The Dusk of 2010

Blog 35.

Gisteren zette ik iets neer over 'Twilight', het startgedeelte van de schemering. Na een tijdje in de schemering gezeten te hebben begint het echt donker te worden. Dat heet, in het Engels weliswaar, 'Dusk'. De zogenaamde start van de nacht. Het laatste restje licht wordt genomen en de duisternis valt compleet in.

Op dat moment van het jaar zijn we nu dus. Nog twee dagen en dan is het gehele jaar 2010 achter ons. Een nieuw decennium breekt aan. Nieuwe dingen starten, oude dingen vervallen of lopen door... Er is zoveel te zeggen over 2010.

Gisteren had ik het kort over het maken van lijstjes. Vandaag ga ik het hebben over voornemens. Een nieuw jaar breekt aan, nieuwe voornemens worden gemaakt. De één spreekt over persoonlijke doelen, de ander over doelen in de carrière. Hoe dan ook: er wordt vooruit gekeken.

Even een weetje tussendoor. 54% van alle Nederlanders maakt voornemens. Afvallen, meer sporten, stoppen met roken... Dat zijn maar enkele veel gebruikte voorbeelden die - niet geheel toevallig - in de topdrie staan van meest gebruikte goede voornemens. Maar weer je ook dat er maar 12% van alle goede voornemens gehaald worden?

Dat is ook de reden dat ik geen voornemens maak. Ik maak geen concrete afspraken waarvan ik niet zeker weet of ik ze kan halen. Daarom doe ik de dingen op mijn manier. En dat is bijvoorbeeld dit:

In 2011...

• blijf ik regelmatig bloggen
• doe ik de dingen op mijn manier
• blijf ik op zoek naar vast werk
• ga ik mogelijk weer studeren
• onderneem ik meer dingen

Lekker concreet, nietwaar? Natuurlijk, het concrete deel moet je er niet in zetten. Op de opleiding leerde ik dat ik zoveel mogelijk doelen SMART moet formuleren. Specifiek, meetbaar, acceptabel, realistisch en tijdgebonden. En dat doe ik nu dus niet. Waarom niet? Simpel!

Ik ga mezelf niet vastleggen op doelen waar ik dus niet zeker weet of ik ze halen kan. Jij wel?

Wat zijn jouw goede voornemens voor 2011?

The Twilight of 2010

Blog 34.

Het Engelse woord 'Twilight' betekent in het Nederlands 'schemering'. En dat is wat er nu aan de hand is. Het jaar 2010 loopt op zijn einde. Nog enkele dagen en we leven alweer in een ander jaar. Alhoewel dat niets veranderd aan de plek waar we in het leven zijn of staan, toch zijn er weer talloze omschakelingen die eenieder kan, mag en/of moet maken.

Denk alleen maar eens aan het invullen van formulieren. Ik vul er niet heel veel in, maar op elk formulier moet weer een datum gezet worden, en natuurlijk sta je de eerste paar keren er niet bij stil dat wel 2011 ingegaan zijn. En dus een streep door die 10, en een grote 11 ernaast. Lang leve de tijd.

Veel mensen maken lijstjes tegenwoordig. Plannen, doelen en ambities, maar ook dagelijkse lijstjes zoals boodschappen- en todo-lijstjes. Nu ben ik ook zo'n maker van lijstjes, alhoewel ik ze niet opschrijf, maar eerder in mijn hoofd bewaar.

Wat zijn jouw hoogtepunten van 2010? En je dieptepunten? Voor mij zijn dat duidelijke zaken. Of in ieder geval, laat ik het namelijk we goed zeggen, redelijk duidelijke zaken. Dieptepunt: Hoogkerk. Hoogtepunt: Drachten. Dat klinkt apart. Als je me niet kent, zegt het je niets en ken je me wel zou je wel eens aangeslagen kunnen zijn door deze twee dingen.

Hoogkerk is simpel uit te leggen. Daar kreeg ik als het ware een meltdown en in Drachten liep het allemaal weer. Niets ten nadele van Hoogkerk - the damage is done - want de hoofdpersonen uit dit verhaal zijn daar allemaal niet meer. En Drachten heeft me weer enigszins opgelapt en het vertrouwen teruggegeven.

De reden dat ik in plaatsen schrijf en niet in andere bewoordingen is simpel. Privacy. Tegenwoordig leest de wereld mee en je weet nooit wie de wereld is, nietwaar?

