Wat heb JIJ over voor een ander?

Stel: Je bent net overleden...

Nogal een binnenkomer, nietwaar? Ook al ga ik er vanuit dat dit voor niemand die dit leest het geval is - als je gestorven bent kun je moeilijk eerst een computer aanzetten en daarna ook nog eens dit stuk lezen - toch hoop ik dat je verder leest. Het is namelijk belangrijk. Nogal raadzaam om verder te lezen. Dus, laat ik weer opnieuw beginnen.

Stel: Je bent gestorven.

Vraag me niet hoe je gestorven bent of waarom ik daarvan weet en, misschien nog wel een betere vraag, waarom ik nu aan een dode schrijf, want ook dat raakt de kern van het verhaal niet. Sterker nog, wederom loop ik bij het verhaal weg. Laat ik dus nog eenmaal opnieuw beginnen en dit keer mag je jezelf dus geen onnodige vragen stellen die ik dan weer moet beantwoorden. Vragen mogen dus alleen nog maar als je het stuk uitgelezen hebt. punt.

Stel: Je bent dood. Morsdood. Artsen hebben je net doodverklaard, er is niets meer aan te doen. Geen weg terug, het einde is gekomen. Je bent de pijp uit en hebt diezelfde pijp aan Maarten gegeven. Helaas pindakaas, de olifant blies jouw verhaaltje uit. The end.

Tja, dat is misschien even schrikken. Je wordt begraven, gecremeerd of wat voor ander gekke wens je dan ook maar hebt - een zeemansgraf lijkt mij nog wel een mooi idee. En dan?
Jij bent in de hemel - of waar jij denkt heen te gaan - en je lichaam is hier op aarde. Wat doe je daar dan nog mee? Wat doe je met je hart, je nieren of je longen? Heb je je alvleesklier, je lever of je hartkleppen nog nodig? Heb je je hoornvlies nog nodig om door te kijken?

Natuurlijk heb je nu een idee waar ik heen wil gaan. Je snapt ook waarom ik je, aan het begin van het verhaal, dood verklaard heb. Althans, dat hoop ik.
Deze week is het de donorweek; een week waarin er extra aandacht wordt gegeven aan de vraag of JIJ al een donor bent. Of jij bereid bent om na je dood nog anderen te kunnen helpen. Let even op het woordje 'na'. Jij bent al gestorven, er kan voor jou niets meer gedaan worden. Toch kan je dan nog anderen helpen!

Stel: je hart begeeft het. Ook al niet zo'n prettig vooruitzicht - sterker nog, dat wil ik eigenlijk helemaal niet - maar het gebeurt wel eens. Een pacemaker werkt dan wel, maar dat is slechts een tussenoplossing. Zo'n apparaat werkt alleen als je hart er deels mee gestopt is. Als hij helemaal stopt dan... tja, dan sterf je ook.
Hetzelfde geldt ook voor je longen, je nieren, je lever, je alvleesklier en je dunne darm. Om nog maar niet te spreken over hartkleppen, bloedvaten en je hoornvlies.

Als jij iemand anders kan helpen, waarom zou je het dan niet doen?

Als je nog geen donor bent: ga dan naar deze site: www.jaofnee.nl
Als je meer wilt weten, ga dan naar de site van de Donorvoorlichting

Ja. Ik ben al donor. Dat heb ik op mijn achttiende al besloten. Tegelijkertijd ook nee, ik geef niet alles weg. Dat is ook iets waar je voor kan kiezen. Je hoeft niet alles weg te doen. Ook al weet ik dat ik er na mijn sterven niets meer mee kan, toch wil ik mijn hart houden. Dat is misschien wat apart - 'ga dan all-in' - maar dat is mijn persoonlijke keus. Dat wil ik. En dat respecteren ze.

