsmeisje naar onze bus toen met de vraag of ze van het toilet gebruik mocht maken. Dat was de eerste keer dat er iemand van de wc gebruik maakte, maar daarna kwamen ook een tweede en zelfs een derde bruidsmeisje binnen om van het gemak te gebruiken.
Daarna reden we snel door naar Lancaster, waar ik nu in het hotel zit. We hebben net met vier man gegeten in een Aziatisch restaurant waar even later ook de chauffeur, Bob, naar binnen kwam. Hij wilde niet bij ons zitten, maar toch hebben we allemaal vijf dollar neergelegd om zijn eten ook te betalen. En opkeken dat hij deed! 'You shouldn't have!' zei hij, maar het 'leed' was al geschied.
Mijn gelukskoekje zei trouwens dat de dingen die je vandaag kan doen ook moet doen, want misschien is er geen morgen.
Toch gaan we morgen weg. Eerst rijden we nog wat over het platteland in de hoop enkele Amish tegen te komen, daarna heeft Leo nog een verrassing voor ons in petto, en dan dropt hij ons op het vliegveld. Om vijf uur 's middags vertrekt het vliegtuig, om zeven uur maandagmorgen kom ik aan in NL. Morgen is er dus geen blog zo vroeg, misschien dat als ik me maandag goed genoeg voel ik er nog een schrijf.
En ja, de foto's houden jullie nog tegoed van me!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten