De Koning komt!

Elk jaar weer komen wel een paar belangrijke staatshoofden, koningen en koninginnen naar ons land om daar met een ceremonie onthaald te worden. Ook onze koningin gaat regelmatig, met of zonder haar zoon en schoondochter, op bezoek in andere landen en daar wordt ook zij met ceremoniële eer ontvangen.
Nadat het vliegtuig geland is, loopt ze over een rode loper langs een haag van soldaten in hun gala-uniform, die ze enkel en alleen aanhebben op momenten als deze. Ergens verderop langs de erehaag staat een groep muzikanten die de nationale volksliederen ten gehore brengen - zowel die van het thuisland van de bezoekende staatshoofd als die van het land waar ze zijn. Daarna pas begint het bezoek pas echt.

Vroeger, in de middeleeuwen, was dit niet anders. Weliswaar kwamen vorsten dan niet per vliegtuig aan, maar er was altijd een protocol voor wanneer er een vorst op bezoek zou komen. De soldaten stonden allemaal paraat en alles werd volgens de aloude riten gedaan. Eenmaal las ik over een bezoek van de Nederlandse vorst in Engeland, die niet volgens protocol was gegaan. Mensen waren allemaal versteld van de vriendelijkheid die de Engelse vorst hanteerde jegens zijn Nederlandse ambtsgenoot. (De Nederlander veroverde dan ook Engeland, de enige die OOIT Engeland veroverd heeft)

Nog eerder in de geschiedenis was er ook een man die als heraut optrad voor iemand die na hem zou komen. Iemand wiens sandalen hij nog niet waardig was op dicht te doen. Met honderden en duizenden mensen tegelijk ging men op weg om die man, Johannes, op te zoeken bij de rivier waar hij zijn spreekstoel had neergezet.
Het zal een opvallende verschijning geweest zijn: een man in niets meer dan een mantel van kamelenhaar die de dag doorbracht met het dopen van mensen en bracht nieuws over 'Hem die komen zou'. Hij at enkel sprinkhanen en honing en dronk water uit de rivier. Zijn boodschap was even simpel als duidelijk: 'Bekeert u, want het Koninkrijk der Hemelen is Nabij. Bereidt voor de weg van de Heer, maak recht Zijn paden.'*
Al die mensen die bij hem langskwamen in die dagen, allemaal waren ze het over één ding eens: Het was bijzonder dat er iemand was die alles achtergelaten had om het te hebben over 'Iemand die komen zou'. Zijn vader en moeder wisten dit, ze hadden immers zelf alles meegemaakt.

De boodschap van die ene heraut, Johannes de Doper, is nu nog steeds actueel. Vandaag meer dan ooit.

Bereidt de weg van Hem die komt voor, maak jezelf gereed. Hij komt!


(* = Mattheüs 3: 1-3)

Hoe GEK is Nederland?

Omdat we in het nieuws de afgelopen dagen en weken vooral veel 'kleine' berichten horen die opgeblazen worden tot olifant-achtige proporties, voel ik me geroepen om het één en ander te nuanceren. Want laten we eerlijk zijn: Mauro, de terugkeer van de gulden en een leerkracht in de gevangenis... Het moet niet veel gekker worden. Laten we ze even bij langs gaan.

De terugkeer van de gulden
of in het Engels: The Return of the Guilder
De PVV onderzoekt op het moment of we - gezien de huidige situatie met de euro - terug kunnen gaan naar de oude vertrouwde gulden. Het schijnt dat 64% van de eigen aanhang daar wel achter staat. Mag ik daaruit concluderen dat de overige 36% een opleiding heeft gevolgd, of op z'n minst een jaartje economie op school heeft gehad?
Op een moment dat we massaal aan het bezuinigen zijn vanwege de globale economische crisis - geloof niet dat het enkel Europa is, want in Amerika zit ook iedereen aan de grond - wil de PVV geld uitgeven om te gaan kijken hoe duur de terugkeer is. Ook zonder geld te verbruiken kan ik al gaan zeggen dat het immens veel geld kost! Denk alleen maar aan alle parkeerautomaten die weer teruggezet moeten worden naar de gulden. Daar staan er wel zo'n 50.000 van in Nederland, totale kosten ongeveer een miljard euro.
De achterban van de Partij, die naar eigen zeggen voor Vrede en Veiligheid is, hoopt dat we voor elke euro weer 2,20371 gulden terug krijgen. Dat kan best geregeld worden, maar let wel op dat een brood dan direct geen euro meer is, ook geen 2,20 maar ongeveer 3 guldens! Alles gaat duurder worden en, mark my words, we zullen binnen 2 jaar zelf failliet zijn! Onnozele halzen daar binnen de PVV. Je mag toch wat meer verwachten van een volksvertegenwoordiging.

Oké, ik geef toe, geld uitgeven om een land als Griekenland te helpen is ook niet bij mij favoriet. Ikzelf ben er een tegenstander van. Verstoot ze uit de euro en desnoods ook Italië als dat zover komt. Laten we een sterke euro maken met Duitsland, België, Luxemburg en Finland. Natuurlijk helpen we de andere landen wel, maar toelaten tot de euro is een stap die ze dan weer moeten verdienen!


De 'welles/nietes' uitzet van Mauro
of in het Engels: Would he stay or would he go!
Mauro, een naam die mogelijk wel verkozen kan worden tot woord van het jaar gezien de enorme hype die erover ontstond. Ik 'Mauro' het, oftewel ik zeg het, maar doe het lekker toch niet.
Het CDA heeft er een compleet partijcongres aan gewijd. Mag hij blijven, moet hij gaan? 'Regels zijn regels', zegt de één, terwijl een ander juist regels wil negeren voor deze zaak. Maar is dan niet het hek van de dam? Er zijn naast Mauro nog een 74 andere AMA's, alleenstaande minderjarige asielzoekers. Mogen die dan ook blijven? En als we dan bezig zijn, hoe zit het dan met mensen die naar hun land van oorsprong terug worden gezet terwijl ze daar zeker en vast (goed gebruik van Belgisch spreekwoord) in de cel belandden of nog erger? Wanneer is een regel een regel en wanneer mag deze gebroken worden?
Mauro zelf wist dat hij terug moet. Met een team van spindoctors betrad hij de publiciteit, wetend dat hij een massaal debat zou ontketenen. En de partijen grepen het aan om onze aandacht weg te trekken van de enorme geldsluizen die open gingen voor Griekenland.

Mijn eigen mening is misschien cru, maar ik vind dat regels toch echt regels zijn. Hij wist zijn lot, probeerde het aan te vechten en misschien wint hij het wel, dat weet ik niet. Maar ik weet wel dat ik, als ik drie kilometer per uur te hard rijd, een bekeuring krijg. Daar kan ik dan ook niet onderuit. Regels zijn regels.


Leerkracht in Cel: verlaatte 1april-grap?
Woensdagmiddag is een adjunct-directeur opgepakt omdat hij een leerling de klas had uitgezet. Hij was beland in een vechtpartij (die hij al dan niet gestart was) en nadat de leerkracht de twee jongens uit elkaar had gehaald en beide vroeg om de klas te verlaten wilde hij niet weg. De leerkracht riep de adjunct erbij, die, ook nadat hij het meerdere malen gevraagd had, hem bij zijn bovenarmen pakte en meenam de klas uit.
De jongen vertelde het zijn vader, die belde de politie en zij deden wat ze doen bij alle mishandelingszaken: met groot materiaal uitrukken en de schuldige oppakken. Geboeid werd de adjunct-directeur de politiewagen ingezet en zat 3,5 uur vast in de cel.
Niemand die dit voor mij kan goedpraten. Absoluut niet. Als je het wilt proberen, veel plezier. Maar ik verzeker je dat als dit de standaard wordt, dat geen enkele leerkracht meer iets wil doen. Massale uitloop uit het onderwijs. Als je wordt aangeklaagd als je een leerling straf wil geven...

Trouwens: mag het andersom ook? Iemand door de politie laten oppakken omdat ze je trappen? Ik heb enkele leerlingen gehad die me gewoon tegen de schenen trapten...




Nederland is gek geworden. Ik ben er van overtuigd. Zijn er nog mensen die enigszins hun verstand kunnen bewaren voor de zaken die er wel toe doen? Die wel belangrijk zijn?
Gelukkig weet ik dat er met mij mensen zijn die de val van Nederland zien aankomen. Samen kunnen we het stoppen! Geef geen aandacht aan onnozele zaken! Pak de belangrijkste zaken vast en laat niet los. Houd je oog op het belangrijkste wat er is!

Wat heb JIJ over voor een ander?

Stel: Je bent net overleden...

Nogal een binnenkomer, nietwaar? Ook al ga ik er vanuit dat dit voor niemand die dit leest het geval is - als je gestorven bent kun je moeilijk eerst een computer aanzetten en daarna ook nog eens dit stuk lezen - toch hoop ik dat je verder leest. Het is namelijk belangrijk. Nogal raadzaam om verder te lezen. Dus, laat ik weer opnieuw beginnen.

Stel: Je bent gestorven.

Vraag me niet hoe je gestorven bent of waarom ik daarvan weet en, misschien nog wel een betere vraag, waarom ik nu aan een dode schrijf, want ook dat raakt de kern van het verhaal niet. Sterker nog, wederom loop ik bij het verhaal weg. Laat ik dus nog eenmaal opnieuw beginnen en dit keer mag je jezelf dus geen onnodige vragen stellen die ik dan weer moet beantwoorden. Vragen mogen dus alleen nog maar als je het stuk uitgelezen hebt. punt.

Stel: Je bent dood. Morsdood. Artsen hebben je net doodverklaard, er is niets meer aan te doen. Geen weg terug, het einde is gekomen. Je bent de pijp uit en hebt diezelfde pijp aan Maarten gegeven. Helaas pindakaas, de olifant blies jouw verhaaltje uit. The end.

Tja, dat is misschien even schrikken. Je wordt begraven, gecremeerd of wat voor ander gekke wens je dan ook maar hebt - een zeemansgraf lijkt mij nog wel een mooi idee. En dan?
Jij bent in de hemel - of waar jij denkt heen te gaan - en je lichaam is hier op aarde. Wat doe je daar dan nog mee? Wat doe je met je hart, je nieren of je longen? Heb je je alvleesklier, je lever of je hartkleppen nog nodig? Heb je je hoornvlies nog nodig om door te kijken?

Natuurlijk heb je nu een idee waar ik heen wil gaan. Je snapt ook waarom ik je, aan het begin van het verhaal, dood verklaard heb. Althans, dat hoop ik.
Deze week is het de donorweek; een week waarin er extra aandacht wordt gegeven aan de vraag of JIJ al een donor bent. Of jij bereid bent om na je dood nog anderen te kunnen helpen. Let even op het woordje 'na'. Jij bent al gestorven, er kan voor jou niets meer gedaan worden. Toch kan je dan nog anderen helpen!

Stel: je hart begeeft het. Ook al niet zo'n prettig vooruitzicht - sterker nog, dat wil ik eigenlijk helemaal niet - maar het gebeurt wel eens. Een pacemaker werkt dan wel, maar dat is slechts een tussenoplossing. Zo'n apparaat werkt alleen als je hart er deels mee gestopt is. Als hij helemaal stopt dan... tja, dan sterf je ook.
Hetzelfde geldt ook voor je longen, je nieren, je lever, je alvleesklier en je dunne darm. Om nog maar niet te spreken over hartkleppen, bloedvaten en je hoornvlies.

Als jij iemand anders kan helpen, waarom zou je het dan niet doen?

Als je nog geen donor bent: ga dan naar deze site: www.jaofnee.nl
Als je meer wilt weten, ga dan naar de site van de Donorvoorlichting

Ja. Ik ben al donor. Dat heb ik op mijn achttiende al besloten. Tegelijkertijd ook nee, ik geef niet alles weg. Dat is ook iets waar je voor kan kiezen. Je hoeft niet alles weg te doen. Ook al weet ik dat ik er na mijn sterven niets meer mee kan, toch wil ik mijn hart houden. Dat is misschien wat apart - 'ga dan all-in' - maar dat is mijn persoonlijke keus. Dat wil ik. En dat respecteren ze.

---

Om even iets te schetsen het volgende. De Nederlandse overheid - de doktoren, ziekenhuizen en artsen - mogen niets doen tenzij jij hebt aangegeven dat het mag. Netjes van ze, nietwaar? Er zijn ook andere landen waar het andersom gaat: als je niets aangeeft gaan ze er vanuit dat je toestemming geeft. Wie zwijgt stemt immers toe. In ons land zijn ook stemmen geweest om het zo te doen. Want JA zeggen... daar moet je iets voor doen. En als je niets doet, dan ben je toch ook klaar?

Kom op, neem eventjes twee minuutjes van je tijd om jezelf te registreren. Doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor anderen. En... wat als jij later iets nodig hebt? 