---

Om even iets te schetsen het volgende. De Nederlandse overheid - de doktoren, ziekenhuizen en artsen - mogen niets doen tenzij jij hebt aangegeven dat het mag. Netjes van ze, nietwaar? Er zijn ook andere landen waar het andersom gaat: als je niets aangeeft gaan ze er vanuit dat je toestemming geeft. Wie zwijgt stemt immers toe. In ons land zijn ook stemmen geweest om het zo te doen. Want JA zeggen... daar moet je iets voor doen. En als je niets doet, dan ben je toch ook klaar?

Kom op, neem eventjes twee minuutjes van je tijd om jezelf te registreren. Doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor anderen. En... wat als jij later iets nodig hebt? 

Home sweet Home

Vandaag is het woensdag. Ik ben al weer twee dagen in Nederland en moet vooral nog weer even wennen. Niet aan het weer, dat is allemaal nog wel ongeveer gelijk, maar meer aan de tijd. Ik weet dat het geen jetlag is, want die heb ik meestal alleen als ik de andere kant op ga. Ik weet van gekte niet meer wat ik met de tijd moet doen. Tijdens de reis was alles geregeld en hoefde ik nergens op te letten, behalve om op tijd te zijn. Nu kan ik mijn eigen tijd weer indelen. Leuk, maar wel weer even wennen.
Laat ik maar snel teruggaan naar afgelopen zondag, toen we nog in Amerika waren, in Lancaster om precies te zijn.

Nadat ik ontbeten had en mijn koffer naar de bus had gebracht vertrokken we al gauw. Als eerst zouden we naar een Amish-museum gaan. Je kan zeggen van die mensen wat je wilt, maar duidelijk zijn ze wel. Ze weten wat ze willen en wat ze doen. Vrije tijd kennen ze bijna niet en in principe is alles geregeld.
In het museum werden we direct 'apart' gezet: de mannen bij de mannen en de vrouwen aan de overzijde ook allemaal bij elkaar. Een uitleg volgde over het leven van de Amish en - nadat we het huis van binnen hadden gezien - vervolgens liepen we over het terrein van het museum waar allemaal gebouwen van de Amish stonden.
Waaronder ook het '1-kamer-schooltje'. Zulke scholen zie je dus bijna niet. Ik kom wel eens grote schoollokalen in waar drie of vier klassen in zitten, maar hier zitten dus alle acht de groepen in één gebouw. Toch is het onderwijs binnen die Amish-school helemaal niet slecht geregeld: Lezen, schrijven, rekenen en Engels zijn de vakken die de kinderen krijgen. Onder lezen verstaan ze dan ook nog eens geschiedenis en aardrijkskunde. Alles komt dus min of meer aan bod, geen gedoe.

Toen we weggingen, reed de bus een stuk door het platteland van Lancaster County, maar veel Amish wonen. 'Verrassend genoeg' zagen we bijna geen, maar dat komt meer omdat het zondag was. Dan zitten ze allemaal bij elkaar in de huiskerk, om de twee weken bij een ander gezin.

Vervolgens kregen we de 'verrassing' van Leo te zien en horen: we gingen nog naar de stad Baltimore. Daar aangekomen ben ik allereerst naar de enorme boekenwinkel Barnes and Noble gegaan. Dat is pas een echte boekenwinkel! Nadat ik wat gekocht had begon ik rond te lopen bij de oude haven. Het WTC-gebouw wat daar staat was ooit het hoogste gebouw van de wereld. Daar ben ik nog even omhoog geweest, heb nog wat rond oude en nieuwe boten heengelopen en toen was het alweer tijd om naar het vliegveld te gaan.

Op het vliegveld was het redelijk druk. We mochten lekker gaan wachten in een rij totdat we onze koffers konden afgeven, hetgeen toch zeker wel een paar kwartieren duurde. En maar wachten en wachten. Ik werd er druk van. Ook daarna, voor de douane, moesten we weer wachten en wachten. Schoenen uit, iPad uit de tas, broekzakken leeg... gek wordt je ervan.
Tenslotte zaten we in de vertrekhal weer te wachten. Verrassend hè? Ach ja, het zij zo.

