Griekse Mythologie - Oedipus

Zoals ik al eerder schreef, is de Griekse mythologie een deel van ons Europese gedachtegoed. Minstens eenmaal per week kom ik wel weer een krantenartikel tegen dat refereert aan een verhaal uit de rijke historie van de Grieken. Na het tragische liefdesverhaal van Pyramus en Thisbe zou ik wel willen beginnen aan een verhaal met een meer komische noot, ware het niet dat daar slechts erg weinig van overgebleven zijn.

Het volgende verhaal is een verhaal van de Griekse 'regisseur' Sophocles. Hij was een rijke toneelschrijver die meerdere verhalen heeft opgevoerd in het oude Griekenland. Er zijn van hem ongeveer zes verhalen overgebleven. Hij stierf in 406 v.Chr. Dit verhaal, deze tragedie, werd pas vijf jaar later opgevoerd. Nu moet erbij gezegd worden dat ook Homerus al een keer refereert aan de mythe van Oedipus, en hij leefde 400 jaar eerder. Sophocles heeft dit verhaal dus niet bedacht:

Sophocles

'Koning Oedipus'

In het Griekse Thebe woonden koning Laius en koningin Jocasta in een gerieflijk paleis. Om hen heen waren veel familieleden in het paleis te vinden, waaronder Jocastas' broer, Creon. Deze laatste zal nog wel een keer terugkomen in een ander verhaal, maar dat dan weer terzijde.

Op een dag wandelde er een priester van Apollo het paleis in met een mededeling. Hij vertelde: 'Koning, koningin, Apollo heeft gesproken. De God van de wijsheid komt u vertellen dat op een dag uw zoon u zal vermoorden.' Dat gezegd hebbende vertrok de priester weer.

Laius en Jocasta waren geschokt dat te horen, maar vertrouwden het woord van Apollo, de God van de waarheid, woonachtig in Delphi, waar het orakel huisde.

En toen werd Jocasta zwanger. Ze kreeg een zoon.

Zonder het kind een naam te geven, pakte Laius het kind op, brak het beide benen, bond de enkels aan elkaar vast en nam het mee. Hij legde het kind in het bos, op een dag rijden van Thebe, op een steen als voedsel voor de wilde dieren. Zelf vertrok hij weer als een speer naar zijn paleis. (lieve man hè?)

Fluitend door het bos loopt een herder die het kindje ziet. Hij pakt hem op een neemt hem mee, wetend dat de koning en koningin van Corinthe een adoptiekind willen hebben. Zij is namelijk onvruchtbaar en op deze manier hopen ze hun familielijn te beschermen. Ze geven hem de naam Oedipus, verwijzend naar zijn opgezwollen voeten.

Oedipus wordt groot en sterk en wordt opgevoed tot één van de sterkste krijgers en tevens één van de meest wijze mannen uit Corinthe. Leermeesters komen af en aan om hem bij te leren, en leren is wat hij doet.

Op een dag wandelde er een priester van Apollo het paleis in met een mededeling. (komt dit je bekend voor?) Hij wacht totdat koning en koningin zitten en ook hun zoon in de zaal is voordat hij begint te spreken: 'Koning, koningin, Apollo heeft gesproken. De God van de wijsheid komt u vertellen dat jij, Oedipus, op een dag je vader gaat vermoorden en met je moeder trouwt.'

Oedipus kijkt naar zijn ouders - niet wetend dat hij geadopteerd is - en rent weg. Dat wil hij hen niet aandoen. Hij vlucht uit het paleis.

Zwervend door het land komt hij in de buurt van Delphi op een driesprong. Hij hoort mensen roepen: 'Aan de kant! Aan de kant,' maar hij is niet snel genoeg. Hij krijgt een stok in zijn gezicht en brult daarna van woede. Hij rent achter de vier lopers aan die een draagkoets vasthebben en slaat er één van dood neer. Ook een tweede slaat hij neer, evenals nummer drie en vier. De laatste man, één van de lopers, rent in paniek weg.

Als hij ziet wat hij gedaan heeft, vlucht Oedipus daar uit de buurt. Hij komt in de buurt van een stad, Thebe, waar hij hoort over een Sfinx die de mensen vermoord. Hij gaat er - vanzelfsprekend voor helden in de Griekse mythologie - op af.