Home sweet Home

Vandaag is het woensdag. Ik ben al weer twee dagen in Nederland en moet vooral nog weer even wennen. Niet aan het weer, dat is allemaal nog wel ongeveer gelijk, maar meer aan de tijd. Ik weet dat het geen jetlag is, want die heb ik meestal alleen als ik de andere kant op ga. Ik weet van gekte niet meer wat ik met de tijd moet doen. Tijdens de reis was alles geregeld en hoefde ik nergens op te letten, behalve om op tijd te zijn. Nu kan ik mijn eigen tijd weer indelen. Leuk, maar wel weer even wennen.
Laat ik maar snel teruggaan naar afgelopen zondag, toen we nog in Amerika waren, in Lancaster om precies te zijn.

Nadat ik ontbeten had en mijn koffer naar de bus had gebracht vertrokken we al gauw. Als eerst zouden we naar een Amish-museum gaan. Je kan zeggen van die mensen wat je wilt, maar duidelijk zijn ze wel. Ze weten wat ze willen en wat ze doen. Vrije tijd kennen ze bijna niet en in principe is alles geregeld.
In het museum werden we direct 'apart' gezet: de mannen bij de mannen en de vrouwen aan de overzijde ook allemaal bij elkaar. Een uitleg volgde over het leven van de Amish en - nadat we het huis van binnen hadden gezien - vervolgens liepen we over het terrein van het museum waar allemaal gebouwen van de Amish stonden.
Waaronder ook het '1-kamer-schooltje'. Zulke scholen zie je dus bijna niet. Ik kom wel eens grote schoollokalen in waar drie of vier klassen in zitten, maar hier zitten dus alle acht de groepen in één gebouw. Toch is het onderwijs binnen die Amish-school helemaal niet slecht geregeld: Lezen, schrijven, rekenen en Engels zijn de vakken die de kinderen krijgen. Onder lezen verstaan ze dan ook nog eens geschiedenis en aardrijkskunde. Alles komt dus min of meer aan bod, geen gedoe.

Toen we weggingen, reed de bus een stuk door het platteland van Lancaster County, maar veel Amish wonen. 'Verrassend genoeg' zagen we bijna geen, maar dat komt meer omdat het zondag was. Dan zitten ze allemaal bij elkaar in de huiskerk, om de twee weken bij een ander gezin.

Vervolgens kregen we de 'verrassing' van Leo te zien en horen: we gingen nog naar de stad Baltimore. Daar aangekomen ben ik allereerst naar de enorme boekenwinkel Barnes and Noble gegaan. Dat is pas een echte boekenwinkel! Nadat ik wat gekocht had begon ik rond te lopen bij de oude haven. Het WTC-gebouw wat daar staat was ooit het hoogste gebouw van de wereld. Daar ben ik nog even omhoog geweest, heb nog wat rond oude en nieuwe boten heengelopen en toen was het alweer tijd om naar het vliegveld te gaan.

Op het vliegveld was het redelijk druk. We mochten lekker gaan wachten in een rij totdat we onze koffers konden afgeven, hetgeen toch zeker wel een paar kwartieren duurde. En maar wachten en wachten. Ik werd er druk van. Ook daarna, voor de douane, moesten we weer wachten en wachten. Schoenen uit, iPad uit de tas, broekzakken leeg... gek wordt je ervan.
Tenslotte zaten we in de vertrekhal weer te wachten. Verrassend hè? Ach ja, het zij zo.

Eenmaal in het vliegtuig begon mijn drukte ietwat te zakken. We zouden landen rond zeven uur in de ochtend, wat voor mij allemaal maar makkelijker was, want dan kon ik de kwart over acht trein nemen en was ik om half elf thuis. Ook wel weer eens lekker!
In het vliegtuig heb ik drie hilarische films gezien: Cars 2, Mr. Poppers Penguins en Bad Teacher. Dan heb je nog wat te doen ook in het vliegtuig. De films maakten dat de vlucht lekker opschoot en voordat ik het wist keek ik alweer uit op de Nederlandse vlakke horizon waar de zon net begon op te komen.
Koffer afhalen, gedag zeggen en daarna de trein in: alles kon nog net voordat die vertrok.

Alhoewel de gehele reis enorm snel ging, ik zag veel dingen in een relatief korte tijd, heb ik er van genoten. Of ik vaker een groepsreis zal doen weet ik niet. Daarover zal ik dan goed moeten nadenken. Reizen zal ik blijven doen. Ik zit er nu al over te denken om ergens begin volgend jaar naar Singapore te gaan. Daarover zal je tzt wel kunnen lezen.

Dat betekent echter niet dat ik niet doorga met bloggen! Houdt deze blog en de anderen gewoon in de gaten! Er komen meer!
(en dan nog een lekker flauwe opmerking: als je genoten hebt van de blogs, stuur me geld en dan ga ik weer weg om meer te schrijven! :)

Op de lange snelwegen...

Vanochtend vroeg konden we vanaf zeven uur ontbijten in de lobby van het hotel. De prijs was niet bij de boeking inbegrepen, dus nam ik enkel een kopje thee, wat voor mij toch al een aardig ontbijt is. Normaal gesproken eet ik namelijk helemaal niets en, ook al weet ik dat het de belangrijkste maaltijd van de dag is, toch mis ik het ook niet. Een croissantje en een kopje melk of verse jus kan ook best, maar niet te vaak. Zeker niet.

Wetend dat dit de laatste volle dag in Amerika was, wilde ik er ten volle van genieten. Helaas lukte dat niet helemaal: het regende bijna de gehele dag...

Het eerste waar we vanochtend heenreden was een glasmuseum in Cornwall. (uit mijn hoofd, dus weet de naaam zo niet zeker) Daar nam ik wat te drinken voordat ik het museum in ging, en een havermoutkoekje. Die zijn hier trouwens erg lekker: een aanrader, ook voor jou! Een oatmeal-koekje met rozijnen.
Daarna snel een rondje gelopen door het museum. Oude glazen, servies en watniet kwamen langs me. Dat boeide me eigenlijk helemaal niet, ik liep er snel voorbij. Ook wat glazen kunstwerken die weliswaar wel erg mooi waren, maar niet bij mij zouden passen - ze zouden veel te snel kapot zijn. En lijmen begin ik dan niet aan!
Daarna kwam een stukje met hoe glas eigenlijk gebruikt werd en zeker ook waarvoor. Dat was wel interessant om te zien. Spiegels, telescopen en microscopen, een 'op de kop spiegel' die omdraait als je er dichter bij komt en een glasplaat met een knop waardoor de glasplaat ineens doorzichtig is - als je er niet op drukt kan je er niet doorheen kijken. Leuke manieren om glas te gebruiken.

Je kon ook kijken hoe glas geblazen werd, maar aangezien ik dat al wel wist - gezien in Noorwegen of Zweden - hoefde dat van mij niet. De laatste tien minuten heb ik een boek gepakt en ben verder gaan lezen in het laatste van drie boeken die ik meegenomen had.
Ook in de bus las ik verder, totdat het boek uit was en is. Gelukkig stopten we toen bij een megasupermarkt waar ook gewoon een restaurant-hoek in was. Na het eten liep ik door de winkel en vond een boek van een schrijver die ik al had gelezen tijdens de reis, en kocht die. Ook een nieuwe cd die ik daar zag liggen, legde ik bij de kassa neer en rekende ik af.

Daarna werd ik ineens erg druk. Stilzitten was er niet meer bij, kezen kon wat moeilijk en daarom besloot ik maar eens even op twitter te vragen wat ik allemaal in een bus kon gaan doen. Gelukkig kwamen er leuke suggesties, waaronder van mijn nichtje die maar voorstelde dat ik ofwel rondjes moest gaan lopen in de bus, ofwel koprollen moest gaan maken. Beide gingen wat moeilijk, dus ben ik maar gaan staan aan de achterkant van de bus, pratend met twee redelijk jonge kerels. Beiden zijn twaalf jaar ouder dan ik en met z'n drieën en twee meiden waren wij de jongsten van de groep. Die meiden zijn zo'n vijf jaar ouder, ik ben dus de jongste van het hele stel.

Lopend, staande en zittend ging de middag traag voorbij totdat Leo ineens vertelde dat we een stop gingen maken en we een stuk gingen wandelen in een heel oud dorpje genaamd Lewisburg. Volgens mij zien ze daar nooit toeristen, maar dat terzijde. We stapten uit en liepen wel tweehonder hele meters alvorens we weer de bus in konden. Ik huppelde nog maar drie rondjes extra, maar toen moest ook ik de bus in. Het zei zo.
Daarna reden we door - en terug - naar een marktje waar wel Amish zouden kunnen zijn. We zagen wel twee hele Amish in een door paard-en-wagen getrokken kar. En dat was dat.

Vervolgens reden we door naar Harrisburg, de hoofdstad van de staat Pennsylvania, en maakten een kleine stop voor het stadhuis. Daar was een bruiloft bezig - of er werden enkel foto's genomen - maar toen we op het punt van vertrekken stonden kwam ineens een bruidsmeisje naar onze bus toen met de vraag of ze van het toilet gebruik mocht maken. Dat was de eerste keer dat er iemand van de wc gebruik maakte, maar daarna kwamen ook een tweede en zelfs een derde bruidsmeisje binnen om van het gemak te gebruiken.

Daarna reden we snel door naar Lancaster, waar ik nu in het hotel zit. We hebben net met vier man gegeten in een Aziatisch restaurant waar even later ook de chauffeur, Bob, naar binnen kwam. Hij wilde niet bij ons zitten, maar toch hebben we allemaal vijf dollar neergelegd om zijn eten ook te betalen. En opkeken dat hij deed! 'You shouldn't have!' zei hij, maar het 'leed' was al geschied.
Mijn gelukskoekje zei trouwens dat de dingen die je vandaag kan doen ook moet doen, want misschien is er geen morgen.

Toch gaan we morgen weg. Eerst rijden we nog wat over het platteland in de hoop enkele Amish tegen te komen, daarna heeft Leo nog een verrassing voor ons in petto, en dan dropt hij ons op het vliegveld. Om vijf uur 's middags vertrekt het vliegtuig, om zeven uur maandagmorgen kom ik aan in NL. Morgen is er dus geen blog zo vroeg, misschien dat als ik me maandag goed genoeg voel ik er nog een schrijf.

En ja, de foto's houden jullie nog tegoed van me!

Het water bij de Niagara Falls

Vandaag was een bijzondere dag. Van tevoren wist ik al goed dat ik van vandaag een memorabele dag wilde maken. Een helikoptervlucht, lekker boot-ten op de maid of the mist en lekker hoog eten in een toren die uitkijkt op de watervallen.
Gisteravond hoorde ik het verhaal van een meisje dat van de waterval af was gevallen, eergisteren, en die het overleefd heeft. Weliswaar met een nektrauma het hospitaal in, maar wel kan ze het na vertellen. Vannacht droomde ik dus ook over dat ik uit de helikopter viel en evenzo bij de watervallen naar beneden viel.

Desalniettemin stopte het mijn intenties om de helikopter te pakken niet. Mijn enige punt was dat als het regende en minder mooi weer was, dat ik het niet zou doen. En toen begon de dag. Wederom met een heerlijk ontbijt, koffer ingepakt en naar de bus gebracht om zo weer weg te gaan.
We reden een lang stuk langs de rivier, zijn enkele hoge bruggen over gereden en het landschap werd steeds mooier. Het landschap wel, het weer daarentegen niet. Het regende steeds harder naarmate we dichter bij de Niagara Falls kwamen. Nadat we een koffiepauze hielden bij een oude markthal in de buurt van de watervallen, vertelde Leo ons dat de helikopters ook niet opstegen vanwege het slechte weer. Daar ging het dan. Dat idee viel letterlijk en figuurlijk in het water.

Toch nam ik me voor niet moeilijk te gaan doen. Het zij zo, je kan er niets aan veranderen en je kan op z'n minst genieten van de dingen die je wel hebt. Zoals bijvoorbeeld het boottochtje langs de beide watervallen. Ja, je leest het goed, het zijn er twee! De ene is Amerikaans en ligt op Amerikaans grondgebied terwijl de andere dus op Canadees grondgebied is en dus ook van diezelfde nationaliteit is. De ene is iets groter dan de andere, maar bij de kleinere kun je onderdoor lopen, of eigenlijk achterlangs.

Toen we bij de watervallen aankwamen gingen we allereerst naar de boten toe. Tickets werden gekocht en we kregen allemaal een 'mooie' blauwe poncho, die ons tegen het water van de watervallen zou moeten beschermen. Helaas hadden ze geen bescherming voor mijn camera, de lens is wel goed nat geworden. Toch heb ik die maar drooggemaakt en ben verder gegaan. Tja, foto's willen jullie toch zien, nietwaar?

Daarna kregen we driekwartier om rond te kijken bij een uitkijkpunt. Waar Leo niet op had gerekend was de hoeveelheden regen die naar beneden vielen. En dan, met poncho en paraplu, wordt je nog nat. Mijn voeten hebben het helemaal niet droog gehouden, maar daar loop ik wel doorheen.

