De Griekse mythologie vormt de basis van tal van verhalen die in het heden en het verleden geschreven zijn. De meeste zijn via een omweg terug te halen op de oude verhalen en een enkeling zelfs direct. Mijn laatste blog, over Shakespeares' Romeo en Julia, heeft bijvoorbeeld een indirecte link op het volgende verhaal.
De schrijver is Ovidius, 43 v. Chr. tot 17 na Chr., en dit verhaal heet uniek te zijn in de oude Griekse mythologie. Het verhaalt namelijk niet over de goden of welke held dan ook. Daarover zullen vast nog wel meer verhalen volgen, maar nu eerst de voorloper van Romeo en Julia, Pyramus en Thisbe. Ovidius schreef dit verhaal in het boek 'Metamorphosen' - een boek waar vele kunstenaars en dichters inspiratie vinden voor liefelijke verhalen. Zo ook nu:
Ovidius
'Pyramus en Thisbe'
Er was een tijd dat de bloedrode bessen van de moerbei spierwit waren. De verandering van kleur veranderde zowel op een verdrietige als een vreemde manier. De dood van twee geliefden was de oorzaak.
In het oude Babylon leefden Pyramus en Thisbe. Van haar werd gezegd dat zij de mooiste vrouw van het oosten was, een titel die niet vrij rondgestrooid werd. Ze woonden in huizen die zo dicht bij elkaar lagen, dat ze één gezamenlijke muur deelden.
Beiden groeiden op, wetende dat aan de andere kant van de muur iemand anders woonde die - volgens de ouders - absoluut niet bij hen paste. Sterker nog, de ouders verboden hen om met elkaar om te gaan. Maar, zoals altijd kan de liefde niet worden tegengehouden.
In de muur tussen beide huizen zat een kleine spleet. Niemand zou daarop gelet hebben, maar het oog van Pyramus viel erop en hij begon zachtjes te roepen door de spleet, waarop Thisbe het hoorde. 's Ochtends vroeg tot laat in de avond zaten ze daar, zachtjes met elkaar fluisterend, wetend dat het nooit meer dan dit kon worden.
Hun liefde groeide en werd alsmaar groter. Ze kusten de muur 's avonds voor ze naar bed gingen, verzonnen koosnaampjes voor elkaar en plotten tegen hun ouders. Op een dag kwam Thisbe met een idee.
'Laten we vannacht, als onze ouders slapen, het huis uitglippen en met elkaar afspreken,' zei ze. Ze spraken af om naar een bekende plaats te gaan, de tombe van Ninus, een graf waar een grote moerbei met spierwitte bessen stond.
De gehele dag konden Pyramus en Thisbe niet wachten. Het leek eeuwen te duren aleer de ouders gingen slapen maar eindelijk was het zover. Thisbe vertrok in het holst van de nacht naar de afgesproken plek.
Terwijl ze daar wachtte, hoorde ze het gebrul van een leeuwin en schrok. Even later zag ze in het maanlicht de leeuwin staan, haar wangen en mond bloedrood van de jacht. Thisbe rende snel weg, te laat beseffend dat haar sluier op de grond is blijven liggen.
De leeuwin spoed naar haar toe, maar vind enkel de sluier en bijt deze kapot, waarna de leeuwin weer vertrekt.
Pyramus komt even later aan op de afgesproken plek. Wat hij daar ziet laat hem doodstil staan. Op de grond ligt de sluier van zijn geliefde, kapot gescheurd en doorweekt met bloed. Ook ziet hij pootafdrukken van een dier dat niet anders kan zijn dan een leeuwin. Hij is woedend op zichzelf dat hij een meisje alleen, in het holst van de nacht, op pad heeft laten gaan. Hij pakt de sluier op, kust deze en schreeuwt: 'Nu zullen jullie ook van mijn bloed kunnen proeven!' Hij pakt zijn zwaard en bezorgt zichzelf een dodelijke steekwond.
Thisbe, bang voor de leeuwin maar gesterkt door het feit dat ze haar geliefde zou kunnen zien, gaat terug naar de moerbei met de witte bessen, maar kan deze nergens vinden. Terwijl ze rondloopt ziet ze wel een moerbei staan met bloedrode bessen. Ze loopt er naar toe en kijkt nog eens goed. Dan valt haar oog naar iets wat op de grond ligt.
Haar ogen schieten open terwijl ze naar Pyramus rent. 'Nee!' Ze knielt bij hem en slaat haar armen om hem heen. Ze kust zijn koude lippen en smeekt hem om naar haar te kijken, met haar te spreken. 'Ik ben het, Thisbe!' roept ze. Voor een laatste keer opent hij zijn ogen om ze daarna voorgoed te sluiten.
Zij kijkt nog eens goed naar wat er gebeurd is. Ze ziet het zwaard en begrijpt alles. Dat hij, bang dat zij gestorven was, zichzelf met zijn zwaard dodelijk verwond had. Hij stierf voor haar!
Dat beseffend weet ze wat ze zal doen. 'Als jij kan sterven voor mij, kan ik het ook voor jou! Niets zal onze liefde in de weg staan, zelfs de dood niet!'
Ze pakt het zwaard en steekt zichzelf in het hart.
De Goden hebben zo'n verdriet - evenals de ouders van beiden - dat ze de bessen van de moerbei sindsdien niet meer wit hebben gemaakt. Ze blijven bloedrood, ter herinnering aan de dood van de twee geliefden die zelfs de dood niet kon scheiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten