Ik ben een invaller. Al enige tijd - lees: jaren - ben ik invaller in het noorden van het land. Dag in, dag uit vlieg ik van hot naar her om op verschillende basisscholen, in verschillende groepen les te geven. De ene dag is het een groep acht, de andere dag een groep vier en ga zo maar door. Of het nu in Drachten, Meppel of Groningen is, ik draai er mijn hand niet voor om. Of het nu openbaar, Christelijk of Gereformeerd onderwijs betreft; mij maakt het niet veel uit. Ik heb al zo'n vijftig scholen van de binnenkant mogen zien en al ruim tachtig verschillende groepen lesgegeven. Soms ben ik een dagje op school, soms een week en soms zelfs nog langer. En dit doe ik nu al bijna vijf jaar. Ik ben in juni 2008 afgestudeerd en eigenlijk sindsdien ook al bezig.
Invallen doe ik met veel plezier. Ja, natuurlijk hoop ik zo snel mogelijk een eigen groep te krijgen, maar ik weet hoe weinig vaste banen er te vinden zijn in het onderwijs. Ook al hoor ik met regelmaat dat 'we' wel een meester als jij willen hebben, concreet laat alles op zich wachten. Toen ik afstudeerde werd het jaartal 2013 genoemd als jaartal dat het weer beter zou worden, nu hoor ik het jaar 2018 al rondzingen. Stug houd ik vol, hopend op dat ene lichtpuntje.
Wat ik echter zelf ook al weet is dat - zodra het moment is aangekomen dat er een derde van de leerkrachten met pensioen gaat - er echt niet veel meer banen gaan komen. Krimpregio's, bezuinigingen en nieuwe regels van de overheid vliegen je om de oren.
Invallen is mijn leven geworden. 's Ochtends vroeg, als ik niet hoef te werken, gaat mijn wekker gewoon om zeven uur. Het zou namelijk gewoon kunnen dat ik gebeld word en dan kan ik wel werken. En als ik werk, krijg ik betaald. Geen werk betekent dus ook geen betaling. Ik scheur met mijn auto het gehele noorden af naar de scholen en kan zonder moeite in kleine dorpjes mijn weg vinden. Scholen fuseren of sluiten rondom mij, maar er is nog wat werk voor mij, dus blijf ik invaller.
Gewaardeerd worden als invaller is echter weer wat anders. Regelmatig hoor ik verhalen van groepen kinderen die de invaller maar proberen weg te pesten - hetgeen met mij nog niet gebeurd is. Natuurlijk heb ik wel eens een groep gehad die lastig was en moeite deed om mij weg te krijgen, maar meestal gaan we gewoon lekker ons werk doen en hebben we flink wat lol tussendoor.
Sommige scholen vragen specifiek om mij als invaller en dat doet me goed. Wetend dat enkele scholen het liefst mij als invaller hebben betekent dat ik mijn werk goed doe. Laatst was er een groep kinderen die, zodra ze merkten dat hun juf ziek was, naar de directeur gingen en vroegen of ik kon komen.
Afgelopen week echter is er iets gaafs gebeurd. De groep waar ik nu al enkele weken werk omdat de juf erg ziek was (het gaat met haar al weer wat beter en ze werkt alweer halve dagen) hoorde dat de schoolfotograaf binnenkort komt. Unaniem hebben ze gevraagd of ik ook op de foto kan, omdat 'ik nu ook hun meester ben'.
En dat in vergelijking met scholen waar de directeur of directrice niet eens na schooltijd vraagt hoe het gegaan is. Niet even bedanken voor het werk, maar gewoon dit aannemen als gewoon.
Invallen is een vak apart.
Laatst gelezen boek: De Tovenares - Michael Scott
Laatst geziene film: Jane Eyre (2011)
Laatst gekochte cd: Paramore - Paramore
Geen opmerkingen:
Een reactie posten