Vandaag was een bijzondere dag. Van tevoren wist ik al goed dat ik van vandaag een memorabele dag wilde maken. Een helikoptervlucht, lekker boot-ten op de maid of the mist en lekker hoog eten in een toren die uitkijkt op de watervallen.
Gisteravond hoorde ik het verhaal van een meisje dat van de waterval af was gevallen, eergisteren, en die het overleefd heeft. Weliswaar met een nektrauma het hospitaal in, maar wel kan ze het na vertellen. Vannacht droomde ik dus ook over dat ik uit de helikopter viel en evenzo bij de watervallen naar beneden viel.
Desalniettemin stopte het mijn intenties om de helikopter te pakken niet. Mijn enige punt was dat als het regende en minder mooi weer was, dat ik het niet zou doen. En toen begon de dag. Wederom met een heerlijk ontbijt, koffer ingepakt en naar de bus gebracht om zo weer weg te gaan.
We reden een lang stuk langs de rivier, zijn enkele hoge bruggen over gereden en het landschap werd steeds mooier. Het landschap wel, het weer daarentegen niet. Het regende steeds harder naarmate we dichter bij de Niagara Falls kwamen. Nadat we een koffiepauze hielden bij een oude markthal in de buurt van de watervallen, vertelde Leo ons dat de helikopters ook niet opstegen vanwege het slechte weer. Daar ging het dan. Dat idee viel letterlijk en figuurlijk in het water.
Toch nam ik me voor niet moeilijk te gaan doen. Het zij zo, je kan er niets aan veranderen en je kan op z'n minst genieten van de dingen die je wel hebt. Zoals bijvoorbeeld het boottochtje langs de beide watervallen. Ja, je leest het goed, het zijn er twee! De ene is Amerikaans en ligt op Amerikaans grondgebied terwijl de andere dus op Canadees grondgebied is en dus ook van diezelfde nationaliteit is. De ene is iets groter dan de andere, maar bij de kleinere kun je onderdoor lopen, of eigenlijk achterlangs.
Toen we bij de watervallen aankwamen gingen we allereerst naar de boten toe. Tickets werden gekocht en we kregen allemaal een 'mooie' blauwe poncho, die ons tegen het water van de watervallen zou moeten beschermen. Helaas hadden ze geen bescherming voor mijn camera, de lens is wel goed nat geworden. Toch heb ik die maar drooggemaakt en ben verder gegaan. Tja, foto's willen jullie toch zien, nietwaar?
Daarna kregen we driekwartier om rond te kijken bij een uitkijkpunt. Waar Leo niet op had gerekend was de hoeveelheden regen die naar beneden vielen. En dan, met poncho en paraplu, wordt je nog nat. Mijn voeten hebben het helemaal niet droog gehouden, maar daar loop ik wel doorheen.
Daarna gingen we naar het restaurant dat vanuit een toren uitzicht had op de watervallen. Daar gingen we eten, een lopend buffet. Je weet van tevoren al dat het eten regelmatig wel wat koud wordt, dus dat namen we voor lief. En de vitrine van het dessert was geweldig! Ze hadden vanalles, dus nadat ik wat kip, rijst, aardappelen, een broodje en een gehaktbal naar binnen had gewerkt, kwam het toetje. Een stukje taart, een muffin en daarnaast ook wat vers fruit... Heerlijk!
Toen we vanuit de toren naar beneden liepen, werd het wat droger en kwam aarzelend een zonnetje tevoorschijn. Terugrijden naar de helikopters zou een half uur kosten, en terugkijkend ben ik blij dat ik het niet gedaan heb: de regen kwam daarna net zo hevig terug.
In de bus naar Amerika moesten we een erg lang eind wachten alvorens we aan de beurt kwamen. Iedereen verveelde zich en de bus schoot maar niet op. Toen we eindelijk aan de beurt waren moesten we allemaal weer uit de bus, paspoorten laten zien en konden we, nadat de bus ook gecheckt was, weer gaan.
Toen gingen we naar Goat Island, een eilandje wat tussen de watervallen ligt. Daar maakten we enkele foto's tussen twee buien door die, volgens mij, goed gelukt zijn.
Daarna reden we door naar Buffalo, in de staat New York, waar ik nu ook zit in de lobby van het hotel waar ik vannacht slaap. Niet dat ik namelijk in een andere hotellobby zou gaan zitten voor internet, want o ben ik niet. Of wel... Ligt net aan de dag, denk ik.
Vandaag in ieder geval niet. Net bij de bar dronk ik even een warme chocolademelk, die ik wel mis. Een goede choco is bijna nergens te krijgen - niet dat ik ze overal proef - maar meestal zijn ze vrij waterig.
Nu dus even typen, dan douchen en morgenvroeg gaan we via het land van de Amish naar Lancaster, de laatste stop op deze reis. Niet te geloven dat ik al bijna weer terug in Nederland ben, en dat ik al bijna twee week hier ben...
Hoe dan ook, tot morgen, als ze daar internet hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten