De meest bizarre Kerst ooit

In de afgelopen week heb ik een drietal blogs geschreven die de eerste wereldoorlog, de Grote Oorlog, eens wat beter bekeken. Dat heb ik gedaan omdat de eerste wereldoorlog bij veel Nederlanders een onbekende oorlog is. Alhoewel ik me daarover lang genoeg heb kunnen opwinden, kunnen jullie het verhaal van Gavrilo Princip hier en de verhalen over het Duitse Schlieffenplan hier (1) en hier (2) teruglezen.

Vandaag komt een blog over hoe er Kerst gevierd werd in de loopgraven, hoe de hoge officiëren daar helemaal niet blij mee waren en hoe de Duitsers toch iets wonnen:

De meest bizarre Kerst ooit

In de loopgraven was het koud. Zonder verwarming, zonder dat je uberhaubt binnen was, een dak boven je had, kon de temperatuur snel afdalen naar een kleine min tien graden. De Engelse soldaten wilden niets liever dan naar huis, om bij hun familie te zijn en de Duitse troepen evenzo. Toch bevolen hun generaals en hoge officiëren dat ze moesten blijven. De hoge omes in het leger zaten overigens ver van alle beschietingen in een commandopost in een heerlijk bed naast een kachel te slapen... Dit was Kerstavond 1914.

Bij de normale inspectie van de Duitse linies viel een Engelse soldaat wat op. Overal begonnen rond de loopgraven van de Duitsers lichtjes te branden. De soldaat waarschuwde een ander en al gauw lag de gehele Engelse linie voorzichtig spiedend te kijken naar de kaarsjes bij de overburen. Opeens klonk een gitaar en de Duitsers begonnen te zingen: 'Stille nacht, Heilige nacht. Gottes Sohn...'

De Engelsen stonden versteld. Ze luisterden vol verbazing naar het Kerstlied en de lichtjes die over de gehele loopgraaf flakkerden. Toen het lied uit was klonk er een stem: 'En nu jullie, Bobby's!'
De Engelse soldaten keken elkaar aan en opeens begon er één te zingen: 'O Holy Night...' Langzaam vielen steeds meer soldaten hem bij en even later zongen alle Engelse soldaten ook uit volle borst. Na het lied werd de beurt weer overgegeven aan de vijand die ook weer een lied zong.
Na een gezang heen en weer sloten de Duitsers af met het zingen van het volkslied. Enkele Engelse soldaten kregen zelfs tranen in hun ogen. De Duitse hymne galmde over het niemandsland tussen beide loopgraven in.

Een stem riep: 'Komen jullie bij ons, Bobby's? Dan vieren we Kerst samen!' De Engelse soldaten, geschokt door de wens, riepen al gauw dat de Duitsers maar bij hen moesten komen. Even later kwam er een Duitser over de het niemandsland gelopen, gevolgd door vele van zijn kameraden. Ze namen eten en drank mee.
Samen vierden ze Kerst. Engelse en Duitse soldaten gebroederlijk bij elkaar. Eten werd rondgedeeld, drank werd rondgegeven... 'Life and let life,' Leven en laten leven.
Cadeaus werden uitgedeeld aan elkaar. Er werd een kerstboom omgehakt en werd bij de loopgraven neergezet en er werden plannen gemaakt om een voetbalwedstrijd de dag erna te houden.
Aan het eind van de avond bedankten de soldaten elkaar en iedereen ging weer naar zijn eigen linie terug.
De avond viel, de nacht kwam en ging weer voorbij: een nieuwe ochtend.

Elf Duitse soldaten, zonder helm, stonden al te wachten in het niemandsland. Elf Engelse soldaten kwamen er al gauw bij. Er werden twee doeltjes gemaakt, soldaten stonden door elkaar heen aan de zijlijnen... Een echte voetbalmatch, in het niemandsland tussen de Duitse en de Engelse soldaten. En ook al wonnen de Duitsers deze bizarre wedstrijd, voor niemand maakte het uit.
Behalve voor de generaals en de officiëren. Zij vonden het muiterij en hoogverraad.

Een dag later, 27 december 1914, kwamen de Duitse en Engelse troepen weer bij elkaar op het niemandsland. Ditmaal voor een andere klus. Gezamenlijk begroeven ze alle soldaten die al gestorven waren. In het begin waren de Duitse soldaten vooral bezig met hun eigen gevallen kameraden en de Engelsen evenzo. Maar enige tijd later werd er ook veel geholpen. Een Duitse priester zei de laatste woorden bij een Engelse soldaat. Het 'Onze Vader' klonk in het Engels bij een Duitse soldaat. Samen. Gebroederlijk.

Een dag later was er voor beide kampen niets meer aan de hand. De orders waren duidelijk. ze waren weer vijanden. Maar die Kerst zouden ze nooit meer vergeten.

---

Dit gebeurde vooral met de Saksische en Beierse soldaten aan de ene kant en de Engelsen aan de andere kant. De Pruisische, Franse en Belgische soldaten deden vrijwel niet mee.
Ook in 1915 kwamen dit soort taferelen voor. Wel was het toen verboden door de legerleiding (doodstraf) maar omdat de legerleiding toch bijna nooit aan het front aanwezig was... het gebeurde gewoon weer.
In 1916 werd het wederom verboden, ditmaal waren legerleiding aan beide kanten aanwezig. De orders waren simpel: schiet iedereen neer die zich in het niemandsland begeeft. Dit jaar, evenals het jaar daarop, was er geen Kerstbestand.

Volgende keer meer.