Daarna gingen we naar het restaurant dat vanuit een toren uitzicht had op de watervallen. Daar gingen we eten, een lopend buffet. Je weet van tevoren al dat het eten regelmatig wel wat koud wordt, dus dat namen we voor lief. En de vitrine van het dessert was geweldig! Ze hadden vanalles, dus nadat ik wat kip, rijst, aardappelen, een broodje en een gehaktbal naar binnen had gewerkt, kwam het toetje. Een stukje taart, een muffin en daarnaast ook wat vers fruit... Heerlijk!

Toen we vanuit de toren naar beneden liepen, werd het wat droger en kwam aarzelend een zonnetje tevoorschijn. Terugrijden naar de helikopters zou een half uur kosten, en terugkijkend ben ik blij dat ik het niet gedaan heb: de regen kwam daarna net zo hevig terug.

In de bus naar Amerika moesten we een erg lang eind wachten alvorens we aan de beurt kwamen. Iedereen verveelde zich en de bus schoot maar niet op. Toen we eindelijk aan de beurt waren moesten we allemaal weer uit de bus, paspoorten laten zien en konden we, nadat de bus ook gecheckt was, weer gaan.
Toen gingen we naar Goat Island, een eilandje wat tussen de watervallen ligt. Daar maakten we enkele foto's tussen twee buien door die, volgens mij, goed gelukt zijn.

Daarna reden we door naar Buffalo, in de staat New York, waar ik nu ook zit in de lobby van het hotel waar ik vannacht slaap. Niet dat ik namelijk in een andere hotellobby zou gaan zitten voor internet, want o ben ik niet. Of wel... Ligt net aan de dag, denk ik.
Vandaag in ieder geval niet. Net bij de bar dronk ik even een warme chocolademelk, die ik wel mis. Een goede choco is bijna nergens te krijgen - niet dat ik ze overal proef - maar meestal zijn ze vrij waterig.

Nu dus even typen, dan douchen en morgenvroeg gaan we via het land van de Amish naar Lancaster, de laatste stop op deze reis. Niet te geloven dat ik al bijna weer terug in Nederland ben, en dat ik al bijna twee week hier ben...

Hoe dan ook, tot morgen, als ze daar internet hebben!

Toronto vanuit de lucht

De afgelopen dag is als een sneltrein aan mij voorbij gegaan. Om acht uur waren we aan het ontbijten toen het plots begon te regenen. En goed ook, de ramen en alles buiten was kletsnat. Leo vertelde ons dat het in de middag zou opklaren en dat hoopten we allemaal ook.

Om half negen zaten we in de bus die ons, om te beginnen, door verschillende wijken van de stad reed. Little Italy, Chinatown en de Caribische buurt zijn slechts enkele voorbeelden. Toronto gaat er prat op dat ze, als je het noodnummer belt, je in 140 talen kunnen helpen, evenveel als er bevolkingsgroepen zijn. (ze vertellen er natuurlijk niet bij hoe lang het duurt voordat je iemand hebt die jou kan helpen)

Na alle buurten gingen we naar het Rogers stadium, waar de Toronto Maple Leafs hun honkbalwedstrijden spelen. Daarnaast was de CN Tower, de Canadese Nationale toren, vernoemt naar de CN, de Canadese spoorwegen, waarop de toren staat. Een mooie toren, die ook aardig hoog is.

Vervolgens reden we naar de universiteit van Toronto, en naar het parlementsgebouw. Ook in Québec en Ottawa zijn parlementsgebouwen, maar dat is simpel uit te leggen. Ottawa is de hoofdstad van Canada en heeft dus alle nationale gebouwen. Québec en Toronto zijn de hoofdsteden van de provincies (resp. Québec en Ontario) en die hebben een eigen parlement. Net iets anders dan in Nederland, maar wel te snappen, toch?

Daarna maakten we een wandeling langs de haven. Hij is weliswaar grotendeels buiten werking, maar blijft erg leuk om te zien. Toen ik terug naar de bus liep, kwam ik langs een stoplicht dat werkelijk nergens op sloeg: er was geen zijstraat te bekennen. Toch wachtte ik netjes, maakte een foto en toen ik eindelijk mocht lopen en achteruit keek, stond daar ineens een agent heel verdekt opgesteld... Gelukkig dat ik niet was doorgelopen!

Daarna vertrokken we naar de binnenstad. Veel ondergrondse winkels weer, wel drie verdiepingen onder de grond, maar als je nadenkt over de strenge winters is dat best logisch. Je wilt dan zo min mogelijk buiten zijn!

Die middag waren we vrij. Ik besloot met twee anderen naar de CN toren te gaan. Terwijl we liepen pakte ik het kaartje er eens bij, en merkten we dat we de verkeerde kant op liepen! In plaats van terug te lopen pakten we maar een taxi die ons voor vijftien dollar naar de toren bracht.
Daar gingen we naar binnen, kochten kaartjes (à 29.95 Canadese dollars per stuk, excl. belasting) en gingen de lift in. Vanuit de lift kon je al heel goed naar buiten kijken, en mijn oren tuitten gewoon van de snelheid. Op 350 meter hoogte stonden we toen en maakten een paar foto's. Ook dronken we een drankje boven in de toren, genietend van de hoogte. Eén verdieping lager was een stuk vloer van glas gemaakt. Natuurlijk moesten er foto's van de schoenen gemaakt worden, met op de achtergrond de grond natuurlijk. Ook al moest je even over de grens 'houdt 'ie het wel?', toch was het een gave ervaring, staande op zo'n hoogte met niets dan wat glas onder je voeten.

Vervolgens gingen we terug naar het stadhuis waar de bus stond, reden we nog door de file langs een huis van een excentriekeling, de zgn. Casa Lomo, en daarna kwamen we rond zeven uur aan bij het hotel. Even wat eten, douchen en nu ben ik hier.

Morgen vertrekken we uit Canada. We gaan via de Niagara Falls, en als het goed is spreek ik jullie morgen weer vanuit Buffalo, Amerika. Hoop met me mee dat het mooier weer wordt dan voorspeld, want dan ga ik misschien met een helikoptervluchtje mee!

Tot morgen!

De 1000 eilanden

Tien uur 's avonds begin ik meestal met het schrijven van een nieuw bericht. Evenzo ook vandaag. Op het moment van schrijven zit ik in een hotel in de buurt van Toronto, in Mississauga. Dat is een wijk van - of beter gezegd een stadje naast - Toronto, met driekwart miljoen mensen. Niets toch?

Ik ben moe, ben ook vandaag nog verkouden geweest en heb nu ook nog een enorme droge keel, wat ik er ook aan doe. Toch heb ik vannacht goed geslapen, tot een uurtje of zes toen de buren opstonden. In de kamer naast mij zaten Japanners die nasaal bijeen clusterden in de kamer naast de mijne. Geklepper, het geluid van open- en dichtgaande deuren en een haardroger maakten mij goed wakker.

Na het ontbijt gingen we voor een laatste keer een stuk door Ottawa rijden. We kwamen langs enkele ambassades, langs de wijk waar de Nederlandse familie verbleef tijdens WO2 en ook zagen we een complete colonne van politieauto's die straat na straat blokkeerden. Gelukkig konden wij doorrijden en zagen we ook de achterkant van de stoet: iemand in een zwarte auto, omringd door nog vier zwarte auto's en enkele politiemotoren en -auto's. Wie weet ik niet, maar diegene was vast belangrijk!

Daarna reden we goed door. We reden langs het Ontario-meer en maakten daar ook een bijzondere stop: een uur durende cruise langs de 1000 eilanden. Veel mensen hebben daar een zomerhuisje of zomerkasteel staan. Een leuke plaatsje trouwens, dat Rockford. Ongeveer driehonderd inwoners, maar de meeste dagen kregen ze meer dan vijftig tourbussen op bezoek.
Na de cruise gingen we in hetzelfde dorpje eten. We konden een lopend buffet doen, maar daar waren ook veel Jappen en de rij was aanzienlijk. Met vier man besloten we in het cafeetje ernaast te gaan zitten, waar we heerlijk gegeten hadden.
Toen we in de bus vroegen hoe het eten was, hoorden we alleen maar klachten: niet heel warm, superdruk en de Japanners drongen de hele tijd voor. Een goede keus maakten wij dus, ook al was het eten drie dollar duurden. We gaven we een royale fooi, dus hetwas veel beter!

Eenmaal weer in de bus reden we door naar Toronto. We kwamen langs de boerderijen waar de Macintosh familie appels begon te groeien en zijn nog even in de fabriek voor hun taarten geweest. Er was een optie om een stuk taart te kopen, maar het eten zat bij mij nog hoog zat, dus ik paste voor de gelegenheid. En ja, ik had wel wat mee kunnen nemen, maar dat zal dan waarschijnlijk niet helemaal goed zijn aangekomen. Helaas dus!

Toen we rond vijven in de buurt van Toronto kwamen, werd het verschrikkelijk druk. Lange files voor iedereen die in of uit de stad wilde komen. Ook wij stonden dus lange tijd in de file. Dat gaf mij de gelegenheid om eens een tijdje met de chauffeur te praten. Hij heeft dit jaar alleen al meer dan honderddertig duizend mijlen gereden, 200.000+ km. Dat is veel!!!

Eenmaal in het hotel zijn we met drie man naar een Ierse pub geweest waar we wat dronken en een betej aten. Er trad een livebandje op die klassiekers speelde van de Beatles tot Lynrd Skynrd, Sweet home Alabama tot Country roads. Erg leuk!

Morgen wordt er een toer van en door Toronto gemaakt, waarna we de middag vrij hebben. Op naar de CN Tower dus, een toren van ietsje meer dan vijfhonderd meter. Op naar de hoogten!

Tot de volgende keer!

Montréal en Ottawa

Vandaag was een beetje een mindere dag. Vannacht kon ik de knop van de airco niet vinden, dus heb ik vandaag de hele tijd lopen hoesten en snuiten. Goed verkouden begon de dag dus.

In de lobby van het hotel zat een klein koffiebarretje die ook thee en croissants verkocht. Snel heb ik daar een bakje gekocht en een lekker Frans bolletje. Daarna snel de bus in om direct een tour van de stad te krijgen. Daarvoor was een andere gids dan Leo, die lekker veel vertelde over de stad, de ligging, de mensen en noem zo maar op. Mont Réal, de berg waar de stad op en omheen ligt, is erg mooi. Zeker ook met de herfstkleuren op de achtergrond.

We gingen o.a. de Basilica in, een prachtige kerk met een geweldig mooi orgel met meer dan zevenduizend pijpen. Dat zei ze althans, maar ik weet niet of ik ze wel allemaal gezien heb. Veel waren er in ieder geval wel!
Ook gingen we de berg op. Daar liggen aan weerskanten van de berg begraafplaatsen, waar in de tussentijd al meer dan een miljoen mensen begraven liggen. Een flinke hoeveelheid. Op de berg worden 's winters slee- en glijbanen gemaakt. Sneeuw ligt er meestal genoeg en dan kan je een meter of tweehonderd naar beneden glijden. Lijkt me erg leuk.

Daarna gingen we naar de ondergrondse stad. Meer dan tweeëndertig kilometer aan wandelgangen loopt er onder de stad, waar enorm veel winkels zijn. Natuurlijk loopt er ook een metro, maar de ondergrondse stad zelf is buitengewoon groot. Daar hebben we geluncht aleer we onze weg vervolgden naar de hoofdstad van Canada.

Onderweg is er niet veel bijzonders gebeurd. Ik heb muziek opgezet en mijn boek uitgelezen. Op het moment dat ik dit type, om tien uur, staat mijn mp3-speler aan de oplader en heb ik het derde en laatste boek wat ik heb meegenomen in mijn tas gestopt. Morgen zal ik daarin beginnen, denk ik.

Toen we in Ottawa, de hoofdstad aankwamen, kregen we direct een rondrit door de stad. We begonnen bij het huis van de ceremoniële generaal waarvan me de naam en de werkelijke functie ontschiet. Daar liepen we door de tuinen en zagen we verschillende bomen. Veel van die bomen zijn geplant door bekende staatsfiguren, zoals Bill Clinton, JFK en Nixon, maar ook onze koningin heeft een boom geplant, evenals Prinses Margriet. En dat was niet eens een margrietje!

Daarna gingen we naar het watervalletje waar vroeger een zaagmolen stond. Ook stopten we voor wat te drinken op de markt in Ottawa. Daar kon je onder andere de bekende 'Maplesirup' kopen, iets wat ik niet gedaan heb. Ik geloof het wel. Ik hoef geen veertig maal ingedikt sap van een boom te hebben.
Daarna gingen we naar het parlementsgebouw. Dat is een prachtig gebouw waar ik dan ook vele foto's van heb gemaakt.