Eenmaal in het vliegtuig begon mijn drukte ietwat te zakken. We zouden landen rond zeven uur in de ochtend, wat voor mij allemaal maar makkelijker was, want dan kon ik de kwart over acht trein nemen en was ik om half elf thuis. Ook wel weer eens lekker!
In het vliegtuig heb ik drie hilarische films gezien: Cars 2, Mr. Poppers Penguins en Bad Teacher. Dan heb je nog wat te doen ook in het vliegtuig. De films maakten dat de vlucht lekker opschoot en voordat ik het wist keek ik alweer uit op de Nederlandse vlakke horizon waar de zon net begon op te komen.
Koffer afhalen, gedag zeggen en daarna de trein in: alles kon nog net voordat die vertrok.

Alhoewel de gehele reis enorm snel ging, ik zag veel dingen in een relatief korte tijd, heb ik er van genoten. Of ik vaker een groepsreis zal doen weet ik niet. Daarover zal ik dan goed moeten nadenken. Reizen zal ik blijven doen. Ik zit er nu al over te denken om ergens begin volgend jaar naar Singapore te gaan. Daarover zal je tzt wel kunnen lezen.

Dat betekent echter niet dat ik niet doorga met bloggen! Houdt deze blog en de anderen gewoon in de gaten! Er komen meer!
(en dan nog een lekker flauwe opmerking: als je genoten hebt van de blogs, stuur me geld en dan ga ik weer weg om meer te schrijven! :)

Op de lange snelwegen...

Vanochtend vroeg konden we vanaf zeven uur ontbijten in de lobby van het hotel. De prijs was niet bij de boeking inbegrepen, dus nam ik enkel een kopje thee, wat voor mij toch al een aardig ontbijt is. Normaal gesproken eet ik namelijk helemaal niets en, ook al weet ik dat het de belangrijkste maaltijd van de dag is, toch mis ik het ook niet. Een croissantje en een kopje melk of verse jus kan ook best, maar niet te vaak. Zeker niet.

Wetend dat dit de laatste volle dag in Amerika was, wilde ik er ten volle van genieten. Helaas lukte dat niet helemaal: het regende bijna de gehele dag...

Het eerste waar we vanochtend heenreden was een glasmuseum in Cornwall. (uit mijn hoofd, dus weet de naaam zo niet zeker) Daar nam ik wat te drinken voordat ik het museum in ging, en een havermoutkoekje. Die zijn hier trouwens erg lekker: een aanrader, ook voor jou! Een oatmeal-koekje met rozijnen.
Daarna snel een rondje gelopen door het museum. Oude glazen, servies en watniet kwamen langs me. Dat boeide me eigenlijk helemaal niet, ik liep er snel voorbij. Ook wat glazen kunstwerken die weliswaar wel erg mooi waren, maar niet bij mij zouden passen - ze zouden veel te snel kapot zijn. En lijmen begin ik dan niet aan!
Daarna kwam een stukje met hoe glas eigenlijk gebruikt werd en zeker ook waarvoor. Dat was wel interessant om te zien. Spiegels, telescopen en microscopen, een 'op de kop spiegel' die omdraait als je er dichter bij komt en een glasplaat met een knop waardoor de glasplaat ineens doorzichtig is - als je er niet op drukt kan je er niet doorheen kijken. Leuke manieren om glas te gebruiken.

Je kon ook kijken hoe glas geblazen werd, maar aangezien ik dat al wel wist - gezien in Noorwegen of Zweden - hoefde dat van mij niet. De laatste tien minuten heb ik een boek gepakt en ben verder gaan lezen in het laatste van drie boeken die ik meegenomen had.
Ook in de bus las ik verder, totdat het boek uit was en is. Gelukkig stopten we toen bij een megasupermarkt waar ook gewoon een restaurant-hoek in was. Na het eten liep ik door de winkel en vond een boek van een schrijver die ik al had gelezen tijdens de reis, en kocht die. Ook een nieuwe cd die ik daar zag liggen, legde ik bij de kassa neer en rekende ik af.