De sfinx blijkt de mensen een raadsel te geven. Als je het fout hebt, wordt je vermoord. Heb je het goed... tja, dat weet men niet, dat voorval heeft zich nog niet voorgedaan. Naar wat hij hoort van de mensen is zelfs de koning naar het orakel in Delpi geweest om te vragen hoe de sfinx verslagen kan worden, maar hij is nooit teruggekomen. Hij is onderweg vermoord. Oedipus besluit polshoogte te gaan nemen, maar wordt verrast door de Sfinx.

'Wat heeft in de ochtend vier poten, overdag slechts twee en in de avond maar drie?' vraagt de Sfinx hem. Oedipus denkt even na, maar komt dan tot een antwoord. 'Een mens,' zegt hij, 'Want die kruipt als baby op armen en benen, loopt als volwassene op eigen benen en steunt als bejaarde op een stok.' De sfinx is woest en pleegt zelfmoord. Oedipus is een held in Thebe en trouwt met de weduwe van de koning, hetgeen gebruikelijk is in die tijd.

Oedipus en Jocasta krijgen vier kinderen. Twee zonen - Eteocles en Polynices - en twee dochters - Antigone en Ismene. Over zijn familie volgt het komende verhaal zeker meer.

Na enkele jaren voorspoed te hebben gehad komt er tegenspoed. De pest heerst in het land en velen vallen ten prooi aan deze ziekte. En niet alleen de mensen, ook de dieren stierven, evenals de planten en bloemen. Niets bleef gespaard. Ook al overleefde je de pest, toch kon je nog sterven aan het zieke voedsel.

Oedipus was in tranen! Hij zag zichzelf als 'vader van het volk'. (in sommige vertalingen heeft het verhaal van koning Oedipus ook 'Vader Oedipus') Hij wilde, koste wat het kost, de verschrikking laten ophouden. Hij vroeg Creon, broer van Jocasta, of hij naar Delphi wilde om Apollo te raadplegen.

Creon komt terug met goed nieuws: het enige wat ze hoeven te doen is de moordenaar van Laius vinden. Het onderzoek daarna was vrij kort geweest, maar er waren wel wat aanwijzingen.

Vol overgave stort Oedipus zich op deze queeste. Hij besluit zo snel mogelijk de blinde ziener - een profeet - Teiresias te vinden. Hij tracht deze te overreden hem te helpen, maar de ziener wil niet helpen. 'Idioot! Dwaas,' antwoord de blinde, 'Ik zal jullie niet helpen.' Oedipus stuurt hem woedend weg.

Jocasta komt bij hem en verteld hem dat de zieners, de profeten van Apollo, niet te vertrouwen zijn. 'En dan nog,' vertelt ze verder, 'Laius is vermoord door bandieten bij de driesprong in de buurt van Delphi.' 'Wanneer gebeurde dit dan?' vroeg Oedipus aan zijn vrouw. 'Net voordat jij hier kwam en de sfinx versloeg.'

Oedipus slikt even. 'Vertel verder,' maant hij zijn vrouw.

'Hij was met vier dragers onderweg naar Delphi om te vragen wat hij moest doen met het monster wat jij hebt vermoord, maar hij kwam nooit terug. Rovers hebben hem vermoord. Er is slechts een drager teruggekomen, hij vertelde mij dit allemaal.'

'Laat hem halen,' zegt Oedipus, 'en snel!'

Jocasta knikt, stuurt een knecht op weg en vraagt dan: 'Hij wordt gehaald. Maar vertel eens: waar zit jij nu met je gedachten? Vertel het me, je kan me immers alles zeggen.'

Oedipus verteld haar zijn hele verhaal. Over hoe hij, op de driesprong bij Delphi, een groep mannen vermoord omdat ze hem in zijn gezicht sloegen. En bij elk van deze verhalen worden de ogen van Jocasta groter en groter. Haar adem stokt in haar keel. Oedipus eindigt met de woorden: 'Kan het zijn dat die groep mannen, dat de leider van hen Laius was?'

'Nee, dat kan absoluut niet,' zegt Jocasta, 'De knecht sprak echt over een groep bandieten!'