Morgen vertrekken we om kwart over acht naar Toronto. Daar zullen we twee nachten blijven. Wat we morgen doen hoor je hopelijk direct ook morgen! Ik houd de spanning er in. Hopelijk tot morgen!

Van Québec naar Montréal

Hallo allemaal!
Dagen vliegen voorbij, nachten schieten om. Ik kan het haast niet geloven, maar vorige week begin mijn reis pas. Tegelijkertijd weet ik dat ik volgende week weer thuis ben. De tijd vliegt echt snel.

Op het moment zit ik in Montréal. Vanaf mijn hotelkamer heb ik 'ingebroken' op een netwerk van een nabij gelegen kantorencomplex, waardoor ik niet helemaal naar de lobby terug hoef. Dat scheelt wel weer een stukje.
Maar wederom, als elke dag, begin ik bij het begin.

Vanochtend kregen we een rondrit door Québec. We zagen het parlementsgebouw, het slagveld waar de oorlog tussen de Fransen en de Engelsen werd beslecht en ook de oude binnenstad in heel zijn glorie. En dat is me toch wast!
De binnenstad van Québec kan ik met geen andere stad waar ik geweest ben vergelijken. Het is zo gezellig, zo sfeervol... Allemaal kleine straatjes waar oude gebouwen zitten. Ook heeft de winkeliersvereniging daar een strikt verbod op winkels van grote zaken staan, dus een Mac of een Starbucks zul je daar niet tegen komen. Wel heel veel kledingwinkeltjes, een mooie kerk, standbeelden en een vijftal toeristeninformatie centrums, die ook souveniers verkopen.
Québec bestaat uit een boven- en een benedenstad. Je kan van de ene naar de andere kant lopen, via enkele trappen (een daarvan heet de nekbreektrap, je kan vast wel raden waarom) of je pakt een liftje. De laatste kost wel wat geld, dus ben ik lekker wezen lopen.
Nadat we in diezelfde stad zijn wezen lunchen, trokken we de bus in om op weg te gaan naar Montréal. Een dikke drie uur rijden, dus we waren er rind half zes. De stad hier is wel een stuk anders: veel bedelaars en een minder mooi centrum. Maar dat is enkel op basis van wat ik vanavond gezien heb. Nee, geef mij de stad van vanochtend maar!
Voor beide steden geldt echter dat het er maar drie maanden in het jaar mooi weer is. Voor de rest is het winter, min twintig tot dertig graden en gemiddeld ongeveer vier meter sneeuw. Dat is nogal een eindje. Toch hoorden we vandaag van iemand - daarover straks meer - dat het weer wat we nu hebben uitzonderlijk is. Het was net, toen we op een terras buiten zaten te eten, nog ongeveer twintig graden. Heerlijk weer dus!

Net heb ik met zeven anderen heerlijk gegeten bij een Grieks restaurant. De prijzen zijn hier een stuk duurder, merkten we gisteren, dus hebben we nu wel iets gekozen wat enigszins goedkoper was. Vandaar de Griek. De eigenaar zette voor ons direct enkele tafels bij elkaar zodat we buiten konden eten voor zijn etablissement. Ook gaf hij ons gratis een bord met allerlei Griekse hapjes. Of je nu zalm, lam, kip of rundvlees nam, het was heerlijk.
De eigenaar bleef maar steeds met ons praten, bekeek voor ons zelfs het weer nog even voor morgen en achteraf waren we het er met z'n allen over eens dat het wel erg gezellig was. Misschien doen we het morgen wel weer, lekker gezellig met acht man eten.

Morgenvroeg krijgen we een tour van de stad. Lekker even sightseeing in Montréal. Daarna lunchen we ook weer hier en gaan we de bus in, op weg naar Ottawa. We zullen het zien!

Tot de volgende keer!

Bienvenue au Canada

Vanochtend vroeg zat ik te ontbijten in een voorstadje van Boston. Nu, aan het einde van de dag, zit ik in het mooie Quèbec te genieten van een kopje thee op mijn hotelkamer. Het is half elf, we hebben net gegeten in de mooie binnenstad van Quèbec en daarvoor hebben we bij iets anders gekeken. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Vanochtend vertrokken we uit de staat Massachuetts om via New Hampshire en Vermont naar de Canadese grens te vertrekken. We reden over een prachtig landschap, vol herfstkleuren, en bergen en heuvels aan beide kanten van de weg. Bomen die al compleet rood verkleurd waren stonden naast nog frisse en groene bomen, terwijl er ook bruine, gele en oranje bladeren aan de bomen zaten. Dat is wel erg bijzonder om te zien. Ruim twee uur reden we door de bomen, over heuvels en door dalen.
Het was ook helemaal niet druk op de weg, wat ook niet heel gek was voor een zondag. Toch zijn er sommige plaatsen waar je juist dan wel veel mensen tegen komt. Eén van die plekken was het Basin van een rivier. Een klein watervalletje zorgde voor een nTuurlijk bassin van water. Dat was een van de stops die we onderweg hebben gemaakt. Ook stopten we nog ergens voor een bakje koffie of thee (en een wc) alvorens we de grens over trokken. Daar moesten we uit de bus, allemaal een kantoor binnen en daar werd ons paspoort gecontroleerd en zodoende konden we weer verder. En ik heb weer een mooie nieuwe stempel in mijn paspoort!

Over de grens stopten we in een erg mooi stadje voor de lunch. Daar was een groot winkelcentrum waar je van alles kon kopen. Ook in Amerika zag je die heel veel. De grootste die ik gezien heb is zo groot dstbje bijna alle winkels uit Assen daar in kan stoppen. Ongelofelijk! In die Mall in Canada aten we dus wat. Daarna stapten we de bus weer in en gingen we verder. We waren net halverwege en moesten nog een kleine driehonderd kilometer. Toch schoot dat vlot voorbij. Het landschap werd wel minder: we waren in een dal aanbeland dus waren de heuvels ook allemaal weg. Het was een stuk minder mooi.

Toen we rond vijven in het hotel aankwamen, gingen we vrij vlot daarna naar Québec toe. Het eerste wat we daar deden was naar een zeventig meter hoge waterval gaan, waar men een brug over had gespannen. Daar heb ik wel enkele mooie foto's van gemaakt. Althans, dat denk ik. Zolang ze op de camera staan, moet ik het nog maar zien. De teller staat trouwens op een zevenhonderd foto's, dus dat wordt thuis even flink schrappen en kijken!

Na de waterval gingen we naar het oude, hooggelegen stadshart waar we rustig gingen eten. De sfeer was erg goed, op het plein speelden enkele muzikanten en op de tafel kwamen een stuk vis, twee steaks en een pork chop. Vier mannen aan een tafel Ie je natuurlijk wel vaker, maar we hadden me toch een lol.
Alles in Québec is natuurlijk in het Frans - en in kleine Engelse letters - dus overal om ons heen hoorden we de Franse taal. Dat leidde er bij ons toe dat we ook Nederfrans gingen praten; Nederlands met een zwaar aangezet Frans accent. Hilariteit alom! En probeer dan in het Engels nog maar fatsoenlijk te bestellen ale je proest van het lachen!

Op dit moment zit ik in het hotel, op mijn kamer. Morgenvroeg gaat de wekker om zeven uur. Half negen beginnen we met een ochtendtour van Québec waarna we daar ook nog gaan lunchen. Daarna rijden we door naar Montreal. De komende vier dagen zit ik in vier verschillende hotels. Ik hoop dat overal wifi is! Dus tot de volgende keer!

Studeren aan Harvard of toch de M.I.T.?

Vanochtend vroeg stapten we met z'n allen de bus in, op naar de mooie plaats Boston, thuishaven van de Red Socks. Onze reisleider, Leo, komt zelf uit New York en is een Yankee fan. (Mocht je het niet snappen, de New York Yankees en de Boston Red Socks zijn twee sportteams) Hij vertelde ons dat toen er, jaren geleden, in NYC een nieuw stadion gebouwd werd, 's nachts enkele Red Socks kwamen en een shirt van de Red Soxks in de fundering hebben laten zakken. Toen de mensen uit New York hier achter kwamen, hebben ze dat deel van de fundering weer weggehaald, het shirtje weggegooid en de fundering opnieuw gelegd. Zo diep zit de 'haat' tussen beide teams.

Hoe dan ook, toen we in Boston aankwamen - wat trouwens veel sneller ging dan verwacht: 370km in ongeveer vier uur - kwamen we langs het stadion van de Red Socks. Een groot stadion waar ongeveer vijfendertig duizend mensen in kunnen. Een aardige hoeveelheid dus.
Daarna hebben we in een mooi park gegeten. Ik nam verse vis die diezelfde ochtend nog gevangen was. Verser kan haast niet! Rondom dat park zijn meerdere winkels die allemaal verschillend zijn. In mijn opinie is Boston ook een leukere stad dan New York. Het is. Eer relaxed, geen stress en zeker niet de drukte die daar wel was.

Voordat ik wegging naar Amerika had ik al verteld dat ik graag de freedom-trail wilde lopen. Nu kon ik niet het hele stuk lopen, maar enkele stukken heb ik wel kunnen lopen. Maar toen was de dag nog niet voorbij, nee zeker niet!

We reden rond vier uur door naar het nabijgelegen Cambridge. Daar reden we eerst langs de campus van de Massachusetts Institute of Technology, de M.I.T. Dat is, voor het geval dat je deze niet kent, één van de beste technische scholen ter wereld!
Daarna reden we nog een stukje verder en stapte we uit bij de universiteit van Harvard. Dat is ook al een hele prestigieuze school van de Ivy League. Wist je trouwens dat die scholen de naam Ivy League hebben omdat die scholen vroeger samen in één sportcompetitie - de Ivy League - zaten. Later hebben ze die naam aangehouden voor die universiteiten. Andere zijn o.a. Princeton en Columbia.

Daar kwamen we ook langs het beeld van de drie leugens. Daarvan had ik al eens gehoord en die ha dikmal eens gezien tijdens een film dus kon ik mijn kennis ook eens laten zien. Ik begon te vertellen dat het beeldndrie leugens bevatte. Het opschrift onder het beeld was de naam Harvard, Founder en een jaartal. Ik vertelde dat de drie leugens erg simpel waren: als eerste was het geen beeld van Harvard, want ze hadden geen idee hoe hij er uit zag en dus namen ze een student als voorbeeld. Ten tweede was Harvard niet de Founder, de stichter, maar hij betaalde er enkel voor. En ten derde was het jaartal fout.
Je had enkele gezichten moeten zien, ze keken allemaal in eens naar Leo om te controleren of het klopte. Hij knikte alleen en vertelde toen nog iets meer van het beeld.

Daarna reden we door naar het hotel waar we rond een uur of zes aan kwamen. Het is weer een Marriot, alleen dan nu meer een inn, een weghotel. Ik hoor dan ook vrachtwagens rijden en elk uur dendert er een trein voorbij. Hopen dat ik goed slaap...
We hebben in een nabijgelegen winkelcentrum gegeten en daarna nog een ijsje gehaald. Het softijs hier is bijna net zo lekker als thuis. Bijna...

Toen we weer terugliepen, zagen we buiten het hotel enkele andere reisgenoten zitten. We zijn er maar bij komen zitten. We raakten aan het praten en voornwe het wisten waren we twee uur verder! Snel ging iedereen naar de kamer, ik ook maar. Snel me even douchen en daarna dit stukje typen.

Het weer was vandaag overigens geweldig, veel beter dan gisteren. Toen ik vanochtend de chauffeur sprak, zei ook hij dat het weer wat we in New York hadden, die enorme regenbuien, niet normaal was. Extraordinary, zei hij zelfs, buitengewoon. Een wolkbreuk van tien uur...

Morgen gaan we naar Canada toe. Ik weet niet hoe het met wifi daar gesteld is, dus zeg ik enkel: tot de volgende keer!
En reageren mag natuurlijk, hoor!

It's raining cats and dogs

Vandaag hadden we een vrije dag in New York. Het is misschien wat moeilijk te begrijpen, maar ik heb gisteravond de hele avond zitten en liggen nadenken wat ik nu wilde zien. Er is ook zoveel om te zien...
Zou ik naar het Empire State Building gaan? Of het High Park? Het gebouw van de Verenigde Naties misschien? Er is teveel om op te noemen, een overschot aan keuzes die het verdraaid moeilijk maken om normaal na te denken.

Toch werd de keuze een stukje makkelijker toen ik vanochtend opstond. Het regende. Niet een beetje, maar pijpenstelen. En dat bemoeilijkt de keuzes toch wel enigszins. Was mijn allereerste plan vooral rond te lopen in NY, het werd toch enigszins anders door de regen.

Nu zal ik toch bij het begin beginnen, want vanochtend in Newark, waar ik nu ook in de lobby van het hotel zit, leek het nog redelijk te zijn. Met z'n tienen namen we een taxibusje naR Manhattan, en hij zou onderweg een tweetal stops maken. Het ene deel wilde naar Battery Park, vanwaar het veer naar het vrijheidsbeeld zou vertrekken en een ander deel wilde naar het Guggenheim museum. Ik wilde wel naar het Metropolitan museum, en ook een ander wilde wel mee.
We stapten uit bij het Guggenheim museum en liepen een zestal blokken verder naar het museum. Ondertussen begon het te licht te regenen en toen we bij het Met waren regende het alweer iets harder. We gingen rustig naar binnen, hopend dat we het weer zouden krijgen als gisteren.

Rondlopend door het Met zagen we vanalles: een expositie met allerlei Nederlandse schilders (Cuyp, Vermeer, Hals en Rembrandt) een bijzondere collectie met harnassen en wapens uit de middeleeuwen en, mijn favoriet, een complete vleugel van het gebouw met enkel Egyptische dingen.
Zo liep ik vanochtend door de tempel van Deneb, die vanuit Nubië compleet nagebouwd is in het museum. Dezelfde muren, vol hiërogliefen, die vanuit Egypte gehaald waren en ook de sarcofaag in het midden... Erg bijzonder.

Door de ramen zag ik al dat mijn hoop op een mooie dag wegregende, het regende pijpenstelen. Toen we na een tweetal uren ook het museum uit liepen, hadden we beiden een paraplu in de hand. We besloten maar naar het Union station te gaan, daar kon je droog en makkelijk eten. Eén probleem: we waren op de 89th street en moesten naar de 42th street. Dat is een eind! Lopend zouden we er toch zeker een half uur of langer over doen en daarnaast was mijn broek en mijn schoenen al kletsnat. Ik vermoed dat ik maar nieuwe, waterdichte schoenen moet kopen als ik weer thuis ben.
Daarom namen we een taxi - wat ik sowieso al wel wilde doen - naar dat station. Niet te moeilijk doen, lekker vlot... Nu is er wel een probleem, want de helft van de chauffeurs laat niemand instappen als het zo hard regent, gelukkig stopte er wel eentje...

Nadat we gegeten hadden, liepen we verder naar Times Square. Overdag ziet het er ook indrukwekkend uit, dat kan ik je zeggen. Op Broadway dronken we rustig een kopje koffie in een cafeetje en daarna zijn we verder wezen lopen. De regen werd ietsje minder, en op een gegeven moment stopte ik mijn paraplu maar weg. Nat was ik al, en die druppels konden er wel bij.

Van de achtste avenue, de straten die noord-zuid lopen, liepen we naar de derde avenue, waarvan we wisten dat er een bus liep naar het vliegveld waar tegen over het hotel zit. En nee, ik heb geen last van vliegtuigen die overvliegen. Het is vrij stil eigenlijk, heerlijk!
We namen de bus naar het vliegveld, aten en dronken wat en kwamen rond acht uur in de avond weer aan in het hotel. Op dit moment is het kwart voor negen, dus ik ben direct begonnen aan dit verhaal.

Tja... morgen gaan we van NY naar Boston toe. Het weer schijnt even slecht te zijn, maar we moeten ook een vrij lang stuk rijden, zo'n 400km. Ik hoop dat er in het hotel gewoon weer wifi in de kamers is, anders zien we het wel. We kijken en zoeken wel even, dus tot de volgende keer!

Manhattan is the place to be!

Op dit moment van de dag kan ik nog een goedenavond zeggen. Het is nu kwart voor twaalf hier in de staat New Jersey, dus zes uur later in Nederland. De meesten van jullie zullen al een beetje wakker aan het worden zijn. Dat is voor mij dus nog niet het geval.

Nee, vandaag was overduidelijk een lange dag voor mij. Desondanks wil ik jullie wel direct laten weten wat ik meegemaakt heb en tegelijkertijd is het voor mij een makkelijke manier om te onthouden wat ik allemaal gezien heb, zeker omdat er nog ongeveer tien dagen te gaan zijn.

Vanochtend vroeg begonnen we om acht uur. We verlieten het chique hotel en namen de bus naar Manhattan, New York. Ook zijn we nog even in Brooklyn geweest, maar dat was een stukje later. Natuurlijk stonden we in de file, maar dat schijnt erg gewoon te zijn. Zeker als je hoort dat er zestien miljoen mensen in New York wonen, en dat er veertigduizend taxi's rondrijden. En die zie je dus ook overal!

We kregen een rondrit langs enkele hoogtepunten van de stad, die ik voor het grootste gedeelte alweer kwijt ben. Zoals gezegd was de dag erg lang en hebben we heel veel gezien. Toch zijn we boven bij het Rockefeller Centre geweest, een gebouw met ongeveer zeventig verdiepingen wat - vanzelfsprekend - een geweldig uitzicht gaf. Het weer was ook veel beter dan verwacht: het was de hele dag droog! Sterker nog, het zonnetje scheen af en toe en ook was de temperatuur boven de twintig graden. Heerlijk weer!

Verder hebben we in de middag nog een boottocht gemaakt over de Hudson-rivier, langs Ellis Island, de plaats van het vrijheidsbeeld, en onder de Brooklynbridge en Manhattan bridge door. Daarna liepen we ook nog over Wall Street, waar op het moment een demonstratie aan de gang was, dus waar de politie massaal aanwezig was. Dat was wel grappig.
Op één plek stonden ongeveer vijftien agenten bij elkaar. In mijn hoofd spookte het idee om te vragen of ik met hen op de foto kon. Toch heb ik het niet gevraagd, waar ik achteraf wel spijt van heb. Nee heb je, ja kan je krijgen.

Daarna hebben we bij het Union station gegeten. Dit station heeft een enorme hal waarin de sterrenhemel geschilderd is op het dak. Bijzonder mooi om te zien!
Natuurlijk heb ik ook talloze foto's gemaakt van de enorm hoge gebouwen die Manhattan rijk is. Ik zou gek zijn om dat niet te doen.

Daarna zijn we naar Brooklyn gereden, en hebben we vandaar over de brug weer baar de binnenstad gelopen. Soms zie je de brug wel eens op tv of in een film, maar nu kan ik ook zeggen dat ik de anderhalf kilometer lange brug over gelopen heb! Bijzonder ook om te lopen op de plek waar je enkele beroemdheden hebt zien lopen.
Het werd al enigszins schemerig, dus heb ik enkele mooie foto's van de skyline van New York gemaakt met een mooi stukje avondrood, denk ik, want ik heb ze nog niet op groot beeld gezien.

Toen we weer in de bus zaten reden we naar Times Square. De plek waar het licht van de schermen pijn doet aan je ogen, zo fel is het daar. Reclame voor van alles, voornamelijk films en shows op Broadway, maar desondanks heel erg veel te zien.
Vandaar vertrokken we we naar het hotel, waar ik nu in de lobby zit. Het is twaalf uur, mijn ogen vallen langzaamaan dicht. Ik heb morgenvroeg met enkele anderen afgesproken om negen uur, want morgen hebben we een vrije dag in NYC. We moeten echter wel zelf van het hotel daar komen en ook terug. Dat vanwege de regelgeving in Noord Amerika waarin buschauffeurs niet meer dan vijf dagen achtereen mogen rijden. Het zij zo.
We hebben goede instructies gekregen, dus het moet wel goed komen.

Ik ga slapen, jullie worden of zijn al wakker... Tot morgen!

(o ja, wat ik morgen van plan ben houd ik nog even geheim. Het merendeel weet ik zelf namelijk ook nog niet!)

Via Gettysburg naar New York

Daar zijn we dan alweer. De dag is vandaag eigenlijk ook voorbij geschoten. Waren we vanochtend nog in de hoofdstad van het land, nu zit ik in de lobby van het Marriot hotel in Newark, dat op een steenworp afstand van New York ligt. Terwijl ik dit type is het half acht in de avond, dus het zal wel zo rond half twee zijn in Nederland.

Vandaag was een aparte dag. Vanochtend vroeg waren we al vroeg in de weer. Rond kwart over zes werd ik gewekt, dus had ik niet bijzonder veel geslapen. Desondanks kwam ik vandaag wel gewoon door, mede doordat we het grootste deel van de dag in de bus zaten.
Om acht uur vanochtend vertrokken we met de bus. Een laatste keer langs het Pentagon gereden en daarna de drukte in, op weg naar Gettysburg.

Even iets anders. Het is nu ineens kwart over negen. Je merkte het niet, maar ik ben net even wat wezen drinken met enkele mensen. Eventjes rustig aan doen en op die manier lekker even bijkomen van een dag druk reizen in de bus. Maar dan loop ik op de zaken vooruit.

Zoals gezegd reden we vanochtend van de hoofdstad naar het kleine plaatsje Gettysburg, dat groot geworden is door de belangrijkste veldslag van de Amerikaanse burgeroorlog. Daar stonden generaal Lee en generaal Meade tegenover elkaar op een veld. Kanonnen werden opgesteld, musketten geladen... Het zal een drukte van jewelste zijn geweest.
Als je de uitslag van de oorlog niet wilt weten, moet je het komende stukje maar even overslaan.
Het zuiden, onder Generaal Lee, lieten hun onverschrokkenheid zien door gewoon frontaal te marcheren. No-nonsense aanpak, daar houd ik wel van. Ze liepen door, ook al werden ze bij bosjes neergeschoten. Op een gegeven moment waren ze zo dichtbij dat ze hun bajonetten pakten en allemaal man tegen man gevechten gingen doen. Toch won het noorden deze strijd. De zuiderlingen dropen af. En de noorderlingen lieten ze gaan, een vreemde aanpak, want dit had het einde kunnen zijn van de gehele oorlog. Nu duurde deze nog eens drie extra jaren...

Zoals gezegd was het een bijzondere rit, want we werden rondgereden over de linies van de soldaten, monumenten gaven aan waar welke regimenten opgesteld stonden. Wat ik persoonlijk wel grappig vond was, toen we in het bezoekerscentrum waren, een man me begon uit te leggen hoe alles zat. Toen hij merkte dat ik een niet-Amerikaan was, was hij nog meer onder de indruk. Gettysburg en alles wat daar gebeurd is, is toch meer iets van de Amerikanen, maar dus ook voor mij en de rest van de groep.

Vervolgens reden we naar een restaurant waar we met z'n allen gegeten hebben, alvorens we verder gingen naar de grote stad. Tussendoor stopten we nog bij een truckstop en, op een vraag van twee personen, ook nog bij een paar winkels. Ze wilden wat te drinken kopen voor op de hotelkamer. Onzinnig, maar het zij zo. Je doet er niets aan.

Daarna reden we direct door naar het hotel. En daar zitten we nu dan ook. Het Marriot hotel. De naam is al bekend, het hotel is hier ook huge! Gigantisch. De kamer is wel weer lekker, meteen bijzonder lekker zittende stoel waar ik vast nog wel een hoofdstukje of twee ga lezen alvorens ik straks ga slapen.
Want ja, dat moet ook gebeuren. Zeker nu we morgen de gehele dag in Manhattan zullen blijven. En daar heb ik zin in! Het Rockefeller Centre, een rondvaart rond Lady Liberty... Nu alleen hopen dat de weersvoorspellingen niet uit komen: onweer en veel regen staat ons te wachten.
I'll keep my fingers crossed!

Tot de volgende keer!

The Mall van Washington

Goedemorgen in Nederland! Het is kwart over elf terwijl ik zit te typen. Ergens in mijn achterhoofd zegt een stemmetje dat ik op moet schieten: morgenvroeg om half zeven wordt ik alweer gewekt. Acht uur vertrekken we naar het noorden, dus is het soms wat haasten. Maar nu over vandaag, en dan een volgende keer over alles wat daarna komt.

Vanochtend begonnen we met een rondrit door de stad Washington D.C. Een mooie stad die, gebonden aan regels en wetgevingen, zeer zeker hoog in mijn lijst van mooiste steden wereldwijd komt te staan. Toch begonnen we buiten de stad, op een plek waar de meeste tours zouden starten, alhoewel ik dat durf te betwijfelen. Tegelijkertijd... voor Amerikanen is die plek wel degelijk van Eer groot belang.
We begonnen op de militaire begraafplaats van Arlington, waar zo'n 270 duizend Amerikaanse soldaten begraven zijn. Allemaal mensen die ofwel meer dan twintig jaar in actieve dienst hebben gezeten, ofwel in actieve dienst overleden zijn. En daar naast liggen er ook nog eens zestigduizend vrouwen van die militairen, wat het totaal dus weer vergroot.
Ook ligt de voormalig president JFK daar begraven met zijn vrouw en twee kinderen. Bijzonder indrukwekkend om te zien, alhoewel het allemaal ver voor mijn tijd is.

Vervolgens zagen we het Lincoln Memorial, het monument dat gebouwd is ter ere van de gelijknamige president van Amerika. Hij was ook de eerste president van het land, hetgeen het wel bijzonder maakt. Wat het echter minder mooi maakte was de onophoudende regen die om ons heen plensde.
Nadat we het Witte huis van de voorkant bekeken hebben gaan we naar de Mall, de plek waar de vestigingen van het Smithsonian zitten, waar het Capitool gevestigd is en waar o.a. Het Washington Memorial zit. Daar werden we gedropt met de melding dat we om vijf uur weer zouden worden opgepikt. Vier uur lang konden we doen en laten wat we zelf wilden.

