De Pretpark Avonturen

Zoals jullie weten ben ik nu al enkele weken een paar dagen in de week werkzaam op een school in Drachten. Of, in het geval dat jullie het nog niet wisten, nu weten jullie dat zeker. Elke donderdag tot de zomervakantie sta ik voor een leuke en gezellige groep zes en de vrijdag mag ik lesgeven aan een evenzo leuke en gezellige groep zeven. Fijn om te doen en daarnaast ook nog eens een gaaf team, leuke ouders en mooie school - alhoewel het plein wat aan de kleine kant is...

Afgelopen vrijdag was er echter een bijzondere dag: op mijn werkdag was het schoolreisje. De groepen drie tot en met zeven, zo'n 200 leerlingen, gingen in drie bussen naar Avonturenpark Hellendoorn. Spannend joh!
Bijna alle meesters en juffen gingen mee - mijn incluis - en samen waren we al gauw aan het zingen in de bus. Alhoewel we op meer dan vijftig kilometer van de plaats van bestemming waren, klonk het lied "we zijn er bijna" al lekker op tijd. De sfeer zat er goed in!

Eenmaal in het park kon de pret bijna beginnen. Bijna. Eerst zochten we een plekje om alle jassen en tassen neer te leggen, hetgeen snel gevonden was en de pret niet langer kon stoppen. Kinderen renden alle kanten op. Achtbanen, waterattracties, glijbanen en schommelende boten of schommels... iedereen was los!

Ook de meesters en juffen deden gewoon mee. "Meester, gaat u met mij mee in de achtbaan?" Een meisje kijkt je vragend aan. Voor mij persoonlijk is het heel simpel: geen achtbaan te gek. Natuurlijk ga ik mee! "Wilt u daarna ook met mij in de achtbaan dan?" Alsof het hek van de dam is komen er steeds meer kinderen vragen of ik met hen mee wil.

De Tornado

Uiteindelijk ben ik een vijftien keren in deze achtbaan geweest en nog enkele andere keren in een tweede achtbaan. Maar niet alleen in achtbanen ga ik mee. Een paar kinderen uit groep vijf kwamen naar me toe - let wel, ik geef dus geen les aan deze kinderen, maar dat weerhoudt hen (en mij) niet - en vragen of ik meega in een soortement van reuzenrad met draaiende die uiteindelijk over de kop gaan.
Natuurlijk ga ik mee! De blik in de ogen van deze leerlingen zegt boekdelen.

Nadat we om twaalf uur een patatje hebben gehad en we nog heerlijk verder zijn gaan spelen, was het al gauw drie uur. Verzamelen, weer terug in de bus - verhalen uitwisselend over wat nu de leukste attractie was - en vanzelfsprekend weer verder zingend... Rond vijven waren we weer terug in Drachten. Een heerlijke dag. Een gedenkwaardige dag. En dan heb ik nog niet eens de helft beschreven.

Toen ik op de basisschool zat gingen we eens naar Slagharen. Ook daar is een achtbaan. De eerste keer dat ik daarin zat, volgens mij zelfs de eerste keer dat ik ooit in een achtbaan over de kop ben gegaan, zat een meester naast me in het karretje. Dat vergeet ik niet weer.

Zouden deze leerlingen deze dag ook zo herinneren als ik die ene dag in groep zes?