Op dat moment komt er een boodschapper van de koning van Corinthe. 'Fijn dat ik je gevonden heb, Oedipus,' meldt hij. 'Ik breng slecht nieuws. Je vader, de koning, is overleden. Maar je mag blij zijn om te horen dat de voorspelling van Apollo, dat hij vermoord zou worden door zijn zoon, niet uitgekomen is. Dat was toch de reden dat je vluchtte? Toch had je daar nooit bang voor hoeven zijn. Je bent slechts een adoptiekind, gebracht door een herder die je vond in het bos.'

Op dat moment rende Jocasta weg uit de troonzaal. Tegelijkertijd komt er een knecht binnen.

'U liet mij roepen?' vroeg hij, zich buigend voor de koning.

Oedipus bevraagd de man en komt er achter dat de groep bandieten slechts echt uit één man heeft bestaan, hemzelf. Hij schreeuwt het uit, woede en frustratie vullen zijn stem. Het hele paleis hoort hem roepen: 'Alles is dus toch waar! Ik ben vervloekt! Ik ben het over wie de profetieën spraken. Ik vermoorde mijn eigen vader en trouwde mijn moeder. Alles wat licht was, wordt nu donker. We zijn allemaal vervloekt!

Hij rent door het paleis op zoek naar zijn vrouw, zijn eigen moeder. Hij vindt haar in haar eigen vertrekken, hangend aan een koord. Ze heeft zelfmoord gepleegd. En ook Oedipus pakt een mes. Niet om zichzelf te doden, maar om hem het licht uit de ogen te nemen. Alles wat licht was, werd donker.

---

Voor alle duidelijkheid: Oedipus was niet een boosaardige man. Hij hield echt van zijn volk. Hij wilde de pest, die het land teisterde, tot een halt brengen. Hij wilde zijn volk, waarvan hij de koning was, redden. Hij had er alles voor over. Als hij dus wordt 'gevonden' als moordenaar van Laius, zijn vader, stopt de pest ook. Apollo's woorden blijken wederom waar te zijn.

Een volgend verhaal zal het verhaal zijn van Antigone en Ismene, de beide dochters van Oedipus.

Tot dan.

Griekse Mythologie - voor beginners

De Griekse mythologie vormt de basis van tal van verhalen die in het heden en het verleden geschreven zijn. De meeste zijn via een omweg terug te halen op de oude verhalen en een enkeling zelfs direct. Mijn laatste blog, over Shakespeares' Romeo en Julia, heeft bijvoorbeeld een indirecte link op het volgende verhaal.

De schrijver is Ovidius, 43 v. Chr. tot 17 na Chr., en dit verhaal heet uniek te zijn in de oude Griekse mythologie. Het verhaalt namelijk niet over de goden of welke held dan ook. Daarover zullen vast nog wel meer verhalen volgen, maar nu eerst de voorloper van Romeo en Julia, Pyramus en Thisbe. Ovidius schreef dit verhaal in het boek 'Metamorphosen' - een boek waar vele kunstenaars en dichters inspiratie vinden voor liefelijke verhalen. Zo ook nu:

Ovidius

'Pyramus en Thisbe'

Er was een tijd dat de bloedrode bessen van de moerbei spierwit waren. De verandering van kleur veranderde zowel op een verdrietige als een vreemde manier. De dood van twee geliefden was de oorzaak.

In het oude Babylon leefden Pyramus en Thisbe. Van haar werd gezegd dat zij de mooiste vrouw van het oosten was, een titel die niet vrij rondgestrooid werd. Ze woonden in huizen die zo dicht bij elkaar lagen, dat ze één gezamenlijke muur deelden.

Beiden groeiden op, wetende dat aan de andere kant van de muur iemand anders woonde die - volgens de ouders - absoluut niet bij hen paste. Sterker nog, de ouders verboden hen om met elkaar om te gaan. Maar, zoals altijd kan de liefde niet worden tegengehouden.

In de muur tussen beide huizen zat een kleine spleet. Niemand zou daarop gelet hebben, maar het oog van Pyramus viel erop en hij begon zachtjes te roepen door de spleet, waarop Thisbe het hoorde. 's Ochtends vroeg tot laat in de avond zaten ze daar, zachtjes met elkaar fluisterend, wetend dat het nooit meer dan dit kon worden.