Ik stond op het punt om naar het Capitool te gaan toen iemand me vroeg of hij mee kon. Geen probleem, dus samen hebben we met een gids rondgekeken in het gebouw waar de macht van Amerika zetelt. Het gebouw heeft twee vleugels: het ene is waar de eerste kamer zetelt, en de andere is van de tweede kamer, de senatoren en de afgevaardiugden.
Binnen in de oude senaatskamer, van voor 1900, is een ruimte die akoestisch nogal apart is. Sta je aan de ene kant en fluister je zachtjes, hoor je het goed aan de andere kant. Sta je echter in het midden en praat je op normale sterkte hoor je juist niets. Lijkt me vrij vervelend om zo te vergaderen.
Ook staan er zo'n honderd beelden van marmer of koper van belangrijke mensen uit de staten. Er is gevraagd aan elke staat om twee beelden van mensen die voor hen belangrijk zijn geweest te maken en te geven, met slechts één vereiste: hij of zij moest overleden zijn. Ook al was het de ardsvijand van iemand uit een andere staat, hij zou geplaats worden in het Capitool.
Ook de koepel en de crypte daaronder zijn indrukwekkend groot. Het laatste heet overigens de crypte, ook al is er niemand begraven.

Snel verder, want mijn ogen beginnen dicht te vallen.
Daarna zijn we naar het Library of Congres geweest, een al even indrukwekkend gebouw, van binnen en buiten. Daarna zijn we doorgegaan naar het National Archives gebouw. Daar hebben we de Declaration of Independence bekeken en heb ik een replica daarvan gekocht.

In de avond luisterden we naar een bandje in het Kennedy Centre, aten we bij het Union Station en hebben we een tocht van Washington by night gedaan. Daarvan heb ik wel enkele mooie foto's, denk ik. Vervolgens weer naar het hotel, waar ik nu lig te typen.

Morgen naar NY, via Ghettysburg. Mocht ik in NY in het hotel weer wifi vinden, horen jullie weer van me! Tot dan!

Amsterdam - Washington

Een bijzonder goedemorgen allemaal vanuit Washington. Of, beter en eerlijker gezegd, Arlington. Ik zit op een steenworp afstand van het huis dat wit is, als je een steen een kilometer of vijf kan gooien in ieder geval. Maar dat is van later zorg, we beginnen bij het begin.

Vanochtend vroeg, of eigenlijk gisteren, zat ik om half zeven in de trein. Bijna drie uur treinen, drie uur wachten op Schiphol en dan een kleine negen uur vliegen. Een aanslag op mijn geduld, maar ik heb het overleefd.
En nee, ik ga niet zeuren over het verschrikkelijke vliegtuigvoer, de te kleine beenruimte of het lawaai in het vliegtuig, laat staan de huilende baby drie rijen voor mij. Vandaag gaan we niet klagen. Ik ben in Amerika aangekomen, dus we zeuren niet.

In het vliegtuig maar even wat films gezien. Twee films die ik beiden al wilde zien konden bekeken worden en - ook al was het assortiment niet groot - die heb ik dan ook gekeken. Allereerst de vierde piratesfilm. Ik had er veel van gehoord en hij zou erg leuk zijn. Niets van geloven, de film is in mijn mening de slechtste van de vier. En dan moet ik er wel bij zeggen dat ik het tweede deel al bagger vond. Hoe dan ook.
De andere film was ook een film die ik wilde zien, maar meer ook omdat deze zich voornamelijk afspeelt in de stad waar ik ben; Washington (oké, ik ben er niet direct, maar je snapt m'n punt).
Night at the Museum 2 is echt gaaf. Nog leuker, een geweldige rol van Amy Adams als Mrs. Earhart, de eerste vrouwelijke pilote die de Atlantische Oceaan overstak. En, mocht je deze niet gezien hebben, raad ik je aan deze toch te gaan kijken, al is het enkel een scène met de Einsteins. Hilarisch!

Met een beetje turbulentie was de vlucht snel over - nogmaals, vandaag klaag ik niet - en konden we uitstappen en in een busje stappen om naar de terminal te gaan. Vandaar de koffers zoeken, en naar de reisleider gaan. Die verzamelde ons, we konden in de bus stappen en we vertrokken. Ons eerste punt stond direct al op het programma: het monument bij het Pentagon.
Terwijl ik dit type, zit ik op een kleine twintig minuten lopen van het Amerikaanse ministerie van defensie. Ik weet dat het vijfhoekig is, maar als je er voor staat valt dat niet op: het is zo enorm groot. Niet in de hoogte (5 verdiepingen hoog, en ook 5 daaronder) maar voor al erg lang. Ik schat dat één zijde alleen al ongeveer 150 meter is.
Bij het memorial hebben we even stilgestaan bij de mensen die daar gestorven zijn bij de aanslagen van 9/11.
Vandaar zijn we naar het hotel gegaan. Dit hotel schijnt de minste van de hotels te zijn die we gaan bezoeken, maar wel de beste qua locatie. In principe is dit hotel nog niet zo slecht, al zeg ik het zelf. Straks het bed maar eens goed testen, dan zie ik wel verder.

Vervolgens maar een beetje wezen eten. Samen met twee anderen zijn we naar een restaurantje gegaan en hebben een klein beetje eten naar binnen gewerkt. Dat klinkt misschien apart, maar ik had eigenlijk helemaal geen honger. Wel al heel snel opgemerkt dat de ijsthee hier precies hetzelfde is wat mijn zus ook altijd doet: je laat de thee koud worden en drinkt net dan op. Alleen dan nog met twaalf ijsblokjes er in. En ze vullen het ten alle tijde bij, dat is ook wel makkelijk. En bij het betalen vooral ook denken aan de fooi. 15% is hier gewoon. Ben ik dan gek als ik dat veel vind? Nou ja, lokale gewoonte, denk ik dan maar.

Morgen staat 's ochtends een city-tour op het programma. In de middag zijn we vrij (Smithsonian!!!) en in de avond is er nog een optionele avondexcursie, waaraan ik vanzelfsprekend aan meedoe: Washington bij nacht.

Nu eerst zo maar eens wat gaan slapen. Het is nu twintig voor drie in Nederland, en hier nog geen negen uur, maar moe ben ik wel. Vanzelfsprekend.


Tot de volgende keer

Amerika en Canada; de voorbeschouwing (2)

Amerika en Canada; de voorbeschouwing (2)

Na het eerste deel van de voorbeschouwing op mijn reis naar de Verenigde Staten en Canada volgt nu het tweede deel. Waar het eerste deel vooral veel zaken bevatte over mijn contact met jullie, zal deze blog vooral gaan over de locaties die ik hoop te bezoeken.

Laat ik beginnen met het begin. Ik vertrek op 19 september met het vliegtuig naar Washington D.C. Daar hoop ik rond het avonduur te landen met het vliegtuig, waarna ik naar het hotel zal worden gebracht. Een briefing zal volgen over de reis en ik zal mijn reisgenoten leren kennen.

De dag erna gaan we door Washington toeren en de bezienswaardigheden bekijken. Helaas gaan we niet het Witte Huis binnen, dat was teveel geregel en had in theorie al een jaar eerder aangevraagd moeten worden. Alhoewel dat jammer is, laat ik het de pret niet drukken.

Op dag drie gaan we vanaf Washington op weg naar New York en maken een tussenstop bij Gettysburg, de plaats waar de belangrijkste en grootste veldslag van de Amerikaanse Revolutie plaatsvond.

Als we in New York aankomen is het avond, maar de twee dagen die daarop volgen ga ik proberen New York op z’n kop te zetten. Veel van de plekken die de ‘Big Apple’ rijk is hoop ik te bezoeken, waaronder natuurlijk het Vrijheidsbeeld en de immense hoogte van het Empire State Building. Voor de rest zie ik het nog wel!

Op de zesde dag reizen we naar Boston, één van de plaatsen die ik niet wil missen! Boston is misschien wel de meest historische stad van Amerika en kan ik, als geschiedenisliefhebber, dus niet missen. Ik hoop daar de bekende ‘Freedom Trail’ te lopen.

Kaart

Dag zeven brengt me naar het White Mountain National Forest en door Vermont, terwijl we op weg zijn naar de Canadese grens om in Québec City te eindigen. Dag acht gaat door naar Montréal. Op dit moment heb ik nog geen idee wat ik daar ga doen, dus enige research zal nog gedaan worden!

De dag daarna gaan we door naar Ottawa, weer zo’n mooie plaats in Canada – verwacht ik – en kunnen we de gehele middag genoeg dingen zien en beleven. Hiervoor geldt echter hetzelfde als voor Montréal; ik heb nog geen idee.

In de middag van dag tien gaan we door naar Toronto. Dit is de grootste stad van Canada en aldaar hoop ik de stad vanuit de lucht zien vanuit de CN Tower die meer dan een halve kilometer hoog is.

Het contrast tussen oud en nieuw moet daar geweldig zijn en er schijnen hele goede restaurants te zijn. Genoeg te doen dus!

Op dag twaalf ga ik op weg naar één van de meest bijzondere waterval ter wereld: de Niagara Falls. Daar zal mijn fototoestel wel rijkelijk klikken, denk ik.

Dag dertien gaat door naar het land van de Amish, waar we ook zullen overnachten. Ik ben benieuwd hoe dat er uit ziet.

Tenslotte gaan we vandaar weer terug naar Washington. Daar pakken we het vliegtuig weer om terug te gaan naar Nederlandse bodem.

Vijftien dagen en dertien nachten zal ik onderweg zijn, de derde dag van oktober hoop ik weer te landen in Amsterdam. Op de kaart die hierbij zit zie je alles nog eens, alleen dan wat meer overzichtelijk.

Vragen, opmerkingen en ideeën zijn altijd welkom! 

Mogelijk komt er voordat ik vertrek nog een blog met ideeën en dingen die ik ga bekijken!

Amerika en Canada; de voorbeschouwing (1)

Over een paar weken is het zover: mijn reis naar de Verenigde Staten van Amerika en Canada. En - evenals mijn reis naar India in januari van dit jaar - ik hoop jullie allemaal weer goed bij te schrijven. Alle dingen die ik zie, meemaak en de dingen die om me heen gebeuren zal ik wederom opschrijven en met jullie delen.

Dat betekent wel dat er met een paar dingen rekening gehouden moet worden. Vandaar ook deze eerste blog, de eerste van twee voorbeschouwingen. Deze zal meer gaan over het hoe en wat van het schrijven, terwijl deel twee meer over de reis zelf zal gaan vertellen. Daarover dus meer in de volgende blog.

Het is namelijk vrij simpel: op het moment dat ik deze blog plaats op de site, verschijnt hij enkele minuten later ook op andere media. Hyves is één van die media. Al die andere sites krijgen al de letters wel door, maar de opmaak is gewoon anders. En dat is even balen. Nu verander ik deze regelmatig wel terug (zeker op hyves) maar daar zal ik in Amerika dus weinig tijd voor hebben, ben ik bang.

Het moment van het schrijven van de blogs zal ook wel eens flink kunnen variëren. Het tijdsverschil is zes uur, dus dat betekent kort gezegd dat wanneer de avond hier begint, de middag daar juist start. Dus als ik 's avonds laat pas blog, is het bij jullie midden in de nacht of het begin van de ochtend. Daar moeten we maar even iets op vinden.

Tegelijkertijd neem ik geen laptop mee, maar enkel mijn iPad. Dat betekent voor mij dat er geen foto's direct online kunnen worden gezet. Weliswaar gaat mijn telefoon wel mee, dus enkele foto's zullen wel hun weg naar Twitter vinden, toch komt het merendeel pas als ik terug ben.
Ook voor het plaatsen van de blog ben ik geheel afhankelijk van de wifi-verbindingen in de hotels waar ik zal verblijven. Twee van alle hotels waar ik heenga heb ik bekeken. De eerste gaf het direct aan de op de site, de andere niet. Dus het is even de vraag. Maar eventueel haal ik even een kopje koffie bij en starbucks op en post de blog daar. Dat is dan te bezien.

Oké, ik heb de opmaak, de tijden en het gebrek aan foto's genoemd. Rest me nog één ding. Dat betreft de reacties. Omdat ik niet een abonnement heb voor draadloos internet in het buitenland, ben ik van wifi afhankelijk. Het kan dus zijn dat, wanneer je reageert, ik pas in Nederland kan terugreageren. Mijn excuses daarvoor. Normaal reageer ik vrijwel altijd binnen 24 uur, dat kan dus later zijn.

Tot zover deel 1 van de voorbeschouwing. Ik vertrek maandag 19 september a.s., dus over drie weken. In de tussentijd komt er nog een tweede blog over de plekken waar ik heen hoop te gaan!