2011 wordt een nieuw soort start. Een veel 'eerste-keer' zal langs komen. En de eerste daarvan is direct de vierde dag al. Dan ga ik de eerste keer vliegen. Enigszins nerveus en tegelijkertijd met veel zin kijk ik daar naar toe/uit. Spannend.

Wat brengt 2011 voor jou?

It's Christmas Time

Blog 33.

De afgelopen week mocht ik op een basisschool in Friesland toewerken naar Kerst. Twee weken lang, dus vanaf sinterklaas, in een groep zes Advent vieren en toeleven naar de geboorte van Jezus.

Allerlei kerstliederen passeerden ons, allerlei sterren – zie ook verderop – en diverse Bijbelverhalen werden verteld of voorgelezen. Enkele kerstliederen moesten geleerd worden voor het zingen in de kerken, andere kerstwerkjes die de klas, de school en zelfs de kerk versieren en daarnaast, alsof het nog niet genoeg was, ook nog eens een tijdelijke, nieuwe meester.

Gelukkig kon de groep snel aan mij wennen en andersom ook. 

Je merkt pas hoe leuk het is om een eigen groep te hebben als je ergens een langere tijd staat. En vandaar ook dat ik echt begin te hunkeren naar een eigen groep, waar ik helemaal de 'baas' ben. Helaas is dat nog niet het geval.

Dinsdagmiddag, tijdens het eten, vertelde ik dat ik één figuur altijd al leuk gevonden heb. Hierover heb ik al eens geschreven, Elmo is zijn naam, maar de klas begreep het niet. De ene helft lachte me gewoonweg uit, wat niet eens erg raar was, en de andere helft zat maar met open mond naar me te kijken alsof ik een gek was.

Gelukkig maakt me dat helemaal niet uit. Elmo Rocks!

Nu heb ik dus vakantie. Twee weken lang hoef ik helemaal niets en mag alles. Niet vroeg op, niet vroeg naar bed. En, alsof dat nog niet genoeg is, daarna ook nog eens twee weken op vakantie! Het gaat een fijne maand worden.

Fijne dagen!

What are You Saying?

Blog 32.

Ureterp. Jeweetwel, dat dorpje naast Drachten in Friesland. Dat is nu de plaats waar ik deze en volgende week aan het werk ben. Oké, in alle eerlijkheid moet ik bekennen dat ik komende woensdag in Assen werk, en deze vrijdag vrij ben. Maar bij dat laatste zit nog een verhaal vast.

Ergens begin november werd ik gemaild of ik in Hoogezand kon werken op 10 december. Ik had nog niets staan, dus stemde toe. Bellen ze me maandag onder schooltijd op - terwijl ze weten dat ik onder schooltijd niet opneem - en, als ik terugbel, hoor ik dat ze me gemaild hebben.
Ik bekijk mijn mail dus thuis even (op school had ik de computers net afgesloten) en zie tot mijn verbazing staan dat ze het hebben afgezegd. Heb ik voor niets die dag vrijgehouden. Anders had ik ook op twee andere locaties kunnen werken die dag...

Hoe dan ook, een dagje vrij zal vast ook wel een beetje lekker weer zijn. Wie weet.

Ik werk dus nu in Ureterp, bij Drachten, en rijd elke dag naar school. Stipt zeven uur in de auto, zodat ik op tijd op school aanwezig ben om alle dingen voor te bereiden en klaar te leggen. Met de mist en de temperaturen van de afgelopen week - en dan spreek ik nog niet eens over de restsneeuw - is het weer spekglad overal.

In Ureterp kom ik enkele bekenden weer tegen, enkele uit Drachten maar ook een enkele die ik ergens anders ook al eens gezien heb. Erg leuk! Toch zal ik eens verdergaan over het werk, want anders lijkt alles ook zo gek ineens.

Een groep zes, 24 kinderen, die heerlijk enthousiast is. Soms te, meestal precies goed. Elke dag weer andere vakken, elke dag weer een gedoe om het rooster af te maken. Maar dat vinden de leerlingen geen probleem. We komen wel door de staf, zie je ze denken. En dat is ook wel zo.

Er is echter één ding dat in Ureterp me meer opvalt dan in Drachten. Het Fries. Natuurlijk, ik ben in Friesland maar spreek het dus niet. Verstaan kan ik een beetje, en het enige wat ik zeker weet zijn 'tot ziens' (ont sjen) 'tot morgen' (oet morn) en 'kan niet' (ken net). En tussen haakjes dan de Friese vertaling, alleen dan hoe ik het uitspreek. En dat allemaal geleerd van Pietje P, de drankreclame en een collega in Groningen die ons op z'n Fries groette.