Hun liefde groeide en werd alsmaar groter. Ze kusten de muur 's avonds voor ze naar bed gingen, verzonnen koosnaampjes voor elkaar en plotten tegen hun ouders. Op een dag kwam Thisbe met een idee.

'Laten we vannacht, als onze ouders slapen, het huis uitglippen en met elkaar afspreken,' zei ze. Ze spraken af om naar een bekende plaats te gaan, de tombe van Ninus, een graf waar een grote moerbei met spierwitte bessen stond.

De gehele dag konden Pyramus en Thisbe niet wachten. Het leek eeuwen te duren aleer de ouders gingen slapen maar eindelijk was het zover. Thisbe vertrok in het holst van de nacht naar de afgesproken plek.

Terwijl ze daar wachtte, hoorde ze het gebrul van een leeuwin en schrok. Even later zag ze in het maanlicht de leeuwin staan, haar wangen en mond bloedrood van de jacht. Thisbe rende snel weg, te laat beseffend dat haar sluier op de grond is blijven liggen.

De leeuwin spoed naar haar toe, maar vind enkel de sluier en bijt deze kapot, waarna de leeuwin weer vertrekt.

Pyramus komt even later aan op de afgesproken plek. Wat hij daar ziet laat hem doodstil staan. Op de grond ligt de sluier van zijn geliefde, kapot gescheurd en doorweekt met bloed. Ook ziet hij pootafdrukken van een dier dat niet anders kan zijn dan een leeuwin. Hij is woedend op zichzelf dat hij een meisje alleen, in het holst van de nacht, op pad heeft laten gaan. Hij pakt de sluier op, kust deze en schreeuwt: 'Nu zullen jullie ook van mijn bloed kunnen proeven!' Hij pakt zijn zwaard en bezorgt zichzelf een dodelijke steekwond.

Thisbe, bang voor de leeuwin maar gesterkt door het feit dat ze haar geliefde zou kunnen zien, gaat terug naar de moerbei met de witte bessen, maar kan deze nergens vinden. Terwijl ze rondloopt ziet ze wel een moerbei staan met bloedrode bessen. Ze loopt er naar toe en kijkt nog eens goed. Dan valt haar oog naar iets wat op de grond ligt.

Haar ogen schieten open terwijl ze naar Pyramus rent. 'Nee!' Ze knielt bij hem en slaat haar armen om hem heen. Ze kust zijn koude lippen en smeekt hem om naar haar te kijken, met haar te spreken. 'Ik ben het, Thisbe!' roept ze. Voor een laatste keer opent hij zijn ogen om ze daarna voorgoed te sluiten.

Zij kijkt nog eens goed naar wat er gebeurd is. Ze ziet het zwaard en begrijpt alles. Dat hij, bang dat zij gestorven was, zichzelf met zijn zwaard dodelijk verwond had. Hij stierf voor haar!

Dat beseffend weet ze wat ze zal doen. 'Als jij kan sterven voor mij, kan ik het ook voor jou! Niets zal onze liefde in de weg staan, zelfs de dood niet!'

Ze pakt het zwaard en steekt zichzelf in het hart.

De Goden hebben zo'n verdriet - evenals de ouders van beiden - dat ze de bessen van de moerbei sindsdien niet meer wit hebben gemaakt. Ze blijven bloedrood, ter herinnering aan de dood van de twee geliefden die zelfs de dood niet kon scheiden. 

Shakespeare - voor beginners

William Shakespeare is een ongekend genie. De wereld heeft nog nooit zo'n fantastische schrijver gekend. De besten der aarde kunnen zich slechts ten dele meten aan deze grootheid. Toch zijn de verhalen van hem vrij onbekend.

Tenminste... Je kent wel enkele dingen, maar het hele verhaal, het plot, de wendingen... allemaal dingen die vrij uniek zijn en ook allemaal in het licht gezien moeten worden van zijn tijd. Leken (waaronder ik mezelf ook schaar) die zijn verhalen kennen in een zwart-wit contrast. En het wordt tijd om daar eens iets aan te veranderen.