Levenslessen

Het gebeurt niet vaak dat ik plotseling inspiratie krijg om een gedicht te schrijven, laat staan dat ik ze ook op papier zet. Gedachtespinsels vliegen contant door mijn hoofd, maar dit weekend kreeg ik er enkele te pakken.
Het is geen meesterwerk, er kan nog flink aan worden geschaafd, maar het is weer eens iets anders dan dat ik de afgelopen jaren schreef.

Levenslessen

Het leven dat we leven,

en de dood die op ons wacht:

het lijkt allemaal maar voor even,

dus neem het volgende in acht:

Droom je dromen, maak ze waar,

wees vrolijk, blij en raak elkaar.

Geen verdriet en kwijt je zorgen,

leef vandaag en niet al morgen.

Je verleden, denk er niet aan,

wat gebeurd is, is gedaan.

De toekomst ligt zo ver van ons af,

de mogelijkheden zijn als het kaf:

alle kanten waait het op

niemand weet waar het stopt.

Doe wat je wilt, wil wat je doet.

Maar één ding: doe het wel goed!

Geen halfvol glas, niet half leeg

breng ook wat bij anderen teweeg.

Vrolijkheid, vriendelijkheid en plezier

glimlachen, dat doen we hier.

Kijk je ogen uit naar de natuur,

deze verandert ook ieder uur.

Wat je ook doet, veel plezier

Maak wat van je leven hier!

Terugblik op een vol schooljaar

Het is vrijdag 22 juli. De zomervakantie is voor heel het land van start gegaan - ook het noorden van het land mag nu vrijaf nemen van dagen naar school gaan en les krijgen of geven. Voor mij was het vooral lesgeven wat dit jaar de klok sloeg. En dat was ook de bedoeling.

Zoals elk jaar is het invallen direct na de zomervakantie moeilijk. Er zijn weinig scholen die iemand nodig heeft en - ook al uit ik dit wat cru - de meeste leerkrachten zien het zomerse gevoel nog zitten en beginnen met goede moed aan het nieuwe schooljaar. Na een week of twee zien ze het niet meer zitten en nemen de eerste mensen al weer ziektedagen op, hetgeen voor mij betekent dat er werk is.

Dit jaar heb ik weer veel scholen van binnen mogen bekijken en er een dagje les mogen geven. Bij enkelen zelfs complete weken of maanden. Ik heb driemaal rondom een huwelijk mogen invallen - dat wil zeggen op de huwelijksdag en -reis - en ook eenmaal een anderhalve maand mogen invaller voor iemand wier enkelband gescheurd was.

Na een korte telling, waarbij ik vast nog enkele scholen over het hoofd heb gezien, kom ik uit op drieëntwintig scholen en daarbinnen een negenendertig verschillende groepen. Alles zat er tussen: hele lieve groepen drie die koste wat het kost mij als meester wilden hebben tot groepen acht die blij waren dat ik weer weg was. In die laatste categorie waren maar twee scholen en dat zijn dan wel vooral de 'minst leuke' klassen die je hebt. Toch hoort dat er allemaal bij.

Bijna veertig verschillende groepen heb ik dus gehad. Als je uitgaat van een gemiddelde van twintig leerlingen per groep, heb ik dus ongeveer 800 verschillende leerlingen in de groep gehad! Dat zijn er veel! Combinatie klassen zijn er meer dan genoeg, zelfs 'rare' combinaties als een groep 4/6 en een 5/6/7. Er zijn teveel om op te noemen.

De leukste en minst leuke groepen ga ik natuurlijk niet allemaal noemen. Wel kan ik een paar hoogtepunten noemen die ik toch wel bijzonder vond. Zo had je het 'meelworm-eet-evenement', waarbij ik in een groep levende meelwormen op begon te eten, terwijl de klas maar met open mond me aanstaarde.
Of de sportdag van een groep scholen, waarbij ik heel veel leerlingen van andere groepen ook weer gezien heb. Dat was ook wel bijzonder, aangezien ik normaal gesproken maar een groep op een dag heb, en nu dus ineens al die groepen die een keer lesgaf op één dag zag. Daar was het dus ook regelmatig: 'Ha, meester Martijn!'

Ook ben ik dit schooljaar op reis geweest naar India, een reis die me de ogen heeft geopend. Het leuke was nog wel dat ik, op het moment dat ik net geland was in Delhi, gebeld werd door een leerkracht met de vraag of ik 'morgen' zou kunnen invallen. In Nederland was het toen acht uur, in India was het dus al 'morgen'. Nadat ik had uitgelegd dat ik in India zat, bleek ook zij eventjes perplex te staan. "Tja, dan gaat dat natuurlijk niet zo snel." Nogal wiedes.

En nu eerst vakantie. Enkele dagen Zeeland, een paar dagen er op uit... Ik heb er zin in. Je zult ook regelmatig wat van me horen deze vakantie, dus dat komt helemaal goed.

Fijne vakantie!

To Be or Not to Be? (heb jij een idee?)

Vakantie. Voor veel Nederlanders is dat vandaag de dag al weer van start gegaan. Massa's mensen zaten afgelopen weekend in de auto klaar om op reis te gaan. Het midden van het land mocht de aftrap nemen en komende vrijdag is ook het zuiden vrij om te gaan en te staan waar ze willen. Het noorden daarentegen...

Op het moment dat tweederde van Nederland al op vakantie is - of dat nu in eigen land is of daarbuiten - geef ik nog les op school. Mijn laatste werkdagen zijn namelijk nog twee week later! Ik mag - vanaf vandaag gerekend - nog dertien lesdagen lesgeven. Of eigenlijk moet ik deze 'mag' veranderen in 'kan', als invaller heb ik de mogelijkheid om nee te zeggen. Niet dat dit veelal gebeurd, maar de mogelijkheid is er.

In mijn hoofd vliegen nu steeds meer tripjes rond. IJsland lijkt me geweldig om te doen deze zomer, maar ik moet wel op tijd boeken. Dat land is namelijk toch een enorme toeristentrekker - weliswaar vnl. van eigen bodem. De spuitende geisers, de vloerverwarming door heel Reykjavik... Lijkt me geweldig.

Ook verwacht ik deze zomer een midweekje Zeeland mee te pikken. Lekker genieten in de beeldschone Zeeuwse natuur en daar lekker een aantal wandelingen te maken...
Verder zullen er nog meerdere dagjes weg zijn. Met familie, vrienden en ook soms heerlijk alleen. Lekker het Drentse landschap door toeren op de fiets, wandelen op de hei... Ik kijk er nu al naar uit.

Dat betekent voor mij dus ook dat mijn camera ten alle tijden weer meegaat. Blogs zullen verschijnen op het internet van de avonturen van de reizende Martijn. Je moet immers wat doen. Daarom direct ook een mogelijke uitdaging voor jullie: Waar wil je het liefste een foto van zien? Ik kan genoeg doen, dus geef het maar aan!

De leukste ideeën worden - vanzelfsprekend -  in uitvoering gebracht.

Alles wat ik nodig heb

Met een wit velletje papier ben ik begonnen. Ik vouwde het enkele malen en zo verscheen jij. Ik tekende en jij liet alles verschijnen. Ik scheurde je in een miljoen stukjes en zo verscheen je weer. Ik maakte je tot een prop en nog kon jij alles. Samen zijn we al op duizenden plekken geweest.

Op de wind van mijn gedachten zweef ik op jouw vleugels mee. Mijn fantasie zijn de golven waarover we dreven. Zeeën hebben we overgestoken, bergen zijn we overgevlogen. Lege wegen hebben we vol gemaakt en we hebben talloze nieuwe mensen leren kennen. Jij brengt orde in de mozaïek van mijn gedachten, jij kan de dingen regelen die ik nooit zou kunnen.

---

Vroeger kon ik alles met een papiertje. Ik had geen computer, een gameconsole of duur elektronisch speelgoed. Met mijn fantasie en een papier kon ik overal komen. Je eigen fantasie stuurt je op weg.

Toch merk ik dat de kinderen van nu een veel kleinere fantasie hebben als dat ik had. Alles is aan regels gebonden, alles moet op de juiste manier.

Dat merk ik direct al op de scholen waar ik les mag geven. Rekenen moet op de juiste manier, alle andere manieren worden met een rode pen afgestraft. Creatief rekenen kan niet meer.

Taalopdrachten zijn enkel en alleen nog maar invuloefeningen geworden waarbij elk kind het juiste woord mag invullen. De juf beloond elk goede antwoord met een krul, en bij alle fouten worden vraagtekens gezet. ‘Snapte … het wel?’

Als een antwoord erg ‘fout’ is hoor je erover in de lerarenkamers. Roddel en achterklap aan de orde van de dag in het huidige onderwijs. ‘Moet je lezen wat … heeft geschreven!’

Langzamerhand worden we allemaal omgetoverd tot robots van de huidige beschaving. Er is slechts één weg naar Rome, en alle andere steden en wegen zien we over het hoofd. De appel valt niet meer ver van de boom, nee, het net legt ze naast de stam.

Eigen fantasie is overbodig geworden. Stilzitten en nadenken is er niet meer bij. Zat ik vroeger op school nog regelmatig te nietsen, nu komt de leerkracht al naar je toe als je eventjes niets doet. ‘Ben je klaar? Heb je je extra werk al gedaan?’ Stilzitten is er niet meer bij. Iedereen schijnt te denken dat stilstaan achteruitgang betekent. Je moet jezelf blijven ontwikkelen, je moet blijven leren, in beweging blijven.

Langzamerhand merk ik dat ik zelfs de trend begin te volgen. Fantasie mag, maar nu even niet. Tenminste, zo lijkt het in mijn lessen ook te gaan. Ik moet het rooster volgen, en die laat fantaseren niet toe. Niet samen bedenken wat er allemaal wel en niet kan…

---

Eén enkel wit papiertje kan alles worden. Het kan het begin zijn van een verhaal, de start van een avontuur of een supersnel vliegtuig dat je overal ter wereld kan brengen. Het kan je dromen laten uitkomen en je liefste wensen in vervulling laten gaan. Had ik maar weer een nieuw wit papier…

Muziek onder de loep

Al jaren ben ik compleet verslaafd aan muziek. Elke dag heb ik wel een cd opstaan met goede muziek. Ik word wakker met muziek, ik val ermee in slaap en tussendoor luister ik ook meermalen. In de auto staat de cd-speler altijd aan, in de klas voordat ik lesgeef heb ik muziek op en evenzo ook na schooltijd. Muziek stroomt door mijn hoofd, het speelt zich af voor mijn ogen.
Daar heb ik geen enkel bezwaar tegen, sterker nog, ik houd er wel van. Waar ik echter niet van houd is om voor raadsels te staan. Ik wil ook weten wat er speelt. Radio luisteren zit er voor mij dan ook niet in, op een weekje per jaar na. (ja, net voor de kerst)

Misschien is dat een neurotisch trekje van me. Dat zou zo maar eens kunnen. Ik heb wel meer enigszins neurotische trekjes. Niet zoveel dat ik niet zou misstaan in een gekkenhuis, maar elk trekje maakt de mens, zeggen we dan maar. Zo heb ik ook eenmaal in de drie maanden een complete opruimmania waarbij ik het liefst ook alles weg wil halen. Maar nu dwaal ik weg bij het onderwerp.

Mijn muziekcollectie bevat bijna alle soorten muziek. Om maar eens een opsomming te geven: ik heb klassieke cd's, cd's met soundtracks van films en ook van musicals. Om namen te noemen: Janine Jansen met haar vierjaargetijden, de originele soundtrack van de film Walk the Line en de registratie van de musical Phantom of the Opera. En dat is dan nog maar het topje van de ijsberg. Rockmuziek, punk en metal, country en western en van folk tot bluegrass. Het kan mij niet gek genoeg gaan.

Laatst werd me gevraagd een top tien te geven van cd's. Ik zeg laatst, ik bedoel meer drie maanden geleden, maar het compleet accuraat maken van een top tien is zo verschrikkelijk moeilijk! Want wie staat er op nummer 1? En waarom de anderen niet?
Het is niet zo dat geen beslissing durf te nemen, het is meer zo dat ik het gewoonweg niet kan. Er is teveel goede en mooie muziek op de wereld. Ik zal eens een lijstje maken van cd's waarvan ik vind dat ze in elke muziekbibliotheek zouden moeten staan. Om mezelf te beperken heb ik alleen cd's genomen van de afgelopen vijf jaar. Want anders zou het wel erg veel worden.
In willekeurige volgorde zijn dat:

- Green Day - American Idiot
- Adele - 19
- Laura Jansen - Bells
- Imelda May - Mayhem
- Sugarland - Incredible Machine
- Roseanne Cash - The List
- Lovell Sisters Band - Time to Grow
- James Blunt - Back to Bedlam
- Paramore - Riot
- Janine Jansen - Vivaldi's 4 jaargetijden

Zomaar tien cd's die iedereen zou moeten hebben. Ook al sta ik op het punt om deze lijst aan te vullen met meerdere andere cd's (ik mis bijvoorbeeld Eliza Doolittle en Kate Nash echt in de lijst) maar ik stop hier eerst maar eens.

