The Train Passes By

Bericht 54.

Al enkele dagen loop ik met het idee om weer eens een blog te schrijven, maar mijn inspiratie laat mij een beetje in de steek. Waarover zal ik iets schrijven? Wat is er zo interessant dat het een complete blog verdiend? Die vragen stel ik mezelf, hopend op een antwoord. Tegelijkertijd weet ik dat ik mezelf moeilijk een antwoord kan geven, dus wil ik eigenlijk de vraag naar jullie stellen.

Jullie hebben de afgelopen tijd mee kunnen lezen met honderd-en-een gebeurtenissen. Dingen die compleet verzonnen zijn, dingen die lichtelijk de waarheid beroeren en zelfs dingen die gewoonweg - ook al klinkt het als klinklare onzin - de waarheid zijn.

Bij dezen wil ik dus de vraag naar jullie ombuigen. Waarover zouden jullie iets van mij willen lezen? Laat het weten en uit de leukste inzendingen maak ik enkele posts.

Hoe leuker, hoe groter de kans dat jouw bericht volgt!

Laat de trein niet langsrijden, maak er gebruik van!

The Music Within

Bericht 52

Al meerdere jaren koop ik bijna alle muziek die ik enigszins mooi vind. Dat is iets wat ik ook graag doe, want het downloaden van muziek is en blijft natuurlijk een niet fijne optie. Allereerst benadeel je de artiest of band ermee en daarnaast is het ook nog eens illegaal. Maar dat zal niet veel mensen tegenhouden. Daarom maar nu eens een stukje over muziek.

Regelmatig wordt me gevraagd of ik nog een goede band weet die anderen eigenlijk ook zouden moeten kennen. Nu is het makkelijk om te weten dat ik het meeste muziek-nieuws wel weet of in ieder geval in de gaten houd. Niet dat ik bladen lees of exact weet wanneer die artiest een nieuwe cd uitbrengt, maar ik weet wel wanneer er iets komt wat ik graag wil.
Om maar een paar voorbeelden te noemen: Op het moment dat Amy McDonald in Nederland bekend werd, had ik haar cd al uit Engeland laten komen. Twee maanden voordat Eliza Doolittle haar cd in Nederland lanceerde, was haar cd al te koop in Engeland. En - lang leve het internet - had ik deze dus ook al in huis.

Ik moet wel bekennen een aparte smaak voor muziek te hebben. Want het ene moment is dit countrymuziek, terwijl een andere keer punkrock of klassiek op het programma staat. Jazz, pop en folkmuziek met een variatie aan instrumenten komen langs. Banjomuziek is leuk, maar ook een doedelzak, viool of elektrische gitaar is welkom. Het ligt er net aan hoe ik me voel. Bij elke stemming is wel een muziekgenre te vinden.
Alles kan, alles mag en - het mooiste van dit alles - alles is te koop!
Nederlandstalige muziek ligt mij niet direct, de Engelse taal is meer aan mij besteed. Desalniettemin heb ook ik wel enkele Nederlandstalige artiesten in de kast staan. Of eigenlijk liggen, mijn collectie wordt groot.

Waren het vroeger vooral verzamelalbums die ik aanschafte, nu zijn het toch echt originele cd's. Eén artiest of band die de hele cd vult. Voordeel daarbij is dat je exact weet wie het zingt en speelt, nadeel is dat je vaak maar cd's van rond de dertien liedjes hebt.
Elk moment van de dag heb ik ook wel een liedje in mijn hoofd. Soms heb je een heel irritant liedje in je hoofd, maar dat is zo verholpen door even iets compleet anders op te zetten. Nederlandstalige muziek wring je uit je hoofd door een lekkere rockplaat terwijl Engelstalige nummers graag wat klassieke muziek zien komen om hen plaats te vervangen in je hoofd.

Ik heb de afgelopen weken ook meerdere cd's gekocht. Sommige om te proberen, sommige omdat ik ze geweldig vind en al hun werk verzamel. De muziekwinkel hier kent mij ook al goed. Ik kom wekelijks langs en koop meestal wel enkele cd's. Vaak ook op aanraden van hen. Dan komt er één naar me toe en zegt: 'Heb je deze al eens gehoord?' Ik luister even en schaf dan vaak de muziek aan. We snappen elkaar. Andersom geldt dit ook. Ook ik loop soms naar hen met de opmerking of ze dit al wel eens gehoord hebben. Via het internet haal ik wel eens wat muziek uit Amerika, Engeland of Frankrijk. Alles kan tegenwoordig.

Mijn laatst aangeschafte cd's zijn:
- Goodbye Lullaby van Avril Lavigne
- Going Out in Style van Dropkick Murphys
- Seasons of My Soul van Rumer
- Selah Sue van Selah Sue
- Celia Trigger van Marike Jager

Mochten jullie nog een muziektip willen hebben of mij een tip willen geven: laat het weten! Ik sta altijd open voor een vraag of opmerking!

There's someone Calling for you!

Nummer 51.

Vandaag is het feest. Dat klinkt niet zo gek, wetende dat het halve land straalbezopen host langs de drie grote rivieren. Maar dat feest bedoel ik niet. Het is niet zo dat het carnaval - in Nederland slechts vermaak - in Europa echt groot is. Daarvoor moet je naar andere landen toe, voornamelijk gesitueerd in Zuid-Amerika.
Nee, vandaag vieren we feest omdat er 135 jaar geleden de Amerikaanse overheid een patent heeft goedgekeurd. Dit patent werd op Valentijnsdag aangevraagd door een man die deze zo snel mogelijk wilde hebben, alhoewel hij nog een beetje aan het prutsen was met het apparaat zelf. Door alle perikelen rond Valentijn in Amerika - zij hebben er een feestdag van gemaakt - duurde het een tijd voordat deze meneer zijn patent zag verschijnen.

Op de zevende maart van het jaar 1876 kreeg deze man, Alexander, zijn patent en ging rustig verder met prutsen van zijn apparaat. De tiende maart dacht hij deze klaar te hebben en zei door het apparaat: 'Mister Watson, come here! I want to see you!'
Enkele tellen later kwam deze 'mister Watson' bij Alexander Graham Bell de kamer ingelopen. Hij hoorde het geluid aan de andere kant van het huis!

Nu, 135 jaar later, heeft bijna iedereen een telefoon. Mobieltjes zijn er in alle soorten en maten en lijkt zelfs soms de gewone 'huis'telefoon te verdrukken. Maar, niet getreurd, Alexander heeft zijn uitvinding toch gekregen.

Een kritische noot mag hierbij echter wel geplaatst worden. Voordat meneer Bell zijn patent aanvraagde wist hij van het onderzoek van Philip Reis. Die man begon met het maken van een telefoon, alleen gebruikte verkeerde dingen. Voor meneer Reis (die de term 'telephon' bedacht heeft) was het alleen een experiment, meneer Bell maakte het af.
Ook in 1871 al (ja, jaren daarvoor) wilde een Italiaanse immigrant hetzelfde patent aanvragen. Hij had alleen het benodigde geld er niet voor. Antonio Meucchi kreeg later door het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden nog wel 'credits' voor zijn werk: als hij het geld had gehad, zou Bell geen patent hebben gekregen.
Tenslotte was Elisha Gray ook iemand die werkte aan een telefoon. Bell diende het patent alleen net twee uur eerder in. Daardoor was ook hij uit de running.

Bell zorgde echter ervoor dat zijn uitvinding niet enkel en alleen voor de laboratoria bleef. Hij maakte huiskamermodellen die je nu nog kan vinden. En daarmee verdient hij het om vandaag geëerd te worden.

Dus, Alexander, vandaag is jouw dag!

(oja, nog een telefoonweetje: wist je dat het woord 'hello' 'bedacht' is enkel en alleen om de telefoon op te nemen?) 

Like a Balloon in the Sky

Blog 50.