Tientallen - of misschien wel honderden of duizenden - gingen mij voor. Toch wil ik eens mijn versie geven van het oeroude verhaal. Mijn draai aan deze geschiedenis. Dus, zonder verder ophouden:

William Shakespeare

'Romeo en Julia'

Er waren eens twee machtige families die allebei streden om de macht binnen Verona, een plaats in Italië. Beide families haatten de andere. De familie Montague en de familie Capulet waren aartsvijanden van elkaar. De koning van Verona verbood hen met elkaar om te gaan, zeker ook gezien het aantal vechtpartijen en onopgeloste zaken rondom beide families. Geen vriendelijke lui dus.

Tijdens een feestje van de familie Capulet, waar bijna al de beroemdheden van het land waren, exclusief leden van de Montague-clan, gebeurde er iets. Graaf Paris (ook al zo'n opgeblazen mannetje maar gelukkig niet lid van de rivaliserende families) laat zijn oog vallen op een mooi meisje wat hij ziet op het feest. Zij, een oogverblindend mooi meisje, lacht, giechelt en rent dan weg. Hij is helemaal bezeten van haar. Hij vraagt aan een bediende naar haar naam. Julia. De naam vindt hij even mooi als het meisje zelf.

Hij loopt dan ook naar graaf Capulet, haar vader, en praat met hem. Hij vindt haar nog te jong om te trouwen. Dertien jaar is ze immers nog maar. Paris weet hem om te praten. Graaf Capulet besluit die dag erna om een nieuw feest te geven om de verloving aan te kondigen. Hij stuurt een knecht op weg om de uitnodigen weg te brengen.

De knecht, een domme jongen die nog maar net in dienst van de graaf is, zit echter wel met een probleem. Hij kan niet lezen naar wie hij de uitnodigingen moet brengen. Gelukkig is er iemand op straat die hem wel helpen wil.

De knecht is helemaal blij. Samen brengen ze de uitnodigingen weg en op het eind zegt de knecht dan ook: 'Jij mag vanavond ook best komen, hoor, zolang je maar geen Montague bent.' De jongen lacht en zegt dat hij er die avond wel zal zijn.

De jongen, Romeo Montague, heeft wel zin in een feestje. En ook al is hij een Montague, gratis eten en drinken bij een ander, ook als is het bij de Capulets, laat hij niet staan. Die avond gaat hij dus ook naar het feest.

Op het feest ontmoet hij Paris en wenst hem veel plezier met zijn aanstaande. Paris glimlacht en wijst zijn verloofde aan in de zaal. Romeo is overdonderd en valt als een blok voor haar. Zo mooi is ze. De Belgen zouden zeggen dat ze een 'schone jongedame' is. Italianen zouden stilvallen. Berlusconi zal haar de nieuwe president maken. Sarkozy zal Carla Bruni ervoor verlaten. Zo mooi dus.

Julia, niet blij met het 'blijde' nieuws van haar trouwen (Paris mag dan wel rijk zijn, maar niet echt de jongste) ziet ineens Romeo bij Paris staan. Ook Julia valt als een blok voor hem. Pure 'liefde op het eerste gezicht'. Misschien dat het spreekwoord hier ook wel vandaan komt.

Dan verschijnt er een andere man op het toneel. Hij gaat tussen Romeo en Julia in staan en loopt af op Romeo. Tybalt, een neef van Julia en dus een Capulet, herkent Romeo als een Montague. Hij neemt hem mee naar de tuin en zegt dat hij weliswaar geen ruzie wil, maar dat hij beter kan vertrekken.

Met dat nieuws is Romeo niet bepaald blij, maar hij vertrekt. Hij zal door de tuin naar zijn huis gaan. Rustig loopt hij langs het huis van zijn vijanden, en ziet opeens Julia op een balkon staan. Zij ziet hem ook. Ze verklaren elkaar de liefde, ook al weten ze dat zoiets nooit in de ogen van één van hun ouders goedgekeurd zal worden. Hier komt de bekende balkonscene vandaan. Ook al is het idee van een serenade hier belachelijk, toch zou het zomaar kunnen dat dit hier heeft plaatsgevonden. Maar gezien het feest dat binnen aan de gang was...

De volgende ochtend gebeurt er veel. Romeo gaat naar zijn priester (Lorenzo) en regelt een trouwerij diezelfde dag.