Heb jij misschien nog cd's waarvan jij zegt dat ik die echt zou moeten hebben? Laat het me weten?
Mail, twitter en hyves staan gewoon open! Laat maar horen!

Koninginnedag - en dan?

Eén dag in het jaar kan en mag alle troep weer gratis op straat worden gegooid om aldaar dingen te verkopen. Eenmaal per jaar kan dat zomaar, zonder dat je ergens ook maar een vergunning voor hoeft te regelen. En elk jaar weer wordt er een heleboel troep verkocht.
Koninginnedag is elk jaar weer een klein feestje. Miljoenen mensen maken er een compleet dagje van, vaak zelfs vooraf gegaan door een nachtje. En zo zou het ook horen.

Zelf heb ik enerzijds niets met Koninginnedag en aan de andere kant ook weer veel. Vroeger verkocht ik veel op deze dag. Ik was één van die malloten die om zeven uur al alles klaargezet had op de Vrijmarkt om al mijn 'verzamelingen' te verkopen. En die van mijn ouders. Een zakcentje ermee verdienen was altijd mooi. En zeker, naar mate de dag vorderde, steeds belachelijkere aanbiedingen makend. 'Mevrouw! Als u dit kinderboek koopt, krijgt u deze vier boeken er gratis bij! Is het geen koopje?' Als een volleerd marktkoopman verkocht ik mijn waren, om - aan het eind van de dag - een kar vol troep weer mee te nemen. Zo netjes was ik dan weer wel.
's Avonds was er een taptoe en daarna vuurwerk: twee redenen voor mij om nog weer de stad in te gaan.

Nu heb ik weinig meer met Koninginnedag. Vaak ga ik er nog wel even op uit, maar dat is veelal gewoon 'browsen' tussen alle troep. Mijn handel verkoop ik nu online, makkelijker en goedkoper. Geen lange tijden geen klanten op de vrijmarkt, maar gewoon andere dingen toen terwijl het internet verkoopt. Makkelijker kan niet. Koninginnedag hoeft van mij dan niet meer zo nodig.

Wat ik me echter afvraag is - niet flauw bedoeld of zo - of, en zo ja wanneer, er ook een Koningendag zal komen. Nu WimLex vandaag ook weer een dagje ouder is geworden en wel vrij binnenkort koning gaat worden van het Koninkrijk der Nederlanden, komt er een koning aan.
Oké, ik geef toe, Koninginnedag is niet voor de huidige koningin bedacht. Het is het vieren van de verjaardag van de oma van de huidige vorstin. Zij was die dag jarig en men maakte er een nationale feestdag van. Nu nog vieren we deze en ik ben ook er een grote voorstander van om deze traditie, want zo is het, in stand te houden. Nu Beatrix op de troon zit is deze traditie ook nog heel gewoon - evenals bij haar moeder Juliana. Beide zijn dan ook koninginnen en geen koning.

Maar wat zal er gebeuren als WimLex de troon bestijgt? Een aparte feestdag? Een gecombineerde 'dag des vaderlands', voor alle vorsten?

Daarover zal ik waarschijnlijk blijven nadenken. Maar wat vind jij eigenlijk?
Moet Koninginnedag blijven, veranderen of vind je zelfs dat deze helemaal weg mag?
Laat je mening maar achter, ik ben benieuwd!

A Milestone explained

Bij dezen stop ik me de nummering. De één miept over dat het niet klopt, terwijl de andere piept dat het onnodig is. Laat ik dus zeggen dat de nummering wel klopt, maar niet overal gelijk loopt. Hoe dan ook...

Afgelopen zaterdag was mijn verjaardag. Schijnbaar een belangrijke, want ik werd vijfentwintig. Dat schijnt een mijlpaal te zijn. Niet dat het voor mij ook maar enig verschil maakt. Ik ben nooit zo'n fan van verjaardagen geweest.
Klinkt gek hè? Toch is het een normale dag voor mij. Meestal moet ik gewoon werken en weet niemand dat ik jarig ben. Zeker als invaller zijnde is het een dag als alle andere. Niemand houdt rekening met de invaller die mogelijk een verjaardag heeft.
Nu was ik jarig op een zaterdag, dus dat was niet dit jaar het geval. Toch lag ik rond negenen nog lekker in mijn bed te maffen. Geen haast om wat dan ook te doen. Niemand die me wakker maakt, heerlijk!

Eenmaal uit bed waren er ook geen cadeaus, wat wel weer erg jammer is. Nu ben ik enkel blij door een verrassing, maar de verrassing dat er geen cadeaus zijn maakt het wel weer minder leuk. Natuurlijk wel wat kleine aardigheden, maar dat is enigszins verwaarloosbaar.
Mijn opa gaf me een boek, maar dat was meer een gebaar... : Ik lees veel, dus is hij een willekeurige boekenwinkel in gelopen en het eerste boek wezen kopen wat hij kon vinden. Maar ja, boek = boek. En gegeven paarden...

Ach ja... Ben ik nu zielig?

The Train Passes By

Bericht 54.

Al enkele dagen loop ik met het idee om weer eens een blog te schrijven, maar mijn inspiratie laat mij een beetje in de steek. Waarover zal ik iets schrijven? Wat is er zo interessant dat het een complete blog verdiend? Die vragen stel ik mezelf, hopend op een antwoord. Tegelijkertijd weet ik dat ik mezelf moeilijk een antwoord kan geven, dus wil ik eigenlijk de vraag naar jullie stellen.

Jullie hebben de afgelopen tijd mee kunnen lezen met honderd-en-een gebeurtenissen. Dingen die compleet verzonnen zijn, dingen die lichtelijk de waarheid beroeren en zelfs dingen die gewoonweg - ook al klinkt het als klinklare onzin - de waarheid zijn.

Bij dezen wil ik dus de vraag naar jullie ombuigen. Waarover zouden jullie iets van mij willen lezen? Laat het weten en uit de leukste inzendingen maak ik enkele posts.

Hoe leuker, hoe groter de kans dat jouw bericht volgt!

Laat de trein niet langsrijden, maak er gebruik van!

The Music Within

Bericht 52

Al meerdere jaren koop ik bijna alle muziek die ik enigszins mooi vind. Dat is iets wat ik ook graag doe, want het downloaden van muziek is en blijft natuurlijk een niet fijne optie. Allereerst benadeel je de artiest of band ermee en daarnaast is het ook nog eens illegaal. Maar dat zal niet veel mensen tegenhouden. Daarom maar nu eens een stukje over muziek.

Regelmatig wordt me gevraagd of ik nog een goede band weet die anderen eigenlijk ook zouden moeten kennen. Nu is het makkelijk om te weten dat ik het meeste muziek-nieuws wel weet of in ieder geval in de gaten houd. Niet dat ik bladen lees of exact weet wanneer die artiest een nieuwe cd uitbrengt, maar ik weet wel wanneer er iets komt wat ik graag wil.
Om maar een paar voorbeelden te noemen: Op het moment dat Amy McDonald in Nederland bekend werd, had ik haar cd al uit Engeland laten komen. Twee maanden voordat Eliza Doolittle haar cd in Nederland lanceerde, was haar cd al te koop in Engeland. En - lang leve het internet - had ik deze dus ook al in huis.

Ik moet wel bekennen een aparte smaak voor muziek te hebben. Want het ene moment is dit countrymuziek, terwijl een andere keer punkrock of klassiek op het programma staat. Jazz, pop en folkmuziek met een variatie aan instrumenten komen langs. Banjomuziek is leuk, maar ook een doedelzak, viool of elektrische gitaar is welkom. Het ligt er net aan hoe ik me voel. Bij elke stemming is wel een muziekgenre te vinden.
Alles kan, alles mag en - het mooiste van dit alles - alles is te koop!
Nederlandstalige muziek ligt mij niet direct, de Engelse taal is meer aan mij besteed. Desalniettemin heb ook ik wel enkele Nederlandstalige artiesten in de kast staan. Of eigenlijk liggen, mijn collectie wordt groot.

Waren het vroeger vooral verzamelalbums die ik aanschafte, nu zijn het toch echt originele cd's. Eén artiest of band die de hele cd vult. Voordeel daarbij is dat je exact weet wie het zingt en speelt, nadeel is dat je vaak maar cd's van rond de dertien liedjes hebt.
Elk moment van de dag heb ik ook wel een liedje in mijn hoofd. Soms heb je een heel irritant liedje in je hoofd, maar dat is zo verholpen door even iets compleet anders op te zetten. Nederlandstalige muziek wring je uit je hoofd door een lekkere rockplaat terwijl Engelstalige nummers graag wat klassieke muziek zien komen om hen plaats te vervangen in je hoofd.

Ik heb de afgelopen weken ook meerdere cd's gekocht. Sommige om te proberen, sommige omdat ik ze geweldig vind en al hun werk verzamel. De muziekwinkel hier kent mij ook al goed. Ik kom wekelijks langs en koop meestal wel enkele cd's. Vaak ook op aanraden van hen. Dan komt er één naar me toe en zegt: 'Heb je deze al eens gehoord?' Ik luister even en schaf dan vaak de muziek aan. We snappen elkaar. Andersom geldt dit ook. Ook ik loop soms naar hen met de opmerking of ze dit al wel eens gehoord hebben. Via het internet haal ik wel eens wat muziek uit Amerika, Engeland of Frankrijk. Alles kan tegenwoordig.

Mijn laatst aangeschafte cd's zijn:
- Goodbye Lullaby van Avril Lavigne
- Going Out in Style van Dropkick Murphys
- Seasons of My Soul van Rumer
- Selah Sue van Selah Sue
- Celia Trigger van Marike Jager

Mochten jullie nog een muziektip willen hebben of mij een tip willen geven: laat het weten! Ik sta altijd open voor een vraag of opmerking!

There's someone Calling for you!

Nummer 51.

Vandaag is het feest. Dat klinkt niet zo gek, wetende dat het halve land straalbezopen host langs de drie grote rivieren. Maar dat feest bedoel ik niet. Het is niet zo dat het carnaval - in Nederland slechts vermaak - in Europa echt groot is. Daarvoor moet je naar andere landen toe, voornamelijk gesitueerd in Zuid-Amerika.
Nee, vandaag vieren we feest omdat er 135 jaar geleden de Amerikaanse overheid een patent heeft goedgekeurd. Dit patent werd op Valentijnsdag aangevraagd door een man die deze zo snel mogelijk wilde hebben, alhoewel hij nog een beetje aan het prutsen was met het apparaat zelf. Door alle perikelen rond Valentijn in Amerika - zij hebben er een feestdag van gemaakt - duurde het een tijd voordat deze meneer zijn patent zag verschijnen.

Op de zevende maart van het jaar 1876 kreeg deze man, Alexander, zijn patent en ging rustig verder met prutsen van zijn apparaat. De tiende maart dacht hij deze klaar te hebben en zei door het apparaat: 'Mister Watson, come here! I want to see you!'
Enkele tellen later kwam deze 'mister Watson' bij Alexander Graham Bell de kamer ingelopen. Hij hoorde het geluid aan de andere kant van het huis!

Nu, 135 jaar later, heeft bijna iedereen een telefoon. Mobieltjes zijn er in alle soorten en maten en lijkt zelfs soms de gewone 'huis'telefoon te verdrukken. Maar, niet getreurd, Alexander heeft zijn uitvinding toch gekregen.

Een kritische noot mag hierbij echter wel geplaatst worden. Voordat meneer Bell zijn patent aanvraagde wist hij van het onderzoek van Philip Reis. Die man begon met het maken van een telefoon, alleen gebruikte verkeerde dingen. Voor meneer Reis (die de term 'telephon' bedacht heeft) was het alleen een experiment, meneer Bell maakte het af.
Ook in 1871 al (ja, jaren daarvoor) wilde een Italiaanse immigrant hetzelfde patent aanvragen. Hij had alleen het benodigde geld er niet voor. Antonio Meucchi kreeg later door het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden nog wel 'credits' voor zijn werk: als hij het geld had gehad, zou Bell geen patent hebben gekregen.
Tenslotte was Elisha Gray ook iemand die werkte aan een telefoon. Bell diende het patent alleen net twee uur eerder in. Daardoor was ook hij uit de running.

Bell zorgde echter ervoor dat zijn uitvinding niet enkel en alleen voor de laboratoria bleef. Hij maakte huiskamermodellen die je nu nog kan vinden. En daarmee verdient hij het om vandaag geëerd te worden.

Dus, Alexander, vandaag is jouw dag!

(oja, nog een telefoonweetje: wist je dat het woord 'hello' 'bedacht' is enkel en alleen om de telefoon op te nemen?)