Daarna werd ik ineens erg druk. Stilzitten was er niet meer bij, kezen kon wat moeilijk en daarom besloot ik maar eens even op twitter te vragen wat ik allemaal in een bus kon gaan doen. Gelukkig kwamen er leuke suggesties, waaronder van mijn nichtje die maar voorstelde dat ik ofwel rondjes moest gaan lopen in de bus, ofwel koprollen moest gaan maken. Beide gingen wat moeilijk, dus ben ik maar gaan staan aan de achterkant van de bus, pratend met twee redelijk jonge kerels. Beiden zijn twaalf jaar ouder dan ik en met z'n drieën en twee meiden waren wij de jongsten van de groep. Die meiden zijn zo'n vijf jaar ouder, ik ben dus de jongste van het hele stel.

Lopend, staande en zittend ging de middag traag voorbij totdat Leo ineens vertelde dat we een stop gingen maken en we een stuk gingen wandelen in een heel oud dorpje genaamd Lewisburg. Volgens mij zien ze daar nooit toeristen, maar dat terzijde. We stapten uit en liepen wel tweehonder hele meters alvorens we weer de bus in konden. Ik huppelde nog maar drie rondjes extra, maar toen moest ook ik de bus in. Het zei zo.
Daarna reden we door - en terug - naar een marktje waar wel Amish zouden kunnen zijn. We zagen wel twee hele Amish in een door paard-en-wagen getrokken kar. En dat was dat.

Vervolgens reden we door naar Harrisburg, de hoofdstad van de staat Pennsylvania, en maakten een kleine stop voor het stadhuis. Daar was een bruiloft bezig - of er werden enkel foto's genomen - maar toen we op het punt van vertrekken stonden kwam ineens een bruidsmeisje naar onze bus toen met de vraag of ze van het toilet gebruik mocht maken. Dat was de eerste keer dat er iemand van de wc gebruik maakte, maar daarna kwamen ook een tweede en zelfs een derde bruidsmeisje binnen om van het gemak te gebruiken.

Daarna reden we snel door naar Lancaster, waar ik nu in het hotel zit. We hebben net met vier man gegeten in een Aziatisch restaurant waar even later ook de chauffeur, Bob, naar binnen kwam. Hij wilde niet bij ons zitten, maar toch hebben we allemaal vijf dollar neergelegd om zijn eten ook te betalen. En opkeken dat hij deed! 'You shouldn't have!' zei hij, maar het 'leed' was al geschied.
Mijn gelukskoekje zei trouwens dat de dingen die je vandaag kan doen ook moet doen, want misschien is er geen morgen.

Toch gaan we morgen weg. Eerst rijden we nog wat over het platteland in de hoop enkele Amish tegen te komen, daarna heeft Leo nog een verrassing voor ons in petto, en dan dropt hij ons op het vliegveld. Om vijf uur 's middags vertrekt het vliegtuig, om zeven uur maandagmorgen kom ik aan in NL. Morgen is er dus geen blog zo vroeg, misschien dat als ik me maandag goed genoeg voel ik er nog een schrijf.

En ja, de foto's houden jullie nog tegoed van me!

Het water bij de Niagara Falls

Vandaag was een bijzondere dag. Van tevoren wist ik al goed dat ik van vandaag een memorabele dag wilde maken. Een helikoptervlucht, lekker boot-ten op de maid of the mist en lekker hoog eten in een toren die uitkijkt op de watervallen.
Gisteravond hoorde ik het verhaal van een meisje dat van de waterval af was gevallen, eergisteren, en die het overleefd heeft. Weliswaar met een nektrauma het hospitaal in, maar wel kan ze het na vertellen. Vannacht droomde ik dus ook over dat ik uit de helikopter viel en evenzo bij de watervallen naar beneden viel.