Tegelijkertijd komt de min - de kinderjuf - van Julia Romeo zoeken. Zij zegt hem dat zij gaat - en moet - trouwen met Paris en niet met hem. Maar ook zij raakt gecharmeerd van hem. Als hij dus ook vraagt of zij een boodschap wil overbrengen doet ze dit. Zij geeft door aan Julia dat ze die middag kunnen trouwen in de kerk.

Die middag sluipt Julia uit het huis en gaat naar de kerk. Daar trouwen Romeo en Julia in het geheim. Julia moet daarna ook snel weer terug naar huis.

Romeo is helemaal blij en gaat naar de kroeg met zijn vrienden om het te vieren. Daar komen ze Tybalt weer tegen en Romeo verteld het hele verhaal aan hem. Tybalt wordt verschrikkelijk boos en begint te vechten met Romeo.

Romeo slaat terug. En nogmaals. En nog een keer. Tybalt rent weg maar de vrienden van Romeo grijpen hem. Romeo is nu woedend. Hij slaat hem neer. Opeens bemerkt hij wat hij doet en vlucht naar zijn priester.

Priester Lorenzo heeft slecht nieuws. De koning heeft het nieuws gehoord en hem verbannen uit Verona. Ook verteld hij dat de huwelijksvoltrekking tussen Paris en Julia over drie dagen is. Romeo druipt af naar een nabijgelegen dorp.

Ondertussen gaat Paris naar priester Lorenzo om te vragen of hij het huwelijk wil voltrekken. Lorenzo stemt - diep bedroefd - toe. Hij weet echter dat Julia al getrouwd is. Hij vraagt Julia bij hem te komen en geeft haar een drankje en verteld erbij dat als ze dat zal drinken ze op haar trouwdag, over drie dagen, schijndood zal zijn. Dat hij, de priester, haar en Romeo wil verenigen. Julia vertrouwt hem en drinkt het flesje leeg.

Drie dagen later is de stad in rouw. De trouwerij van graaf Paris met de dochter van graaf Capulet gaat niet door. De bruid is gestorven.

Lorenzo wil Romeo een boodschap sturen, maar dat bericht komt niet bij hem aan. Een andere boodschapper komt wel langs Romeo met het nieuws dat Julia dood is. Romeo is overdonderd en vertrekt gehaast naar Verona. Voor vertrek neemt hij wat gif mee van zijn moeder. Zij sterft, zodra ze dit verneemt, van verdriet.

Julia, die nu in een grafkelder is neergelegd, ligt in een coma (schijndood) waar Paris zit. Hij rouwt om zijn aanstaande bruid, hetgeen nu dus niet meer zal gebeuren. Opeens komt Romeo binnen.

Paris heeft het niet meer. Hij tiert, vloekt en valt Romeo uiteindelijk aan. Romeo dood hem na een kort gevecht. Paris vraagt hem, voordat hij sterft, om naast Julia gelegd te worden, en Romeo voldoet daaraan.

Dan staat hij naast zijn vrouw. Julia ziet er nog zo mooi uit. Maar ze is gestorven. Hij weet het zeker. Hij kust haar en neemt zijn vergif in. Ook hij sterft.

Dan komt priester Lorenzo de grafkelder in. Hij overziet het geheel, schudt zijn hoofd en maakt Julia wakker. Hij zegt tegen haar zo snel mogelijk hier weg te gaan en vertrekt zelf ook.

Julia staat voorzichtig op en ziet dan de schade. Aan de ene kant ligt Paris, aan de andere kant ligt Romeo. Ze begint te huilen. Wat er gebeurd is weet ze niet, maar de blik van haar gestorven man te zien breekt haar hart. Ze pakt een dolk en steekt die in haar hart. Dood.

De koning hoort dit nieuws en gaat zelf polshoogte nemen. Hij komt in het graf, ziet wat er gebeurd is en laat Capulet en Montague halen.

Beide mannen schrikken. Hun zoon en dochter zijn allebei dood. Priester Lorenzo legt alles uit.

De koning zegt dat het zo niet langer kan. Hij verbiedt ze nog langer ruzie te maken. Beide graven zijn zo geschrokken dat ze instemmen met de wens van de koning en sluiten vrede.