Met een megafoon dingen roepen is altijd leuker dan gewoon iets te roepen. Evenzo is het ook om iets heel groot op te blazen als het wat kleins is. En wat dacht je ervan om kleine gebaren enorm groot te maken, of juist exact het tegenovergestelde te doen dan wat je bedoeld? Wat dat betreft houd ik er wel van om dingen overdreven te doen. Dat zie je in een heleboel dingen in mijn leven terug.
Als ik een beetje druk ben, merk je gauw dat ik ergens enthousiast over ben. Dat zie je dan vaak 's ochtends vroeg al, als ik zingend en swingend de auto inga en - even later - weer uitstap. Ik merk overigens dat dit soms wel eens kan leiden tot ergernis bij anderen, maar het is niet mijn probleem dat zij een probleem maken van mijn opgewektheid.

Vrolijk stap ik de wereld rond om, op de dagen dat ik werk, dan ook de leerlingen te inspireren met die vrolijkheid. Iedereen die wat sipjes binnenkomt lopen, houd ik tegen. Een korte mop, een beetje aandacht... Het is net als met bloemen, het kopje gaat ineens omhoog. Morgen ook. Lekker vrolijk de wereld door.
Hopen dat de zon schijnt, dan kan mijn hele dag helemaal niet meer stuk. In de pauze buiten genieten van een kopje thee (ja, op scholen drink ik nog steeds enkel thee) en zodoende weer even wat goede, frisse lucht happen. Dat heb ik de afgelopen week niet heel veel gedaan.

Misschien weten jullie het - ik heb het immers meerdere malen herhaald - maar voor hen die het niet gehoord hebben: afgelopen week ben ik op het PVT druk bezig geweest. Heerlijk geschreven voor het blaadje wat elke dag uitkwam en dat was waanzinnig leuk om te doen. Stressverhogend, dat wel, maar ook supergaaf. Een uitdaging die ik iedereen wel wil aanraden.
Woensdag beginnen in de kerk, om dan om twaalf uur met z'n allen te beginnen met schrijven. Meerdere stukjes schrijven (minimaal twee per dag) en tegelijkertijd mocht ik ook alle schrijfsels op spelling corrigeren. Ik heb daarbij direct gewezen op het feit dat mijn spelling ook niet vlekkeloos verloopt, maar dat vonden ze geen probleem. Ik kreeg zelfs meerdere complimenten op de spelling! In de pocket!
Donderdag evenzo. De hele dag schrijven en daarna 's avonds naar de feestavond. Tenminste, dat was het programma geweest ware het niet dat ik bekaf was van een dag in het muffe hok. Geen ramen, twee deuren... Wat een gedoe. Gelukkig zat ik niet vast, ik ben regelmatig even er uit gelopen, maar het werk stapelde daarna natuurlijk wel op...
De vrijdag was een ander verhaal. Omdat het hele gedoe met drukken wat lang duurt, waren er die dag twee deadlines. De eerste om vier uur 's middags en de tweede rond tweeën 's avonds. De eerste deadline werd snel gehaald. geen problemen, de stukjes die ik na moest kijken had ik allemaal vrij vlot af. Mijn stukjes evenzo.
De tweede deadline daarentegen was één van een geheel andere orde. Iedereen had een spontaan writersblock, niemand wist exact wat wie ging schrijven en er werd door sommigen pas om twee uur begonnen met het schrijven van een één na laatst stuk. En dan moest ik, als enige corrector 'in the building', die ook nog controleren. Rond drieën waren de stukjes klaar en was de eindredacteur nog bezig. Even heb ik op hem gewacht, maar mijn langdurig en voortdurend gapen heeft hem toch wat afgeleid. Hij vertelde me dat ik wel naar huis kon. Rond half vier was ik dus ook in mijn nest.
De zaterdag was de finaledag. Doodmoe ben ik voor de finales aan naar huis gegaan. Ik kon niet meer. Die hele vier dagen heb ik ongeveer 14 uur slaap gehad. En dan was ik nog iemand die veel geslapen heeft ook. Ik heb medelijden met de anderen die maandag al weer naar school moesten. Die zullen compleet van de wereld zijn geweest.

Hoe dan ook. Ik begon met kleine dingen op te blazen naar grote dingen. Mijn leven heeft ballon-potentie!

hihi.