Desalniettemin stopte het mijn intenties om de helikopter te pakken niet. Mijn enige punt was dat als het regende en minder mooi weer was, dat ik het niet zou doen. En toen begon de dag. Wederom met een heerlijk ontbijt, koffer ingepakt en naar de bus gebracht om zo weer weg te gaan.
We reden een lang stuk langs de rivier, zijn enkele hoge bruggen over gereden en het landschap werd steeds mooier. Het landschap wel, het weer daarentegen niet. Het regende steeds harder naarmate we dichter bij de Niagara Falls kwamen. Nadat we een koffiepauze hielden bij een oude markthal in de buurt van de watervallen, vertelde Leo ons dat de helikopters ook niet opstegen vanwege het slechte weer. Daar ging het dan. Dat idee viel letterlijk en figuurlijk in het water.

Toch nam ik me voor niet moeilijk te gaan doen. Het zij zo, je kan er niets aan veranderen en je kan op z'n minst genieten van de dingen die je wel hebt. Zoals bijvoorbeeld het boottochtje langs de beide watervallen. Ja, je leest het goed, het zijn er twee! De ene is Amerikaans en ligt op Amerikaans grondgebied terwijl de andere dus op Canadees grondgebied is en dus ook van diezelfde nationaliteit is. De ene is iets groter dan de andere, maar bij de kleinere kun je onderdoor lopen, of eigenlijk achterlangs.

Toen we bij de watervallen aankwamen gingen we allereerst naar de boten toe. Tickets werden gekocht en we kregen allemaal een 'mooie' blauwe poncho, die ons tegen het water van de watervallen zou moeten beschermen. Helaas hadden ze geen bescherming voor mijn camera, de lens is wel goed nat geworden. Toch heb ik die maar drooggemaakt en ben verder gegaan. Tja, foto's willen jullie toch zien, nietwaar?

Daarna kregen we driekwartier om rond te kijken bij een uitkijkpunt. Waar Leo niet op had gerekend was de hoeveelheden regen die naar beneden vielen. En dan, met poncho en paraplu, wordt je nog nat. Mijn voeten hebben het helemaal niet droog gehouden, maar daar loop ik wel doorheen.

Daarna gingen we naar het restaurant dat vanuit een toren uitzicht had op de watervallen. Daar gingen we eten, een lopend buffet. Je weet van tevoren al dat het eten regelmatig wel wat koud wordt, dus dat namen we voor lief. En de vitrine van het dessert was geweldig! Ze hadden vanalles, dus nadat ik wat kip, rijst, aardappelen, een broodje en een gehaktbal naar binnen had gewerkt, kwam het toetje. Een stukje taart, een muffin en daarnaast ook wat vers fruit... Heerlijk!

Toen we vanuit de toren naar beneden liepen, werd het wat droger en kwam aarzelend een zonnetje tevoorschijn. Terugrijden naar de helikopters zou een half uur kosten, en terugkijkend ben ik blij dat ik het niet gedaan heb: de regen kwam daarna net zo hevig terug.

In de bus naar Amerika moesten we een erg lang eind wachten alvorens we aan de beurt kwamen. Iedereen verveelde zich en de bus schoot maar niet op. Toen we eindelijk aan de beurt waren moesten we allemaal weer uit de bus, paspoorten laten zien en konden we, nadat de bus ook gecheckt was, weer gaan.
Toen gingen we naar Goat Island, een eilandje wat tussen de watervallen ligt. Daar maakten we enkele foto's tussen twee buien door die, volgens mij, goed gelukt zijn.

Daarna reden we door naar Buffalo, in de staat New York, waar ik nu ook zit in de lobby van het hotel waar ik vannacht slaap. Niet dat ik namelijk in een andere hotellobby zou gaan zitten voor internet, want o ben ik niet. Of wel... Ligt net aan de dag, denk ik.
Vandaag in ieder geval niet. Net bij de bar dronk ik even een warme chocolademelk, die ik wel mis. Een goede choco is bijna nergens te krijgen - niet dat ik ze overal proef - maar meestal zijn ze vrij waterig.

Nu dus even typen, dan douchen en morgenvroeg gaan we via het land van de Amish naar Lancaster, de laatste stop op deze reis. Niet te geloven dat ik al bijna weer terug in Nederland ben, en dat ik al bijna twee week hier ben...

Hoe dan ook, tot morgen, als ze daar internet hebben!