En ze leefden nog lang en gelukkig...

(althans, Romeo en Julia (en de arme Paris) niet meer, zij zijn morsdood)

Op mij kan je bouwen

Ik zal nooit zijn

Een koene ridder

Met zijn zwaard in zijn hand

Of een kamikaze piloot

Verwacht mij niet

De muur bestormend

En de vijand verslaand

Of ingegraven

Je zult nooit zien

Littekens, wonden –

Ik blijf weg van het vuur

Ik blijf uit het water

Ik ben geen prins

Ben geen heilige

Niet iemand uit je wildste droom

Maar ik zal achterblijven en

Op mij kan je bouwen

De ironie –

Jij bent bont en blauw

En ik ben diegeen’

Op zoek naar een gunst

Toch, eigenlijk

Je gelooft me niet

Maar wat ik heb

Dat heb jij nodig

Jij kijkt naar mij

Alsof ik een gek ben

Verspilling van tijd

Geheel zonder doel

Ik ben geen prins

Geen heilige

Als jij denkt dat je dat nodig hebt

Da’s fout, wat jij zoekt is

Iemand om op te bouwen

En dat ben ik

Ik sta naast je

Ben ik de enige

Is dat gewoon

Ik was alleen

Liever ben ik

Een deel van ons

Het minste van jou

Het beste van mij

En ik zal zijn

Ik ben jouw prins

Jouw heilige

Ik breek door alle grote muren

Om je heen. Echt waar, ‘k beloof

Je kan op mij blijven bouwen

Ik blijf altijd wachten

Zolang je me nodig hebt

Ik ben er altijd voor je

Jij kan altijd op me bouwen

(Someone to Fall Back on)

(Vertaald uit het Engels)

(zie voor het lied: Youtube)

Review: Blake Shelton

Een nieuw project heeft zich bij mij aangediend. De muziek die vandaag de dag de top 40 beheerst mag dan populair zijn, het merendeel van de Nederlanders heeft toch liever andere stemmen. Om een voorbeeld te geven: Ik denk dat meer mensen Lady Gaga kennen en nog nooit van Kurt Nilsen gehoord hebben. Of wel Justin Bieber kennen, maar geen weet hebben van wie Jason Aldean is.
Een vorige keer ben ik teruggekomen op de nog vrijwel onbekende He is We, en vandaag is een andere - nogal bekende zanger in Amerika - aan de beurt.

Review: Blake Shelton


Blake Shelton, geboren in Ada, Oklahoma  (1976) is een countrymuzikant. In het jaar 2001 kwam zijn eerste single uit en sindsdien is hij alleen nog maar bekender geworden. Tien jaar na zijn eerste album, in 2011, heeft hij nu 7 cd's die allemaal grote hits zijn geworden. Klinkt allemaal erg goed, ware het niet dat de cd's in Nederland bijna niet verkocht zijn. 
Zoals alle goede countryzangers zingt hij over zijn leven en alles wat hij heeft meegemaakt. Zijn huwelijk met 'high school sweetheart' Kaynette liep naar vier jaar op de klippen, maar enkele jaren later vond hij de liefde van zijn leven. 
Miranda en hij ontmoetten elkaar bij een televisieprogramma waarin bekende zangers en zangeressen duo's vormen en samen liedjes zingen. Vier jaar nadat ze voor het eerst aan het daten waren, zijn Miranda Lambert en hij in het huwelijksbootje gestapt. Miranda (die overigens ook meerdere cd's achter haar naam heeft) en hij wonen nu in een klein plaatsje Oklahoma.

Bovenstaand lied, Good ole Boys, pakt al direct enige issues aan die in Amerika spelen - evenzo ook in Nederland. Het nummer staat op zijn laatste album, Red River Blue, uit 2011. Mocht je meer willen horen kan je bij me aankloppen of op youtube kijken. Er zijn er genoeg.
Persoonlijk vind ik Red River Blue het beste album. Hij is echt tot rust gekomen en dat merk je direct in zijn liedjes. Voor iedereen die fijn het weekend in wil gaan, zoek het lied 'Get Some' maar op. Ik vrolijk er direct van op!


En ja, dit is de persoon die in de Amerikaanse versie van 'The Voice' een coach is.