Maar de meeste ouders weten dat niet. Ze beginnen maar te ratelen in hun o zo bekende taaltje terwijl ik ze aankijk. Vaak stop ik ze dan even, door even mijn handen op te steken en te wijzen naar mezelf. 'Drent', zeg ik dan. En dan gaan ze in het Nederlands door.
Eén moeder vandaag stapte op me af, wilde beginnen maar zei ineens: 'Jij kan zeker geen Fries?' Ik beaamde dat en zij vertelde verder in de Nederlandse taal. Gelukkig, ook oplettende ouders.

Maar niet alleen ouders, ook collega's kunnen er wat van. Er wordt wat Fries afgekletst. Nu kan ik het redelijk verstaan (net als ik Duits en Frans redelijk kan verstaan) maar er blijven woorden waarvan je zegt: 'huh?'

Gelukkig mag ik die woorden noemen en vertalen ze het even. En, gelukkig, als ze mij nodig hebben (of iets me willen melden) gaat het in 'mijn' taal. Dus mijn 'Wat?' hoeft niet meer zo vaak.

Fijn hè?

(lang leve het Fries!)

The Long Weekend

Blog 31.

Zo. Het heeft even geduurd alvorens er een nieuwe blog kwam. En dat wachten wordt beloond ook!
Het hele weekend zat het huis stampvol. Ma was jarig, wat op zich al reden genoeg voor een feest was, maar ook zus en zwager kwamen met hun kleintje naar Assen toe.
Vanaf woensdag waren zij hier, vanaf vrijdag ook andere zus en zwager (+3 kinderen) en vrijdag, zaterdag en ook vanavond zullen nog mensen langskomen. Geen sinterklaas dus, en ik ben de enige die dat erg vind. Ben ik zielig of wat.

Dan maar zelf een klein beetje sinterklaas gevierd. Gisteren via een internetwinkel enkele dingen besteld, mooi (gratis) inpakpapiertje eromheen en dan mooi thuis laten bestellen. En natuurlijk datzelfde ook voor chocoladeletters. Bij een lokale drogisterij waren gisteren de chocoletters al 1+1. Dus, voor een eurootje twee lekkere letters gekocht.

't Was dus al erg druk hier, dit weekend. In de woonkamer sliepen een zus en zwager, bij mijn ouders op de kamer een kleintje, mijn broertje sliep op de kamer van een ander broertje en op de kamer die vrijkwam sliepen er ook al twee. En op de kamer die 'leeg' staat ook nog eens zus, zwager en hun kleintje. Voller kon bijna niet.

Doet me denken aan een hotel, alhoewel we dus geen prijzen rekenen. Ontbijt, eten... alles wordt er bij inbegrepen. Enige nadeel is het lawaai. Rond vieren begint het ene kleintje te huilen dat het te eten wil, rond zessen wordt een ander kleintje wakker en wil naar beneden. Nu liggen weliswaar haar ouders beneden, maar dan nog... Zes uur...

Van slaap is dit weekend dus niet veel gekomen. Dat is enigszins storend, aangezien ik sinds afgelopen vrijdag werk voor de komende twee week heb. Ik mag namelijk acht dagen lang in Ureterp voor de groep staan. Enkel een vrijdag (Hoogezand) en een woensdag (Assen) ben ik daar niet. Voor de andere dagen, tot de kerstvakantie, ben ik dus daar.

Na de kerstvakantie ben ik dus twee weken in India. Ik heb mijn neefje nu gezien, in de armen gehad en - tot mijn teleurstelling, dat mogen ze wel doen als ik er niet bij ben - horen huilen. Zij vertrekken rond de 13e december weer naar India, en ik kom er enkele dagen later ook naar toe. En daar heb ik zin in!

Acht-en-een-half uur in het vliegtuig. Daar zie ik wel enigszins tegenop. Ik vind drie kwartier in de auto al veel, maar 8,5 uur... Poe. Dat wordt een lange zit.

Nou ja, nu nog niet teveel mee zitten. Eerst de komende weken maar eens flink lesgeven.

Allemaal een fijne dag en week gewenst!

(oja, opdrachten mogen nog steeds worden ingezonden!)